"Astaroth came!" may himig na tuwa at pag-asa ang boses ni Victor. "He told me he'll come and he did!"
"Victor..." tawag ko dito. "Sabihin mo sa aking panaginip lang ang lahat ng ito."
Natahimik ito.
"This is real."
Sumandal ako sa pader ang nagpunas ng luha habang karga-karga si Ysobelle.
"Martinni..."
Pahapyaw akong ngumiti dito. Sa totoo lang, hindi ko na kayang isipin ang mga nangyari. Mababaliw na ako.
"Where are they now?" tanong ni Victor kay Trist.
"Sa labas. Mukhang naglalaban."
Mabilis nitong tinungo ang pinto at lumabas. Ako nanatiling nakasandal sa pader. Namamanhid. Hindi alam kung ano ang uunahing isipin.
Mayamaya pa ay lumabas na din ako. Sinubukan akong pigilan ni Trist ngunit hindi ko ito pinansin.
Dumaan ako sa pasilyo na wala masyadong nakahandusay na mga katawan at nang mapadaan sa isang malaking bintana ay doon, nakita ko ang dalawang demonyo na naglalaban. Pula ang kulay ng mata nung isa habang dilaw naman ang isa.
Mas inilapit ko ang mukha ng mapansing pamilyar ang hitsura ng isa at nanlaki ang mata ng mapagtantong tama ang hinala ko. Ito ang demonyong kausap ko sa panaginip.
Napatingin ito sa gawi at naririnig ko ang boses nito sa isip.
"I did it. I killed the traitor soldiers. I freed Victor and only to be stopped by him!? "
Ang tinutukoy nito ay ang kalabang demonyo.
"Damn this Astaroth!"
Kung Astaroth ang pangalan ng kalaban nito, marahil siya si Beelzebub! Ang nakausap ng dating hari at lalong nagpa-gulo sa kaharian at nagtanim ng matinding galit sa mga puso namin!
Hindi ako makapaniwalang nakipagkasundo ako dito!
Napahigpit ang yakap ko kay Ysobelle.
Waka na akong matatakbuhan. Buhay nga pero impyerno naman ang kalagayan. Pagnamatay naman, panigurado sa impyerno ang bagsak ko.
Parang may mga hindi nakikitang pwersa na nagtatalsikan sa paligid dahil sa kanilang paglalaban.
Lumalakas din ang hangin at unti-unti na nilang nasisira ang paligid.
Tumalikod ako at siniguradong natatakapan ng katawan ko si Ysobelle ng mabasag ang salamin ng bintana ng tumama doon ang likod ni Beelzebub.
Agad din itong nakabawi at sumugod kay Astaroth.
Katapusan na yata ng mundo. Kung ganito rin lang ang kahihinatnan mabuti pang mawala nalang ng tuluyan.
"Why are you fighting with me, Astaroth!?" tanong ni Beelzebub.
"Enough of this."
"Hmm... If I'm not mistaken, we're both under a pact." nakangiti nitong saad.
Hindi nagsalita si Astaroth.
"Why are you doing this? We're demons. We're supposed to bring chaos." nakangisi ulit nitong sabi.
"I have my reasons."
"Reasons?" natawa ito saka itinaas ang mga maiitim na pakpak at dahan-dahang umaangat sa lupa. "Is this your reasons?" sabay turo sa kabooan ng kaharian. "Well, fuck that." saka parang may kung anong mabigat na hangin ang tumama sa mga mamanayan na bawat madaanan doon ay masisira.
"Stop this!" sigaw ni Victor. "Stop!"
Pinipiga ang puso ko sa sakit sa nakikita kay Victor.
Napatingin naman sa gawi ko si Beelzebub.
"If this Astaroth didn't show up there wouldn't be a problem."sabi niya sa isip ko.
"If I want, I can kill you but...." banta nito kay Astaroth.
"Try." kalma na sagot nito na ngunit nag-iiba na ang awra.
Beelzebub smirked then look at me.
"Do not forget our pact, Saoirse. I shall return." saka napatingin naman kay Victor. "You're lucky." saka unti-unting naglaho.
Mabilis kong tinahak ang daan pababa sa kanila karga karga si Ysobelle.
"Victor!"
"Martinni..." saka mahigpit akong niyakap. "Tapos na. Tapos na ang gulo."
Tumango-tango lang ako habang yakap-yakap pa ako.
