Love effect

12_Gevangen bij

12_Gevangen bij

Ik staarde naar de huizen, bomen, fietsers, wandelaars en auto’s die voorbij zoefden.

Omdat de motor van de bus zo veel geluid maakte,  moest ik het volume van mijn mp3 speler wat luider zetten. Komt daar nog het geluid bij van de twee moslim meisjes die vlak voor me luid aan het kletsen waren. Ik verstond niet waar ze het over hadden, want ze spraken in een andere taal, waarschijnlijk Arabisch. Achter me zat een oude vrouw van pakweg 70 te bellen. Iets over nieuwe wol voor haar breiwerk. Daarnaast stond een rechtopstaande vrouw met donkere huidskleur inclusief een buggy. De baby lag vredig te slapen. Al een geluk, want een huilende baby mocht er echt niet bijkomen. Ik was onderweg naar school, waar ik vreselijk tegenop zag.

Vandaag was de dag aangebroken dat ik het Jess moest vertellen. Hoe zal dat aflopen… Even kneep ik mijn ogen toe, terwijl Ed Sheeran het liedje I see fire in mijn oren zong.

Wie weet was Jess ziek vandaag? Of ik kreeg ik niet de kans om hem apart te spreken? Nee! Ik moest het hem vandaag vertellen. Al dat uitstellen had geen zin. Dat maakte alles alleen maar erger. Ik opende mijn ogen weer en mijn oog viel op een bij die in de bus zat. Het was tegen het raam aan het vliegen, daarbij een zoemend geluid makend. Het had niet door dat je niet door een raam kon vliegen. Meteen kreeg ik medelijden met de arme bij. De meesten mensen zouden snel op een andere plaats in de bus gaan zitten, bang dat het hun zou kunnen steken, maar ik niet. Ik was er niet bang van, want ik ging er van uit dat als je niks deed dat het insect bedreigend vond, het de kans kleiner maakte dat het je zou steken.

Daarbij, je gaat toch niet dood van een bijensteek? Natuurlijk waren mensen die er een allergie op hadden een uitzondering. De bij voelde zich gevangen in deze grote bus. Het had vrijheid nodig. Hopelijk vond hij ooit zijn weg terug uit de bus. Ik glimlachte flauwtjes terwijl ik de bij begon te bewonderen. Het was eigenlijk best een mooi insect. Ik begon weer uit het raam te staren en merkte op dat ik bijna moest uitstappen. Mijn maag kneep samen en ik kreeg een brok in mijn keel. Laten we hopen dat Jess me deze grote fout ooit ging vergeven…

Net op het moment dat ik van de bus stapte, begon het te regenen. Alsof het weer me probeerde te waarschuwen op de onraad die ging komen.

Terwijl de bus met veel gebrom vertrok, zette ik mijn kap op. Het begon steeds harder te regenen, en ik versnelde mijn pas. Toen ik een straat verwijderd was van school, hoorde ik iemand mijn naam schreeuwen. Ik keek om en merkte een fietser op die naar mij  toe kwam gefietst. Kyle.

Geërgerde zuchtte ik, waarna ik mijn pas versnelde. Weer riep Kyle mijn naam, maar ik reageerde niet. Wat dacht hij wel niet? Ik was nog niet vergeten wat hij gisteren allemaal tegen me had gezegd! Hij wilde Jess en mij uit elkaar halen, in de hoop dat hij mij zo kon krijgen. Mooi niet! Maar Kyle haalde me in en kwam traag naast me fietsen.

‘Hey, ik moet met je praten,’ zei hij en de wanhopige ondertoon in zijn stem was duidelijk hoorbaar.

‘Ik niet met jou. Laat me met rust!’ zei ik bot en zette mijn kap wat beter op mijn hoofd.

Gelukkig begon het al iets minder te regenen.

‘Alsjeblieft, geef me twee minuten!’ smeekte hij.

‘Best, je krijgt één minuut.’ Ik stopte met stappen. Hij remde en stapte van zijn fiets.

‘Het spijt me. Gisteren gedroeg ik me als een echte klootzak. Ik wist niet wat me bezielde, echt niet. Je bent gelukkig met Jess, en ik moet aanvaarden dat je met hem bent. Ik wil niet in de weg staan van jullie twee. Zolang hij je gelukkig maakt, ben ik gelukkig,’ verontschuldigde hij zich en glimlachte naar me. Ongelovig gunde ik hem enkel een stalen blik.