- Jasper's POV
"I want break-up, Jaz." nagulat ako sa sinabing iyon ni Carla. Mataman ko siyang tinitigan.
Seryoso ba sya? Di ko mabasa ang mukha niya.
Nasa loob kami ng isang classroom ng BSEd building kung saan kami unang nagkakilala. Mag-kaiba ang kursong kinukuha namin, subalit naging magka-klase kami sa asignaturang Math. Hindi naman sa pagyayabang, pero magaling ako sa subject na iyon. Mapa-Algebra man, Geometry o Trigo, believed me, sisiw lang sa'kin ang mga 'yun.
Subalit, kung gaano ako kagaling sa naturang subject, ay siya namang kabaliktaran ni Carla. Wala itong hilig sa numbers, at lalong hndi ito interesado doon. Basta daw marunong ka lang magbilang, e ok na 'yun.
Nakakatawa mang sabihin, pero naging magkalapit kami dahil din sa naturang subject. I've been her Tuitor, hanggang sa mag-kalaun ay naging malugod na Suitor. Marahil sa madalas naming magkasama kaya mas lalong nagkalapit ang loob namin sa isa't-isa. And to make the story short, ay naging kami nga.
As far as I know, ay maayos naman ang naging takbo relasyon namin. At siguro naman, kagaya ko, ay masaya at komportable din naman sya sa campany naming dalawa. Pero ano itong nangyayari ngayon? Break-up? Tama ba ang naririnig ko?
"Stop joking, babe. It's not funny." saway ko habang mapaklang ngumite. Akma ko pa sana syang yayakapin pero umiwas naman siya.
"Im not joking." walang kaimo-emosyong sagot niya, habang deritsang nakatingin sakin. Tila nairita pa nga yata ito sa sinabi ko.
"H-ha? b-but why?" Bigla akong kinabahan, but still hoping that it was just a joke.
"Babe naman... may nagawa ba akong kasalanan?"
"Will you please, stop it! You heard me, right? I need a break!" sumigaw na ito na halos ikinagulat ko. Mabuti na lamang at kami pa lamang ang tao sa silid na 'yon dahil maaga pa.
"Babe, naman... don't do this, please. You know how much I love you, right? Kung my nagawa man akong kasalanan, please naman, pag-usapan natin, hindi yung ganito." pagsusumamo ko.
Umiling ito at pilit akong inilalayo sa kanya.
"Love? Do you really believed in love?" pagak itong tumawa na para bang nasusuya.
"My gad, Jasper, your unbelievable! You know me better than everyone else. Alam mong wala sa bukabularyo ko ang love-love na yan. Do you really believed that I loved You? And do you expect me to believed that you loved me, too? My gosh, you're insane! You're imposible!" she added. Halos magpagting ang dalawang tenga ko sa narinig. Napatanga na lamang ako sa kanya.
"Hindi ko akalaing aabot sa ganung level ang expectation mo about sa relasyon natin. Well, Im sorry 'coz Im not into that." dugtong pa nito. Napahilamos ako ng kamay sa mukha at seryusong humarap sa kanya.
"Seriously?! A-are you fucking serious about what you had said?" isang mapanuyang ngite ang sumungaw sa aking mga labi. Napailing ako saka matamang tumingin sa kanya. Labag man sa kalooban ko, ay nasagot ko sya.
"I can't believed na puro laro lang pala ang Syam na bwan na pagsasama natin. I've been true to you, Carla. Hindi ko lubos akalain na balewala lang pala ang lahat ng iyon para sayo."
"Oh common, Jas... kailan ka pa naging seryuso sa relasyon? It's not like you, to be like that. Hello, wake up! hindi bagay sayo." she smirked. Napatiim-bagang ako.
"What the ****! I've changed, Carla! Because of you, I'd changed. Can't you see it? Bakit? Hindi pa ba ako sapat para sayo? Hindi pa ba sapat ang mga ipinakita ko para maramdaman mong seryuso ako?!"
