- - - - - - - - - - - - - - - -
ค่ำคืนมืดสงัดกับมีเพียงแค่แสงดวงจันทร์กลมโตสาดส่องลงมายังสองร่าง ที่ตอนนี้กำลังมอบรสหวานแสนหอมหวนชวนลองรสสัมผัสเพียงหนึ่งครั้ง
ร่างกายที่ขยับถูไถกายเข้าหากันไปมาประหนึ่งอยู่บนแท่นบรรทมของเมื่อคืนวัน มือใหญ่สองข้างดึงชุดคลุมด้านนอกที่เป็นตัวขั้นเวลาและผ้ารัดหน้าอกซึ่งปิดไม่หนามากสลัดออกจากร่างกายเพียงชั่วพริบตาเดียว ยอดอกปทุมถันงามสีธรรมชาติโดนครอบด้วยไอร้อนจากปากกว้างดูดดื่มกลืนไปกับน้ำลายในคอ ปลายลิ้นและริมฝีปากแตะเข้ากับจุดกระตุ้นอารมณ์จีมินพอดีไม่ต้องถามซ้ำซาก ใบหน้าที่เคลิ้มกำขยำเกศาของร่างสูงไปพลางๆ
“ในที่สุด…” จองกุกคิด
หินวางเรียงทอดยาวตรงไปจนถึงสุดของขอบแม่น้ำกว้าง สายผ้ารัดกระโปรงยาวปลดออกจับดึงปลิวออกไปวางกับโขดหินอย่างหมดค่า ร่างกายที่กำลังจะเปลือยเปล่าท่ามกลางเสียงสัตว์และแมลงน้อยใหญ่ร้องลั่นทั่วพงไพร สายตาของชายตรงหน้าดุจดั่งกำลังสะกดจิตร่างเล็กให้จมราบไปกับอก มือข้างขวาวางลงบีบคลึงหน้าอกนูนพอสัมผัสได้ถนอมกำลัง เสียงร้องอวดอ้างแทบได้อารมณ์ดังขึ้นเพียงนิด สองร่างชายชายสนองจุมพิตกันตามแม้ตัวจะเปียกไปด้วยน้ำแต่ก็ไม่อาจผลักให้ออกจากบ่วงรักนี้ได้ในตอนนี้
ขนตางอนหลับพริ้มจูบตอบปากบางอย่างไม่รีรอเหมือนเช่นดั่งเคย มือเล็กสองข้างยกลูบต้นแขนอันทรงพลังข้างกายที่กั้นเขาไว้อยู่ ข้างคอสีขาวหอมเอียงเปิดช่องว่างให้หน้ามีทรวดทรงหล่อกว่าได้ก้มไปพรมจูบจนอิ่มปาก ความรู้สึกชักนำพาให้ขาสีขาวนวลพาดเกาะกันไว้กับเอวแกร่งด้วยความไม่รู้ตนใบหน้าสันคมค่อยๆ ก้มถดถอยตัวเองลงไปตรงสะดือหน้าท้องราบสวยยิ่งกว่าหญิงงาม
แผ่นท้องเรียบเว้ากับเม็ดหยดน้ำกุมร่างกายให้เล่นกับริมฝีปากได้ จองกุกมอบจูบอุ่นๆ ให้กับมัน หยดน้ำที่ลอยอยู่บนท้องไม่มากไม่น้อยลอยล่องอยู่บนพื้นท้องหายใจไม่ตรงตามจังหวะหายใจ หลังสีงามยกแอ่นตัวเองขึ้นจนลมหนาวพัดลอดไปได้สบายๆ มืออวบลมร้อนหยาบลูบเอวขอดทั่วตามใจปรารถนา มือกระด้างความเย็นยกขึ้นค่อยๆเช็ดน้ำออกจากปากข้างนอก เนื้อลิ้นหนาร้อนผ่าวเลียสัมผัสกับเนื้อหนังใต้สะดือไล่ลงไปทีละหนึ่งจูบเคลือบร่างกาย เอวบางน้อยสะดุ้งเผลอแอ่นช่วงล่างกระดกขึ้นมากระทบกับคนข้างบนด้วยเล็กน้อย
“รู้สึกดีหรือเปล่า”
คำถามที่เอ่ยกร้าวออกมาจากในปากชายหนุ่มหน้าเลศนัยด้านบนกายทอดหอม ชายหนุ่มผู้ที่อยู่เบื้องล่างสัมผัสกับข้อมือแข็งที่ตอนนี้เอื้อมขึ้นมาบีบคลึงทรวงอกตนอยู่เบามือจนแทบไม่รู้สึกว่ามีคนมากระตุ้นมันอยู่เลย
