Zoals de titel het zegt is dit het einde van love effect :( Ohhhh :p
In de Q&A die ik hierna post komen jullie erachter of er een deel twee komt ;)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
31_Samen (einde)
De eerste twee uren hadden we turnen. Normaal deed ik altijd intensief mee, maar dit keer kon ik er mijn hoofd niet bij houden.
Plots kreeg ik de basketbal in mijn handen en iedereen keek me afwachtend aan. Snel begon ik met de bal te dribbelen. Maar Sien, die van het andere team was, wist de bal af te pakken.
Mijn teamleden keken me verontwaardigd aan. Normaal had ik me dat aangetrokken, maar op dit moment kon me het niks schelen.
Heel de tijd zat Collen in mijn gedachten, wat waren we nu? Nadat hij sorry had gezegd, had ik het hem vergeven. Hij had duidelijk spijt. Dus aartsvijanden waren we niet meer, vrienden waren we ook niet echt. En ik wist te veel van zijn geheimen af om hem als een kennis te beschouwen. Dus wat waren we?
Plots kreeg ik de basketbal tegen mijn hoofd, waardoor er een steek door mijn hoofd ging. Kwaad keek ik naar de dader. Sien. ‘Oops,’ zei ze schijnheilig. ‘Sorry, Alice. Dat was niet mijn bedoeling.’
Kwaad keek ik haar aan, maar besloot er niets van te zeggen en ging op de houten bank zitten. Sien die met letterlijk hoofdpijn bezorgd, het is weer eens wat anders. Turnleerkracht mevrouw Schepens kwam bezorgd op me af.
‘Gaat het wel?’ vroeg ze.
Ik knikte. ‘Heb gewoon even een pauze nodig.’
‘Oké, heb je veel pijn? Moet je soms ijs hebben voor tegen je hoofd?’
Snel schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, bedankt.’
Zo voelde het dus om pijn te hebben. Hoe vaak maakte Collen dit mee? De pijn.
Elke maand? Elke week? Elke dag?
Ik begon mijn paarse nagellak eraf te krabben om iets te doen te hebben. Plots voelde ik een blik op me branden. Ik keek op en zag Jess naar me kijken. Hij glimlachte naar me en ik glimlachte flauwtjes terug. Even fronste hij zijn wenkbrauwen om mijn reactie, maar al snel wende hij zijn blik af en speelde verder. Ik kon gewoon niet welgemeend glimlachen op dit moment, ik maakte me zoveel zorgen om Collen. Nooit gedacht dat ik om hem bezorgd zou zijn.
Mijn ogen gleden naar Tim, die de bal had.
‘O my dinosauruspop. Ik heb de bal! IK HEB DE BAL!’ riep hij als een klein kind dat een lolly kreeg.
Hij begon met de bal te dribbelen en zag Sien op zich afkomen. Zijn ogen werden groot en hij begon sneller te dribbelen. Tim maakte een indrukwekkende sprong en gooide de bal naar het net en… het was erin!
Iedereen van mijn team begon hard te juichen. Het was 2-1 voor ons. Dankzij Tim waren we nu gewonnen aangezien de turnles er bijna opzat. Iedereen feliciteerde Tim en hij glimlachte vrolijk.
Snel stond ik op van de bank en klopte hem op de schouder. ‘Goed gedaan,’ zei ik welgemeend.
‘Bedankt. Nooit gedacht dat ik dit kon. Oh, ik voel me zo cool nu! Zou ik een profbasketballer kunnen worden, denk je? Ik zie me al spelen op de olympische spelen tussen al die gespierde lange mannen. En dan versla ik ze allemaal met mijn krachtige powers! Want ik ben Tim, de dinosaurus poppen giant!’
Ik lachte om zijn overdreven enthousiasme.
‘Droom jij maar verder,’ grinnikte ik.
De middagspeeltijd was aangebroken en ik keek rond in de kantine, zoekend naar Collen. Tijdens de korte pauze had ik hem niet gevonden. Geen idee waarom ik hem zocht. Ik wou gewoon controleren of het wat beter ging met hem.
Jess, Tim, Ivy, Kyle en Femke zaten bij mij aan tafel en Tim zat te praten over zijn aparte sokkenverzameling. ‘Ik heb rode sokken met oranje robotjes op. En ik heb ook groene sokken met panda’s die van een bamboestokje eten. Vergeet niet de blauwe sokken met kaketoes op! En raad eens welke sokken ik nu aan heb?’ ratelde Tim aan één stuk door.
‘Uhm, geen idee,’ zei Jess en nam wat van zijn soep.
