Kabanata 39:
Eternally
Noong bata ako ang nais ko lamang sa buong buhay ko ay tumitig sa payapang kulay bughaw na langit at isipin kung anong mangyayari sa akin sa kinabukasan. Walang kasiguraduhan kong anong mangyayari sa akin dahil napapabalibutan ako ng mga anghel na may kakayahang lumipad dahil sa kanilang pakpak habang ako ay tanging sarili ko lamang ang meron.
Thinking that make my mind in haywire and staring at the blue sky make me at peace. Angels like them has missions and already have a path to walk through in their existence. Habang ako narito lang at patuloy na nagmamasid sa asul na kalangitan. Gusting gusto kong pagmasdan na lumipad sila sa himpapawid pero nalukungkot ako sa katotohanan na hinding hindi ko iyon maabot.
Sa murang edad ay sobra na akong nalilito, hindi katulad nila na may walang katapusang buhay ay may limitasyon ang aking pananatili at paghinga. Mawawala rin ako dahil kahalati ng aking pagkatao ay mortal. Maikli ang buhay ko kaya gusto kong may gawing bagay na magiging isang kabuluhan.
Nagsasawa na akong manatili na lang rito at tingalain sila mula sa malayo. Wala akong sinisisi. Hindi ko halos kayang gawin iyon. Gusto ko lang may gawin para mahanap ang tunay na kasiyahan. Mahal ko ang mga anghel, gusto kong makita silang lumilipad habang gumagalaw ang kanilang mga puting pakpak. Pamilya ko sila.
Dumating si Heather, at doon ko lamang nahanap ang dahilan para magpatuloy sa paghinga. I feel so contented having her around. Hindi na naging madalas ang pagtitig ko sa kalangitan, ang palagi ko na lang ginagawa ay ang tumakbo kasama siya hanggang sa hingalin kaming dalawa.
Nasa ayos ang lahat, payapa ang paligid, banayad ang simoy ng hangin nang biglang mapalitan iyon ng nakakatakot na pangyayari dahil sa biglaang pag-atake.
It was horrible. Seeing those angels laying lifeless and watching those demons things I can't even imagine. That was a nightmare that I won't never forget. It was already mark in my mind.
Those dark memroy had embrace my mind for years. It was hiding in the depths of my heart. When I lost Heather, it was like I just died. In the years of suffering every night, that her screaming voice keeps playing in my mind, I almost become insane. It was a torture.
I'm breathing in misery through those eight years. It was a terrible experience that I don't want to turn back again.
Sobrang dilim ng mga panahon na iyon sa akin. Wala akong makita kundi ang patuloy na pagbabalik na tanaw sa masalimoot na pangyayari. Hanggang sa dumapo ang tingin ko sa pares ng madidilim na mga mata na puno ng intensidad. Mababakas ang panganib roon pero hindi ako makaramdam ng takot kahit na bumibigat ang paghinga ko sa pagtitig sa kanya.
Sa unang pagkakataon, ay naramdaman kong naging marahas ang pagpintig ng puso ko.
Mabilis na nagtaas baba ang dibdib ko ng maramdaman ko ang hangin na nagsisimulang pumasok sa buo kong katawan. Malakas akong napasinghap ng maramdaman ang muling pagpintig ng puso ko.
Agad kong dinilat ang mga mata at hindi ko makita ng mabuti ang imahe na nasa harap ko dahil malabo pa iyon. Ilang hingang malalim at segundo ang nagdaan ay dahan dahang luminaw ang mga mata ko at unang sumulabong sa akin ang nakangiting mukha ni Heather at Ingrid.
"Sa wakas ay gising ka na, Astrid!" maligayang saad ni Ingrid at hindi ko magawang ngumiti sa kanya dahil parang manhid pa ang buo kong katawan. Wala akong magawa kundi pagmasdan lang silang dalawa.
"Sobra mo akong pinag-alala, Astrid. Natulog ka ng sobrang tagal." si Heather at natigilan ako ng makita ang luha na nangingilid sa mata miya at mabilis niya iyong pinunasan.