“รู้สึก…เพคะ” จีมิน
เขายอมกล่าวคำกระด้างปากทั้งที่ตนเองเป็นชายเช่นๆกับจอนจองกุก เพื่อให้จองกุกรู้สึกว่าตนคือสตรีที่เขาชอบไม่ต่างจากคืนวานวันนั้นเลย เครื่องทรงของร่างหนาถอดถอนออกทีละชิ้นตามช่วงเวลาเว้นไว้ให้อย่างคล่องแคล่วว่องไว จนในที่สุดแสงจันทราสีทองก็อาบเนื้อกายกำยำล่ำสันที่ตอนนี้เผยสัดส่วนอย่างชัดเจนให้อีกฝ่ายเห็นแล้ว กล้ามเนื้อบนหน้าท้องซึ่งเป็นสันทีละชั้นเงาวาวตา ช่วงตัดตรงสะโพกที่ชัดเจน หยดน้ำอาบท่วมจวนจนเปียกกายรวมไปถึงไหปลาร้าอันงดงามด้านบนเหนืออกแข็งแกร่ง ผ้ารัดเส้นผมสีดำยาวพอสมควรปล่อยร่วงปลิวไปไหนต่อไหน เส้นผมคลายสยายไปตามแรงลมเช่นเดียวกับจีมินเหมือนกัน
“องค์ชายตรงนั้น ฮาา!~ อื้อ!”
ดวงตาถลึงโตเต็มที่ ทันทีที่ฝ่ามือหยาบของร่างเชื้อพระวงศ์กำลังเลื้อยระบายลมหายใจเย็นชืดลงไปด้านล่างจนคว้าจับกับสิ่งที่เขากำลังจะห้ามไว้แต่ก็คงไม่ทันเสียแล้ว
“ได้โปรดอย่ารั้งห้ามข้าเอาไว้เลยจีมิน ยังไงอีกไม่กี่วันข้างหน้าต่อไป ข้าก็ต้องทำแบบนี้กับเจ้าอยู่ดี”
สิ้นคำประโยคหวานชวนล่อใจอันกลายเป็นดั่งน้ำหวานที่พาซัดอาบก้อนเนื้อสีแดงเต้นได้ในอก แรงข้อมือของชายหน้าตาคมก็ตวัดขึ้นลงไม่อาจมองลงไปได้ว่าพระองค์กำลังทำสิ่งใดอยู่กับมันในตอนนี้ ร่างกายสีเข้มกว่านิดล้มใบหน้าลงไปทับกับช่วงแผงคอขาวสีสว่างพ่นลมหายใจจากปากกระจับใส่จีมินเต็มๆ เสียงหวานชวนฝันร้องเบาออกมาลอยเล่นหูของทั้งสองคนไปในระหว่างที่ข้อมือขององค์รัชทายาทเริ่มประกอบกิจให้กับองค์ชายตัวน้อย
”พระองค์ อึ่ก! ย! อย่า~”
มือสองข้างวางลงที่ไหล่งามกร้าวขององค์ชายจากดินแดนกลาง ใบหน้าก้มซุกไปที่ซอกคอขององค์ชายจอนจองกุกเพื่อปกปิดความหน้าอับอายของตนที่กำลังจะมาในไม่ช้า
เมื่อทันทีที่แรงขยับทั้งหมดเมื่อกี้ได้หยุดลงแล้ว ธารน้ำเล็กกาวสีขาวเมือกก็พลันไหลออกมาเย้ายวนอีกคนในเวลานั้น จอนจองกุกยิ้มและมอบเสียงหัวเราะให้ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่ออกจะดูน่าอับอายสำหรับชายที่ไม่เคยให้ชายอื่นมาแตะต้องมาก่อน มุมโค้งของทั้งสองหน้าผากวางชนกันมองนิ่ง
“พอเถอะพระเจ้าค่ะ ข้ารู้สึกอายแล้ว” พูดอย่างเขินอายตัวเองเกินบรรยาย
“ยังสิ เวลาของเรามันยังมีอีกนานพัคจีมิน”
