18_Naar voorgevoel
Collen en ik zaten in de veranda, gezellig in de knusse zetel. Mijn haar, dat ondertussen droog was, zat vol knopen. Dit deerde me momenteel niet. Ik lag met mijn hoofd op de borstkast van Collen, en hoorde zijn hart kloppen. Zijn arm lag over mijn schouder en hij staarde voor zich uit.
We waren de harde muziek en dansende mensen even beu, en hadden ons daarom even hier gezet. Helemaal alleen.
Aan de ernstige denkrimpel van Collen, kon ik zien dat er iets scheelde. Maar ik zei niets, en wachtte af tot hij de stilte zou doorbreken.
Na enkele minuten stilte, zei hij iets. ‘Ik ben bang.’
Ik tilde mijn hoofd op van zijn borstkast om hem recht in zijn ogen te kunnen aankijken. De angst was duidelijk af te lezen van zijn gezicht.
‘Van je vader?’
‘Hij…Hij doet plots normaal tegen me. Het is al dagen geleden sinds dat hij me nog eens uitgescholden of geslagen heeft. Nee, hij doet nu aardig tegen me en vraagt dingen zoals: “Hoe was het op school vandaag?” Normaal doet hij nooit zo.’
Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Waarom ben je dan bang? Misschien ziet je vader eindelijk in dat hij je al die tijd verkeerd behandeld heeft en doet hij daarom zo? Dat kan toch?’ Mijn ogen keken hem onderzoekend aan. Hij schudde zijn hoofd. Ik legde mijn hoofd weer op zijn borstkast, en merkte dat zijn hart sneller begon te slaan.
‘Ik weet het niet meer…’
Wel, ik wist ook niet wat er allemaal door het hoofd van zijn vader spookte. Maar ik hoopte echt dat ik gelijk had. Want dat zou zo goed zijn.
‘Weet je wat jij nodig hebt? Sterke drank. Ik ga wat voor je halen,’ zei ik en stond op van de bank. ‘Ik ben zo terug.’
In snelle passen liep ik naar de keuken. Plastiek bekers lagen verspreid op de grond, en er hing een muffe geur in de keuken. Zweet, sterke drank en was dat nou kots dat ik rook? Een zucht verliet mijn mond. Eerlijk gezegd wilde ik naar huis gaan, want ik vond hier maar niets aan. Een uur terug, ten tijde van de dance battle en het armworstelen, was het nog leuk. Maar nu? Mijn vrienden worden steeds maar meer dronken, en dansten erop los.
Behalve Tim en Anisha, die raakten geen druppel alcohol aan. Ze waren enkel met elkaar bezig op dit moment. Ik denk echt dat ze nog een koppel zouden kunnen worden. Ze zouden perfect bij elkaar passen.
Mijn ogen keken onderzoekend naar het rommelig hoopje flessen. Ik nam een beker en wat van het bloedrode drankje met kersensmaak. Op wonderbaarlijke wijze stond deze fles sterke drank terug tussen de andere flessen. Dus schonk ik ook wat voor mezelf in.
Met een beker in elke hand, liep ik weer naar de veranda. In de gang kwam ik Flynn tegen.
Hij at… kaas? Was hij echt kaas aan het eten?
Al kauwend keek hij me droog aan. ‘Waarom eet je kaas?’ vroeg ik dan maar.
‘Kaas for the win,’ antwoordde hij enkel en liep vervolgens door.
Hmm, dat was vooral niet vreemd?
Wanneer ik weer in de veranda kwam, zag de veranda er verlaten uit. Geen Collen te bespeuren.
‘Collen?’ riep ik, maar ik kreeg geen respons. Waar was hij in hemelsnaam? Ik zette de bekers alcohol achteloos op tafel en keek in het rond naar een mobiel of gelijk welk apparaat waarmee ik kon bellen. Mijn eigen gsm had ik thuis gelaten. Al een geluk, want anders was het beschadigd door mijn avontuur in het zwembad. Mijn oog viel op een roze gsm, die achteloos op de kast lag. Even twijfelde ik. Zou ik zomaar iemands gsm gebruiken? Mijn beslissing was al snel gemaakt en ik tikte het nummer van Collen in. Wat een geluk dat ik veel nummers vanbuiten kende, waaronder het nummer van Collen. Het ging wel vijf keer over en net toen ik het wilde opgeven, werd er opgenomen.
‘Collen! Waar ben je?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Met wie spreek ik?’ klonk er een mannenstem. Het was duidelijk niet Collen.
‘Uuhm, sorry. Ben ik verkeerd verbonden?’
‘Nee, je spreekt hier met de vader van Collen,’ zijn stem klonk kortaf.
Mijn hart begon sneller te slaan, wat deed hij met Collen zijn gsm?!
