ΑΡΤΕΜΙΣ
Εχουν περασει αρκετες μερες απο τοτε που βρικαμε την Χρυσταλλενη και την φεραμαι στο νοσοκομειο. Ο Μαρκος δεν ξεκολλησε ουτε στιγμη απο το πλευρο της Χρυσταλλενης και χερομαι που τα βρηκαν. Επιτελους εχει σχεδον αναρρωσει και σημερα την αφηνουν να βγει.
Η Δεσποινα απο την αλλη εδω και τρεις μερες ειναι απομακρη. Την βλεπω πολυ σκεπτικη και οσες φορες προσπαθησα να την κανω να μου πει απλα αλλαζε θεμα.
"Τι σκεφτεσαι μωρο μου;" με ρωτησε ο Λουκας και εκατσε διπλα μου.
Ειχε παει να φερει καφεδες για μενα και την Δεσποινα...η οποια καθεται μονη της ενω ο Στεφανος δεν ξερει τι να κανει που ειναι ετσι.
" Κατι εχει αυτη...δεν μπορω να την βλεπω αλλο ετσι" του ειπα καθως επιασα τον καφε και του εδωσα ενα φιλι.
"Και δηλαδη δεν σου εχει πει τιποτα;"με ρωταει και εγω γνεφω αρνητικα.
Ξαφνικα ο Στεφανος συκωθηκε και πηγε διπλα της.
"Δεν μπορω να σε βλεπω αλλο ετσι. Σε παρακαλω πες μου τι εχεις. Τι σκεφτεσαι τοσες μερες..μην με αφηνεις απ εξω." Την παρακαλεσε.
"Τιποτα δεν εχω..ασε με."
"Δεν εισαι ο εαυτος σου!! Τι σκατα τιποτα δεν εχεις." Φωναξε ο Στεφανος.
Η Δεσποινα συκωννεται..
"ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ" φωναζει καλιγοντας και φευγει.
"Θα παω εγω...θα προσπαθησω να μου πει." Πετακτηκα και ετρεξα πισω της.
Πηγε και εκατσε εξω απο το νοσοκομειο και εκατσα διπλα της.
"Σου εκανε κατι;" ρωτησα σιγανα.
"Οχι καμια σχεση.." ειπε κλαιγοντας.
"Τοτε γιατι του μιλεισες ετσι..ανυσηχει για σενα..ολοι μας"
"Το ξερω..απλα ειναι..που φοβαμαι.."
Τι;
"Τι εννωεις;"
"Εχω παρει μια αποφασει..αλλα ειμαι δειλη να την πω..οπως και να την πραξω." Μου ειπε.
Κατι ψυλιαστικα.
"Μην το πας πλαγιως και λεγε στα ισια."
"Θα γινω βρικολακας..." ειπε και εμεινα εκπληκτη.
"Το ξερεις οτι δεν χρειαζεται..θα βρουμε μια λυση.." αρχισα να εξηγω.
"Οχι!!! Τον Στεφανο τον αγαπαω. Δεν μπορω να ζησω χωρις εκεινον. Μεγαλωνουμε Αρτεμις. Καποια στιγμη θα ειμαστε 30...μετα 50..70..αν φτασουμε μεχρι τα 80. Δεν θελω αυτο για τον Στεφανο. Αυτος θα μεινη γαι παντα νεος...και θελω να ειμαι μαζι του για την υπολιπη ζωη μου. Πρεπει να θυσιαστω...ΘΕΛΩ να το κανω. Απλα ειμαι δειλη."
Εχω μεινη αφωνη...δεν εχω σκεφτει ποτε ολα αυτα. Και το εκανε η Δεσποινα χωρις παρεξηγηση.
Συκωνομαι...πρεπει να σκεφτω και εγω τι θα κανω. Ειναι το συμβουλιο στη μεση. Ειναι η μελλοντικη ζωη μου. Αν επιλεξω να μεταμορφωθω θα πρεπει να μαθουν οι γωνοις μου οτι πεθανα. Δεν θα μπορω να τους ξανα δω.
"Πρεπει να το συζητησης με τον Στεφανο....γαμω το. Πρεπει να σκεφτω τι θα κανω."
Φοβαμαι...οχι το μετα...αλλα κατα την διαρκεια της μεταμορφωσεις. 3 Μερες ειπε ο Λουκας που θα βασανιζομαι στους πιο σκοτεινους εφιαλτες. Θα καιγεται η σαρκα μου και τα παντα μεσα μου. Θα τρεμω..θα ποναω.
Θα ζω ξανα και ξανα τον βιασμο μου. Για 3 μερες. Δεν ξερω αν μπορω να το κανω αυτο.
Δυο μερες μετα
Ειμαστε στο σπιτι των αγοριων. Η Χρυσταλλενη ειναι πολυ καλυτερα. Και ζει τον ερωτα της. Αυτες τις δυο μερες η Δεσποινα συζητησε αυτο που μου ειπε στο Στεφανο. Προσπαθουν να βρου τροπους να μην ποναει τοσο. Αν και δεν νομιζω.
