Εγω:Μπορείς να μου πεις τι στο καλό συμβαίνει εδώ πέρα ρώτησα για 3η φορά την μητέρα μου.Εκεινη συνέχισε να με κοιτάει σοκαρισμένη.
Εγω δεν άντεξα αλλο και απλα γύρισα την πλάτη σε αυτούς και έφυγα από το σπιτι.
Ήθελα να πάω μόνο σε ένα συγκεκριμένο μέρος.Αλλα δεν μπορούσα να πάω μονη μου.Ειναι μακρια.
Αχιλλέας:Παρακαλώ ακούστηκε η φωνή του αχιλλεα αφού τον πήρα τηλέφωνο για να με πάει αυτός.
Εγω:Μωρό μου έχεις δουλειά ρώτησα έχοντας την ελπίδα πως η απάντηση του θα ειναι αρνητική.
Αχιλλέας:Όχι μωρό μου δεν έχω,γιατί τι έγινε ρωτησε ανυσηχος και εγω κατάλαβα πως ακούγομαι αναστατωμένη.
Εγω:Απλα ειναι ανάγκη να πάω κάπου και δεν μπορώ να πάω με τα πόδια.Ηλπιζα πως θα μπορούσες να με πας εσυ με το αυτοκίνητο είπα παρα πολυ γρήγορα χωρίς να ξέρω γιατί.
Αχιλλέας:Εννοείτε μωρό μου.Εισαι καλά ρωτησε φανερά ανυσηχος.Εγω δεν μπορούσα να του τα πω αυτά από το τηλέφωνο.
Εγω:Θα σου τα πω όλα μόλις βρεθούμε.Περνα να με πάρεις από το σπιτι μου του είπα και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Μόλις έφτασε,βγήκε από το αμάξι του και ήρθε προς το μέρος μου.Εγω όλη αυτή την ώρα που περίμενα,έκλαιγα.Οχι γιατί η μαμα μου έχει σχέση μετά τον θάνατο του πατέρα μου,αλλα γιατί δεν μου είχε αναφέρει τίποτα.
Δεν ειμαι κανένα ξεροκέφαλο κακομαθημένο που δεν θέλω να ξαναδώ την μαμα μου ευτυχισμενη αλλα αυτό παραπάει.
Απλα μου ήρθε απότομο και όσο το σκεφτόμουν τόσο πιο πολυ θλιβωμουν από το γεγονός το ότι η μαμα μου δεν με εμπιστευται.
Μόλις είδα τον Αχιλλέα έτρεξα προς το μέρος και χώθηκα στην αγκαλιά του.Εκεινος μάλλον δεν με είχε δει να κλαίω γιατί δεν είπε τίποτα.Απλα με αγκάλιασε.
Αχιλλέας POV
Έκλαιγε.Την ώρα που έφτασα στο σπιτι της και κατευθύνθηκα προς το μέρος της,την είδα.Εκλαιγε.
Μόλις με είδε έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά μου.Δεν την ρώτησα τίποτα απλα την αγκάλιασα.
Φυσικά και κατάλαβα πως κάτι,αρκετα σοβαρό για εκείνη,είχε συμβεί.Αλλα επίσης κατάλαβα πως είχε ανάγκη μια αγκαλιά.
Όποτε έκανα αυτό που είχε περισσότερη ανάγκη:την άφησα να ξεσπάσει.
Και οντως αυτό έκανε.Αρχισε να κλαίει με λυγμούς.Σπαραζε η καρδιά μου που την έβλεπα έτσι.Ημουν και γω έτοιμος να βάλω τα κλάμματα.Αλλα έπρεπε να μείνω δυνατός για εκείνη.
Την έσφιξα πάνω μου και το κεφάλι της ήρθε πιο κοντά στο δικο μου,με αποτέλεσμα να μυρίζω το έντονο άρωμα της.Μελι και γάλα.Δεν έχω μυρίσει κάτι πιο όμορφο.Αυτο το άρωμα με ηρεμεί.
Προσπαθώ εδώ και 5' να την ηρεμήσω αλλα τζάμπα προσπαθώ.Δεν λέει να σταματήσει να κλαίει.Πραγματικα το μόνο που θέλω να κάνω αυτή την στιγμή ειναι να βρω αυτόν που την έκανε έτσι και να τον πλακώσω στο ξύλο.
Επειδή δεν άντεχα να την βλέπω αλλο έτσι,σήκωσα τα χέρια μου από τον λαιμό της και έβγαλα το πρόσωπο της από τον λαιμό μου.
Τοποθέτησα τα χέρια μου στο πρόσωπο της και την κοίταξα σε αυτά τα πανέμορφα γαλάζια μάτια της που μπορώ να χαθώ μέσα τους.
Βικτοριας POV
Αχιλλέας:Τι έχει συμβεί πριγκίπισσα με ρωτησε με ένα γλυκό μα συνάμα τρομερά ανυσηχο ύφος.
