Robine's POV
Zuchtend kijk ik door het vieze raam met vlekken van de taxi. Dit is de dag dat ik naar het internaat vertrek. Het is inmiddels begin Oktober, 4 Oktober om precies te zijn. Door omstandigheden moet ik naar het internaat vertrekken. Mijn moeder en vader hebben altijd ruzie om geld, dus leek het hun het beste dat ik maar ergens anders ging wonen voor een tijdje. Nou ja, wonen kun je het niet echt noemen.. Ik ben al blij dat het maar 1 jaar is dat ik naar een internaat moet gaan, niet dat ik mijn vrienden ga missen ofzo. Veel vrienden heb ik nooit gehad, dus dat is zeker niet het probleem. Laten we het er maar op houden dat iedereen liever thuis zit, in een omgeving die je voor 100 procent vertrouwd, waar je je veilig voelt, ...
De taxi komt met een harde knal tot stilstand en ik bots met mijn hoofd tegen het raam. "Au," zeg ik vrijwel meteen. "Sorry, meisje. Ik wilde snel stoppen, omdat het begint te regenen. Straks ben je helemaal nat en zo wil je je eerste dag toch niet beginnen?" Tot mijn verbazing heeft de man gelijk, het regent. "Domme regen." Met mijn hoofd leun ik tegen het raam en kijk naar het gebouw dat voor me staat, het is groot en oud. De voortuin is prachtig, er staan overal bloemen en het gras is perfect gemaaid. Het lijkt wel uit een sprookje te komen. In de verte zie ik wat meisjes wagelend op hun hoge hakken naar binnen lopen. Dit zou nog best leuk kunnen zijn, zeg ik tegen mezelf. "Ja hoor, meid," Zegt de man. "Moet ik je helpen met je koffers of zal het gaan?" Ik schud mijn hoofd en glimlach, "Nee, bedankt. Het zal wel gaan." Snel open ik de deur voor de chaffeur weer een verhaal verteld over zijn hele leven, dat wil je echt geen twee keer meemaken! De regendruppels vallen gelijk over mijn hele lichaam. Al zuchtend loop ik naar de koffer die al open staat, de chaffeur heeft hem vast vanbinnen al opengedaan. Mijn roze rugzak doe ik om mijn schouders en pak daarna mijn 2 grote koffers uit de kofferbak. "Nog eens bedankt, meneer!" Roep ik snel voor ik de kofferbak sluit en loop zo snel als ik kan, met mijn koffers in mijn handen naar de ingang van het internaat. De man had waarschijnlijk nog iets terug gezegd, maar tegen de tijd dat ik dat had gehoord zou ik helemaal nat geweest zijn.
Onhandig duw ik de deur van het internaat open, die best zwaar is. Mijn koffers wurm ik als eerste door de deur en daarna mijn lichaam, alleen had ik er niet over nagedacht dat ik niet de handigste ben. Mijn koffers vallen op de grond en mijn voet blijft hangen in de kier van de deur, waardoor ik bovenop mijn koffers val. Ik blijf liggen en scheld mezelf in mijn hoofd uit, over hoe lomp iemand wel niet kan zijn. "Dat was grappig," hoor ik iemand zeggen. Ik kijk omhoog en pak de hand die naar me uitgestoken is aan. Blozend om dit hele toeval kijk ik naar het gezicht van de persoon. Het was een jongen met blond haar dat warrig op zijn hoofd ligt en blauwe ogen, een knappe jongen. "Je bent best klein. Op de grond zag je er langer uit." Het was waar wat hij zei, ik ben klein voor mijn leeftijd. Hij was twee hoofden groter dan mij. "Dat zeggen de meeste mensen," zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. In het arrogante gezicht van de jongen zie ik nu een klein glimlachje, ik hoop dat dat een goed teken is. Ik ben nooit goed geweest in vrienden maken, dus dit was moeilijk voor me. "Ik mag jou wel," Zegt hij en draait zich dan om. Ik zucht als hij weggaat, nou dat was het dan. Mijn natte zwarte haren doe ik in een dot en pak daarna mijn koffers van de grond. Met een nog diepere zucht dan hiernet loop ik naar de balie waar er een vriendelijk uitziende vrouw zit. "Hallo, ik ben nieuw hier." Ze glimlacht naar me en ik doe mijn best om ook te glimlachen, wat waarschijnlijk een vervormd gezicht veroorzaakt. "Robine Verbiest?" Ik knik en kijk naar de vrouw haar handen die razendsnel over het toetsenbord van haar computer gaat. "Je moet dit formulier ondertekenen," Zegt ze terwijl ze een pen en een blad papier naar me toeschuift, "En dan geef ik je de sleutel van je kamer, samen met alle regels die we hier in dit internaat hebben." Ik pak de pen en teken het papier. Ik vond het altijd dom om dit soort papieren te tekenen, ze kunnen er toch niets meedoen als je minderjarig bent. De vrouw met lange bruine haren pakt het blaadje papier terug en geeft me dan de sleutel van mijn kamer + het reglement van het internaat, dat verassend dik is. "Bedankt. Je kamer is op de derde verdieping, je zit op een kamer met twee andere meisjes. Als je vragen hebt kun je altijd bij me terecht." Ik glimlach en pak mijn koffers in mijn handen. "Oke, bedankt."
