Love effect

1_Kwaadaardige ajuinen

 Het eerste hoofdstuk is er eindelijk! Sorry voor het lange wachten maar ik had het druk, en was vooral bezig aan mijn verhaal Hell on earth :p

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk goed vinden! Dit is anders dan mijn andere verhalen: dit heeft iets optimistisch. Het is dus minder spannend maar wel met meer romantiek en drama :D

Enjoy!

------------------------------------------------------------------------------------

1_Kwaadaardige ajuinen

Vandaag was een dag waar elk mentaal gezonde mens tegenop zag. Een dag waar je het liefst niet aan dacht.

Je kon het al raden: het was 1 september. Ik zuchtte inwendig wanneer het irritante geluid van mijn wekker tot me doordrong. Het was zes uur. Wie stond er nu op om zes uur?! Het zou verboden moeten worden! Maar ik had niet veel keuze, want vandaag begon school weer.

Ik sloeg het blauwe smurf deken van me af. Dit deken was eigenlijk van mijn zes jarige zus, Isabel, maar ik had het deken van de wasdraad genomen en het op mijn bed gelegd. De smurfen waren gewoon... smurfig. Bestond dat woord eigenlijk wel? Ik zette me recht in mijn bed en keek recht naar de, nu lege, vissenkom op mijn bureau.

Drie dagen terug hadden er nog twee goudvissen ingezwommen genaamd: King en Kong. De namen waren een beetje op elkaar afgestemd: King Kong. Jammer genoeg zijn mijn goudvissen een tragische dood gestorven. Ik was ze vergeten eten te geven. Al stonden ze op mijn bureau, ik was ik het toch vergeten. Dat verbaasde me wel, want ik was niet zo'n vergeetachtig persoon. Maar mijn vader, Jens, had eraan gedacht. Alleen waren de vissen zo uitgehongerd dat King al het visseneten in no time op at. Kong was dan gestorven van de honger. Karma pakte King terug, want ook hij stierf. Alleen was hij gestorven doordat hij te veel had gegeten. Raar hé? Ik bedoel hoe kan je nu sterven door te veel eten? Dat was net het zelfde als sterven van een slappe lach.

Hoe dan ook, drie dagen terug had ik al huilend afscheid van ze genomen. Oké, ik huilde niet echt voor de dood van en King en Kong. Mijn moeder was toen ajuinen aan het snijden. Vervloekte ajuinen! Elke keer lieten ze je huilen. Nooit maakte ze je aan het lachen. Nee, altijd maar diezelfde tranen. Begon het de ajuinen nooit te vervelen om mensen altijd aan het huilen te maken? Of was het gewoon hun duivelse hobby? Genoeg over de kwaadaardige ajuinen, ik had dus afscheid van ze genomen en ik heb ze doorgespoeld in de wc. Zodat ze een mooi leven na de dood hadden in de riool.

Ik stapte uit mijn bed, en strompelde al half slapend naar de badkamer, terwijl ik nog altijd aan King en Kong dacht. Maar doordat mijn ogen maar halfopen waren, botste ik met mijn gezicht tegen de muur. Als je je als een zombie voelde, en daar ook nog eens onhandigheid bij kwam, dan kreeg je een gevaarlijke combinatie.

Maar ik was klaarwakker toen ik een stekende pijn door mijn neus voelde gaan. 'Vervloekte ajuinen nog eens aan toe!' zei ik gefrustreerd terwijl ik pijnlijk over mijn neus wreef. Ik denk dat ik het de ajuinen nog altijd niet had vergeven dat ze me drie dagen geleden nog aan het huilen hadden gebracht.

Maar nu werd ik ook kwaad op de muur naast de badkamerdeur. De muur had een blauw behang met paarse strepen op. Ik ben niet iemand die snel kwaad of gefrustreerd raakte, ik werd gewoon vaak kwaad op levenloze dingen waar ik me dikwijls aan pijn deed. Maar eerlijk gezegd was ik vooral kwaad op mezelf. Alice, de Queen in stunteligheid.

'Jij... jij kaksmurf!' riep ik tegen de muur. Wow, wacht. Even terugspoelen. Riep ik nou net kaksmurf naar een muur? Het was duidelijk 6 uur in de ochtend. Ik was nooit mezelf met mijn ochtendhumeur.