- - - - - - - - - - - - - - - - -
องค์ชายมีตำแหน่งแปะหลังคือราชาองค์ต่อไปซึ่งตอนนี้กลับอยู่ในสภาพไร้ทางสู้ เท้าขยับชะงักไปก่อนจะวิ่งหนีตายไปทางหลังวังที่องค์ราชาและองค์ราชินีเคยใช้หนีสุดชีวิตตราบที่เท้ายังคงวิ่งต่อไปได้ไหว เขาหลบซ่อนกายในโรงม้าขนาดใหญ่ยาวไปจนเกือบถึงขอบรั้วหลังปราสาทซึ่งในนั้นมีแต่ซากศพม้าศึกที่ตายและกระดูกม้าที่ตายนานแล้วของยุนกิอยู่ในนั้นด้วย กายหลบซ่อนได้ยินเสียงม้าเดินจ้ำมาถึงเป้าหมายไม่ได้ห่างไกลกันเลยหลังจากที่ได้ฟังอยู่ จองกุกผวาและหวาดกลัวมากไม่กล้าลุกขึ้นสู้สักความคิดเดียว
“ออกมาเสียดีกว่าน้องข้า…เจ้าเป็นถึงกษัตริย์องค์ต่อไปเชียวหนา ความกล้าหาญของเจ้าอยู่ในไหนกันเล่า”
บุคคลที่กำลังกลัวจนตัวสั่นผวาไม่สนใจต่อคำชักชวนจากคนที่น่ากลัวดั่งปีศาจที่ร้องเรียกหาอยู่ในเวลานี้ เสียงม้าขี่ของจองโฮซอกหายไปจากคอกม้า ร่างหนาผ่อนความกลัวออกจากจิตใจทันทีเป็นลมหายใจที่กลั้นไว้เต็มปอด เขามองหลบๆ อยู่หน้าประตูโรงม้าสีดำเป็นตอตะโก ดวงตามองไปทางด้านนอกเพื่อดูสถานการณ์ว่าปลอดภัยจริงหรือไม่เพิ่มความมั่นใจให้แก่พระองค์เอง
“อยู่นี่ นี่เอง…”
เสียงจากนรกดังขึ้นมาอีกครั้งและคราวนี้มันโผล่มาทางด้านหลังของตัวเขาที่กำลังนั่งยองหลบอยู่ ใบหน้าเปื้อนดินสีน้ำตาลเข้มหันกลับไปมองคนพูดประโยคนั้นออกมา ดาบขนาดใหญ่เปรอะน้ำฝนยกจะฟันกลางศีรษะของอีกคนซึ่งมีศักดิ์เป็นน้องชายตัวเองแท้ๆ ดาบง้าวลงจะมาเฉือนออกอย่างรวดเร็วจนแทบจะหายใจไม่ทันหมดลมปอด
“ท่านพี่อย่า!” ในขณะที่ปากยังพูดห้ามไว้ ร่างสูงเปิดประตูออกไปด้านนอกทันพอดีเฉี่ยวปลายผ้าไปแค่หยิบมือเดียว ดาบเล่มใหญ่ของพี่ชายฟันจ้วงลงไปยังประตูขาดเป็นสองท่อนสะบั้นไม่เหลือซากดี
“ท่านจะฆ่าข้าทำไมกัน เราสองคนก็ต่างเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันไม่ใช่หรือไง!?” ก้าวถอยหลังพูดกล่อมเพื่อให้ไฟพิโรธในใจของจองโฮซอกสงบลง
หึ!