Εγω:Θα σ..σου τα εξη...γης ολ..λα αργ..γοτερ...ρα είπε τραυλιζοντας από το κλάμα.Δεν ήμουν σε θέση να του εξηγήσω τι έχει συμβεί.
Αχιλλέας:Ξέρεις ότι μπορείς να μου λες τα πάντα έτσι με ρωτησε και εγω αδύναμη να μιλήσω απλα του έγνεψα θετικά.
Αχιλλέας:Ωραία.Λοιπον που θέλεις να πας και δεν μπορείς να πας με τα πόδια ρωτησε και θυμήθηκα τον λόγο που βρίσκεται εδώ.
Εγω:Θα δεις.Παμε τον ρώτησα και μου έγνεψε θετικά.Πηγαμε προς το αυτοκίνητο του.Μου άνοιξε την πόρτα και μετά έκανε τον κύκλο του αυτοκινήτου για να φτάσει στην πόρτα του οδηγού.
Έβαλε μπρος και με κοιταξε στα μάτια.Εγω έμεινα να τον κοιτάζω στα πανέμορφα μάτια του.Ειναι τρομερά μαγευτικά.
Μείναμε να κοιταζόμαστε για αρκετή ώρα ώσπου...
Αχιλλέας POV
...την φίλησα.Δεν άντεξα περισσότερο.Ημουν για αρκετή ώρα χαμένος στις σκεψεις μου και στα μάτια της.Αλλα ειναι υπέροχη και δεν μπορούσα να κρατηθώ αλλο.
Αρχικά ήμουν πολυ διστακτικός.Δεν ήξερα αν ήταν η κατάλληλη στιγμή για μια τέτοια κίνηση αλλα μετά από λίγο δεν με ένοιαζε.
Αλλα τελικά είχε άδικο.Και η Βικτόρια το είχε ανάγκη.Φαινοταν από τον τρόπο που με φιλούσε.
Αυτό το φιλί ήταν γλυκό και απαλό.Ειχα τοποθετήσει το ένα μου χέρι στον λαιμό της και το αλλο στην μέση της,ενώ εκείνη είχε και τα δυο της χέρια στον λαιμό μου.
Σταματήσαμε το φιλί μας όταν δεν είχαμε πλέον αλλο οξυγόνο.Με κοιταξε στα μάτια και ψυθίρισε.
Βικτόρια:Σε ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ όταν σε χρειάζομαι είπα γλυκά αλλα από την φωνή της φαινόταν σπασμένη.Το πρόσωπο της ήταν θλιμμένο.Πρεπει να μάθω τι στο καλό την έκανε έτσι.
Εγω:Μωρό μου δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς.Θα ειμαι πάντα δίπλα σου,και στα καλά αλλα κυρίως στα άσχημα.Μπορεις να μου πεις τι συνέβη την ρώτησα για 3η φορά αλλα η απάντηση της ήταν ίδια.
Βικτόρια:Πρώτα πρέπει να παμε κάπου είπε αποφασιστικά.Εγω έβαλα μπροστά την μηχανή και την κοίταξα.
Εγω:Που παμε μικρή την ρώτησα.
Βικτόρια:Στο νεκροταφείο είπε άνετα την ώρα που κοιτούσε εξω από το παράθυρο.
Εγω γουρλωσα τα μάτια μου και αρχικά περιμενα να μου πει που πραγματικά πηγαίνουμε.
Δεν είπε τίποτα και απλα συνέχισε να κοιτάει εξω από το παράθυρο τα αυτοκίνητα που περνούσαν.
Τότε συνειδητοποίησα πως το εννοούσε.Δεν μπορούσα να κάνω κάτι αλλο.Εκει ήθελε,εκεί θα πηγαίναμε.Αλλα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.Θα μάθω όμως σε λίγο.
Όταν φτάσαμε δεν ήταν κανεις εκεί.Η Βικτόρια κατέβηκε από το αυτοκίνητο και μιμήθηκα της κινήσεις της.
Ήθελα τόσο γαμημενα πολυ να μάθω τι ήταν αυτό που έγινε και την έκανε ράκος αλλα δεν μπορούσα να την πιέσω αλλο.
Θέλω όσο τίποτα να την δω να χαμογελάει ξανά.Εστω και αδύναμα.Εστω και με τα βουρκωμένα της μάτια.
Αυτή την στιγμή όμως έχει ένα άδειο βλέμμα.Μια κενή έκφραση που πραγματικά με τρομάζει.
Δεν αντέχω να την βλέπω έτσι.Μακαρι να μπορούσα να απαλεινω τον πόνο που νιώθει αυτή την στιγμή.
Γιατί φαίνεται ότι πονάει.Οσο και να προσπαθεί να το κρύψει,δεν μπορεί.
Από τις σκεψεις μου με έβγαλε η μελωδική φωνή της.