Sinubukan kong buksan ang labi ko pero gumalaw lang iyon ng kaunti. Hindi ko mahanap ang tinig ko dahil sa nanunuyo kong lalamunan.
"T-T-Tubig..." halos hindi ko masabi ang salita at kumunot saglit ang noo ni Ingrid sa sinabi ko pero si Heather ay agad na naunawaan iyon. Mabilis siyang nawala sa harap ko para kumuha ng tubig.
Nang bumalik siya ay parehas nila akong inalalayan para makaupo at makainom ng tubig. Napapikit pa ako ng maramdaman ang malamig na tubig na dumaloy sa lalamunan ko pababa sa sikmura. I drink the water in just a three gulped. Relief flood through me when the cold water caress my dry throat.
"Gusto mo pa ba ng tubig?" tanong ni Heather at dahan dahan naman na akong umiling.
I sigh and tried to clear my throat to speak. I sigh when I feel I can talk already.
"Salamat. Pasensiya na at pinag-alala ko kayo. Hindi ko alam na ganoon ako katagal na nakatulog." mahina kong saad at napangiti naman silang dalawa ng marinig na kaya ko nang magsalita.
"Ayos lang iyon, Astrid ang mahalaga ay nakabalik ka na ngayon. Everyone would be happy to know that you're finally awake now." si Ingrid.
"Maraming naghihintay sa pag-gising mo. Kung gusto mo---"
"Kaya ko na naman." pagputol ko sa kanya dahil mukhang hindi ko na yata kayang manatiling nakahiga lang rito. Wala naman na akong maramdamang sakit. Mukhang mahina lang ang buo kong katawan pero alam kong mabilis itong babalik.
Mukhang nakahiga nga lang ako rito ng matagal dahil ramdam ko ang sakit ng likod ko.
"Oh? Kaya mo nang maglakad ngayon?" nagdududang tanong ni Heather at tinignan ako na parang sinusuri. Tumango ako at napahinto ng sandaling nahinto ng mahilo bigla.
"Sa t-tingin ko..." sagot ko at huminga lang ng malalim sa akin ang dalawa.
"Ikukuha kita ng makakain mo para bumalik ang lakas mo. Kailangan mong kumain bago ka makaalis rito." si Ingrid at mabilis kaming iniwan para kumuha ng pagkain.
"Huwag mong pilitin ang sarili mo, Astrid. Makakapaghintay ang lahat." si Heather.
But I can't wait to see him anymore.
I smiled in my mind when his image flash suddenly. Kumunot ang noo ni Heather at agad kong kinagat ang pang-ibabang labi ko para hindi niya ako mahuli.
Nang makabalik si Ingrid ay agad na akong kumain dahil hindi na talaga ako makapaghintay na makatayo at makita siya. Even my heart is screaming for him too. It's pounding loudly inside my chest. Ang isip ko ay ang imahe niya lang naman ang laman. Nagsisimula ng magwala ang sistema ko kahit iniisip ko lamang siya.
Halos masamid pa nga ako ng maalala ang paghalik ko sa kanya para lang maibalik siya sa sarili niya. My cheeks heated and Ingrid and Heather arched their brow at me and I just ignored them
Pagkatapos kumain ay pinaniwala ko pa sila na totoong kaya ko na talagang makapaglakad at kumilos. Tinignan ko pa ang sugat ko sa dibdib at halos umawang ang labi ko ng makitang walang kahit anong bakas roon o peklat na naiwan man lang.
"Sino ang gumamot sa akin?" tanong ko sa kanilang dalawa nang nagsisimula na kaming maglakad.
"Some angels can heal anyone with just laying a finger in their body, but your condition is serious. Bumaon sa dibdib mo ang kakaibang uri ng espada na pinahiran ng lason na walang lunas. Sampung anghel ang gumamot sayo na tumagal ng ilang linggo." saad ni Heather at napasinghap naman ako.
"So I've been in a life threatening death situation through that weeks?" I ask them and they slowly nodded their head. Kita ko rin ang pag-alala na biglang sumagi sa mga mata nila.