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่พูดออกมานั้นจะไม่ได้ช่วยเข้าข้างอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ พูดไปก็ไม่ต่างอะไรกับลมลอดหูผ่านไปงั้น ไฟสีแดงร้อนเสมือนเลือดสดในใจยังคงปะทุหนักและปะทุมากกว่าเดิมกว่าตอนแรกที่จองกุกพูดอีกเสีย องค์ชายในชุดที่รุ่งริ่งตรงช่วงแขน ตั้งวางท่าที่จะหนีเรียบร้อย ทั้งสองจ้องกันนิ่งหาจังหวะที่ต่างฝ่ายต่างแสดงจุดอ่อนออกมาให้ละเวลาจ้องกันท่ามกลางฟ้าฝนที่ยังคงตกอยู่ไม่ยอมหยุดสักที เท้าเริ่มขยับวนเป็นวงกลมกันเพียงสองคนไม่ยอมหันหลังให้กัน
“พี่น้องร่วมสายเลือดงั้นเหรอ...พี่น้องร่วมสายเลือดใดของเจ้าเล่า ที่สั่งให้ข้าเอายาพิษไปใส่ในกาน้ำชาของเสด็จพ่อน่ะ!!” คิ้วขมวด
ย้อนกลับไป 10 ปีที่แล้ว
“เสด็จพี่โฮซอก” องค์ชายจองกุกในวัยที่เพิ่งหัดเรียนรู้เดินมาพร้อมกับซองกระดาษอะไรบางอย่างเล็กๆ ในมืออ่อนต่อพิษมาก
“อะไรของเจ้าจองกุก?” ชายหนุ่มที่อายุห่างกันไม่มากนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่คนเดียวหน้าพระตำหนักเก่า ที่ตอนนี้จองกุกเป็นคนเลือกให้จีมินบรรทมไปแล้วในตอนนี้ พระเชษฐาที่ตอนนั้นยังคงมีจิตใจโอบอ้อมอารีไต่ถามด้วยความสงสัยในสิ่งที่น้องชายถือมาหาตนเร่งรีบ
“ท่านช่วยเอาสิ่งนี้ไปใส่ในกาน้ำชาของเสด็จพ่อหน่อยจะได้หรือไม่” ยื่นให้ไม่มีการถามว่าต้องการมั้ยสักคำเดียว
สายตาที่ก้มมองซองกระดาษสีชาวในมือละจากพู่กันด้ามไม่ให้กว่ามือเท่าไหร่นัก ความคิดที่จะไม่ทำบังคับใจของเขาจนหมดสิ้นดีแล้ว แต่เมื่อลองเงยหน้ามองไปที่พระอนุชาผู้ที่ตนเองก็รักและเอ็นดู กลับถูกสายตาออดอ้อนออเซาะจากคนตรงข้ามส่งมาอย่างรุนแรงจนไม่มีทางปัดทิ้งได้ การเลือกจะไม่ทำของเขาก็เหมือนกับตนตัดสายใยพี่น้องขาดไปหนึ่งเส้นแล้ว โฮซอกจึงจำเป็นต้องทำตามที่พระอนุชาขอมา
“ก็ได้ เดี๋ยวข้าจะทำให้” ตอบรับอย่างไม่อ้อมค้อม
ในค่ำคืนนั้นที่กลางลานพิธีที่ใหญ่โตกำลังมีการแสดงละครตลกหลวงเพื่อฉลองให้กับองค์กษัตริย์อันยิ่งใหญ่สรรเสริญการมีพระชนมพรรษา 30 ปี กาน้ำชาถวายให้องค์ราชาดิบดีมีแต่ความสุขล้นพ้น แต่สายตาของสนมสาวนางหนึ่งกลับรู้สึกไม่สู้ดีกับกาน้ำชานี้มากนัก ความจงรักในหน้าที่สายตามองไปที่มันแล้วจึงลุกขึ้นโค้งถวายกราบทูลเสียก่อนองค์จักรพรรดิจะยกดื่ม
“มีอะไรของเจ้ามีเร?” รับจอกน้ำชาที่เพิ่งรินให้เสร็จจากมือขององค์พระมเหสีมาทำท่ากะจะยกดื่มตอนนั้น
