Love effect

12_Je penseel zit vast onder een olifant?

12_Je penseel zit vast onder een olifant?

Met een bonkend hart en kurkdroge keel fietste ik mijn straat in. Mijn handen omklemden mijn fietsstuur stevig en ik slikte in een poging mijn droge keel wat te minderen. Waar was ik eigenlijk zenuwachtig om? Mijn vader kwam pas over een kwartier thuis en mijn moeder over een anderhalf uur.

Dat gaf me genoeg tijd om een hele ik-ben-een-goede-dochter speech voor te bereiden, alvorens ik ze vertelde over het nablijven. Mijn hartslag ging naar een minder snel tempo en ik wou mijn oprit oprijden, maar zag net op tijd speelgoed van Isabel op de grond liggen, waardoor ik moest uitwijken.  Ik verloor de grip op mijn stuur en viel met een harde knal op de grond.

Een pijnscheut ging door mijn knie en ik kreunde. Heel wat zelfverzonnen scheldwoorden verlieten mijn mond en al snel merkte ik dat ik vast zat onder mijn fiets. Mijn been lag in een onnatuurlijke houding en mijn voet zat vast tussen de spaken van mijn fiets. Ik probeerde mijn voet eruit te wringen, maar het lukte me niet. 

Niemand was thuis. Isabel zat bij de opvang van haar school, waar pap haar ging afhalen na zijn werk. Het duurde zeker nog tien minuten voordat ze thuis waren.

'Godverdommese verrotte biefstuk! Alle bejaarde aardappels nog eens aan toe.' Eigenlijk schold ik best vaak over eten. Alsof mijn maag me gelijk wilde geven, begon het hard te rommelen.

Dit deed me meteen denken aan de arme kindjes uit Afrika. Ik voelde me schuldig dat ik met eten had gegooid en beloofde plechtig aan de cupido god om nooit meer met eten te gooien.

Opeens zag ik een oude man op het voetpad wandelen. Hij droeg een geruit hemd met een groene stoffen broek. Zijn grijzen haren waren een warboel op zijn hoofd en zijn huid was bleek en rimpelig. Maar hij zag er in goede conditie uit en kon me vast wel helpen.

'Meneer! Meneer!' riep ik om zijn aandacht te trekken. Hij keek even verward in het rond, zoekend van waar het geroep vandaan kwam. Uiteindelijk viel zijn blik op mij. Ik glimlachte schaapachtig naar hem. 'Zou u me even willen helpen?' vroeg ik hoopvol.

'Wat? Of ik wil melken? Ik zie hier nergens een koe.'

'Nee. Ik vroeg of u me wou helpen, want ik zit vast onder mijn fiets.'

'Je penseel zit vast onder een olifant? Sorry maar dat begrijp ik niet jongedame.' Nu snapte ik het. Hij was doof.

'Hebt u geen gehoorapparaat?!' riep ik zo hard als ik kon. 'Pardon? Ik kan nog prima horen! Goede dag verder, ik moet mijn kanaries gaan eten geven. Het was zeer aangenaam.'

Ik besloot niet de moeite te nemen om hem tegen te houden. Het was een verwarde oude man die niet goed kon horen en het was hopeloos. Het geluk stond dus weer niet aan mijn kant. Of toch wel? Want nog geen twee minuten later kwam er een elfjarig jongetje aangereden op zijn skateboard. Pas toen ik zijn gezicht goed zag, herkende ik hem. O, nee, niet hem. Het was Leon, hij woonde aan het einde van mijn straat en was het irritantste joch dat er maar kon zijn. Hij stal snoep uit snoepwinkels, chanteert andere mensen, en wilt altijd de beste zijn in alles.

Ik deed een schietgebedje in de hoop dat hij me niet ging zien.

Maar natuurlijk deed hij dat wel. Hij stopte zijn skateboard en nu pas merkte ik de grafiettekeningen op, op de achterkant van het skateboard. Iets van een inktvis met horens. 'Hahaha, typisch jij. Altijd zo onhandig, ' zei hij spottend en stapte op me af met zijn skateboard in zijn rechterhand. Hij hurkte zich naast me neer en pretlichtjes twinkelden in zijn groene ogen. 'Als je hier niet bent om te helpen, ga dan maar weg, kameleon.' Ik benadrukte de laatste vier letters van het woord, hij haatte namelijk die bijnaam.

'Ik wil je wel helpen, als je deze hele week mijn kamer opruimt. De kuisvrouw heeft ontslag genomen.'

Nu was ik degene die hem uitlachte. 'Rot toch op. Mijn vader kan ieder moment thuis komen.'