Love effect

30_Let it go

Ik meld met grote spijt dat dit het laatste hoofdstuk is van love effect :( 

Maar don't worry! Ik ga proberen nog een lange epiloog te schrijven ;)

Mijn gevoel vertelde me dat het tijd was om een einde te schrijven, en dus volg ik dat gevoel. Want als ik mezelf forceer verder te schrijven, is dat niet goed :/

Ik ga dus proberen na dit hoofdstuk een lange epiloog te schrijven. Wanneer ik die post weet ik nog niet. Een dankwoord + naawoord + Q&A komt ook nog :) 

Enjoy!

------------------------------------------------------------------------------------------

30_Let it go

 

‘Dus wacht!’ zei Flynn terwijl hij een straat insloeg. ‘De hamster ontsnapte, kroop in zijn broek, hij begon roekeloos te rijden en werd aangehouden door de politie?’ Bij elk woord dat hij uitsprak, groeide zijn verbazing.

‘Ja, geloof het of niet. Maar ik, Alice Marson, heb dit allemaal meegemaakt,’ grijnsde ik van oor tot oor. Even keerde hij zijn hoofd naar mij en schudde al lachend zijn hoofd. Al snel keerde hij zijn hoofd weer richting de weg, terwijl hij stevig doorfietste. ‘Voor iemand die bijna een auto ongeluk had, glimlach je nog al.’

Ik zette me wat beter op de bagagedrager, omdat ik er bijna afgleed. Ach, ik kon er ook niet aandoen dat ik zo’n grote kont had en die bagagedrager van zijn fiets zo klein was.

‘Ik leef nog,’ zei ik schouderophalend en hield hem iets steviger vast toen hij zijn versnelling verhoogde.

‘Al een geluk.’

Ja, ik kon even goed gebotst zijn tegen een andere auto. En in dat ongeluk kon ik mijn been verloren zijn. Zie je mij al met één been? Ik kon amper recht blijven staan op twee benen zonder te vallen! Laat staan met één been!

‘Weet je, ik zou mijn zus Anisha nooit op een date laten gaan met een gozer als Darko. Het verbaasd me dat je ouders dat wel toelaten,’ zei Flynn een tikkeltje argwanend.

‘Ehm… Ze denken dat ik bij een vriendin huiswerk zit te maken.’

‘Wauw, Alice. Zo liegen tegen je ouders? Wat ben jij een badgirl,’ zei hij op die typische droge toon van hem.

Ik rolde even met mijn ogen. ‘Zijn we er bijna? Je mag me afzetten op de hoek van mijn straat.’

‘Ja, we zijn er bijna. En je kon eigenlijk eender wie opbellen. Waarom had je precies mij opgebeld?’ vroeg hij benieuwd.

‘Omdat jij me niet zou beoordelen.’

Wanneer ik afscheid had genomen van Flynn, zakte de moed me in de schoenen.

Liegen was niet echt iets waar ik goed in was. En ik was bang dat mijn ouders en Collen erachter zouden komen, achter mijn leugen. Iets wat ze zeker niet zouden appreciëren.

Met een zucht zette ik mijn weg verder. Albert, een man die welgeteld tien huizen van me vandaan woonde, zat te tuinieren in zijn voortuin. Even keek hij op toen ik voorbij stapte. Maar zonder ook maar een goeiendag te zeggen, deed hij verder met wat hij bezig was.

‘Ook hallo,’ mompelde ik binnensmonds. Tegenwoordig kende je de mensen amper die in je straat woonde. Vroeger, voor de tijd van de computers en mobieltjes, was het helemaal anders.