…
“หม่อมฉัน ในฐานะของคนตรวจเครื่องเสวยของพระองค์ หม่อมฉันขอทรงลองก่อน เพื่อความแน่พระทัยนะพระเจ้าค่ะ” มีเรมารดาของจองโฮซอกเคารพเป็นพิธี
องค์ชายจองโฮซอกนั่งอยู่ถัดจากบัลลังก์ราชาไม่กี่ขั้นลงไปมองเงยหน้าตามร่างมารดาที่ขึ้นไปหาเสด็จตัวเองแต่เขากลับใจคอไม่ชื่นดีนักเมื่อเห็นมารดากำลังจะขึ้นไปทดสอบกาน้ำชาใบนั้นเอง ทันทีที่มือรับจอกน้ำชามา น้ำสีเหลืองธรรมชาติก็ไหลลงสู่ลำคอตามแรงกระดกเข้าไปของข้อมือพระนาง
คิ้วกดเข้าหากันแน่นมองพระมารดากลืนน่ำชานั่นไปทั้งในใจไม่ได้รู้สึกดี ผ่านไปไม่ถึง 2 นาทีหลังจากดื่มชาจอกนั้นเข้าไป ดวงตาของพระนางก็เบิกโตโปนน้ำตาไหลออกมาไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า ร่างกายชักดิ้นทุรนทุรายคล้ายคนเป็นโรคร้ายกะทันหัน มือข้างซ้ายกุมที่ปล่องคอสองข้างแน่นคล้ายพยายามจะบีบเอาน้ำในคอนี้ออกมา ก่อนที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะโรยรินช่วยไม่ทันต่อพระพักตร์ขององค์ราชันตรงนั้นท่ามกลางผู้คนนับร้อยชีวิต
“ยาพิษพระเจ้าค่ะ มียาพิษในกาน้ำชา!”
“เสด็จแม่! เสด็จแม่!!” จองโฮซอกบุตรนางเพียงคนเดียววิ่งเข้ามาสวมกอดพระมารดาที่ตอนนี้นอนเสียชีวิตหน้าบัลลังก์กษัตริย์มีสายโลหิตไหลอาบข้างมุมปากเลอะเนื้อผ้าชั้นดีท่วมไหล่ ความรู้สึกที่ราวกับเอาไฟบรรลัยกัลป์มาจี้หัวใจจนเน่าเละ เขาไม่สามารถกัดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลได้เมื่อเห็นหญิงที่ตนรักต้องมาตายจากไปไม่ลาสักคำ พิธีสรรเสริญจบลงทันทีพร้อมเปิดศาลไต่สวนขึ้นมาในขณะนั้นไม่รีรอการละเว้นเวลาเอาไว้แค่เสี้ยววินาทีก็ไม่มี
“พระองค์…หม่อมฉันเจอสิ่งนี้ในตำหนักของจองโฮซอกพระเจ้าค่ะ” องค์พระมเหสีโบมินสั่งนางกำนัลไปหยิบมาจากในตำหนักจองโฮซอกก่อนจะรีบยื่นส่งมอบให้สวามีข้างบนสูงกว่า
กระดาษซองนั้นที่จองกุกคือผู้ให้ตนมากลับกลายเป็นยาพิษฆ่ามารดาตัวเองได้ลงคอ ในซองยังคงมีผงสีขาวที่ยังหลงเหลือเป็นหลักฐานต่อใครหลายคนเป็นพยาน องค์ชายจองโฮซอกกลายเป็นผู้ต้องสงสัยทันทีในเวลาไม่นาน เขาถูกสักถามหลายชั่วโมงจนได้ใจความสรุปได้อย่างรวดเร็ว
“ประกาศจากองค์จักรพรรดิ เนื่องด้วยองค์ชายจองโฮซอกมีความผิดฐานลอบปลงพระชนม์ชีพขององค์จักรพรรดิรุ่นที่ 10 ของจักรวรรดิราชา มีโทษประหารชีวิตสถานเดียวเท่านั้น!!” เสียงขันทีประกาศกล่าวให้ทุกคนได้ฟังไปทั่วตำหนักโถง
