Medya;Wolves
.......
Annemin söylediği sözlere biraz güldükten sonra cevap verdim.
"Çok komik bende biliyorum o fıkrayı anne, şimdi gerçekliğe dönelim, burada neler oluyor ve neden dışarıdaki insanlar sanki hava 40 dereceymiş gibi giyinik ayrıca Alfada ne???"
"Kızım doğruyu söylüyorum inanmak zor olabilir bunca yıl tek çocukken bir anda abin ortaya çıkıyor ama bunlar gerçekler."
Annemin söylediği şeylerle gözlerimi devirdim bu çok saçma babamı bile tanımıyorken bir anda ortaya çıkan bir abi.
"Ne yani buna inanmamı beklemiyorsun heralde ona bakılırsa bende dışarıdan tanımadığım bir kızı getireyim ve kız kardeşim diyeyim! Hem kanıtı bile yok!"
Bu sözleri sinirle söylemem üzerine Emre söze girdi.
"Kanıt mı istiyorsun? Pekala belinde anlamdıramadığın bir doğum leken var değil mi?"
"Nasıl yani? Sen nereden biliyorsun?"
"Çünkü aynısı bendede var."
Tişörtünü biraz havaya kaldırdığında belinde bendede aynısı olan anlamsız siyah bir leke vardı.
Şu anda kafam acayip karışıktı beynim bu yaşananları almak istemiyordu benim bunca yıl varlığını dahi bilmediğim bir abim var ve ben bunu şimdi öğrendim.
"Peki, bunu neden benden saklama gereği duydunuz?"
"Vay canına, beklediğimizden daha sakin tepki verdi." Dedi Yiğit
Bir an Yiğit'in burada olduğunu unuttuğum aklıma geldi.
"Bence çok erken konuşma Yiğit ben şuanda verdiğim tepkiye fırtına öncesi sessizlik diyorum ve konu açılmışken dün akşam Yiğite ne olduğunun açıklamasınıda yapacaksınız kısacası ben delirdiğimi düşünmeden önce her şeyin açıklamasını istiyorum."
Dediklerim üzerine Emre yani abim kıkırdadı.
"Aynı benim gibi merakla bu da demek oluyor ki seninle işimiz var ufaklık."
"Ufaklık mı? 17 yaşındayım!"
Şuan da odadaki herkes bana ciddi misin der gibi bakıyordu.
"Tamam belki biraz küçük olabilirim ama Yiğitle aynı yaştayım ayrıc-"
Sözümü kesen Yiğite pis bir bakış attım.
"Yiğitle aynı yaştayım mı? Dolunay ben 19 yaşındayım."
Yuh! On dokuz mu? Tamam artık küçük olduğumu kabul ediyorum.
"Ya konumuz bu mu şimdi? Konudan sapmaya çalışmayın! Bana herşeyi anlatacaksınız ve benim
Bu olayları kabullenmem gerekecek."
Annem endişeyle ( hâlâ daha varlığını alışıp kabullenemediğim) abime baktı.
"Yiğit sen Dolunayı dışarı çıkarır mısın biz biraz Emreyle özel konuşacağız."
"Tamam Gülay teyze, Dolunay gel hadi."
Annemlere gözlerimi kısarak baktım.
"Şimdi gidiyorum ama gelince her şeyin mantıklı açıklamasını yapıcaksınız."
Ve kapıya doğru yürüdüm.
Siz şimdi diyorsunuzdur bu kız bu olayları ne kadar normal karşıladı diye hiç öyle düşünmeyin "mantıklı açıklamalarından" Sonra çok büyük bir tepki vereceğim.
En azından bu olayları kabullenince...