นิ้วเย็นเยือกเลอะน้ำกามสูตรเริ่มสอดเข้าไปในช่องโหว่จิ๋วข้างล่างใต้หว่างขาใจกลางของร่างน้อยที่ตอนนี้ความคิดของเขาเริ่มไม่อยู่สุขแล้ว นิ้วกลางที่เย็นจนทำให้ขนตัวจีมินลุกซู่ค่อยๆสอดเข้าไปหยอกล้อกับความอุ่นข้างใน จากนิ้วกลางเพียงนิ้วเดียวก็เปลี่ยนมาเป็นเพิ่มนิ้วนางเข้าไปอีกหนึ่งนิ้ว ขาสองขากอดรัดร่างหนาไว้แน่นมากอีกครั้งตอบพระองค์ได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เขารู้สึกวูบวาบในท้องมากเพียงใด
“พระองค์กระหม่อมกลัวแล้ว กระหม่อมว่าเราควรกลับได้เสียที”เบี่ยงไปมองสิ่งอื่นรอบตัวแทน
แต่ไม่ทันเสียต่อจากนี้ต่อไป ร่างหนาดึงนิ้วออกเมื่อจีมินขอให้รีบกลับ เสียงถอนหายใจจากริมฝีปากดังออกมาใส่หูเล็กแผ่ซ่านไปทั่วแก้วหู มือเอื้อมไปหยิบแก่นที่ตั้งตัวได้ที่ตั้งนานแล้ว พลันรีบทำการสอดใส่เข้าไปภายในไม่กี่ลมหายใจหลังจากคำขอนั้นจบลง ความยากลำบากที่จะนำพาสิ่งที่เต่งตึงอยู่กึ่งกลางความเป็นชายใส่เข้าไปในจุดที่ไม่เคยทำมาก่อน เสียงหายใจกระอักกระอ่วนออกมาดังใกล้ๆหูจีมินเรื่อยๆทำให้รู้ได้ว่าจองกุกดูลำบากมากแค่ไหนกับการเริ่มใส่มันเข้าไปในเวลานี้
“อึ่ก! พอเถอะพระองค์ ย! อย่าฝืนเลย อ๊าา!!~”
ทันทีที่จะเอ่ยตัดบทด้วยเสียงที่หลงจนกลับคีย์ลำบาก ศีรษะทิ้งแรงไปวางบนไหล่นิ่มก่อนที่แขนทั้งสองข้างจะจับหว่างขากับเนื้อบั้นท้ายห่างออกจากกัน แก่นกายสีเนื้อถูกดันเข้าไปภายในจนไม่เห็นอวัยวะส่วนนั้นเลยแม้แต่ตรงเดียว จากมือที่จับส่วนล่างอยู่หลงลืมด้านบนไปก็เลื่อนใบหน้าขึ้นมามององค์ชายร่างอรชรนี้พร้อมกับแผ่นฝ่ามือขวาสลับอีกด้านที่เป็นซ้ายประสานกันแน่นทั้งคู่ เล็บบวกแรงฟันในปากจิกกัดข่วนจนเกิดบาดแผลสีแดงฉานบนผนึกหลังหนาของจองกุก
“องค์ชาย ฮาา...กระหม่อมเจ็บ” จีมิน
เสียงเอ่ยสั่นเครือดังข้างหูขององค์รัชทายาท ใบหน้าแดงจัดและเหงื่อมากมายที่อาบตัวพวกเขา จองกุกเห็นจึงเริ่มทำการลูบเส้นผมที่เลอะบนหน้าสวยและมอบจูบลงกลางหน้าผากให้อีกฝ่ายเบาๆ
“หากเจ้าหยุด…เจ้าก็จะต้องเดินกลับไปในสภาพโทงเทงแบบนี้นะ?”กล่อมข้างหู
จบคำตักเตือนเมื่อกี้เอวก็ขยับออกและทำการขยับกลับเข้าที่เดิมอย่างแรงไม่มากเท่าไหร่นัก ลมกระทุ้งช่องข้างในจนเกิดอาการจุกแน่นไปทั่วบริเวณนั้น แขนสองข้างพร้อมขาอีกสองข้างกอดร่างหนาเอาไว้ไม่ให้ห่างไกลไปจากตัว ช่วงบั้นท้ายล่างขยับเข้าออกไม่ช้าไม่เร็วมากพอให้จีมินได้ปรับตัว ริมฝีปากก็พลางมอบรอยแดงรักให้ด้วยที่ไหปลาร้าชัดบนกายสีผ่อง ดวงตาหลับตวัดให้ลิ้นในปากทำงานอย่างพอพระทัย ปลายเท้าเกรงจนเผลอเตะก้อนหินไปลงแม่น้ำเสียงดังหลายครั้ง จอนจองกุกไม่นึกสนสิ่งใดนอกจากชายผู้เป็นที่รักอีกแล้ว