เหล่าประชากรขุนนางเสนาบดีและหมู่มวลทั้งหลายทั้งปวงตกใจกับความสรุปที่กำลังชี้เป้าไปว่าเด็กเพียงวัย 8 ขวบนี้เป็นผู้สังหารบิดาตัวเองทั้งที่ตนจะได้เป็นผู้สืบราชบัลลังก์อยู่แล้วแท้ๆ โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยว่า จิตใจข้างในของเขาคิดอะไรอยู่กันแน่
…
“หากแต่พระองค์ เห็นความผิดนี้จะเป็นความผิดครั้งแรก อีกอย่างจองโฮซอกก็มีศักดิ์เป็นถึงองค์รัชทายาทของพระองค์อยู่แล้ว ทำไมถึงจะต้องมาทำร้ายพระองค์ด้วย ถ้าจะลงโทษเขา อย่างน้อยก็น่าจะลงโทษแค่ไล่ไปนอกราชวังนะพระเจ้าค่ะฝ่าบาท” นางสนมผู้เป็นญาติสนิทกับแม่โฮซอกกราบทูลเสนอแนวความคิดของตน
“ก็เพราะตัวเองมีสายเลือดราชวงศ์แค่ครึ่งเดียวยังไงล่ะ เจ้าลองคิดดู หากเขาจะฆ่าแม่ตัวเอง แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นมาได้ เพราะศักดินาแม่ของนางก็เป็นเพียงสนมผู้ต่ำต้อย แต่ถ้าหากลอบปลงพระชนม์คนที่ได้ชื่อว่าพ่อแถมเป็นถึงกษัตริย์แล้วล่ะก็ เขาก็จะสามารถขึ้นครองราชสมบัติเป็นราชาองค์ต่อไปได้ยังไงล่ะ”
พระมเหสีผู้ยิ่งใหญ่ใกล้ชิดกับองค์ราชาเฉลยทุกสิ่งที่ออกมาจากปากตนไม่ได้มองใบหน้าผิดหวังในตัวโฮซอกของบิดรสักน้อยนิด แม่ทัพและทหารชั้นต้นของราชวังที่เฝ้าด้านในถึงกับตกตะลึงในความคิดอันซับซ้อน กับแค่เด็กเพียง 8 ขวบเท่านั้นแต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าเปิดปากสงสัยในคำตอบขององค์พระมเหสีที่ดูจะเข้าใจทุกอย่างราวกับนางเป็นคนทำมันเองกับมือ
“ฝ่าบาท…จะให้ทหารนำตัวออกไปประหารเลยมั้ยเพคะ?” ภรรยาข้างกายสนิทของพระกษัตริย์หันไปถาม สีหน้าพระองค์กลับมานิ่งสนิทไม่ได้ทำสีหน้าผิดหวังก่อนหน้านี้ ดวงตาดำและขาวจรดจ้องไปทางร่างเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าร่ำไห้ต่อศพของแม่เขา ดวงใจที่แตกสลายทั้งราชาและบุตรชายจึงทำให้เขาตัดใจทำแบบนั้นไม่ได้
“ข้าจะไม่ประหารเขา!!” เสียงเรียบเฉยแต่สั่นเครือในลำคอใหญ่สนั่นเอ่ยลั่นทั้งตำหนักโถงกว้างสีน้ำตาลแดง ขุนนางอวุโสที่ไม่ได้อะไรทั้งหมดก็ถึงกับตกใจขึ้นมาว่าเหตุใดทำไมถึงสั่งไม่ประหารทั้งที่คนทำก็ยอมรับผิดอยู่ตรงบัลลังก์ตนอยู่แล้ว
“ฝ่าบาท…ทำไมถึงไม่ฆ่าเขา!” คิ้วขมวดตึงปมแน่นจากนางผู้เป็นหนึ่งของแผ่นดิน