"Kaya ganoon na lang ang lubos na pag-aalal namin para sayo, Astrid."
"Pero wala kaming nagawa kaya ang tangi naming nagaya ay magdasal para sa paggaling mo. Sa tingin ko ay prinotektahan ka ni Lovi kahit nasa ibang lugar na siya na nagawa mong makabalik sa amin ngayon." si Ingrid at nanghihina naman akong napatulala ng maalala ang nawalang kaibigan.
Nanikip ang dibdib ko ng maalala ang masalimuot na nangyari sa digmaan.
"Gaano ako katagal nakatulog? Nakaligtaan ko na ba ang seremonya para sa mga anghel na nagsakripisyo ng buhay?" tanong ko at pakiramdam ko nagbago bigla ang atmospera naming tatlo at napalitan ng kabigatan.
"Dalawang linggo kang walang malay, Astrid. Huwag kang mag-aalala. Maari mo pa rin silang mabisita sa sanktwaryo. Nakaukit na ang mga pangalan nila sa stone statue."
"Pupuntahan natin iyon ngayon."
Naghanda muna ako ng mga bulaklak na ibibigay sa kanila bago kami pumunta sa lugar kung nasaan ang stone statue. The place called hidden honoring well. There's a beautiful well that you can throw somethings to pray for their soul. Naroon din ang malaking stone statue. Isa iyong banal na bato kung saan nakaukit ang mga pangalan ng mga anghel na nagsakripisyo ng buhay para bigyan sila ng karangalan sa kanilang ginawa.
Agad na nag-init ang mga mata ko ng makita ang pangalan ni Lovi roon at ang iba pang anghel na nag-alay ng buhay. Tahimik kong nilapag ang bulaklak sa stone statue at kinausap siya sa isip habang nakatitig ako sa pangalan niya.
I can't stop my tears as my memories with her flashes in my mind. Huminga ako ng malalim at hinayaan ang mga luha na pumatak at tahimik naman na hinawakan ni Ingrid at Astrid ang balikat ko para patahanin.
Nang medyo makalma ay huminto naman ako sa harap ng balon at nagbigay ng tahimik na panalangin para sa kanilang lahat. Nanatili kami roon ng kalahating oras at lahat kami ay tahimik nang lumabas sa lugar na iyon.
Hindi ko alam kung saan kami susunod na pupunta at sinusundan ko lang sila Ingrid. Naglalakad kami sa malawak na hardin na puno ng iba't-ibang klaseng bulaklak at natatanaw ko mula sa malayo ang ilang mga anghel na abala sa kani-kanilang ginagawa.
Ang iba ay nag-aayos ng hardin, habang ang iba ay payapa na naglalakad habang may dala dalang iba't-ibang palamuti. May ilang nag-uusap at ang iba ay nasa himpapawid at lumilipad.
"Astrid!!" napalingon ako bigla sa direksiyon kung saan tinawag ang pangalan ko. Kumunot ang noo ko ng makita ang isang batang anghel na nagmamadali na lumapit sa akin. Kakagaling niya lang sa himpapawid at halos madapa pa siya sa biglaang paglapag ng mga paa niya sa lupa.
Natigilan ako sa paglalakad at napasinghap ng bigla niya akong niyakap.
"Masaya ako na makitang gising ka na, Ate Astridiel!!" tuwang-tuwa niyang saad at hindi ko alam ang isasagot ko dahil sa gulat sa ginawa niya. Napatingin ako kila Heather at Ingrid at sabay lang silang ngumiti sa akin.
"She's Ariela, Astrid. Nakilala ka niya dahil sa mga kuwento ng ibang anghel tungkol sa nangyari. Sa tingin ko nga isa siya sa mga tagahanga mong mga batang anghel." saad ni Ingrid at muli akong natigilan.
"W-Wala naman akong ginawa para hangaan nila." saad ko at nahihiyang ngumiti kay Ariela. Mas lalong lumawak ang ngiti niya. Her eyes sparkle and amusement filled it.