“อ๊ะ! อ๊ะ! ฮาส์!~ อื้ออ!~~”
ชู่วว~
“เจ้าจะเรียกข้าว่าอะไรก็ได้ แต่ห้ามเรียกข้าว่าพระองค์ หรือองค์ชายเด็ดขาด ข้าคือสามีของเจ้าจีมิน หากเจ้าไม่เรียกเช่นนั้น ข้าจะปล่อยเจ้าให้โทงเทงอยู่ตรงนี้คนเดียว”
“ด! ได้ ได้ จองกุก ข้าจะเรียกท่านว่าจองกุกเฉยๆ ก็ได้” ตาหรี่มองคิ้วกดจนปวดหน้าผากเคลือบน้ำตาด้านใน
เอวพยายามออกแรงกระแทกกระทั้นเข้าไปช่องในจนสุดแต่ก็ยังคงลำบากอยู่ดี แต่เมื่อน้ำจากปลายหัวหล่อลื่นออกมาความชุ่มข้างในเคลือบอาบแก่นกายแข็งกร้าวของจองกุกเริ่มขยับเข้าออกได้คล่องมากขึ้นกว่าก่อหน้านี้ ขาบวกเท้าเตะก้อนหินหลายครั้งสัมผัสกับขอบแม่น้ำที่กำลังเย็นจากหยดน้ำค้างตกลงมาจากฟ้า จองกุกหันไปมองจากหางตาระหว่างกำลังขยับเอว รอยยิ้มพิกลเผยออกมาแล้วจึงทำการช้อนวงแขนร่างบางพาอุ้มลงไปในแม่น้ำเย็นเยือกนี้ด้วยกัน ขาแข็งแรงรองรับน้ำหนักร่างบางที่กอดเขาเอาไว้ทั้งหมดไม่มีคำบ่นสักคำ
“ท่านทำบ้าอะไร! ขึ้นไปเดี๋ยวนี้มันลึกมาก”
หากแต่บอกหรือสั่งอะไรออกไปเท่าไหร่ก็แทบไม่มีประโยชน์สักอย่าง องค์รัชทายาทมองคนที่อยู่สูงกว่าในตอนนี้ที่เริ่มกลัวความลึกและเป็นห่วงเขาสุดหัวใจ รอยยิ้มหลงใหลเผยออกมาจสกริมฝีปากบางสีธรรมชาติ จมูกโด่งจัดการเสยจูบเข้าที่ใต้คางไล่ลงมาจนถึงหว่างอก ปากบางค่อยๆ กลืนกินยอดอกข้างขวาของตัวเล็ก แล้วจึงขยับเอวกระหายในความรักใคร่เข้าไปข้างในกายอ่อนนุ่มดั่งขนปุยฝ้ายปาร์คจีมินที่กอดคอจอนจองกุกเอาไว้เงยหน้ามองผืนฟ้ามืดมัวกัดฟันไม่ร้องออกมาเพราะกลัวโฮซอกจะได้ยิน
”อื้ม!~อ๊าาส! จองกุก ข้าไม่ไหวแล้ว ได้โปรดขึ้นฝั่งเถอะ” อ้อนวอนเพราะไม่อาจกลั้นเสียงได้อีกต่อไป
และในที่สุดคำอ้อนวอนนี้ก็สำเร็จผลตามที่คิดเอาไว้ จองกุกยอมขึ้นฝั่งไปแบบเดิม องค์ชายจีมินน้อยนอนราบแล้วดึงร่างใหญ่ลงมาจูบดูดดื่มหิวกระหาย มือสองข้างเล็กป้อมลูบอกกว้างกับไหล่ที่หนาพอจะรองรับใบหน้าของตนได้สบายๆ ลมหายใจไถ่รดต้นคอไซร้จูบที่คอสีขาวแต้มรอยแดงจาง เสียงจากในปอดขององค์ชายเขตกลางช่างไพเราะจนจีมินเองก็ระทวยไม่แพ้กัน
“เจ้าไม่คิดจะทำอะไรกับข้าบ้างเลยหรือไงกันพัค จีมิน”เอวที่ซอยเข้าออกอยู่ถามขึ้นมาทั้งดวงตาที่หวังไว้เช่นนั้นและดูเหมือนจีมินจะเห็นและรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาทันที
อืมม
…
สมองคิดอยู่นานจนประมวลผลบางอย่างได้ในชั่วพริบตาหนึ่ง มือบางเล็กลูบแขนที่เกร็งอยู่จนแข็งหนาผ่านลมพัดผ่านสร้างความรู้สึกรุ่มร้อนในท้องขององค์รัชทายาทเป็นอย่างมาก ทันทีที่ใบหน้าหล่อเรียบก้มจะไปฟังคำตอบจากปากอวบห้วยหูข้างซ้ายนั้น
“48กระบวนท่าของกามสูตรไงล่ะพระเจ้าค่ะ”มองยิ้ม
หน้าคมเฝ้าเพ้อฝันยกหน้ามองคนตอบได้ตรงใจจึงเผลอทำให้รอยยิ้มทรงเสน่ห์ของจองกุกยิ้มร่าออกมาบวกไปกับใบหน้าที่พยักขึ้นลงตามลำดับหลัง ร่างของชายตัวบางร่างอรชรไม่จ่างจากหญิงงามในโลกากำลังอยู่ในท่าคุกเข่านิ่ง ด้านหลังของเขาก็คือชายหนุ่มที่กำพาตัวเองและคนข้างหน้าไปพบกับสิ่งที่เรียกว่าสวรรค์บนดิน
เสียงเนื้อหนังกระทบกันเป็นดั่งบทเพลงในยามกอบกิจร่วมรัก เกลียวน้ำจากเท้าที่ตีผ่านสร้างจังหวะเล็กน้อยให้อีกคนอยากผ่อนคลายไปกับมัน มือจับสะโพกผายลูบทั่วบริเวณ จีมินดูไม่ใช่ผู้ชายหากได้สัมผัสผิวภายนอกของเขา แต่ถ้าหากพูดถึงภายในอวัยวะนั้นก็คงบอกได้ชัดเจนว่าจีมินเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง
“อ๊ะๆๆ! จ! จองกุก! ข้าจะไม่ไหวแล้วนะ”กัดปากไปพลางๆ
สุดท้ายองค์ชายผู้เป็นถึงสวามีตามระเบียบประเพณีก็จึงรีบช่วยเอื้อมมือไปกำสิ่งที่อยู่ด้านล่างเหนือชายของจีมิน และกระตุกตวัดขึ้นลงอย่างรวดเร็วนี้ทำให้น้ำหนืดสีขาวพุ่งออกมาเลอะฝ่ามือและพื้นตรงแถวๆ นั้นไปจบกับน้ำอุ่นๆที่ฉีดกายในตัวจีมินไปทั่วตรงนั้นไม่ขาด
“ฮาๆๆ...~อืมม จอน จองกุก พอเถอะ ข้าเหนื่อยมากแล้วล่ะ”
อาการเหนื่อยหอบกับริมฝีปากที่โดนจูบกินหายไปสักพักต่อด้วยคำพูดเสียงอ่อนกำลังไม่มีอะไรจะไปต่อได้ แต่เสียงร้องอ่อยอ้อนมันทำให้ฝ่ามือกระด้างกับวางลงที่หัวอวัยวะส่วนล่างแล้วค่อยจับมันเล่นๆไม่สนคนเหนื่อยล้าเลย ใบหน้าของร่างอ้อนแอ้นนั้นมองอีกคน สีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยกามอารมณ์และโหยหาในตัวของเขามากแทบขาดไปจากชีวิตไม่ได้
“เวลาของเจ้ากับข้ามันยังมีอีกเยอะจีมิน เจ้าอย่าลืมไปสิ”
จากนั้นตัวบางร่างผอมเพรียวก็โดนประคองขึ้นมานั่งที่ตักแน่นอุ่น ตัวเล็กมองออกด้านนอกริมแม่น้ำมองกระแสธาราไหลทำให้รู้สึกคลายความเครียดลงไปขณะประกอบกิจได้อย่างเห็นผล ปากบางมีแต่ความร้อนอบอวลไปทั่วเงยหน้าขึ้นจูบลูกกระเดือกน้อยตรงบริเวณคอไม่ห่างจากคางไปเท่าไหร่ อีกทั้งยังเล่นสนุกนำฝ่ามือที่มีแต่เหงื่อกับน้ำเย็นๆมาลูบเล่นไปทั่วทรวงอกราบข้างซ้ายมือองค์ชายตำแหน่งสวามีของจีมิน