ร่างอันสูงศักดิ์เดินลงไปหาบุตรโอรสของตนช้าๆท่าทางไร้แรงจะก้าวลงมาได้เป็นผู้เป็นคน จักรพรรดิแห่งแผ่นดินกว้างใหญ่เสียพระทัยน้ำตาเอ่อเต็มในตาของพระองค์แทบจะไหลออกมาทั่วแก้มพระองค์เอง เมื่อเดินมาถึงหน้าตักเล็กองค์ราชาก็หยุดนิ่ง ร่างนั่งขัดสมาธิลงอย่างเร็วไว เหล่าข้ารับใช้ขุนนางอารักขาทั้งหมดก้มหัวแนบพื้นจนตัวติดขาเพื่อเคารพคนที่เดินลงพื้นมา
“ครหานี้อาจมีความผิดถึงประหารชีวิตก็จริงอยู่ แต่ก็หาได้ใช่ไม่ทุกประการไม่ วุฒิปัญญาของเขายังไม่สามารถทำอะไรได้ขนาดนั้นข้ามั่นใจ…เพราะฉะนั้น ข้าจะสั่งลงโทษเขา ด้วยการไล่เขาออกไปจากวังภายในวันนี้และปลดออกจากตำแหน่งราชโอรสรวมไปถึงองค์รัชทายาทของดินแดน ทันที!!”
เสียงคำสั่งพระบิดาเอ่ยตัดสัมพันธ์ที่ลูกแท้ๆก็แทบทำใจไม่ได้ประโยคสั่งลาดั่งมีดปลายแหลมค่อยๆกรีดเข้าไปเจาะก้อนหัวใจเขาช้าๆ จนขาดวิ่นออกจากกันเป็นสองฝั่ง โฮซอกมองหน้าผู้เป็นทั้งกษัตริย์และพ่อตัวเองที่เลือกจะหันหลังให้เขาไปง่ายๆไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมาห่วงใยในความรู้สึกเขาเสียนิดเดียว
“ท่านพ่อ…” ร้องไห้
ทุกสิ่งทุกอย่างที่องค์กษัตริย์ฝากฝังเขามาตั้งแต่เกิดพังทลายลงต่อหน้าต่อตาบุตรชายคนโตของราชวงศ์ขนาดใหญ่ที่หลายคนนับถือมาตลอดทั้งเหนือใต้ออกตก เหตุการณ์นี้ราวกับว่าเขาถูกบิดาจับโยนลงมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไร้ซึ่งทางกลับหรือทางหนีไปไหนได้ทำได้แค่รอวันที่มีสัตว์มาลากร่างที่เน่าเปื่อยลงไปกลืนกินแทน
ย่ามถุงไม่ใหญ่โตเกินตัวใส่เสื้อผ้าส่วนพระองค์หอบออกจากราชวังหลังจากที่โดนขับไล่ได้ไม่ถึงชั่วโมง หางตาโกรธเคืองผสมผสานไปกับความเจ็บปวดที่ฝังแน่นเพียงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเงยมองด้านหน้าที่มีแต่ดินทางยาวออกจากรั้วราชวังไปถึงภูเขาลูกใหญ่
“ถ้าในเมื่อเจ้ากล้าใช้ข้าเป็นเครื่องมือฆ่าคนที่ข้ารักได้ เราก็จะได้เห็นดีกัน จองกุก...” จองโฮซอก
“เมื่อใดที่มีการอภิเษกสมรสเกิดขึ้น วันนั้น ข้าจะทำการปลงพระชนม์องค์กษัตริย์และคู่อภิเษกของเจ้า ให้เจ้าได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดแบบข้าบ้าง” อุ้งมือเล็กกำย่ามแน่นกล่าวตรัสพึมพำหลังมืออีกข้างปาดน้ำตาไปด้วย แต่เมื่อช่วงขณะที่ร่างเด็กชายกำลังเดินเข้าป่าไปนั้น ร่างก็หยุดชะงักอย่างกะทันหันจนตัวเซนิด
