Yıllar geçti. Bir sürü yıl... Her şey herkes o günden sonra dağılmıştı. Çok kötü şeyler oldu.
Annemlere olanları anlattım. Onlar da hemen polisi aradılar ve ihbar ettiler. Evan 15 yıl hapis cezası aldı. Önceden de suçları olduğu ortaya çıktı. Sahtecilik, hırsızlık ve öldürmeye teşebbüs gibi...
O hapse girse bile ben hala olayın şokunu atlatamamıştım. Bunu da çok fazla yansıtıyordum. Maya'ya ve Uzay'a karşı çok kötü davranıyordum. Annemle babam da dahil olmak üzere.
Bir süre sonra babam bana dayanamayıp evi terk etti. Tabi sonra da annem babamın peşinden gitti. Giderken de kaza yaptı. Evet bunları çok kolaymış gibi düşünebiliyorum. Artık normal bir insan olduğumu düşünmüyorum mesela.
Tabii babam da hastalıktan ölünce amcam çekip gitti. Maya da böylece tam mahvolmuş oldu. Ben o sıralar kendimi hatırlamıyorum. Bana teyzem bakmaya başladı. Onu hatırlıyorum. Uzay bana çok yardım etmeye çalışmıştı. Sonra onu da başımdan attım. Böylece çok yalnız bir Melodi oldum.
İşte son olarak Uzay gitti. Ondan sonra da kimse birbirini görmedi. Ben iyileştim çünkü aradan 10 yıl geçti. Artık 27 yaşında bir kızım. Bir adli tıp uzmanıyım. Üniversiteyi ilk yılında olmasa da kazandım.
Mesleğim kafamı dinlemem için çok yeterli oluyor. Sadece kendim cesetleri inceliyorum. Şu an bunları günlüğüme yazmak garip. 10 yıl sonra ilk defa yazıyorum. Günlüğünde bundan önceki sayfa son cümlem " Lütfen unutamayacağım bir intikam al olur mu?... "
Belki de zamanda geriye gitsem her şey yerine oturacaktı. Ha birde Elenora var. Onun da neler yaptığını öğrendim. Tam da beklediğim gibi. Katil olmuş. Parti gecesi Melih'i öldürmüş. O da 22 yıl hapis cezası aldı.
İnsanlar hak ettikleri yerdeler şu an. Ben Melodi Sarah Sall'im ve şu anki hayatımı hak ettiğimi düşünüyorum. Çünkü eğer küçükken o hatayı yapmasaydım böyle olmayacaktı.
......
Önüme yine bir ceset gelmişti. Önümde bana bakıyordu. Gözleri açık gidenlerden bu da.
- Bakalım neden ölmüşsün?
30'lu yaşlarda, kahverengi saçlı ve beyaz tenli bir erkek. Vücudunda darp izi yok. İç kanama olduğu belli. Ama bir dakika... Saçlarının altında bir yara izi var. Yeni açılmış. Sadece baş parmak izi yok edilmiş. Caniye bak sen. Hiç kaçmaya çalışmamış. Bu da ona zarar verenin tanıdık biri olduğu anlamına gelir. Tamam Melodi senden bu kadar . Şimdi rapora yazalım.
Rapora yazarken adamın ismine baktım.
" EFE GEORGE BRUSEN "
Görünce içime bir şey oturdu sanki. Geri çekildim. Şu an karşımda Efe vardı. Ölü bir halde. Sakin olmalıyım. Melodi raporu yazıp kapat ve git.
Raporu yazıp oradan çıktım. İşim bitmişti. Eve gittim. Yarın Elenora'yı görmem lazımdı.
.......
Ertesi gün Elenora'nın yanına gittim. Görüşme günüydü.
- Merhaba Elenora.
- Merhaba Melodi.
- Nasıl anladın?
- Ben hatırlıyorum çünkü seni. Ee n'aber?
- Sana bir şey söylemek için geldim. Abin-...
- Öldü. Biliyorum. Bunu söylemek için mi geldin?
- Nereden biliyorsun?
- Katili söyledi çünkü. Ha ayrıca gardiyanlar da söyledi.
- Katili söyledi derken?
- Of söylesem bana inanacak mısın?
- Niye inanmayayım?
- Bak ben Melih'i öldürmedim. Biri bana oyun oynuyor. Nedenini de bilmiyorum. Henüz ama. Her gün beni ziyaret ediyor.
- Malesef buna inanamam Elenora.
- Değil mi?
- Çünkü buraya seni ziyarete gelen ilk kişi benim.
Elenora bana doğru yaklaştı.
- Salak olduğunu biliyordum da en azından büyüyünce aklın başına gelir diye düşündüm. Sen katil olsan normal mi ziyaret edersin?
