Salih, İstanbul yolculuğunu sonunda bitirmiş ti. Hayli yorgun bir şekilde geldigi İstanbul da önce kendi evine gitti.
Eşyalarını bıraktıktan sonra.
Biraz rahatlamak için duşa girip üstünü değiştirdi.
Bir süre kendi evinde dinlenip akşam saatleri yaklaşırken ailesinin evine gitti.
Arabasını büyük evin bahçesine park ederek kapıya geldi. Hiç beklemeden zile basarak beklemeye başladı.
Kapıyı kısa bir süre sonra yardımcı açtı, "Buyrun Salih Bey, hoşgeldiniz" dedi.
Salih, açılan kapıdan içeri girdi.
Anne ve babasının yemek salonunda
olduğunu duyunca oraya doğru yürüdü.
Yemek masasında Salih'i hiç beklemediği bir kalabalık karşıladı.
Salih, onları görünce yüzünü buruşturdu.
Masada oturanlar Salih'in hiç bir zaman sevemediği,annesinin ezeli gelin adayı Petek ve ailesiydi.
Annesi Salih'i görünce hemen koşup
sarıldı.
-Hoşgeldin oğlum seni çok özledim"
dedi.
Sonra babasıyla sarılan Salih annesine,
-Neden misafiriniz olduğun söylemediniz? Ben yarın gelirdim, dedi.
Peteğin annesi Zerrin Hanım.
-Aşkolsun Salih, biz misafir miyiz? Bizde aileden sayılırız öyle değil mi Neriman'cığım?"dedi.
Neriman Hanım,
-Tabiki Zerrin, tabiki ailedensin.
Sen benim en yakın arkadaşımsın."
Onlar konuşurken
Petek, masadan kalkıp resmen Salih'in boynuna
atladı.
-Hoşgeldin Salih. Seni çok özledim. Çok kötüsün bir kere bile aramadın.
Benim aramalarıma da cevap vermedin. Çok kırıldım sana ."
dedi Salih'e yapışmış bir şekilde.
Salih, içinden ya sabır çekip.
-Çok yoğundum Petek." dedi.
Salih, kızdan uzaklaşmaya çalıştıkça Petek, sülük gibi yapışmış bırakmıyordu.
Sonunda babası Salih'in sıkıldığını
anlayınca eşine işaret etti.
Neriman, Salih'e bakarak,
-Hadi oğlum otur yerine. Bak bugün sana özel bir sofra hazırlattım.
En sevdiğin yemekler yapıldı."
-Tamam anne tamam."
Salih, sinirli ve huzursuz bir şekilde gidip sofraya oturdu.
Petek, kendisinden kurtulmaya çalışan Salih'e bozulsa da belli etmedi.
Oda gidip masaya oturdu.
Yemek yendikten sonra kahve içmek için oturma odasına geçtiler.
Yardımcı kahveleri getirip ikram ettikten sonra çalan kapıya bakmaya gitti.
Gelen Petek 'in en az kendisi kadar gereksiz babasıydı.
Toplantısı olduğu için geç kalmıştı güya. Salih onun ne mal olduğunu biliyordu. Tesadüfen onu başka bir kadınla gayet samimi bir halde görmüştü.
"Kusura bakmayın toplantı biraz uzadı." dedi ve geçip oturdu.
Ona da gelen kahveden sonra herkes
Sohbete daldı. Sohbet konuları bile Salih'e tersti. Babalar fabrika işleri. Kazandıkları paralar, değer kazanan hisse senetleri, tamamen maddi konularda konuşurken annelerde cemiyet haberleri kim kimle ne yapmış, derdindelerdi.
Salih, bu durumdan sıkılmış bir halde telefonuyla oyalanıyordu.
Petek'te gözünü kırpmadan sürekli olarak Salih'i süzüyordu.
Salih, bu samimiyetsizlikten nefret ediyordu.
Telefonun da Sare'nin ondan habersiz
çektiği bir fotoğrafı vardı. Ona takıldı
gözü.
"Ne kadar doğal bir kız. Bir de şu
oturana bak"
Salih, böyle düşünürken Petek'in babası Salih'e bakarak konuşmaya başladı.
-Öğretmenlik nasıl gidiyor Salih? İşinden memnun musun bari?"dedi.
Salih, tam vevap vereceği sırada hala konuşmaya devam etti.
-Ben senin yerinde olsam geçerim fabrikanın başına. Elin veletleriyle uğraşmam hiç. Ha illa öğretmenlik yapmak istiyorsan burada özel okul çok.
Orada çapulcu ne oldukları belirsiz çocuklarla uğraşacağına.
Burada kaliteli çocuklara ders ver."
Salih, bu konuşmaya o kadar
sinir olmuştu ki, annesinin kızacağını bile bile cevap verecekti.
-Bakın öncelikle ben fabrikanın başına geçmeyi düşünmüyorum.
Hazıra konmayı değil kendim kazanıp kendim harcamak istiyorum.
Ben fabrika nasıl yönetilir bilmem çünkü eğitimini de almadım.
Diğer söylediklerinizi tamamen bir talihsizlik olarak görüyorum.
Ben o kasabayı da, sizin çapulcu dediğiniz ve küçümsediğiniz çocuklarıda çok seviyorum.