“เอาศพทิ้งไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวยังไงแร้งมันก็มากินอยู่ดี” คนขนศพคุยกันเพียงสองคน
บุตรชายที่เสียมารดาไปยังไม่ทันจะได้กอดร่างไร้วิญญาอย่างอิ่มใจ ก็ต้องมาพบกับสภาพศพของพระมารดาจมกองขี้โคลนที่ฝนสาดลงมาเมื่อคืนหนักไปทั่ววรกายไม่สวยงาม กลุ่มทหารขนซากศพเคลื่อนตัวกลับวังอย่างเดิมเร็วไว โฮซอกมองมันด้วยความเจ็บปวดทรมานหลังจ้นไม้ใหญ่ เท้าน้อยทิ้งย่ามหอบผ้าผ่อนวิ่งไปหาร่างของเธอและล้มกอดร่างอันไร้ซึ่งชีวาอย่างเคยในคราอยู่ในตำหนัก
“พระมารดา ฮืออ…ท่านเจ็บหรือไม่ ข้าขอโทษ ฮืออ~” โฮซอกล้มศรีษะลงไปจุ่มกับหน้าท้องเงียบเสียงแขนล้วงผ่ากองโคลนลงไปกอดร่างเปียกแน่นมองข้ามทรวงอกไปยังหญิงงามในชีวาตนเองที่สีกายซีดเซียวหมดลมหายใจอีกต่อไป
ทุกค่ำคืนที่ข้านั่งร้องไห้ถึงแม่ข้าคนเดียว
ทุกค่ำคืนที่ข้าเฝ้าแต่โทษตัวเองว่ามันคือความผิดข้าที่โง่เชื่อเจ้า
และทุกค่ำคืนที่ข้าจะต้องทำร้ายตัวเอง เพราะข้าเกิดมากลายเป็นลูกอกตัญญูต่อพระมารดาโดยที่ข้าไม่ได้มีเจตนาจะให้เขาตาย
“แบบนี้…ยังจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าน้องอีกเหรอ!!”
น้ำตาหยดไหลอาบแก้มข้างซ้ายไม่หยุดของลูกชายคนโตที่โดนกล่าวหาว่าคือคนผิดมาชั่วชีวิตไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้สารภาพความจริงสักคำเดียวความแค้นจำนวนมากนับเป็นภูเขาลูกโตและความเกลียดที่สะสมจนมหาศาลยิ่งกว่าน้ำมหาสมุทรทำให้โฮซอกวิ่งเข้ามาแทงร่างจองกุกยืนชะงักกับความผิดวันวานทันที
อึ่ก!!!
“เจ้าไม่เคยเป็นน้องของข้า…ตั้งแต่เจ้าทำแบบนั้นลงไปแล้วล่ะ จองกุก!”
เลือดกระอักออกมานอกเนินปากเมื่อความแหลมของอาวุธพระเชษฐาแทงเข้ายังข้างท้องสุดทะลุถึงข้างหลัง คำพูดทิ้งท้ายก่อนมือจะดึงดาบออกจากท้องกายงามนี้ เลือดสีเข้มล้างน้ำฝนจำนวนไม่มากไม่น้อยไหลเต็มท้องขององค์ชายไม่มีว่าจะหยุดง่ายๆ ร่างมองค้างสติหมดหายตัวเอียงเทกำลังที่มีล้มไปนอนจมลงพื้นดินสีน้ำตาลดำ ปอดข้างในปล่อยลมหายใจออกมารัวถี่และเริ่มโรยรินเงียบจากไปในที่สุด
“และข้า...ก็ไม่เคยเป็นพี่ในสายตาเจ้าด้วยเช่นกันสินะ”
ของเล่นทุกชิ้น ของกินทุกอย่าง ของใช้ส่วนมากของข้า จะต้องยกมอบให้เจ้าเสมอ เพราะคำเดียวที่พระมเหสีพูด คือเจ้าเป็นน้องของข้าเท่านั้น…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
BY. OASIS
HASHTAG ; #นางสนมจีมิน