Kamer 300, kamer 301, kamer 302 en eindelijk kom ik aan bij kamer 303. Helemaal nat en bezweet door te sleuren met mijn zware koffers, klop ik zacht op de deur. Het leek me beter om te kloppen, je weet nooit of ze hun juist aan het omkleden zijn. "Ga weg, Dave!" Hoor ik iemand van aan de andere kant van de deur roepen. Ik neem een grote hap adem en open de deur, "Sorry dat ik stoor, maar ik ben hier nieuw en-" "Jij bent Robine!" Zegt het meisje met blonde krullen enthousiast. Ze lijkt lief en is heel mooi, ik denk dat ze 15 jaar is. Ik glimlach en loop de kamer in. "Ik ben Lucy en dit is Margo." Ik kijk naar het andere meisje dat op de vensterbank zit. Ze kijkt me met samengeknepen ogen aan en glimlacht daarna. "Sorry, ik dacht dat je iemand anders was." Het meisje heeft blonde lange haren die in een staart zitten en fel blauwe ogen waar elke jongen voor zou vallen. "Ja, Dave ofzo?" Ik haal mijn schouders op en leg mijn koffers op het bed in de rechter hoek van de kamer. Dat was het enige bed waar er geen foto's en posters van halfblote mannen op de mur plakte, dus dat leek mijn bed te zijn. "Dave is haar broer," Zegt Lucy. "Ze zijn een tweeling." Ook het meisje Lucy had mooie blauwe ogen, maar die van Margo waren nog net iets mooier. Ze zeggen altijd dat de mensen met de mooiste ogen het meest huilen, maar daar geloof ik niet in. Iedereen huilt wel eens en toch zijn er mensen die niet zo'n mooie ogen hebben, zoals mijn leerkracht die ik voor Nederlands had. Wat was dat een enge man.. Ik ril van de gedachten en glimlach dan naar de meisjes die me raar aankijken. "Dat lijkt me leuk," Zeg ik. "Ik vind je nu al een gekke vogel.." Lucy slaat zacht op Margo haar arm en kijkt haar even boos aan. "Dat meende Margo niet. Ze zegt gewoon vaak wat ze denkt, zonder er eerst eens over na te denken." Ik lach en gooi mijn roze rugzak aan de voet van het bed. Ik schrik van een luide klop op de deur. Margo rolt met haar ogen en de deur gaat open. In de kamer komt een jongen met bruin haar en met net zo'n mooie blauwe ogen als Margo binnen, dat is waarschijnlijk haar broer. Naast de jongen staat de arogante jongen die ik in de hal van het internaat heb leren kennen, maar ze zien me allebei niet staan. "Komen jullie vanavond dan naar onze kamer? Dries en Kyle zullen er ook zijn." Lucy fleurt meteen op en de jongen met het bruine haar begint te lachen. "Stop met lachen, Dave! Als jij net zo verliefd zou zijn als Kyle en ik zou je onze liefde begrijpen!" Roept ze boos. De jongen, Dave, rolt met zijn ogen en ik moet lachen. Iedereen in de kamer kijkt me meteen aan. "Oh sorry, ik had je niet gezien," Zegt hij meteen. "Ik ben Dave en dit is Christoffer." Hij wijst naar de blonde jongen naast hem die zijn wenkbrauwen ophaalt. "De tuinkabouter en ik hebben al kennis gemaakt," Zegt Christoffer. "Echt? En je zegt me niets?" "Nee, jij loopt achter elk meisje aan dat je ziet en met deze onhandige kabouter wil je echt niets hebben. Wat gebeurt er wel niet als je met haar zoent? Straks bijt ze op je tong." Hij grijnst en kijkt me uitdagend aan, dit hoef ik niet te pikken. Ik ga recht voor hem staan en kijk omhoog waardoor hij moet lachen. "Ik ben geen kabouter en het is niet omdat ik viel dat ik op iemands tong bijt terwijl ik zoen," Zeg ik boos. Hij antwoord niet en staart me alleen maar aan, net zoals alle andere in de kamer. Uiteindelijk buigt hij zich voorover en zoent me hard. Eerst schrik ik, maar daarna doe ik gewoon mee. Het was alsof ik met een engel zoende. Hij haalt een lok haar uit mijn gezicht en kijkt me dan met een klein glimlachje aan dat al snel verdwijnt. "En?" Vraagt Dave. "Ik had het mis, ze heeft niet op mijn tong gebeten." Margo begint te lachen en ik bloos. "Komen jullie dan vanavond? We moeten nog wat drank voorzien, dus