Tim rolde zijn broek op en zette zijn voet op tafel. Hij had sokken op met dinosaurussen op, hoe verrassend.
‘Cool hé? Tja, wat zal ik zeggen. Ik heb geweldige sokken.’ Hij deed zijn voet weer van tafel en at van zijn boterham met pindakaas.
‘Bedankt om ons over je sokkenverzameling te vertellen, allemaal heel interessant,’ zei Ivy sarcastisch. Maar Tim was nog steeds doof voor sarcasme.
‘Dat is graag gedaan, Ivy,’ zei hij met een grote glimlach.
Plots gingen de deuren van de kantine open en Collen liep naar binnen.
Hij zag er al wat beter uit en had een glimlach op zijn gezicht. Maar het leek wel, nu ik zijn geheimen wist, dat ik door zijn glimlach heen kon kijken. Het was geen echte glimlach. Er zat geen geluk in zijn glimlach, enkel leegte.
Jess merkte Collen ook op.
‘Mag hij bij ons komen zitten, of wil je liever van niet?’ vroeg Jess aan mij.
Ik knikte goedkeurend en het volgende moment wenkte Jess hem.
‘Komt dat wel goed? Jullie twee aan één tafel? Je gaat toch niet weer met eten gooien, hé?’ zei Femke met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht.
‘Het komt wel goed,’ zei ik voordat Collen onze tafel had bereikt.
Ik voelde weer een blik op me branden, die van Kyle deze keer. Zijn ogen boorden zich in de mijne en ik werd er ietwat zenuwachtig van, dus al snel wende ik mijn blik af.
‘Hallo, iedereen,’ zei Collen en zette zich naast Jess.
Ik keek even naar Tim, die weer luid zat te kauwen.
Toen ik hem met een vriendelijke glimlach terug begroette, keek iedereen, behalve Collen, me raar aan.
‘Is alles wel goed tussen jullie?’ vroeg Kyle verward.
Ik keek even naar Collen die zijn schouders ophief.
‘Ja, zeker?’ het klonk meer als een vraag dan een bevestiging.
‘Het gaat terug beter tussen ons, we hebben wat dingen uitgepraat,’ zei ik vaag.
Jess keek van Collen naar mij en terug.
‘Dat is goed,’ zei Jess.
Er viel een korte ongemakkelijke stilte, die al snel verbroken werd door Tim.
‘Weet je, is het normaal dat ik me schuldig voel tegenover mijn moeder, omdat ik me niet aan de straf heb gehouden? Normaal moest ik nog twee weken zonder mijn dinosaurus poppen en nu heb ik achter haar rug een nieuwe dinosaurus pop gekocht.’
‘Je bent echt te goed voor deze wereld. Ik heb al ergere dingen gedaan achter de rug van mijn moeder. Eens een keer heb ik mijn moeders hoge hakken geleend voor een feest waar ik niet heen mocht gaan,’ grinnikte Ivy.
‘Ja, ik ga niet direct hoge hakken lenen van mijn moeder,’ glimlachte Tim waardoor iedereen in de lach schoot.
Een week ging voorbij. Een week zonder ruzies. Collen en ik konden steeds beter met elkaar opschieten, wat iedereen verbaasde. Ik vroeg vaak aan hem hoe het met hem ging, al wist ik dat er niet weer snel zo’n moment ging komen dat hij zijn hart uitstortte.
Maar ik had het gevoel dat het al iets beter ging met hem. Hij had ondertussen een geheime relatie met Scooter, en ik was blij voor hem.
Het was vandaag vrijdag, en ik keek al uit naar zaterdag. Ik vond het werk in de Gouden Bol steeds leuker worden.
We hadden nu wiskunde van een invalleerkracht, de andere was ernstig ziek. Maar ik mocht deze invalleerkracht niet. Ze legde alles zo ingewikkeld uit, en haar manier van lesgeven was oersaai. Dus ik deed niet de moeite om op te letten, ergens achteraan in de klas. Niemand lette op mij, en nu zat ik dan weer te denken aan Nathan. Sinds hij niet meer gepest werd door Collen, was hij een stuk gelukkiger. Vandaag gingen we weer naar dat pannenkoekenhuis waar ik al eens was onder-gekakt door vogels. Na veel moeite had hij me weten te overhalen om terug te gaan.
In het groot kalkte ik NATHAN in mijn oefenschrift. Niemand die op me lette, dus wat maakte het uit? Ik tekende er hartjes bij. Wauw, die hartjes zagen er misvormd uit. Ik grinnikte even en dat trok de aandacht van mevrouw Waters, de invalleerkracht. Ze beende op me af, zonder dat ik het doorhad. Nee, ik zat in dromenland met Nathan.