“ซี้ดด~ อ่าาา อ๊ะๆๆ!! จองกุก เอามือของท่านออกจากหน้าอกของข้านะ อ๊าาส~”
เสียงครวญครางสั่นกระเส่าทันทีที่มือของฝ่ายตรงข้ามอยู่ไม่สุขเอื้อมมาบีบนวดคลึงถึงหน้าอกและเกี่ยวยอดสีน้ำตาลเป็นว่าเล่น ฟันสวยขบกัดไหล่งามข้างซ้ายจนเป็นรอยช้ำดำม่วงประทับตราแก้ความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้สามารถกลบเกลื่อนหรือเรียกร้องความสนใจไปได้จากความเจ็บและรื่นระเริงในตัณหาได้เลยเพียงนิดเดียว
มือจับดันร่างอ่อนระทวยลงนอนแบบเดิมแต่เปลี่ยนแค่เป็นนอนตะแคงข้างเท่านั้น แก่นสีเนื้อธรรมชาจิใส่เข้าไปจุดเดิมทั้งหน้าพอใจไม่ละตก เอวขยับไม่ละแรงลงแม้จะผ่านมาหลายครั้งแล้ว เสียงหอบของจองกุกเริ่มบรรเลงออกมาจากปากเหมือนกับที่จีมินเคยเป็นก่อนหน้า แต่กลับวาาเสียงของจองกุกที่ร้องออกมานั้นมันไพเราะกินใจของจีมินจนเขาที่นอนอยู่เผลอยิ้มบางๆออกมาไม่รู้ตัว
“เสียงของท่านไพเราะจัง ถ้าไม่รังเกียจช่วยนำมันมาร้องข้างๆ หูของข้าจะได้หรือไม่” ชักชวนให้เกิดความเชื่อใจในตัวเบาๆ
เสียงร้องที่ดังก้องไปทั่วโสตประสาทเข้ามาจากใบหูข้างขวา ในขณะที่กำลังเจื้อยแจ้วอยู่นั้นลิ้มหนาพันก็ไม่อาจลดละที่จะลิ้มลองผิวหนังที่เปียกน้ำอันแสนสุดจะงดงามได้เลย น้ำกาวสีใสออกมาสัมผัสพร้อมกับลิ้นสีชมพูหนาอาบร่างเล็กไปทั่วผิวกายา
“ข้าจะไม่ไหวแล้วล่ะพัคจีมิน เจ้าล่ะเป็นยังไง”
กายท่อนล่างขยับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วจึงรีบเอ่ยถามขึ้นมาเพื่อความแน่ใจ
“ข้าก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน ท่านช่วยอ่าส์!~ อื้มม”
เสียงกุก้องกะจะตอบออกมาแต่ดันถูกครอบงำจากเรือนปากของอีกร่าง เอวที่ขยับพร้อมกับเสียงผิวหนังสัมผัสกันจนกลายเป็นทำนอง เหงื่อที่ไหลออกมาจากร่างทั้งคู่เปียกแฉะเข้าไปยังหว่างขาชะโลมเรือนร่างที่สุขสันต์ในแสงจันทร์ของค่ำคืนนี้
มือเล็กกุมแก่นแข็งของตนตวักข้อมืออ่อนเลื่อนมือขึ้นลงไปพร้อมๆกับที่องค์ชายกำลังขยับเอวอย่างไม่ต้องให้ได้หยุดพักหายใจยังด้านหน้าตนเอง แรงขย่มอันหนักแน่นไม่สนใจวันเวลาที่จะผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ขอเพียงได้ร่วมรักกับจีมินตรงนี้ก็พอ
!!!
ส!เสร็จ เสร็จ สักทีสินะ...
“อะไรร้อนๆอยู่ในท้องข้างข้า มันคืออะไร!?”
