Η Αρτεμις ετοιμαστηκε για το σχολειο. Δεν φορεσε κατι ιδιαιτερο. Ενα μαυρο τζιν και μια μακρυμανικη κοκκινη φανελα. Δεν ειχε τοσο κρυο εξαλλου γιατι σχεδον ειχε φταση η ανοιξη. Για καλο και για για κακο πηρε μαζι της μια ζακετα.Κατεβηκε κατω και οο γωνοις της επερναν πρωινο.
"Καλημερα σας" ειπε η Αρτεμις και αναστεναξε βαρια.
"Καλημερα γλυκια μου. Εισαι καλυτερα;"την ρωτησε η μαμα της.
Η Αρτεμις κοιταξε τον πατερας της ο οποιος και καλα εκανε οτι κοιτουσε στο δυαδικτιο. Το σαγονι του ηταν σφυγμενο. Ταραζοταν πολυ με αυτο το θεμα. Οταν δεν ηταν καλα εκηνη δεν ηταν ουτε αυτος. Δεν της το εδειχνε αλλα εκηνη ηξερε. Εκανε τα παντα να βρει εκηνους τους αλητες με την βοηθεια της αστυνομιας αλλα δεν ειχα αρκετα στοιχεια και δεν τους βρηκαν ποτε.
"Ναι..καλα ειμαι. Θα παω απο την Χρυσταλλενη να παμε μαζι στο σχολειο"ανακοινωσε η Αρτεμις.
"Περιμενε. Κατσε να φας κατι μην πας νηστηκη." την παρακαλεσε η μαμα της.
"Δεν πειναω μαμα ευχαριστω."
Πηρε την τσαντα της και εφυγε για να παει στο σπιτι της κολλητης της. Δεν εμενε μακρια και ετσι εφτασε σχετικα γρηγορα. Πηρε μια ανασα αφου ηξερε οτι οποτε ειχε εφιαλτες ηταν χαλια ολη την μερα.
Περιμενε σιγουρα ενα 10λεπτο και δεν ειχε φανη ακομα.
Μα τι κανει τοση ωρα πια...σκεφτικε ανηπομονα.
Το επομενο λεπτο η Χρυσταλλενη βγηκε απο το σπιτι της και ειδε την Αρτεμις εκπληκτη.
"οπαα..πως και τοσο πρωινη εσυ εδω..δεν σου τοχα." και πηγε διπλα της φιλοντας την στο μαγουλο.
"Περιμενα πολλη ωρα εχω να πω."
"εε σορρυ αλλα δεν το ηξερα. Ας εστελνες ενα μυνημα."
"Ηθελα και καλα να σου κανω εκπληξη...Δεν πολυκοιμηθηκα χτες..και.." αλλα δεν ολοκληρωσε διακοπτωντας την η Χρυσυαλλενη αποτομα.
"Ειδες εφιαλτη;"ρωτησε αμεσως.
Η Αρτεμις κοιταξε κατω βουρκονοντας. Προσπαθησε να πνιξη τα δακρυα που σιγουρα θα επεφταν αλλα ματαια.
"Αχχ οχιι...ελα ηρεμισε αγαπη. Περασε και οσο περνα και ο χρονος θα ειναι πιο λιγος ο πονος που νιωθεις." την παρηγορησε η Χρυσταλλενη. Την πηρε μια σφυκτη αγκαλια και αρχισαν να περπατανε για το σχολειο. Στο δρομο για το σχολειο για να ξεχαστη της διηγηθηκε οσα εγιναν μεταξη αυτης και του Λουκας.
Οταν εφτασαν στο σχολειο πηγαν και καθησαν στο συνηθησμενο παγκακι. Η Δεσποινα καθοταν ειδη εκει και της καλημερισε.
"Λιγο βαρυ το κλημα η ειναι η ιδεα μου"ρωτησε η Δεσποινα.
"χθες ειδα εφιαλτη και δεν κημηθηκα." απαντησε χαμηλοφωνα η Αρτεμις.
"Αχχ οχιι..."ειπε η Δεσποινα και αγκιαλασε σφυκτα την Αρτεμις.
Για να αλαξουν θεμα η Χρυσταλλενη ενημερωσε την Δεσποινα για τα γεγονοτα με τον Λουκας.
Η Αρτεμις δεν εδωσε σημασια γιατι ηταν χαλια.