- Hayır ama bu imkansız.
- İşte bu yüzden kimse bana inanmıyor. Ben de görmüyorum onu. Sadece duyuyorum. Şimdi de deli diyeceksin değil mi?
- Ben gidiyorum Elenora.
- Görüşürüz. Ya da seninle görüşmesek de olur.
Oradan hemen çıktım. Onun delirdiğini düşünüyordum. Haklıymışım. Evan da böyle olacak ve hak ettiği hayatı yaşayacak. Iyiler her zaman kazanır.
.....
Melodi gittikten sonra Elenora'yı ziyarete biri daha gelir.
- Hoşgeldin tatlım.
- Hoşbulduk canım. Nasıl geçti bugün?
- Melodi geldi. Bilirsin sana anlatmıştım galiba. İşte senin asıl katil olduğunu söyledim. Sonra da inanmadığını görünce boşverdim.
- Benimle bu kadar rahat konuşuyorsun ama aslında korkuyorsun değil mi?
- Yok canım. Sadece bazen sınır krizleri geçiriyorum. Beni deli sanıyorlar. İşte bu yüzden hücrede kalıyorum. Kaç yıl oldu acaba?
- 10. 10 yıl oldu.
- Sen de ayrı manyaksın. 10 yıldır beni görmeye geliyorsun.
- Seni üzgünken görmeyi seviyorum.
- Ben de seni görmeyi isterdim. Gözüme şunu bağlayıp durmasan daha güzel olurdu. Bu arada buradan çıkınca seni geberteceğimi söylemiş miydim?
- Daha 12 yılın var Elenora.
Elenora duraksar. Nefesi kesilir gibi olur. Ağlamaya başlar.
- 12 yıl mı?....
- Evet daha yaşar mısın belli değil. Buradan çıktığında zaten 39 yaşında oluyorsun. Açıkçası 39 yaşında beni öldürebileceğini sanmıyorum.
- Lütfen git.
- Tamam yarın görüşürüz.
......
Eve geldim. Eski anılarımı düşündüm. İçimde eskiden saf bir sevgi vardı. Şimdi ise nefret var. Eskiden öğretmen olmak isterken şimdi adlı tıp uzmanıyım. Cesetlerle ilgileniyorum.
Evan tüm hayatımı mahvetmekle kalmadı, değiştirdi de.
...
Of yine salça almayı unutmuşum eve. Bu makarnayı salçasız da yiyemem ki. Hadi bakalım. Tekrardan dışarı çıkacaksın Melodi.
Evden çıktım ve markete gittim. Marketi gezmeye başladım. Bir sürü şey vardı bu markette. Ne istersen bulabiliyordun. Tek kötü yanı ateşli aletler diye bölümü vardı ve çok tehlikeli aletler bulunuyordu.
- Merhaba efendim hoşgeldiniz.
- Şunu kasadan geçer misiniz lütfen?
- Tabii ki. 3 dolar.
Parayı ödeyip çıkacaktım ki kasiyerin suratına baktım. Duraksadım o an.
- Pardon acaba adınızı sorabilir miyim?
- Adım Bora.
- Ha... peki teşekkürler. İyi günler.
- Sizin isminiz ne peki?
- Benim ismim Sarah.
- Sağolun tekrar beklerim.
Marketten çıktım. Eve gittim. Tüm bir günüm böyle geçiyordu işte. Yalnız ve sıkıcı.
.....
Ertesi gün bir karar verdim. Gidip Maya ve Uzay'ı bulacağım. Onları çok özledim ve eminim onlar da beni özlemişlerdir. Nasıl bulacağım peki?
Tüm sosyal medyalara baktım. Hiçbirinin hesabı yoktu. Yani ben bulamıyordum herhalde. Onları bulmam lazımdı. Onlarla eğer tekrardan buluşursam yetişkinliğin tadını ancak öyle çıkarırım.
Hemen dışarı çıktım. Okula gittim. Okulun önüne geldiğimde anılarım gözümün önünden geçti. Korktum. Sonunda içeri girdim. Onları aramayı düşündüm ama böyle numara yok diye çıktı telefonda. İçeri girince üniversiteye giren öğrencilerin olduğu bir tablo asılıyordu hep. Baktım. Uzay'ı ve Maya'yı aradım. Tam bulduğumu gördüm o sırada biri bana çarptı.
- Dikkat etsene be-...
Yüzüne baktım. Uzay'a çok benziyordu. O da bana bakıyordu. Birden bir his doğmuştu içimde. Bu çocuk gerçekten Uzay'dı.
- Uzay?
Sadece suratıma bakıyordu. Bir süre durduktan sonra nihayet konuştu.
- Melodi bu sen misin?
....