Dala na rin siguro ng emosyon kaya napataas ng kaunti ang boses ko. At nagulat din siya sa ginawi ko, dahilan para maging seryuso ang mukha niya. Lumapit siya ng bahagya sa akin, and she intently look at me in the eyes.
"Okay, sabihin na nating seryuso ka sa relasyon natin. Yes, I like you, but... I dont loved you. I-im sorry, hindi ko yata kayang suklian yang pagmamahal mo. Let's end it here. Kaya, break na tayo." and then she walk away out of the room.
Para naman akong tangang nakatingin lamang sa kawalan. At tila nanghina yata ang mga tuhod ko na para akong matutumba. Kaya minabuti ko na lamang umupo sa silya na nasa aking harapan. Mapait akong tumawa ng mahina, na tila ba nababaliw dahil sa mga biglaang pangyayari. At hindi ko man lang namamalayan na pumapatak na pala ang aking mga luha.
Napatakip na lamang ako ng mukha at napayuko sa subrang sakit. Pinipilit kung pigilan ang pag-agos ng aking mga luha subalit hindi ko naman magawa. Gosh, is this really happening? or I might just dreaming? My gad, Nine months. Nine months din kaming nagsama, at para sa akin ay napaka-tagal na ng mga panahong iyon para sabihin niyang laro-laru lang.
First time kong nagtagal sa isang relasyon, and the truth is, talagang mahal ko si Carla. Totoong nagbago ako para sa kanya, at maraming rasun kung bakit ayaw kong mawala siya. Hindi ko lubos maisip na matatapos kami ng ganito lang kadali. Karma yata 'to sa'kin dahil sa mga kalokohang pinang-gagagawa ko dati. Yes, I admit, I deserved it. But, it's really hurt, like its killing me.
I close my eyes for a second and take a deep breath.
No! Hindi ako papayag. Hindi maaari 'to.
Tumayo ako at dali-daling lumabas para sundan siya. Im sure hindi pa siya nakakalayo at posibleng maaabutan ko pa siya. We really need to talk, and I really want her back.
Medyo marami-rami naring studyanteng nagkalat sa paligid ng lumabas ako. What the ****!... mahihirapan na ako nitong hanapin sya.
Pababa na ako mula sa third floor ng maka-salubong ko ang dati rin naming ka-klaseng si Dino. I asked him if he saw Carla, and fortunately, nakasalubong daw niya ito pababa sa ground floor.
"Thanks Dude!" kako at umalis na rin agad. Halos liparin ko ang hagdan pababa para maabutan lang siya. Oh God, sana magka-usap kami. I don't wanna lose her.
Pababa na ako sa ground floor ng madatnan kong maraming studyanteng nag-uumpukan malapit mismo sa ibabang bahagi ng hagdanan. Hay, ba't ngayon pang nagmamadali ako. But, what's the commotion over there? Huh?! It was Carla na ngayo'y kasama na si Jenny. And obviously, they were arguing with somone ---na hindi ko naman kilala kung sino.
Dali-dali akong bumaba para awatin sana sila. Pero, dahil crowded ang area ng mga usyusirong mga estudyante, ay hindi ko rin sila naabutan. Tama din naman kasing pagkababa ko ay siya din namang pagka-alis nila. But I was alarmed ng makita kong susugurin sila ng babaeng nakasagutan nila. Kaya bago paman mangayari iyon, ay naunahan ko na ito.
"Kung ano man ang binabalak mo, h'wag mo nang ituloy!" Madiin kong pakiusap, while stopping her.
"And who are you?!" pagalit niyang tanong, pero di na ako nag-abala pang sumagot.
Napalakas yata ang paghatak ko sa kanya, kaya bigla siyang napayakap sa akin. But it's okay, I dont mind as long as Carla is safe. No choice din naman ako, dahil talagang despirado siyang sugurin ang dalawa. Kaya mas lalo ko pa ngang hinigpitan ang pagkaka-hawak sa kanya, hanggang sa makita kong tuluyan nang umalis sina Carla.