ดวงตาที่เปิดโตวาบไปพร้อมกับสิ่งที่ไม่ต่างจากกระทะทองแดงขนาดเล็กในท้องของเขา มือวางสัมผัสอังมันพลันเสียงร้องถามตกใจดังขึ้นมาเมื่อของแข็งได้ถูกดึงออกจากช่องว่างแล้ว
…
“น้ำที่เราเสพสังวาสกันเมื่อกี้ไง” จองกุก
แม่น้ำต้องจันทราพาร่างที่ตัวสูงใหญ่เดินลงมาสรงชำระกายเนื้อหลังบิดหันกลับมามองชายที่ตกใจค้างไม่กล้าขยับไปไหน ดวงตาของทั้งสองจ้องให้กันแม้จะห่างจากกันเพียงผืนแม่น้ำกว้างกั้นไว้ แขนยาวยื่นกลับไปหาองค์ชายน้อยรอให้มืออีกฝ่ายตอบรับกลับมา
ปาร์คจีมินลดโฟกัสมองมาที่มือผายรอการจับมือตอบ แขนเล็กยกวางนิ้วทั้งห้าอย่างเบาเสียง มือหนากำดึงเข้าหาตัวช้าๆ ทันทีที่ปลายเท้าเปล่าแตะลงผิวน้ำขนาดใหญ่ ไอเย็นทั้งหมดมวลก็ตีแผ่สู่ผิวชุ่มให้เย็นขึ้นมาเองโดยไม่ต้องสรงน้ำ แม่น้ำสายยาวชุบร่างเล็กไปจนปิดหน้าอกแขนทั้งสองข้างจากเจ้าชายแดนเหนือพาดไหล่หนักคล้องคอถูท้ายทอยเงยมองชายร่างสูงที่กำลังโอบเอวขอดมองจ้องเขาไม่ห่างตาเหมือนเหมือนกัน
“ถึงเจ้าจะไม่สามารถมีบุตรให้ข้าได้...แต่อย่างน้อยชีวิตของข้ามีเจ้าอยู่ก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะ”
“...”
“ข้ารักเจ้าจนสุดหัวใจปาร์คจีมิน...ต่อให้ข้าตายแทนเจ้าได้ข้าก็ยอม”
ชายสองวิญญาณยืนกอดกันก้มแลกเปลี่ยนรสชาติในโพรงปากหอมไม่เปิดตารับรู้วันเวลาที่ผ่านพ้นไปนานนับไม่ได้ แรงจูบทวีความหนักหน่วงขึ้นตามที่ใจสองต้องการ จากเพียงโอบฝ่ามือกลับกลายเป็นกอดรัดแน่นด้วยแขนยาวสองข้างชิดตัว แรงกระทบน้ำสร้างรอยสั่นยาวไปจนหายลงไปในท้องธาราเย็นท้องฟ้าเข้าใกล้ความสว่าง ดวงจันทร์เริ่มง่วงหาวรอคอยให้ตะวันขึ้นมาทดแทน และนั่นเป็นเวลาเดียวกับที่จีมินรวมถึงองค์รัชทายาทจองกุกเดินทางกลับกระท่อมเก่าหลบภัยไปด้วยกัน
“จีมิน...” หยุดเดินไม่ไกลจากกระท่อมไปมากนัก
???