Θα γινει σημερα η το πολυ αυριο. Επιλογη της Δεσποινας.
"Το ξερω οτι το σκεφταισε..και πραγματικα αν δεν μπωρεις..δεν χρειαζεται να το κανεις. Θα ζησω καθε λεπτο απο ολες τις ηλικιες σου μεχρι να μας χωρισει ο θανατος. Θα ειμαι διπλα σου στα παντα. Και μετα θα ερθω να σε βρω. Δεν θα μπορω να ζησω χωρις εσενα." Μου ειπε σιγανα.
Αρχισα να κλαιω και τον αγκαλιασα.
"Λουκας.." προσπαθησα να πω.
"Απλα θελω να ξερεις οτι εχεις επιλογη."
"Το ξερω.."
Με αγκαλιασε και χωθηκα μεσα στη ζεστη και ασφαλη αγκαλια του. Αυτο που δεν ξερει ειναι οτι σκεφτομαι σοβαρα να μεταμορφωθω. Απλα θελω λιγο χρονο να τα βαλω ολα σε σειρα.
Πηγα κοντα σρην Χρυσταλλενη που ηταν μεσα στην αγκαλια του Μαρκου και γελουσαν.
" Πως εισαι;" την ρωτησα.
"Καλα ειμαι τωρα..ηρεμιστε..εσυ τι εχεις;" με ρωτησε.
"Δεν εχω κατι." Ειπα αν και ουτε γω το πιστεψα.
"Σε μενα μιλας..νομιζεις δεν βλεπω οτι εκλαιγες."
"Ναι..βασικα...Μαρκο δεν νομιζεις οτι πρεπει να μας αφησεις μονες;"
Ε μα. Περιμενω περιμενω. Αυτος τιποτα. Εκει να την κρατα αγκαλια.
"Ενοχλησα;" ειπε ταχα πειραγμενος.
"Ναι..δινε του." Ειπα κοροιδευτικα.
"Καλαα...δεν θα μεινη ετσι αυτο." Με ψευτο απειλησε.
"Καλα οτι πεις." Ειπα και γελασα.
Επιτελους ξεκουμπιστηκε.
"Εσυ θες να...ξερεις..να..αυτο!!"
"Οχι δεν ξερω να αυτο."
"Τι;"
"Τι τιι μαρη; πες μου καθαρα να καταλαβω."
Καλα ντε.
"Να μεταμορφωθεις." Ειπα και με κοιταξε σοβαρα.
"Κοιτα..πριν γινουν ολα αυτα πραγματικα θα ελεγα οχι με την μια. Αλλα αυτο το συμβαν με εκανε να καταλαβω οτι δεν θελω να πεθανω. Θελω να ζησω οσο πιο πολυ μπορω μαζι με τον Μαρκο. Επεισης δεν θελω να εχει πλεξηματα με το συμβουλιο. Απλα δεν θα γινει αμεσα γιατι ειμαι τραυματισμενη. Πρεπει να ειμαι εντελος υγειης.."
Τελια!!! Ειμαι η μεγαλητερη φοβητσιαρα στο κοσμο.
"Ηρθε η ωρα!" Φωναξε η Δεσποινα και γυρισαμε να την κοιταξουμε.
"Θελω να ξερεται οτι σας αγαπω πολυ. Δεν ξερω πως θα ειμαι μολις ξυπνησω. Δεν θα πω ψεματα. Φοβαμαι πολυ. Αλλα αγαπω περισσοτερο τον Στεφανο." Συνεχισε και συγκινηθηκα.
Ηρθε και μας αγκαλιασε. Ο Στεφανος δεν αφηνε το χερι της ουτε στιγμη και ηταν καπως..θλιμμενος.
Στην συνεχεια μπηκαμε σε ενα δωματιο. Η Δεσποινα ξαπλωσε στο κρεβατι. Την εβλεπα ανχωμενη και να τρεμει. Χριστε μου δεν θα αντεξω να το δω αυτο.
Σαν να καταλαβε ο Λουκας ηρθε και με αγκαλιασε.
"Παμε εξω...δεν χρειαζεται να το δεις..σε παρακαλω."
"Οχι..πρεπει να δω..να ακουσω..να καταλαβω." Επεμεινα.
"Συγνωμη που θα σε πονεσω..." ειπε θλιμμενα ο Στεφανος της Δεσποινας.
"Αντεχω..μην ανυσηχεις..σε εμπιστευομαι."
Καυτα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα μου.
"Ετοιμη;" ρωτησε τρεμοντας ο Στεφανος.
"Καντο.."
Αμεσως ο Στεφανος δαγκωσε αγρια το λαιμο της Δεσποινα και κραυγες γεμισαν ολο το δωματιο.
Οι λυγμοι μου εβγαιναν ασταματητα και εκλισα σφυκτα τα ματια. Γυρισα απο την αλλη και εσφυξα τον Λουκας πανω μου.
Δεν περιμενα να μου ειναι τοσο δυσκολο.
🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️