‘Laat me eens zien wat je tot nu toe allemaal gemaakt hebt,’ zei Waters en wilde mijn schrift pakken. Geschrokken hield ik mijn schrift vast, en wilde het afpakken maar Waters was sterker en trok het schrift ruw uit mijn handen. ‘Doe eens niet zo onbeleefd, Alice! Laat eens zien. Wat staat er nu in het groot in je schrift met hartjes er rond? Nathan? Wie is Nathan?’ vroeg ze aan me. Mijn wangen werden vuurrood en ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Iedereen keek me aan en sommige schoten zelfs in de lach.
Dit kon ik niet aanzien, en al snel pakte ik mijn tas van de grond en snelde de klas uit met tranen die in mijn ogen branden. Nu wist iedereen van mijn klas het!
Paniek nam toe. Het zal niet lang duren voordat Nathan het te weten kwam. En wat dan?
‘Shit,’ vloekte ik binnensmonds.
Het was de laatste korte speeltijd van de week, hierna had ik nog twee uur les. Nog steeds overstuur liep ik over de speelplaats, weer al de blikken negerend. Ik wist niet hoe het nu verder gaat lopen. Wat zou Nathan nu niet van me denken?
Een bibberende zucht verliet mijn mond en op dat moment kwam Jess naar me toe.
‘Hey, Alice. Gaat het wel met je?’ vroeg hij bezorgd.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Dus… Je bent verliefd op Nathan?’ vroeg hij en ik kon niets opmaken uit zijn emotieloze gezichtsuitdrukking. Hij moest eens weten dat ik ook op hem was.
‘Ja, ik ben op hem. Maakte de mislukte getekende hartjes dat niet duidelijk?’ ik glimlachte flauwtjes. Hij legde een hand op mijn schouder, waardoor ik een warm gevoel kreeg.
‘Het komt wel goed. Wie weet is hij ook op jou? Je bent een geweldige meid, dus je maakt zeker kans,’ glimlachte hij.
Ik keek naar de hand op zijn schouder, waarna zijn hand weer van mijn schouder gleed.
‘Ik weet het niet. Ik weet niet of hij op me verliefd is.’
‘Daar kom je snel genoeg achter,’ zei hij en voor ik ook maar kon reageren liep hij weg.
Verbaasd keek ik hem na en liep vervolgens naar het grasveld waar mijn vrienden zaten.
Femke wilde me meteen apart spreken. Wanneer we afstand hadden genomen van de rest, stak ze van wal.
‘Oh god, gaat het wel met je?’
‘Je bent al de tweede die dat vraagt. Het gaat wel.’ Maar dat loog ik, het ging totaal niet.
‘Wat is mevrouw Waters een idiote leerkracht! Denk je dat Nathan hier achter komt?’ vroeg ze.
‘Waarschijnlijk komt de hele school er achter. Ze zullen weer blij zijn met deze nieuwe roddel.’
‘Niks van dat geroddel aantrekken! En wie weet is hij wel op jou? Ik hoop in ieder geval dat hij positief reageert,’ zei ze oprecht hoopvol.
Ik had zo’n voorgevoel dat hij niet positief ging reageren…
We gingen weer bij de rest zitten en ik merkte dat Tim er maar bedroefd bij zat. Hij praatte niet meer vrolijk over zijn sokken of over zijn dinosaurus poppen verzameling. Niet moeilijk, hij kwam er net achter dat ik op Nathan was. Dus ik besloot hem zijn ruimte te geven en hem met rust te laten.
De laatste les zat erop en ik zat vol zenuwen toen Nathan aan de fietsenstalling op me wachtte. Hij begroette me vriendelijk en ik begroette hem flauwtjes terug.
We waren alleen in de fietsenstalling, de meesten waren al naar huis gegaan, omdat ze een uur vroeger gedaan hadden. Dit maakte me alleen maar ongemakkelijker, en hem duidelijk ook.
Hij ging even met zijn hand door zijn haar alvorens hij zachtjes zei: ‘Alice?’
‘J-ja,’ zei mijn stem onvast.
‘Ik heb gehoord van mensen dat je verliefd op me bent. Is dit waar?’ Zijn gezicht leek wel een gesloten boek, net een pokerface.
‘Ja, ik ben verliefd op je,’ gaf ik eerlijk toe.
Nathan zuchtte en dat vatte ik niet echt op als een goede reactie.
‘Het spijt me, Alice. Maar ik ben op je beste vriendin, Femke. Sorry,’ zei hij en keek me aan met spijt.