"You save us, Astrid. I think that's an enough reason." si Heather at agad na napaangat ang tingin ko para tignan siya.
"No, you all save me. Wala naman talaga akong nagawa at pinanatili ko lang ang sarili kong ligtas sa tulong niyo." saad ko at mas humigpit ang kapit sa akin ni Ariela at ngumiti lang ang dalawa.
Nahinto pa kami sa paglalakad. Ilang anghel pa ang bumati at nakipag-usap sa akin na hindi ko maintindihan ang pasasalamat nila dahil sa totoo lang wala naman talaga akong nagawa.
Mukhang nararamdaman nila Heather at Ingrid ang hiya na nararamdaman ko kaya sila na ang sumagot sa mga tanong nila. Habang kausap nilang dalawa ang mga anghel, pasimple kong inangat ang tingin ko sa paligid at suriin ang bawat nilalang na narito. Nagbabakasakali na mahagip ko ang imahe na sabik na sabik ko nang makita.
"May hinahanap ka Astrid?" mabilis akong nahinto ng marinig ang tinig na iyon mula kay Louis. Mabilis na nag-init ang pisngi ko at hindi ko alam ang sasabihin kaya nakatingin lang ako sa kanya dahilan para matawa ang dalawa.
Inakbayan ako ni Ingrid at tumingin naman sa akin si Heather.
"Mukhang hinahanap hanap mo na siya." si Ingrid at nanliit ang mga mata sa akin. Kahit wala naman akong binabanggit pa na pangalan ramdam ko na alam na nila kung sino iyon.
"Akala ko ba naman nawala na sa isip mo ang lalaking iyon. Kaya kanina ka pa hindi nagsasalita tungkol sa kanya pero mukhang mali ang akala ko." si Heather at mas lalo lang na nag-init ang pisngi ko.
"A-Ano bang sinasabi niyo!" mabilis kong iniwas ang tingin sa kanilang dalawa. Tinanggal ang pagkakaabkay ni Ingrid at magsimula ng maglakad para lagpasan sila.
"You can't fool us, Astrid. You're searching for Koraun, right?" agad akong nahinto sa paglalakad ng marinig ang pangalan na iyon at pakiramdam ko nahigit ko ang hininga bigla.
"I j-just wondering where he is. I'm thinking if he's okay."
"Inamin mo rin! Huwag kang mag-aalala at ayos lang siya." si Ingrid at muli akong napalingon sa kanila.
"Kung ganoon nasaan siya?"
"He's just staying inside the mansion in the headquarters. I know he's kind but we can't break the rules that no demons can enter this place again after what happened. Pasensiya ka na, Astrid pero kailangang manatili ni Koraun sa labas. Nangako na lang kami na sabihan siya kapag ayos ka na." si Heather at sandali naman akong napaisip sa sinabi niya at tumango rin.
"Alam naming gusto mo na siyang makita kaya pupunta na tayo ron!" sabi ni Ingrid at lumabas ang pakpak nilang dalawa. Hindi ko maiwasang mapangiti nang hawakan nila akong pareho at lumipad kami patungo kay Koraun.
Habang nasa himpapawid kami hindi ko na agad mapigilan ang puso ko at ramdam ko na ang paghuhurumentado noon. Nang tumapak ang paa ko lupa ay mas lalo lamang lumala ang pagkalabog ng puso ko na hindi ako makahinga ng maayos.
Agad na lumibot ang tingin ko sa lugar kung saan ako nanatili bago maganap ang digmaan. The top of the mountain where the mansion is. I immediately feel the wind wind in my face and it makes some strands of my hair fly. Napahinga ako ng malalim at napahawak sa puso ko na mabilis na agad ang tibok kahit hindi ko pa naman siya nakikita rito.
"Mukhang hindi na pala natin kailangang hanapin si Koraun, nandito na pala siya."
"Mukhang sinabihan mo na agad sa pagdating natin."
Parang huminto ang paghinga ko ng marinig na nandito na siya sa paligid. I skip a breath and my mouth parted. But I immediately compose my self and cleared my throat. Hindi ko siya makita sa harap ko kaya paniguradong nasa likod ko siya ngayon. Ramdam ko na agad ang tingin nila Heather at Ingrid na parang naghihintay sa paglingon ko.