"Victor." ani Astaroth. "I suggest you give up your kingdom."
Natigilan ito dahilan para agad mapatingin kay Astaroth.
"What do you mean?"
"It's making you suffer." sagot lang nito.
"No."
"Ito ang nagpapabigat sa iyo. It's just too much."
"No. I will rebuild the kingdom."
Mataman lang na tiningnan nito si Victor. Saka napatingin din ito sa akin. Tingin na mayroong ipinahiwatig.
May alam kaya ito sa napagkasunduan namin ni Beelzebub?
"I strongly suggest you give up already, Victor."
"No."
Nagkibit balikat nalang si Astaroth.
"You wish. See you some other time then. And..." he paused and look at me then look again at Victor. "Good luck."
"Thank you for coming, Astaroth." si Victor.
Tango lang ang isinagot nito saka unti-unti nang naglaho.
Doon ko lang napagtuonan ng pansin ang totoong pinsala na dinulot sa palasyo.
Ang hindi lang nawasak ay doon banda sa sekretong silid pero ang ibang bahagi ay wasak na.
Napatingin ako kay Victor ng mapaluhod ito.
"Tapos na. Tapos na Martinni. We can start again."
Lumapit ako dito. May mga namumuong luha sa gilid ng mga mata nito.
"Victor...oo. Tapos na." I hugged him tight. Then he start crying like a child. Iyak na para bang kay tagal niyang kinimkim. Ang buhos ng emosyon ay nagkaisa at ngayon lang nailabas lahat.
"Ssshhh...tapos na, Victor." I was caressing his back trying to comfort him.
"Sa wakas..."
"Oo. Sa wakas, tapos na."
Tumingin ito sa akin. Ngayon ko lang napagmasdan muli ang hitsura nito. Hindi ko namalayan na tumutulo na rin ang luha ko. At sa isip ko sinasabi ko, mahal na mahal ko ang taong ito.
"I love you, Martinni."
Ngiti ang isinagot ko dito.
"No. I love you. Always and forever, Victor."
Ngumiti ito. "Kay tagal kong hinintay ang pagkakataong ito. Na matapos ang lahat ng kaguluhan."
Nagsisimula nang pumatak ang ulan. Paisa-isa lang hanggang sa tuluyan ng bumuhos.
"Sumilong na muna tayo."
"Dito na muna tayo. Hayaan nating dalhin ng ulan ang mga mapapait na nangyari."
Napatingin ako kay Ysobelle ngunit natutuwa ito sa ulan kaya imbes na sumilong ay sinunod ko si Victor.
"Tama ka. Magsimula tayong muli."
"Oo. Magsisimula tayo muli. At sa pagsisimula nating muli, ipinapangako kong purong ligaya nalang at hindi kana iiyak pang muli. Tapos na ang mga mapapait na pangyayari. Panahon na para tayo naman. Mga sarili naman ang asikasohin natin. We deserve happiness, Martinni. After all we've been through, we deserve it. Let's love ourselves more this time."
-----------------
2 months later ~
Isang buwan na ang dumaan. Sa kabila ng mga ginawang pagtraydor ng ilang kawal ay binigyan pa rin ito ng disenting burol.
Bumalik na rin sa dati ang palasyo. Pero may ilang mga nasira sa nasasakupan ang patuloy na inaayos.
Ang mga nakaligtas na kawal ay mas lalong pinakita ang katapatan kay Victor. Hindi katulad dati na nahahati sila kung kanino kakampi, kay Guisseppe o kay Victor.
Nang araw ding iyon nakakapagtakang sobrang abala ng mga tagapagsilbi.
"May darating bang bisita?" tanong ko sa dumaang tagapagsilbi.
"Hindi ko po alam, kamahalan." saka mabilis na umalis.
Hinanap ko si Victor at naabutang binibihisan ng ilang tagapagsilbi sa silid.
"Anong meron? May bisita ba?" tanong ko dito.
"Oo. Maghanda kayo ng maisusuot mamaya ni Ysobelle."
"Sino ang bisita?"
"Mamaya, makikita mo."
Nagkibit balikat ako saka tumalikod.
Kinagabihan, masigla ang mga ilaw at maraming pagkain nakahanda.
Unti-unti na ring nagdadatingan ang mga bisita galing sa karatig kaharian.
Maya-maya pa ay napatingin ang mga bisita sa malaking pinto ng magsalita ang kawal na nagbabantay doon.