W-wat? Hij was op Femke? Nee!
Ik voelde tranen in mijn ogen prikken.
‘Oh… I-ik heb even wat tijd voor mezelf nodig, sorry,’ zei ik voordat ik van hem wegrende.
Ik voelde dat hij me nakeek, maar hij kwam me niet achterna en daar was ik hem dankbaar voor. Tranen gleden nu over mijn wangen en nog voor ik de meisjestoiletten had bereikt, kwam Jess net uit de jongenstoiletten.
Snel veegde ik mijn tranen weg, ik wilde niet dat hij me zo zag.
‘Hé, Alice,’ zei hij zacht en ik hoorde een bezorgde ondertoon in zijn stem.
Ik beet op mijn lip, in een poging mijn tranen tegen te houden. Het was gewoon ongelooflijk, de jongen waar ik op viel was op mijn beste vriendin! Wat maakte haar zoveel beter dan ik? Ja, ze was mooi, grappig, slim, lief…
Ik begreep wel wat Nathan in haar zag.
‘Jess,’ zei mijn stem krakerig en ik durfde op te kijken. Recht in zijn prachtige ogen waar ik bijna in verdronk. Ik keek nog even om en zag Nathan net wegfietsen.
‘Waarom huil je?’ vroeg hij.
Ik slikte en merkte dat de tranen weer over mijn wangen gleden.
‘Nathan is op Femke… Ik had wel verwacht dat hij niet op mij was. Ik bedoel, wat zou hij in me zien? Ik ben Alice maar, het onhandige meisje.’
Hij nam me bij de schouders, en door zijn aanraking begon mijn huid weer te tintelen.
‘Precies! Jij bent Alice, het fantastische onhandige meisje. Ik snap ook niet wat hem bezield om jou te laten schieten. Maar je bent prachtig, Alice. Je bent prachtig zoals je bent,’ zei hij met een scheve glimlach waar ik zo voor viel.
Wat was hij toch lief. Ik deed iets wat ik normaal nooit gedurfd had. Ik boog me naar hem toe en drukte mijn lippen op de zijne.
Even was hij te verbaasd om te reageren maar hij kuste me terug. Hij kuste me terug! Na een vijftal seconden hield de kus op. Hier had ik zo vaak over gefantaseerd en het was nog beter in de realiteit.
Jess keek me aan vol verbazing. Hij was verrast om wat er zonet gebeurd was.
‘I-ik snap het niet. Je bent toch op Nathan?’ vroeg hij helemaal in de war.
‘Ja… Maar ik ben ook op jou verliefd. Het klinkt heel gek, maar ik ben op twee jongens.’
Op dat moment begon het te regenen, maar het kon me niets schelen. Al snel werden we nat.
Het enige wat me kon schelen was Jess en hoe hij nu ging reageren.
Een minuut reageerde hij niet. Hij staarde me vertwijfeld aan. En dat maakte me gek! Ik wilde weten wat hij dacht, hoe hij zich hierbij voelde. En uiteindelijk sprak hij de woorden uit die ik net niet wilde horen.
‘Ik dacht dat ik nooit kans bij je ging maken. Het moment dat ik je zag was ik al verkocht. Maar… je bent op twee jongens, dit kan niet Alice. Je ligt duidelijk in de knoop met jezelf, je moet weten wat je wilt. In een situatie als deze kan ik geen serieuze relatie beginnen. Dat gaat gewoon niet. Ik krijg het gevoel dat ik tweede keus ben,’ zei hij en schudde zijn hoofd. Tranen begonnen weer in mijn ogen te branden.
‘Ik hou echt van je, meer dan van Nathan,’ zei ik in de hoop dat hij zijn gedachten ging veranderen. En dit meende ik echt, ik hield meer van Jess dan dat ik van Nathan hield. Dat besefte ik nu.
‘Het spijt me, Alice. Het spijt me echt,’ zei zijn stem onvast voordat hij me achter liet in de regen.
Druppels vermengde zich met mijn tranen. Was het dit dan?
Nee, zo mocht het niet eindigen. Ik liep hem achterna. ‘Jess!’ riep ik en plots voelde ik de grond op me afkomen omdat ik over mijn eigen voeten struikelde.
Jess draaide zich om en wilde me nog opvangen maar ik trok hem mee in mijn val.
En zo deelden we samen dezelfde plas.
-----------------------------------------------------------------
Ik hoop echt dat jullie dit een goed einde vonden! Hierna komt de Q&A waar ik nog aan bezig ben :D Het was heel erg leuk om dit verhaal te schrijven, en ik dank jullie allemaal voor het lezen!