Love effect

23_Ierse lama, high van Belgische chocolade

23_Ierse lama, high van Belgische chocolade

‘Ik hoop dat er eten in je koffers zit. Allemaal eten dat je aan mij wilt geven, omdat je zoveel van me houdt,’ grinnikte ik, kijkend naar de donkerrode koffers.

‘Uhm, neen. Ik hoopte eigenlijk dat ik bij je thuis kon overnachten. En ik spreek niet over één enkele nacht,’ zei hij voorzichtig, alsof ik dit heel erg zou vinden. Ik niet nee, maar mijn ouders… Dat was een ander verhaal.

‘Kom binnen,’ zei ik, zonder te oordelen en zette een stap opzij. De ene koffer tilde hij op, en de andere koffer trok hij mee. Er zaten wieltjes onder de koffer.

‘Is dat Collen?’ riep Jens vanuit de keuken.

‘Ja!’ riep ik terug. Ik sloot de deur achter hem en keek Collen vervolgens verward aan.

‘Ik dacht dat je overnachtte bij je tante?’ Hij zette de koffer neer.

‘Ja, dat dacht ik ook. Tot dat ze zei dat ik een andere plek moest zoeken om te overnachten. We kregen ruzie. Maar wat wil je ook? Het is de zus van die klootzak. Ze zijn beiden even gek.’

‘Heeft ze je…?’ ik kon het woord ‘geslagen’ niet uitspreken. Dat woord was te pijnlijk voor Collen. Nog steeds had hij twee blauwe ogen en een paarse plek op zijn wang. Hij zag er nog steeds gehavend uit.

‘Nee, nee. We kregen gewoon een hevige ruzie. Over dat ik niet genoeg doe in het huishouden. Ik alles laat rondslingeren. En dat ik niet een goede gast ben.’ Hij haalde zijn schouders op, alsof het niets betekende. Maar ik zag dat hij er toch een beetje mee in zat.

‘Ik zal eens aan mijn ouders vragen of-‘ Ik werd ruw onderbroken door Chantal die naar ons toeliep en zei: ‘Collen! Zo leuk om je eindelijk eens te ontmoeten! Kom hier, jongen!’ Chantal trok hem in een stevige knuffel. Normaal deed ze dit nooit, maar dan ook nooit, bij iemand die ze net ontmoette. Maar dit was anders.

‘Gaat het een klein beetje met je?’ vroeg ze bezorgd. Jens kwam achter Chantal staan.

‘Ja, het gaat,’ zei hij en forceerde een glimlach. ‘Het is ook insgelijks om jullie te ontmoeten, meneer en mevrouw Marson,’ zei hij beleefd.

‘Noem me toch Cha-‘ ze maakte haar zin niet af, want ze had net de koffers opgemerkt.

‘Wat is dat?’ vroeg ze en wees naar de donkerrode koffers.

‘Koffers. Je weet wel, waar je kleding en andere spullen in steekt,’ zei ik een beetje onnodig.

‘Ik weet wel wat koffers zijn, Alice! Maar wat doen ze hier?’

‘Uuhm,’ zei Collen en krapte wat ongemakkelijk op zijn achterhoofd. Hoe kon het ook anders? Hij ontmoette net mijn ouders en moest al meteen vragen of hij hier even kon intrekken.

Daarom nam ik het van hem over. ‘Mam, pap,’ begon ik ernstig en mijn ouders keken me aan, met van die ernstige blik die je kon verwachten als je iets mispeuterd had. Ik praatte zelden op een serieuze toon, en als ik dat deed wisten ze maar al te goed dat er iets aan de hand was.

‘Collen had ruzie met zijn tante, waar hij laatst verbleef. En ik weet dat het veel gevraagd is, maar zou hij hier mogen komen wonen? Voor een week of zo? Hij zou niet naar hier komen mocht hij ergens anders terecht kunnen,’ zei ik smekend en keek mijn ouders wanhopig aan.

Chantal keek even van Collen naar mij en terug. Ze liet een zucht en schudde uiteindelijk haar hoofd. ‘Ik weet niet of ik dat wel kan doen. Is er geen andere familie, of misschien vrienden, waar je kan verblijven?’ vroeg ze.