Ik ga naar het matrasje toe en ga er op liggen. Na een tijdje Dommel ik in slaap.
~
Pov. Josh 3 dagen eerder
Livia zit nu al 4 dagen opgesloten in haar kamertje. Ik ben zo boos op haar, ik ben nog niet genoeg afgekoeld om haar weer te zien.
Ze zit daar al een uur of vijf.
Ze blijft daar zoizo nog wel een tijdje zitten als het aan mijn ligt.
Hoe haalt ze het in haar hoofd om de pistool te willen gebruiken. Ik raak gefrustreerd en sla met mijn vuist op tafel.
Iedereen aan de tafel kijkt verschrikt op.
"Wat moet ik met dat kind!"
Roep ik.
"Josh, laat het nou zitten. Ik bedoel er zijn geen doden gevallen ofzo." Zegt Rafael. Ik kijk hem woest aan en hij kijkt meteen weer op zijn telefoon.
"Ze moet gestraft worden. En goed ook!"
"Anders... Weet ik wel iets." Zegt Micheal geheimzinnig.
"Wat?" Vraag ik hem.
"Nou ze gaat gewoon een dagje met mij mee naar werk. Dan leert ze wel normaal te doen." Zegt hij grijnzend.
"Nou... Ik weet niet of-"
"Briljant!" Onderbreek ik Rafael.
"Wanneer moet je weer werken?"
"Uuh vrijdag over 5 dagen."
"Prima."
"Uuuhhhh jongens ik weet niet of dit zo'n-"
"Ach rot toch op Rafael!" Hij kijkt me gefrustreerd aan en staat op en loopt weg.
"Tot die tijd laat ik haar lekker in die kamer zitten."
"Goed plan" zegt Micheal.
Pov. Livia heden.
Ik tril, ik heb het koud en ik heb honger. Ik zit hier nu al 4 dagen en ik weet niet hoe lang ik het nog vol ga houden.
Ik zit snikkend tegen de muur.
Ik wil naar huis.. ik wil weg...
Mijn ademhaling gaat omhoog. En het snikken verandert in huilen.
Ik probeer mezelf te kalmeren maar het lukt niet.
Mijn hart begint sneller te kloppen.
"R..rafael... Rafael help alsjeblieft." Kraam ik uit.
"Alsjeblieft Rafael." Roep ik.
Ik hoor rennende voetstappen op de gang. De deur gaat van het slot en zwaait open.
Door heel veel licht doe ik mijn ogen dicht. "Livia." Hoor ik de bezorgde stem van Rafael. Hij doet de deur weer dicht en komt naar me toe gelopen.
Hij gaat naast me zitten en drukt me tegen zich aan. "Sst. Het is oke..het is oke ... Ik ben er nu... Ik ben bij je."
Sust hij me.
"Oke Livia. Je moet goed blijven ademen oke. Adem in.. en uit.. in ... En uit." Ik volg zijn instructies en haal al weer meer lucht. Binnen.
Ik trek me terug en kijk hem aan.
"Ik kan het niet meer.. ik hou het echt niet meer vol. Ik wil niet meer." Zeg ik snikkend.
"Sssst. Rustig oke." Zegt hij terwijl hij me weer knuffelt. Ik kruip dichter tegen hem aan.
Ik ontspan al weer wat meer.
"Raf, blijf alsjeblieft bij me."
Hij gaat onderuit liggen op het matras en ik met mijn hoofd op zijn borst. Hij geeft een kus op mijn voorhoofd.
"Altijd." Zegt hij zacht.
Hij gooit het zielige dekentje over ons heen."ga maar lekker slapen prinses."
Ik doe mijn ogen dicht en zucht diep.
En val snel weg....
...
Deel 37!
VOTE
COMMENT
FOLLOW
BYEEEEEE ❤️🌈⚡