“คืนนี้เจ้าช่วยอยู่นอนข้างกายข้าได้หรือไม่”องค์ชายในชุดครบองค์ถามขึ้นจากน้ำเสียงออดอ้อนนัยๆ
ความรักที่กอบโกยเป็นรูปเป็นร่างกดให้ใบหน้าหวานละมุนพยักหน้าขึ้นลงตอบไม่ลังเลคิดนาน เมื่อไปถึงกระท่อมที่เคยได้นอนห่างกันทั้งคู่ก็เห็นทหารสองคนนอนขยับมาแทนที่บรรทมของจองกุกแล้ว ที่เหลือว่างเป็นช่องยาวด้านในเกิดขึ้นมาคล้ายเรื่องจงใจ ร่างองค์ขายสองพระองค์เดินข้ามไปเงียบๆ พร้อมกับนอนลงกอดกันเสมือนสามีและภรรยา แรงกอดที่แน่นไม่อยากให้ห่างกายไป ลมหายใจอุ่นสัมผัสลงที่ซอกคอ ไออุ่นหอมกล่อมจีมินที่อ่อนเพลียให้สลบไสลไปในฝันอันหอมกรุ่นได้ภายในเวลาไม่นานเกินใจรอ
…
หากข้าหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนั้นได้ ข้าคงหยุดไว้แค่ตรงนั้น ตรงที่เราอยู่ด้วยกันได้ โดยไม่อายผู้ใดทั้งสิ้น
…
แต่เมื่อลองหมุนเข็มเวลาย้อนกลับไปในช่วงที่พวกเขากำลังประกอบบรรเลงเพลงรักกันอยู่ข้างแม่น้ำเย็นเยือก ยุนกิที่ตื่นขึ้นมาไม่พบทั้งจีมินและจองกุกก็อดห่วงไม่ได้ถึงความปลอดภัย จนพอความอดทนที่เก็บไว้มันต่อต้านไม่ไหวทำท่าจะลุกไปตามกลับโดนร่างเพื่อนทหารด้วยกันดึงลงมากอดแน่น ด้วยสภาพที่ยังคงบาดเจ็บจึงหนัก มันจึงทำให้ยุนกิไม่กล้าผลักออกไปไหนได้ แขนหนักที่มินยุนกิเองก็ไม่เคยได้จับมาก่อนตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันมา ดวงตาเลิกลักอยากจะลุกไปให้ได้ แต่คนข้างหลังก็ดันทุรังที่จะกอดแน่นใบหน้าซุกไหล่สูดดมกลิ่นหอมบนตัวขาวสะดุดตา แทฮยองไม่ยอมขยับตัวออกไปเสียทีจนแม่ทัพใหญ่หลับตาอยู่ต้องลืมตาขึ้นมา
“เจ้าควรปล่อยวาง แล้วหาใจดวงใหม่มาแทนที่ได้เสียทีนะยุนกิ” เสียงคมก้องดังได้ยินเพียงสองคน
“…”
“หากเจ้ายังตามหาไม่เจอ…เจ้าก็จงจำไว้ ว่าอย่างน้อยก็ยังมีข้าคนนึงที่ยังรอเจ้าอยู่เสมอมา”
จบสิ้นประโยคแม่ทัพคิมก็ปล่อยกอดออกมานอนในท่าเดิม ห่างไปราวๆชั่วโมงนึงได้ยุนกิที่ไม่หลับพลิกกายาร้อนรนไปนอนตะแคงมองหน้าแทฮยองที่หลับนิ่งไม่ได้รับรู้ว่ากำลังมีใครบางคนนอนจ้องหน้าคมดั่งสิงห์อยู่ใกล้เพียงลมหายใจเดียว ไม่นานมักนักเกินใจจะคิดต่อยาวไปเรื่อยๆ ทหารมินยุนกิก็คล้องแขนเบากว่าคนข้างๆกอดแขนขวาแทฮยองไม่ยอมกลับไปนอนที่เดิมอีก เนื้อแก้มนิ่มวางเข้ากับหัวไหล่ใหญ่ซบหลับไปทั้งอย่างนี้ คิมแทฮยองที่ดูเหมือนจะหลับไปแต่กลับกลายเป็นว่าเขายังไม่หลับแถมยังคุมรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้ สีแดงระบายหน้ากับปากฉีกยิ้มอับอายในปากที่บอกรักยุนกิไป โครงหน้าเข้มหันไปมองด้านข้างก็เผลอห้ามใจไม่ได้ที่ปากจะไม่จูบเกศาพริ้วใกล้คางเขา
“หลับฝันดีนะ...ยุนกิ”
- - - - - - - - - - -
TALK TALK
NCมาก็มีปรับเปลี่ยนให้มีอะไรมากขึ้นไปจากตอนก่อนที่อาจจะสั้นๆจบ ในตอนนี้จะมีความหวานของคู่แทกิเข้ามาหน่อยๆแต่ดีต่อใจมาก >< อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว อย่าลืมติดตามจนถึงตอนจบพิเศษเลยนะคะ มีให้อ่านแน่นอนค่ะ
ปล. อันนี้ไม่ได้ลามกนะ แต่ว่าตอนแต่งไรท์ฟังเพลงนี้ไปแต่งไป เพราะว่ามันทำให้เห็นทรวดทรงของน้องจีมินทั้งหมด อริยาบถรวมถึงบรรยากาศรอบข้างทั้งหมดด้วย แต่ไรท์ไม่แน่ใจว่าทุกคนจะเป็นเหมือนไรท์มั้ย
BY. OASIS
HASHTAG; #นางสนมจีมิน