"King Ivan Victor Zeus Dimitri the fourth has arrived." saka binuksan at iniluwa ito doon.
Tumalon ang puso ko pagkakita dito. Napakakisig, napakagwapo. Lalo PA't suot nito ang korona na sumisimbolo sa katayuan sa buhay.
Nagsiyukoan ang lahat ng nagsimula na itong naglakad patungo sa malaking upuan na sadyang nilagay upang maupuan ng hari.
Nagsimula nang tumugtog ng tugtuging pangsayaw ang banda kaya nagsimula na ring magsayawan ang mga bisita.
Nakaupo ako sa gilid ngunit nakadistansya sa trono.
Mayamaya lang ay tumayo si Victor at huminto ang lahat sa ginagawa at nakatingin lang dito.
"Nais kong magpasalamat sa inyung pagdalo sa imbitasyon ko kahit sa maikling panahon. Alam kung hindi lingid sa kaalaman ninyo ang nangyari sa Pria."
Nagsipagbulungan ang mga bisita.
"Ngunit nais ko ring ipaalam na heto at bumabangon ang kaharian.
Napakaraming nangyari, naroon at nakipaglaban kami sa kaharian nina Jovann, nagkudeta at kung ano ano pa, pero masasabi kong hindi pa rin nagpapatinag ang Pria sa kabila ng mga dumaan. Nananatiling malakas at matatag ang kaharian."
Nagpalakpakan ang mga tao.
"Sa tulong na rin ng isang tao kaya nakaya kong magpakatatag. At sa pagkakataong ito, nais kong inanunsyo sa harap ninyong lahat na..." humarap siya sa akin. "...na hinihingi ko ang kamay ni Martinni, o para sa kaalaman ng lahat, ang kamay ni Princess Elizabeth Saoirse Nazarbayev, the only daughter of the King and Queen and the heir of the fallen Kingdom of Relle."
Bakas ang gulat sa mukha ng mga bisita at mas lumakas ang kanang bulong-bulongan.
Maski ako ay nagulat sa sinabi nito. I didn't expected him to announce that to everyone.
"Victor..." halos pabulong kung sabi.
Tumingin ito sa akin na nakangiti.
"Halika dito."
Nagdadalawang-isip ngunit lumapit pa din ako.
"Anong...sinasabi mo?"
"Will you be my wife, my queen, my woman, my love for the rest of our lives?"
At tumigil yata ang mundo.
He's asking me now. Right at this very moment.
Napatingin ako sa mga taong nakatingin din sa amin saka binalik ang tingin kay Victor.
Warm liquid flow my cheeks looking at this man in front of me. It's making me so happy but my heart is aching so much...
*Flashback *
"Okay. My heart desires to ensure the safety of my child, save Victor, the Kingdom and bring the late King's soul so they can have a talk. They both need to heal."
"Is that all? "
Tumango ako.
"Basic. Now for the pact...tell me what you can offer."
"My life."
"So basic. Not enough." then he whispered me something that froze me. Something I cannot attempt to do to Victor.
"When he's at his happiest, make him hate you, curse you and wish you dead or anything as long as he'll hate you enough to wish not to meet you even in the afterlife."
"And...I want you to serve me in hell for all eternity."
"What!?"
"You heard me."
"No! No!"
"Don't you want to save Victor, your child and the kingdom?"
"I want but..." I paused. "But...no! Anything but that."
"It's the price of your heart's desire."
I saw Victor's face and my child smiling. The kingdom of Pria is peaceful too.
Seconds passed.
I release a heavy sigh. Thinking of the possibilities.
I look up to the snake.
"Sige. Tinatanggap ko. "
*End of flashback*
My tears won't stop from flowing.
"Martinni?" nakangiti nitong banggit sa pangalan ko habang naghihintay ng sagot. "Will you marry me?"
He wiped my tears.
"Victor...I...yes...I...I will! I'll marry you."
Fuck demon pacts then I initiated the kiss.
"I love you, Victor. With all my heart and soul. Mabago man ang buong mundo pero hindi ang pagmamahal ko sayo."
Paisa-isa hanggang nagsabay na ang palakpakan ng mga bisita.
"I love you more than you know, Martinni." he said hugging me tight.
--------
A/n:
Next chapter will be the last chap then after that will be an epilogue. Hope you'll share your thoughts after reading the whole story. Thank you and i love you all. :)