Napapapikit pa ako saglit dahil ramdam ko ang tingin niya na tumatagos sa katawan ko.
I slowly turned my head as how the wind blown suddenly against my face. Natakpan pa ng ilang hibla ng buhok ko ang paningin ko. But even I can't see him I am so sure that he's really here because my systems turn wild instantly when I finally turn my head at his direction.
Sinikop ko ang ilang hibla na tumatabing sa aking mukha. Sinilid ko iyon sa gilid ng tenga ko. Nang matapos ako roon ay dumapo ang mga mata ko sa dalawang pares ng madilim na mga mata. Mas lalong rumahas ang pagkalabog ng puso ko.
I gasped and my eyes heated while tracing every detail of his face, checking if it changed in those two weeks that I didn't see him.
That curly brown hair, makapal at nasa tamang arkong kilay, his dark intense eyes, narrow nose, and natural red lips. Everything seems still so perfect. The side of his lips curl up and I skip a breath.
"Koraun..." I breathe his name.
Kahit anong pigil ko sa pagsabog ng nararamdaman ko ay wala na akong magagawa pa at pilit silang kumakawala. The wind blow again and before my hair block my sight again... I immediately run towards him so my arms can reach him. I encircled my hand in his waist and lock him into a tight embrace.
Agad na napasubsob ang mukha ko sa dibdib niya. Rinig ko agad ang malakas na pintig nang puso niya na naging dahilan para tuluyang pamatak ang mga luha ko. His scent attack my nostrils and I cried more. He chuckled that I gasped because it warm my heart.
Naramdaman kong pumulupot na rin ang kamay niya sa likod ko para ibalik ang yakap at mas lalo lang akong naluha.
"Excited to see me, eh?" he said and chuckled again while caressing my hair. Sinapak ko ang dibdib niya at mas lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.
"Masaya lang akong makitang ayos ka." saad ko at nanginginig ang tinig dahil sa pagluha.
"
"I'm always fine, baby. I can't be weak or you're going to cry. Pero kahit malakas naman ako umiiyak ka pa rin." aniya at mahina akong natawa. Dahan dahan na inangat ang mata ko para tignan siya at nag-init na naman ang mga mata ko ng magtama muli ang mga mata namin.
My tummy swirl up and my lips twitched.
"H-How are you?" halos mahiya ako sa tanong kong iyon dahil parang nasagot na rin naman niya. Hindi ko alam kung bakit lumabas iyon sa bibig ko kahit alam ko na ang sagot. Kumunot ang noo niya pero mabilis na nawala iyon at humalakhak.
"I miss you." aniya at mabilis na nanlaki ang mata ko at napasinghap sa gulat. Mabilis na nag-init ang pisngi ko at agad na nag-iwas ng tingin sa kanya.
"Tinatanong mo kung anong nararamdaman ko? I miss you... I miss you so much, baby." he said softly like a lullaby and I feel like an infant gently taking care of his daddy.
Natawa naman ako bigla dahil sa isip na Papa si Koraun. Tumaas ang kilay niya sa pagtawa ko.
"What's funny?"
"Wala."
"Anong wala." saad niya at kinagat ko ang pang-ibabang labi.
"I miss you too." saad ko at kita kong natigilan siya saglit pero kumawala din ang isang ngiti sa labi at napailing. Muli ko siyang niyakap ng mahigpit para itago ang mukha kong sobrang pula na siguro ngayon dahil sa hiya sa kanya. Narinig ko siyang tumawa at binigyan ako ng halik sa tuktok ng ulo ko.
We're both smiling ear to ear while feeling each others embrace when we stop when I heard someone clearing a throat.
Mabilis akong napahiwalay kay Koraun at dumapo ang tingin ko sa mga anghel na nakatingin sa amin ngayon. Pati na sila Heather, Ingrid at Louis.