Κτυπησε το κουδπυνι και πηγαν στις ταξεις τους. Η Αρτεμις ηταν σκυφτη κοιτωντας το θρανιο. Ακουγε τους συμμαθητες της που εμπεναν γελωντας, αλλοι αμαστεναζοντας απο βαρεμαρα, αλλοι χασμουριωντας και σκεφτηκε γιατι να μην ηταν σαν αυτους και ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο της.
Ο Λουκας μπηκε μεσα και περασε απο το θρανιο της Αρτεμις.
"καλημερα κοριτσια" τους ειπε με χαμογελο αλλα κοιτουσε μονο την Αρτεμις η οποια ηταν σκυφτη.
Η Χρυσταλλενη τον κοιταξε αναυδη και τραυλισε απο την σαστημαρα της.
"κ καλη μ μερα" του ειπε και γυρησε στην Αρτεμις η οποια εκλαιγε και την αγκαλιασε αμεσως.
Εκεινος συνοφρυοθηκε
"Τι..τι επαθε ειναι καλα;" και γονατησε διπλα της για να δει το βρεγμενο προσωπο απο τα δακρυα της.
"Ειναι κατι πρωσοπικο..δεν.." του ομολογησε η Χρυσταλλενη αλλα δεν ηξερε τι αλλο να του πει.
Εκεινος ακουμπησε δυστακτικα το χερι του στον ωμο της.
"Αρτεμις.."ειπε χαμηλωφωνα με πονο στην φονη του.Δεν ξερει γιατι αλλα οταν την ειδε ετσι σκιστικε η καρδια του.
Εκηνη χωθηκε στην αγκαλια της φιλης της και εκλαιγε περισσοτερο. Ο Καθηγητης μπηκε μεσα στην ταξη φωναζοντας σε ολους να καθησουν στις θεσεις τους. Ο Λουκας αν και δεν ηθελε πηγε και καθησε αλλα κοιτουσε μο ο εκηνη.
ΛΟΥΚΑΣ
Γιατι ειναι ετσι; Δεν μπορω να την βλεπω να κλαει ποναω και γω. Γιατι ποναω και εγω; Δεν ειναι λογικο να ποναω. Δεν θα την αφησω μονη της ουτε λεπτο σημερα; εστω και απο μακρυα.
Αν μαθω οτι καποιος την πειραξε θα γινει χαμος μαλακα.
Δεν της αξηζη να κλαει. Ειναι τοσο ομορφη.
Τι εχω παθει μαζι της;
WRITER
Το κουδουνι κτυπησε για το πρωτο διαλλημα και τα κοριτσια πηγαν να καθησουν στο παγκακι. Η Δεσποινα δεν ειχε φανει ακομα.
"Εισαι καλυτερα τωρα που ξεσπασες; Παντως ο Λουκας δεν σταματησε να σε κοιτα..μαλλον ανησηχησε πολυ."
της εξομολογηθηκε η Χρυσταλλενη.
"καλα ειμαι...τι; αληθεια το λες;"και κοιταξε την Χρυσταλλενη εκπληκτη απο αυτο που ακουσε.
"Για σας αγααπες...Αρτεμις; Εκλαιγες;"ρωτησε ανησυχα η Δεσποινα που μολις εφτασε.
Η Αρτεμις τους εξηγησε τον λογο που εκλαψε και οτι ηθελε να ξεσπαση.
Μετα απο 5 λεπτα ενιωθε να διψαει αφανταστα.
"Ξεραθηκε ο λαιμος μου. Παω να παρω νερο." ειπε η Αρτεμις.
"Θα σου παρω εγω" ακουσαν μια αντρικη φωνη.
και οι τρεις σηκωσαν το κεφαλι και ειδαν τον Λουκας να περπατα προς τα εκει.
"Οχι δεν χρειαζεται μπορω και μονη μου.Ευχαριστω."δηλωσε η Αρτεμις.
"Θα παω..κατσε και σε 1 λεπτο θα ειμαι εδω." της ειπε και με γρηγορα βηματα κατευθηνθηκε στο κυλεικιο.
Η Δεσποινα και η Χρυσταλλενη εμειναν με ανοικτο το στομα.
"κλειστε τα ρημαδια τα στοματα σας, θα μπει καμια μηγα και θα τρεχουμε, ορεξη εχω νομιζεται;"ειπε η Αρτεμις προσπαθωντας να αλαξη θεμα. Τα κοριτσια φυσικα την αγνωησαν.
"Τι εγινε μολις τωρα; Αληθεια πηγε να φερει νερο;" λεει αφωνη η Δεσποινα.