"Ano ba?! bitiwan mo nga ako!!!" she said na halatang gigil na gigil na. Nagpupumilit itong kumawala, pero hndi ko 'yon hinayaan. Hirap na, baka tuluyan pa niyang sundan ang Carla Babe ko. No way!
Sabagay, I know Carla. She's brave at hinding-hindi din 'yon magpapatalo. Mas dapat pa nga yata akong mag-worry sa studyanteng ito na ngayon ko lang yata nakita. She's either freshmen or transferre. Pag pinatulungan ito ng dalawa e, kawawa naman.
"I said, enough. Stop it, will you?!" Medyo napalakas na ang boses ko. Ang kulit kase, e. Ayaw paawat.
"Sabi nang BITAWAN MO A-KO!"
And unexpectedly, she hardly stepped on my right foot, kaya bigla ko siyang nabitawan. Naka sapatos naman ako, pero ramdam ko pa rin ang takong ng sapatos niya sa paa ko. Napangiwi ako sa subrang sakit. Damn! And again, mga limang segundo lang ang lumipas ay isang matigas na bagay naman ang dumapo sa aking pisnge. Ouch! na dislocate yata ang panga ko. Shit!
I was busy massaging my Jaw, when I suddenly saw her stumble. I dont know what's happening to her, coz now she's trying to reach my hand. At ako naman itong tanga, ay nakuha pa rin siyang tulungan sa kabila ng pananakit ng paa at panga. Hinuli ko naman agad ang kamay niya at hinatak pabalik sa akin. Whoah! that was so close. Muntik na siyang mahulog. Impit siyang napapikit habang tiklop ang mga kamao. Natakot yata.
"Are you okey?" tanong ko, pero hindi ito sumagot at nakapikit pa rin.
"Hey miss, okay ka lang?"
"Miss," Mataman ko siyang tinitigan. Nakaramdam na rin ako ng pag-aalala.
"Miss, please, answer me. Are you alright?"
At dun unti-unting dumilat ang kanyang mga mata. And then suddenly, our eyes met. A crazy stranged feeling strucked me. Tila bang may dumaang malamig na hangin at parang nag-slow motion ang paligid.
Whuuaaaat?! no way!!
Ipinilig ko ang aking ulo sa kakaibang dulot ng isiping iyon. Saka ewan ko kung bakit nabitawan ko na lang syang bigla. At 'yun, tuluyan na nga syang bumagsak. O-oh!
"Bakit ba?! Ano bang ginawa kong kasalanan at pinaparusahan niyo ako ng ganito?" anito ng mahimasmasan na.
Naluluha na ito. Para nga itong kawawang bata na hindi kayang ipagtangol ang sarili. Hindi ako makasagot at tinignan ko lamang siya. Nakaramdam tuloy ako ng awa, and guilt at the same time.
"Ang gusto ko lang naman, pumasok na sa klase ko. Ganito ba talaga sa school na'to?? Ganito ba talaga kayong mag-welcome sa mga bagong salta dito?" dugtong pa nito.
Subrang cute nito sa aktwasyong iyon kaya hindi ko mapigilang humanga. Napaka-inosente kasi ng mukha niya, which making her so attractive.
Hindi naman ito ganun kaganda. Sa katunayan nga ay fair lang ang kulay nito na bumagay naman sa kanya. Long hair, mga 5'5 ang height, at tamang-tama lamang ang hubog ng katawan. Unlike Carla na mestisa, sexy, modelong-modelo ang height. At siya talaga yung masasabi mong difinition ng salitang MAGANDA.
Ooh, speaking of Carla. Muntik ko nang makalimutan. Damn!
But how about this girl? Sh*t! bahala na!...
"Im sorry, but I really need to go." sabi ko na lang at dali-daling umalis.
Alam kong hindi tama ang ginawa kong pag-iwan sa kanya. Di naman na siguro kami muling magkikita pa. Sa lawak ba naman ng paaralang ito, imposible!
Ah, basta ewan. Bahala na si batman.
- to be continued.