we weten het het liefst zo snel mogelijk." Margo knikt en glimlacht, "We zullen er zijn." "Oke, dan zie ik jullie later wel." Christoffer loopt al naar de deur als Dave zich voorover buigt en iets in mijn oor fluistert, "Niet veel mensen durven Chris antwoorden. Goed gedaan hoor." "Dave, stop met flirten." Dave kijkt Chris boos aan en zucht, "Ik flirt helemaal niet!" "Oh jawel," Hoor ik Margo meteen zeggen. Hij haalt zijn schouders op en kijkt me dan nog eens aan. "Je ziet er trouwens goed uit, alleen zou je beter die natte kleding uitdoen," Fluistert hij en loopt dan samen met Chris uit de kamer. Met een rood gezicht ga ik op het bed zitten en bijt op mijn lip. "Maak je geen zorgen, Christoffer doet zo tegen iedereen." "Hij zoent elk meisje?" Margo haalt haar schouders op en kijkt dan even naar Lucy, "Veel meisje dan. Ze lopen meestal zelf achter hem aan en vragen zijn nummer enz, maar hij doet niet aan relaties. Je moet er niets achter zoeken," Zegt Margo. "Achter wat?" Ik heb echt geen idee waar ze het nu over heeft, ik weet wel dat Chris dus helemaal niet in mijn hoofd moet zitten. "Zijn flirterig gedrag en dat geld ook voor Dave." Ik zucht en knik, "Oke, bedankt om dit te zeggen." Lucy grinnikt en kijkt even op van haar telefoon. "Ze zijn allebei knap, maar je wilt geen relatie met Christoffer en het zou ongemakkelijk zijn als je iets zou hebben met de broer van je kamergenooot." "Dat laat ik ook helemaal niet toe," Zegt Margo meteen. "Er zijn genoeg jongens." Ze beginnen allebei te lachen en ik lach mee, maar ik vind het eigenlijk niet grappig. Ik kijk even naar mijn koffer en denk aan wat Dave me zei. "Zou ik me even kunnen omkleden?" Ik wacht niet op antwoord en open meteen mijn koffers. "Ja hoor, maar wij kiezen je outfit." Ik bijt op mijn lip en kijk naar hun grijnzende gezichten.
"Is dit niet té?" Ik kijk naar mezelf in de spiegel en trek het korte jurkje wat meer naar beneden. Ik heb het jurkje van Lucy, omdat Margo veel groter is dan mij en niets paste me van haar kleren. Als schoenen heb ik zwarte hoge hakken aan die van Margo zijn, we hebben wel dezelfde schoenmaat. Ze hadden mijn haar ook helemaal gestijld en het zat nu los over mijn schouders. "Nee, we zijn alle drie zo gekleed en het is hun eigen fout," Zegt Margo terwijl ze me een tik geeft op mijn handen. "Die jurk is perfect en die lelijke ketting die je aanhebt past er bij." "Nou bedankt..." Het was een zilveren geluksbrenger van Spanje die ik van mijn oma had gekregen toen ik 11 was, sindsdien heb ik die ketting bijna elke dag aan. "Ik begin te twijfelen of dit wel zo'n goed plan is." Lucy kijkt Margo uitdrikkingloos aan en pakt dan haar mobiel die trilt. "Het is een berichtje van Kyle, hij vraagt waar we blijven." "Zeg hem maar dat we er zo zijn," Zegt Margo. "En je hoeft helemaal niet te twijfelen aan onze outfit. De jongens zeggen dat we ons nooit sexy kleden, dus ik wil nu hun gezicht wel eens zien als we in deze veel te korte kleding binnenkomen. Kyle zal het trouwens aprecieeren." Lucy knikt en begint haar vingers te verplaatsen over het scherm van haar telefoon. Mijn eigen telefoon pak ik snel van het nachtkastje en stop die in mijn bh, omdat ik geen zakken heb. "Klaar meiden?" Ik knik en samen lopen we stil door de gangen van het internaat, het was verboden om zo laat nog uit je kamer te zijn en al zeker niet als je dit soort kleding draagt. Ik ben al blij dat Lucy en Margo er net zo uitdagend uitzien als mij.
Ik ben er eindelijk weer! YEAY! Haha oke, ik hoop dat je het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe verhaal leuk vindt! Laat me weten wat je ervan vindt in de reacties! :) Ik ga proberen om elke week te updaten, maar het kan zijn als ik tijd heb dat ik vaker update. Vote, comment en follow! <3 Hou van jullie! x