Burada babadan torpilli başarılı olamadan da bir şekilde okulu bitiren öğrencileri değil. Gerçekten başarılı olmak isteyen. Okumak için emek harcayan. Kasaba çocuklarına ders vermek istiyorum.
Anlayacağınız ben devlet okulundan da, öğrencilerimden de çok memnunum.
Bir daha bu konu hakkında yorum
yapmayın.
Benim işim ve özel hayatım kimseyi ilgilendirmez.
Petek'in babası ne kadar sinir olsada.
Ses çıkarmadı.
Sonra Petek, girdi söze.
-Aman boş verin bu konuları Salih, şimdi burda aramızda ya önemli olan bu."
-Ben sadece on beş gün burdayım sonra okuluma öğrencilerime geri döneceğim."diyerek ayağa kalktı.
-Ben yorgunum, gidip dinlenmem lazım anne."dedi.
-Burası da senin evin oğlum yukarda odan hazır, çıkıp dinlenebilirsin."
-Anne biliyorsun ben yalnız kendi evimde rahat edebilirim."
Salih, babasıyla da vedalaşıp evden ayrıldı.
Geleli beş gün olmasına rağmen kasabayı çok özlemişti.
Her gün rüyasında Sare ile mutfaktaki göz göze geldikleri anı görüyordu.
En çok nesini özlemişti kasabanın karar veremiyordu. Öğrencilerinimi, okulunumu, doğal güzelliğinimi, yoksa Sare'sini mi sanırım hepsini özlemişti?
Salih, her gün Petek'ten kurtulmak için kırk takla atıyordu. Kız o kadar arsız birşeydi ki reddedildiğini bir türlü anlamak istemiyordu.
Yada işine gelmiyordu.
Neriman Hanım, sürekli Salih'i Petek'le ilgilenmesi için sıkıştırıyordu.
Salih, bu durumdan çok sıkılmıştı.
Eski okul arkadaşlarıyla bir kafede buluşup eski günleri konuşmak çok iyi gelmişti. Biraz olsun kafası dağılmıştı. Hepsi çok iyi çocuklardı. Hepsi zorlu bir okul hayatı geçirmişlerdi. Maddi imkânsızlıkla okumuş hepsi birer meslek sahibi olmuşlardı. Hepsi de Salih'i çok seviyordu.
Salih'in son güne kadar zengin bir ailenin çocuğu olduğunu bilmiyorlardı.
Salih, o kadar mütevazi bir arkadaşdı ki hiçbir zaman onlara bunu hissettirmemişti.
Beraber oturup eski günleri konuştular. Yaşadıkları zorlukları birbirlerine ettikleri yardımları. Her şeye rağmen çok güzel yıllar geçirmişlerdi beraber.
Salih'in annesinden ve Petek'ten koruyucularıydı, üç arkadaşı onlardan kurtulmak için ne oyunlar çevirmişlerdi.
İstanbul'a geleli ilk defa bu gün iyi geçmişti Salih için. Akşam olunca arkadaşlarından ayrılıp evine geldi. Gece hayatını oldum olası sevmezdi. Ömrü boyunca gece gezmeleri bir elin parmağını geçmezdi.
Evine gelince biraz dinlenmek için koltuğa tam uzanacaktı ki kapı çaldı.
"Bu saatte kim acaba" diye söylenerek kapıyı açtı. Gelen annesiydi.Neriman Hanım, sinirle içeri geçip koltuğa oturdu.
-Geleli bir kere bile Petek'le buluşmamışsın.
Kız çok üzgün. Neden oğlum?" Sürekli ondan kaçıyorsun?
O senin evleneceğin kız birazcık ilgi göster ona"
-Anne sen hayal kuruyorsun.
Ben hiç bir zaman Petek'le evlenmeyi düşünmüyorum.
Bu yüzden bu kıza fazla bel bağlama.
Annesiyle de kafanıza göre planlar yapıp durmayın."
-Neden Salih, başkasını mı seviyorsun yoksa?
-Hayır anne senin ve o kızın yüzünden kimseye bağlanmayı istemiyorum."
-Düşünmede zaten. Sen Petek'le evleneceksin o kadar. Yoksa...
-Yoksa ne anne?"dedi Salih.
-Orasını o zaman konuşuruz."
-Şimdi konuş anne. Bu konuyu sonraya bırakma. Çünkü sonrası falan yok. Derdin ne, neden illa Petek neden?
Sen benim annem değil misin ya? İstemediğim bir evlilik yapmam için neden beni zorluyorsun.
Asla anladın mı asla? İlla evlen dersen sokaktan geçen herhangi biriyle evlenirim ama onunla evlenmem."
-Bu konu tartışmaya kapalı Salih.
Babanın ve benim sözümüz var onlara."
-Siz benim evliliğim için benden habersiz sözmü verdiniz? İnanamıyorum size ya nasıl böyle bir şey yapabilirsiniz?
Seni anlıyorum senin derdin benim mutluluğum değil. Kendine zengin gelin bulmakta. Babam nasıl böyle bir şey yapar anlamıyorum."
-Neyse oğlum daha fazla konuşmayalım. Yarın tüm gününü Petek'e ayıracaksın çıkın gezin dolaşın eğlenin gençsiniz siz."
-Peki anne çıkarcağım dışarı. Bakalım Petek Hanım'ın derdi neymiş?"
Teşekkürler

İKİMİZE BİR DÜNYA
SIRADIŞI..♡