‘Ik ben een vriendin van Collen, en ik vroeg me af waar hij was?’
‘Momenteel zit hij naast me in de auto. Ik heb hem opgehaald van het feest waar hij niet naar toe mocht gaan. Je gaat hem niet meer snel zien,’ na dat gezegd te hebben, legde hij bruusk af.
Verdoofd staarde ik naar de gsm in mijn hand. Wat was er zonet gebeurd?
Toen het tot me doordrong dat Collen in gevaar was, drukte ik het nummer van Jess in, terwijl ik naar de woonkamer snelde. In de gang kwam ik Maddy tegen.
‘Hé, heb jij toevallig Collen gezien met een man of zo?’ vroeg ik aan haar, terwijl ik de telefoon hoorde overgaan.
‘Met een man? Ja, hoezo? Ik geloof dat het zijn vader was, hij was niet al te blij. Waarschijnlijk krijgt hij huisarrest of zo,’ zei ze en gniffelde even, zich totaal niet bewust van hoe ernstig deze situatie wel was. Voor ik nog wat kon vragen, liep ze al weer door en werd er eindelijk opgenomen. ‘Met wie spreek ik?’ hoorde ik hem aan de andere kant van de lijn zeggen. Waarschijnlijk herkende hij het nummer niet.
‘Waar ben je?’ vroeg ik gehaast. Jess was de enige bij wie ik terecht kon, omdat hij de enige was die van Collen zijn thuissituatie afwist. Het voorval van eerder, dat hij me jaloers probeerde te maken, was ik even vergeten.
‘Waarom wil je dat weten? Ik zit gewoon buiten in de tuin, had even wat frisse lucht nodig.’
Ik snelde terug naar de veranda en opende de buitendeur. Ik staarde de donkere tuin in.
‘Kom alsjeblieft terug naar binnen.’ Mijn stem trilde en ik kon wel gillen. Gillen uit bezorgdheid voor Collen. Wat bedoelde zijn vader met: je gaat hem niet meer snel zien?
Het betekende niet veel goeds.
‘Wat is er aan de hand?’ ik hoorde wat geritsel van gras, waarschijnlijk omdat hij recht stond.
‘Collen…,’ kon ik enkel uitbrengen.
En net op dat specifieke moment viel de roze gsm uit. De batterij was plat. Rot ding! Maar nog geen twee minuten later stond Jess al weer in de veranda, en keek me bezorgd aan.
‘Wat is er allemaal aan de hand, Alice?’
Ik begon met vertellen. Hoe ik hier met Collen in de veranda zat, en hij vertelde dat hij bang was. En dat toen ik terug kwam, hij er niet meer was. Als laatste vertelde ik hem over het telefoongesprek tussen zijn vader en mij.
Wanneer ik was uitverteld, begon Jess hard te vloeken en shopte tegen een tafel dat vervolgens omviel. De twee bekers drinken die ik er nog had opgezet, lagen nu op de grond. Maar dat deerde ons niet.
‘We moeten naar hem toe, naar zijn huis. Vroeger ben ik er al geweest, ik weet hem wonen,’ zei Jess en liep al richting de gang. Ik volgde hem op de voet.
‘Is dat wel veilig?’
Hij draaide zich naar me om. ‘Wie weet overdrijven we wel? Collen zei toch tegen je dat zijn vader nu normaal deed? Wie weet… Wie weet geeft hij hem nu een preek, over dat hij niet stiekem naar feestjes mag gaan en is er voor de rest niets aan de hand?’ dacht Jess luidop na. Zijn stem klonk hoopvol. Een naar voorgevoel vertelde me echter iets anders.
Plots kwam Scooter op ons afgestapt. Vol paniek keek hij ons aan.
‘Jongens… Je moet eens kijken wat voor sms ik net heb binnengekregen,’ zei hij en overhandigde me de gsm. Jess las over mijn schouder mee.
Luister rot kind, je blijft uit de buurt van mijn zoon vanaf nu. Ik wil je nooit meer in zijn buurt zien, of ik klop je kop eraf! Je hebt hem zover gedreven. Het is jouw schuld dat mijn zoon voor de jongens valt! Ik heb al jullie ziekelijke sms’jes gelezen. Ik veracht je! Blijf. Uit. Zijn. Buurt. Begrepen?
Mijn nare voorgevoelens werden als maar erger. Dit voorspelde niet veel goeds…
----------------------------------------------------------------
Wat update ik toch snel ;) Al is dit hoofdstuk niet zo lang.
Hoe willen jullie dat dit verder gaat? Wie weet geven jullie me nog wel inspiratie :p In ieder geval: dit was eens een serieus hoofdstuk. Mag ook wel eens vind ik :)
En al veen mensen zijn team Flynn, terwijl hij maar net nieuw is in het verhaal :p lol.