"ΝΑΙ!"τσιριξε η Χρυσταλλενη.
"Σκαστε πια..ερχεται."ειπε χαμηλωφωνα αλλα και αυστηρα η Αρτεμις.
Ο Λουκας ερχοταν προς το μερος τους με χαλαρο περπατημα.
"Οριστε"της ειπε και της εδωσε το νερο.Τον κοιταξε μεσα στο περιεργο χρωμα ματιων του(σκουρο μπλε) και πηρε την μπουκαλα με το νερο.
"Ευχαριστω δεν επρεπε αληθεια"
Την ανοιξε και ηπιε 4 μεγαλες γουλιες μονορουφι.
"Τι εγινε γιατι εκλαιγες;" την ρωτησε σοβαρα με μια νοτα πονου στα λογια του.
Εκηνη κοιταξε χαμηλα προσπαθωντας να μην βουρκωση..ακηρη προσπαθεια βεβαια.
"Δεν..δεν θελω να σου πω" ειπε χαμηλωφωνα και ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο της.
Εκεινος την ειδε και γονατησε μπροστα της ανησηχος. Πηρε το χερι της και το εβαλε προστατευτηκα αναμεσα στα δικα του.
"Σταματα να κλαις σε παρακαλω." της ειπε με πονο στο προσωπο του. Πονουσε μαζι της.
Οι υπολιπες ωρες πανω κατω ηταν οπως καθημερινα. Αργες και βασανηστηκες. Στο τελευταιο μαθημα ειχαν θρησκευτικα οποταν ηταν πιο χαλαρα.
Αλλοι κοιτουσαν τα κηνητα, αλλοι συζητουσαν και γελουσαν. Δεν μπροσεχε σχεδον κανεις στο συνκεκριμενο μαθημα.
Το κηνητο της Χρυσταλλενης ηχησε.Μαλλον της ηρθε μυνημα. Οταν το ειδε εκανε μια γκρηματσα.
"Τι εγινε;"ρωτησε η Αρτεμις
"Εστιλε η μαμα μου. Θα ερθουν να με παρπυν με το αυτοκηνητο και θα φαμε οικογενειακα εξω.Δεν θα παμε μαζι σπιτι συγνωμη."ειπε με απολογητικο υφος.
"Δεν πηραζη αληθεια."
Οταν κτυπησε το κουδουνι η Αρτεμις εφυγε μονη της προς την εξοδο. Ο καιρος ηταν χαλια Δεν εβρεχε δυνατα αλλα δεν το λες και σιγανο. Σταθηκε κατω απο ενα δεντρο μεχρι να υποχωρηση.Τιποτα. Δυναμονε περισσοτερο. Δεν μπορπυσε να περιμενη αλλο επρεπε να φυγει και ας γινοταν μουσκεμα.
"Ο καιρος ιδιος με την ψυχολογια μου.Κοντρα μου πας για να γινω χειροτερα;"φωναξε ελαφρα κοιτωντας ψηλα. Βγηκε και αρχισε να περπατα ενω ενα δακρυ παλι επεσε απο τα ματια της.
Ενα χερι την επιασε απο τον καρπο και την τραβηξε ελαφρα προς τα πισω γυρνωντας την για να δει ποιος ηταν.
Ο Λουκα ηταν και την τραβηξε πιο κοντα για να την καλυψη με την ομπρελλα του. Την κοιταξε βαθεια στα ματια το ιδιο εκανε και αυτη.
Ο Λουκας σηκοσε το χερι του και σκουπισε το δακρυ της με ενα απαλο αγγιγμα.
Η Αρτεμις ανατριχιασε και η καρδια της πεταρισε.
"Λουκας;"
"Παρε την ομπρελλα εσυ..δεν την χρειαζομαι εγω." της ειπε γλυκα.
"Οχι δεν χρειαζεται"
"Επειμενο."
Εκηνη δεν εφερε αντιρηση και πηρε την ομπρελλα. Κοιταξε τα ματια του σκουρα καφε ισος και μαυρα; μα πως;
"Τα..τα ματια σου δεν ειναι ιδια."
Γεια σας...εχω να πω κατι.
αυτο το καιφαλεο το εγραψα χτες αλλα δεν ανεβεννε δεν ξερω το γιατι. Ειχα πολλα νευρα αλλα το ξανα εκανα και νομιζω βγηκε καλυτερα😊
Ελπιζω να σας αρεσε!!!