Love effect

9_R.I.P Captain Charlie

9_R.I.P Captain Charlie  

Zenuwen stapelde zich op. Ik slikte in de hoop de brok in mijn keel weg te krijgen, wat niet lukte. Mijn hartslag ging abnormaal snel en ik begon harder te zweten. Uit nervositeit begon ik met mijn vingers te spelen en beet even op mijn lip terwijl mijn ogen over de speelplaats gleden.

Verschillende gedachten gingen door me heen. Zoals Kyle, en dat ik hem deze maandagochtend nog niet gezien had. En Jess, dat ik het hem straks moest vertellen van de kus. Als laatste dacht ik aan Collen, en hoe het nu was afgelopen met zijn vader.

Even kneep ik mijn ogen dicht, en wanneer ik ze zeven seconden later weer open deed, slaakte ik geschrokken een gil, omdat Tim plots voor mijn neus stond. Ook Tim liet een schreeuw omdat hij geschrokken was van mijn gil.

Daarna keken we elkaar even aan en schoten uiteindelijk in de lach. ‘Leuke begroeting, moeten we vaker doen,’ grinnikte hij. Ik rolde met mijn ogen en mijn zenuwachtigheid zakte een beetje weg.

‘Alles goed, Timmie boy?’ grijnsde ik.

Even fronste hij zijn wenkbrauwen door die bijnaam en zei vervolgens: ‘Het kan niet beter met me. Ik heb een nieuwe kussensloop met dinosaurussen op, cool hé?’ zei hij tevreden.

‘Ja, heel cool,’ zei ik niet zo overtuigend.

Plots zag ik Jess op ons afkomen en mijn zenuwen namen weer toe.

‘Wat is er? Je kijkt alsof er een dinosaurus op je af komt rennen. En dat zou eigenlijk nog best cool zijn.’

‘Je bent echt niet normaal geobsedeerd met dinosaurussen,’ zei ik hoofdschuddend.

‘Moet jij veel zeggen, donut verslaafde.’

De donuts brachten automatisch de gedachten van de donutmilkshake op, en die gedachten koppelde ik dan weer aan de kus met Kyle. Ik kreunde inwendig. Jess had me ondertussen bereikt.

‘Hey, Alice,’ zei hij op een doodnormale toon, maar knipoogde onopgemerkt naar me.

‘Hey Tim. Hallo Jess. Hoe gaat het ermee, Tim? Goed hoor en met jou, Jess? Ook goed hoor,’ zei Tim sarcastisch, omdat Jess hem vergeten was te begroeten.

‘Hallo, dinosaurus poppenverzamelaar. Zo goed?’ vroeg Jess en liet een scheve grijns zien.

‘Ja, dat is al beter.’

‘Uhm, Alice. Kom je even mee naar mijn locker? Heb geen zin om alleen te gaan,’ zei Jess. Dat was code voor: wil je kussen achter het schoolgebouw? Nee bedankt, dat zou mijn schuldgevoelens alleen maar doen toenemen. Op dit moment wou ik niet alleen zijn met hem. Ik kon het hem gewoonweg nog niet vertellen. Hier moest ik me eerst op voorbereiden. Al was ik bang dat dat voorbereiden onhaalbaar was.

En dan zag ik in de verte Kyle over de speelplaats slenteren. Alleen.

‘Nee, ga maar met Tim. Ik moet nog even wat doen,’ zei ik en glimlachte geforceerd naar hem, stond op, en liep op Kyle af. Met zijn handen in zijn broekzakken, kijkend naar de blaadjes op de grond, wandelde hij over de speelplaats.

‘Hey, Kyle,’ zei ik en glimlachte even, in de hoop alles wat minder ongemakkelijk te maken.

Geschrokken keek hij op en keek me enkele seconden aan. ‘H-hey Alice.’ Nog nooit had ik hem zo horen stotteren.

‘Uhm…,’ begon ik, maar voegde geen woorden toe aan mijn zin, niet wetend wat te zeggen.

De stilte die erop volgde maakte het er niet beter op.

‘Sorry,’ zei hij plots.

‘Wat?’

‘Sorry. Ik had je nooit mogen kussen,’ dat laatste zei hij op fluistertoon, bang dat iemand anders het zou horen. Hoewel een stel meiden acht meter verderop stonden en ons nooit konden horen. En voor de rest was er ook niemand in onze buurt.

‘Je wist het niet van Jess, dus ja. Maar eh, vertel hier best niets over tegen Jess. Ik heb het hem nog niet kunnen vertellen. En ik hoop, ik hoop echt, dat we gewoon vrienden kunnen blijven.’

Snel knikte hij. ‘Van mij hoort hij niets, en natuurlijk. Vrienden klinkt goed.’ Hij glimlachte zwakjes. Nu had ik alles gezegd wat er moest gezegd worden. Toch heerste er nog steeds dat ongemakkelijke gevoel. We wisten ook niets meer te zeggen en ik stond daar maar wat. Tot ik opeens iemand hard hoorde huilen. Ik draaide me om en zag daar iemand huilen. Sien?! Sien, het ongevoelige harteloze meisje huilde?

Ze had iets in haar handen. Een urn? Huh?

Samen met Kyle stapte ik op haar af. Haar emo vriendjes stonden al rond haar.

 ‘Hé, Sien. Gaat het wel?’ vroeg ik een beetje dom, aangezien het duidelijk totaal niet met haar ging. Ze gaf me een kwade blik, zoals ze altijd deed.

‘Ja, hoor. Alice! Het gaat prima met me!’ riep ze hysterisch.
Haar emo vrienden keken me ook aan, en dat maakte me weer benauwd.

‘Volgens mij was dat sarcastisch. Ik weet wel een leuk feitje dat je zou kunnen opvrolijken. Als je 6 jaar en 9 maanden scheten zou laten, heb je genoeg gas geproduceerd om de energie van een atoombom te evenaren. Is dat niet co-‘ Door de dodelijke blik van Sien besloot ik mijn zin niet af te maken. Maar Kyle moest er toch om grinniken.

‘Haar eenogige hamster is gestorven,’ zei een jongen met lang zwart haar en een donkere blik.

‘Wacht een secondje… De assen van haar hamster zit in die urn?’ vroeg Kyle alsof Sien gek was.

‘Heb je daar problemen mee?!’ siste Sien.

‘Nee, hoor,’ zei Kyle snel. Was hij soms ook bang van Sien? En het was vooral totaal niet vreemd dat ze die as meenam naar school…

‘Nooit gedacht dat je kan huilen. Het is een wereldwonder,’ floepte ik eruit en had meteen spijt van mijn woorden.

Maar verrassend genoeg nam Sien het niet op als een belediging.

‘Hij betekende veel voor me. Meer dan mijn familie.’

Oké… Dat maakte de situatie nog vreemder.

‘Hoe heette hij?’ vroeg Kyle.

 ‘Captain Charlie.’

----------------------------------------------------------------

Dit was maar een tussendoor hoofdstukje wat niet veel voorstelede. Maar ik hoop dat het toch goed was en een beeeeeetje grappig?

Laat me weten wat jullie ervan vonden!