Mabilis na nag-init ang pisngi ko at halos magtago sa likod ni Koraun na humigpit ang hawak sa bewang ko. Siniko ko siya para tanggalin ang kamay roon at humalakhak lang siya. Nang makita ko si Highness Arthur ay mabilis kong niyuko ang ulo para batiin siya at natigilan naman si Koraun at ginaya na ako.
"Mabuti at nagising ka na, Astrid." aniya sa nakasanayan kong malumanay na tinig at ngumiti ako at muling yumuko.
"Maari mo nang iangat ang ulo, Astrid." ani Highness Arthur at hindi ko agad nagawa dahil nahihiya pa ako sa nakita niya kanina. Pero huminga na lang ako ng malalim at inangat ang ulo ko.
"Patawad po." saad ko at agad namang kumunot ang noo niya.
"Bakit ka naman humihingi ng tawad?" muling nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya kaya hindi ako nakasagot agad. Nag-iwas ako ng tingin at tumawa naman sila Ingrid at Heather, maging si Highness Arthur at sa huli ay si Koraun.
Halos mapasinghap pa ako nang marinig ang halakhak niya.
"Ayos lang iyon, Astrid. Alam ko na ang tungkol sa inyong dalawa. Isa kang nephilim at hindi labag ang pagmamahal kay Koraun." aniya at natigilan naman ako pero huminga ng malalim at ginawaran siya ng ngiti.
"Nagkausap na kaming dalawa ni Koraun. Maari mo akong tanongin kahit anong oras para sa seremonya ng pagbibigay hintulot sa pag-iisamg dibdib niyong dalawa." ani Highness Arthur at mabilis na namilog ang mga mata ko.
"S-Seremonya?" taka kong tanong at napatingin naman si Highness Arthur kay Koraun.
"Mukhang hindi niya pa nasasabi sayo." hindi ko sila maintindihan sa pinag-uusapan nila kaya tumingin ako kay Koraun. Halos magulat ng makitang nakatitig na siya sa akin.
"Its the ceremony for your wedding, Astrid. All of the angels will bless the both of you so you can be married legally." Highness Arthur said and my heart stop beating and my mouth stop inhaling air suddenly. Bumagal ang pag-ikot ng mundo ko sa narinig. Huminto ang lahat ng sistema ko para lang mairposeso iyon.
"W-Wedding?" my voice tremble while staring at Koraun's eyes not because of pain but because of too overwhelming emotion that raging inside me.
He smiled and my heart pounded again. He hold my hand and my lips twitched. My eyes heated when he slowly bent his left knee in front of me.
Nakarinig din ako ng mga singhap sa paligid at ilang impit na sigaw sa likod ko. Ang puting petal mula sa puting rosas ay marahan na sinasaboy sa puwesto namin. Inangat ko ang tingin at nakita ang humahagikhik na anghel sa himpapawid na nagsasaboy noon. Mas lalo lang akong naluha sa ginagawa nila at muling bumaba ang tingin ko para kay Koraun na ngayon ay may hawak ng singsing sa mga kamay.
Ang sinag ng araw ay tinamaan ang singsing at mas lalo iyong kuminang. Ang diyamente na nasa gitna noon ay mas maganda at kakaiba kaysa sa mga alahas na nakita ko mula sa mundo ng mga mortal. Ang disenyo sa gilid noon ay detelyado at komplikado na para bang ginugulan iyon ng ilang oras para makumpleyo.
I gasped as Koraun held my fingers.
"Astridiel Cladence Alquiza, please spent your whole lifetime with me. I promise that I will love you eternally. Stay with me and you'll be at peace in my arms, baby." banayad niyang sinabi habang marahan na hinahawakan ang daliri ko. My tears fall when I saw tears glimmering his eyes too.
I slowly nodded my head and his tears fall.
"Y-Yes, I will stay with you always, Koraun. Please accept me in your arms. Handa akong makulong sa bisig mo habambuhay." sagot ko at mas lalong lumaki ang ngiti niya.
"I will, baby." he said and slid the ring inside my finger slowly. But my heart are racing too fast and my tears strolled down my cheeks like a waterfall.