Ik schudde mijn hoofd. 'Ik... wow,' begon Bradley, 'ik dacht dat je, holy shit.' Ik glimlachte, maar was me nog steeds bewust van deze vage, pijnlijke situatie. Want, als ik honderd procent eerlijk was tegen mezelf, voelde ik me nog steeds verraden door Brad.
'Maar Mae?' vroeg Bradley. 'Ja?' 'Waarom heb jij nooit een poging gedaan tot contact opnemen?' Ik slaakte een zucht, deze vraag had ik kunnen verwachten. Nu was ik degene die naar mijn handen staarde en een poging deed tot onder het onder woorden brengen van de pijnlijke gevoelens en de dingen die de afgelopen maanden, voor dit gesprek, logisch leken.
'Nou,' begon ik, 'ondanks dat briefje dat ik vond in de hotelkamer, die ene ochtend, was ik bang dat je me misschien toch gebruikt had. Het deed pijn, zo veel pijn. Dus besloot ik dat het beter was om je gewoon, uit mijn leven te bannen...' Mijn gesprekspartner was stil en toen ik opkeek zag ik dat hij met zijn hoofd in zijn handen zat. Ook al was dit gesprek pijnlijk en heel serieus, het viel me wel op hoe aantrekkelijk ik Bradley nog vond. Dat hielp ook niet echt om dit gesprek soepel te laten verlopen.
Er viel een stilte en ik besefte me dat we het beiden niet aankonden om nog verder over die ene avond te praten. Ik keek rond en bedacht me dat ik nog duidelijkheid wilde over één ding. 'Ik weet dat dit gesprek voor ons beiden erg veel is,' begon ik, 'maar er is nog één ding dat ik wil vragen.' Bradley nam een slokje thee, 'ga je gang,' 'Hoe past die trui in dit verhaal?'
'Oh, ja, ehh,' Bradley glimlachte ongemakkelijk en haalde zijn hand door zijn haar, 'Ik had dus op je instagram gezien dat je hiernaartoe zou komen, en nouja, ik wilde eigenlijk wel een poging doen tot je benaderen, enneh, ik stuurde één van je vriendinnen een bericht op insta en die zei dat je over me heen was en dat je zelfs de trui terug had gestuurd,' 'Wie?' 'Ik, ehh, Jenny? Die Spaanse?' 'Dát was er dus met Jenny!'
Bradley knikte en hij zag eruit als een kind dat net belletje had geleld en betrapt was, schuldig, een beetje beschaamd, maar met een zweempje plezier. 'Ik ben in opwelling naar Italië gegaan om de trui op te halen. Ik had nog geen idee op wat voor manier ik je terug zou moeten winnen, maar ik moest en zou die trui hebben.'
'Dat is het meest romantische dat iemand ooit voor me gedaan heeft,' de woorden waren mijn mond uit voor ik het goed en wel doorhad en ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Bradley keek me aan en langzaam verscheen er een glimlacht op zijn lippen. Door het zien van zijn lach kon ik niet anders dan ook glimlachen.
'Je bent het waard, Mae,' Brad zei het zacht, maar ik wist dat die woorden nog lang door mijn hoofd zouden spoken. Opnieuw welden er tranen op in mijn ogen. De woorden die Bradley zojuist had gezegd, waren de woorden waar ik, zonder het te weten, al die maanden op had gewacht, ook al was dat niet goed.
'Kom hier,' Bradley spreidde zijn armen en zonder er over na te denken stond ik op en ging ik dicht tegen hem aan zitten. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik leunde met mijn hoofd tegen zijn borst, zijn prettige geur inademend. Ik voelde dat hij zijn gezicht begroef in mijn haar.
'Ik ben echt een domme idioot geweest.' 'Ja, inderdaad,' 'Denk je, dat je me ooit kan vergeven?' 'Ja, ik denk het wel,' zei ik, tot mijn eigen verbazing, 'maar het kost tijd.'
'Ik ga voor je vechten, Mae, en dit keer echt.' Een warm gevoel verspreidde zich door mijn borst.
A/N;
verwacht veel updates de komende tijd:)
jOEdels.
-ro.