Βικτόρια:Εγω θα πάω μέσα.Θες να έρθεις ή θα κάτσεις εδώ με ρωτησε κάπως διστακτικά.Εγω το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να πιάσω το χέρι της.
Τότε κατάλαβε πως η απάντηση μου ειναι θετική και άρχισε να προχωράει προς το εσωτερικό του νεκροταφείου.
Μόλις φτάσαμε μπροστά από ένα μνήμα,η Βικτόρια σταμάτησε απότομα.Προσεξα πως δάγκωνε το μάγουλο της.Αυτο το κανει μόνο όταν ειναι έτοιμη να κλάψει.
Διάβασα το ονομα που αναγραφόταν στο μάρμαρο:Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος.Η ημερομηνία θανάτου ήταν πριν από 6 χρόνια.
Αν κατάλαβα καλά αυτός ειναι...μάλλον ήταν ο πατέρας της.Και πέθανε πριν 6 χρόνια.Οταν δηλαδή η Βικτόρια ήταν μόνο 10 χρόνων.
Η φωτογραφία που υπήρχε στον τάφο απεικόνιζε ένα κύριο γύρω στα 39-40 που στην αγκαλιά του είχε ένα κοριτσάκι γύρω στα 10.
Βικτοριας POV
Εγω:Το κοριτσάκι στην φωτογραφία ειμαι εγω είπα στον αχιλλεα ο οποίος παρατηρούσε τον τάφο αρκετή ώρα.
Εκεινος ξαφνιάστηκε,σαν να ξύπνησε απότομα από τον λυθαργο του.Με κοιταξε πονεμένα αλλα δεν είπε τίποτα.
Εγω μετά από λίγο έστρεψα το βλέμμα μου προς την φωτογραφία.
Εγω:Εκεί ήμουν γύρω στα 10.Η φωτογραφία τραβήχτηκε 4 μήνες πριν το ατύχημα.Μολις τελιωσα την πρόταση μου έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Δεν θέλω να αρχίσω να κλαίω.Οχι τώρα και όχι μπροστά του.
Απλα ηρέμησε.Παρε μερικές βαθιές ανάσες και χαλάρωσε.
Από τις σκεψεις μου με έβγαλε η γλυκια φωνή του.
Αχιλλέας:Ποιο ατύχημα ρωτησε παραξενεμενος σμιγοντας τα φρύδια του.
Εγω:Ειναι μεγάλη ιστορία.Αν έχεις χρόνο μπορώ να σου την πω είπα και τον κοίταξα μέσα στα υπέροχα πράσινα μάτια του.
Αχιλλέας:Έχω όλη την αιωνιότητα μωρό μου.Απλα πες μου τι σου έχει συμβεί μου είπε γλυκά και με αγκάλιασε.
Εγω:Ωραία λοιπόν ξεκιναω είπα και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Start of Flashback
Η μαμα και ο μπαμπάς παλι μαλώνουν.Δεν μπορώ να τους ακούω αλλο.Το μόνο που θέλω ειναι αγαπημένους γονείς.Δεν νομίζω να ζητάω και πολλά.
Μαλώνουν αρκετα,όπως όλα τα ζευγάρια, αλλα τον τελευταίο καιρο τα πράγματα έχουν χειροτερέψει.
Η μαμα αργεί να γυρίσει από την δουλειά και ο μπαμπάς της κανει συνεχώς ερωτήσεις.Εκεινος δεν πάει στην δουλειά,γιατί τον απέλυσαν.
Και έτσι έχουν και οι δυο νεύρα όλη την ώρα.Και πολλές φορές ξεσπάνε σε εμένα και τον Παύλο.
Έχει τύχει να μας χτυπήσουν κιόλας αλλα ο αδερφός μου πάντα έμπαινε μπροστά για να με προστατεύσει.
Σήμερα όμως ο Παύλος έχει προπόνηση και εγω ειμαι μονη μου στο σπιτι.
Όμως δεν ακούω αλλο φωνές.Λες να σταμάτησαν επιτέλους?Μα τι λέω σίγουρα απλα ο μπαμπάς θα άρχισε να πίνει και η μαμα θα έκλαιγε.
Όταν κατέβηκα στο σαλόνι είδα την μαμα στο μπαλκόνι και τον μπαμπά στην εξώπορτα έτοιμο να φύγει.
Εγω:Μπαμπά μου που πας τον ρώτησα ανυσηχη.Εχω ένα κακο προαίσθημα και δεν θέλω να τον αφήσω μόνο του.
Μπαμπάς:Μια βόλτα με το αυτοκίνητο δεν θα αργήσω μου είπε και με φίλησε στο μέτωπο.
Εγω:Μπαμπα θέλω να έρθω μαζί σου του είπα αποφασιστικά και χτύπησα το πόδι μου στο πάτωμα.Εκεινος γέλασε με την πράξη μου και που ανακάτεψε τα μαλλιά.
Μπαμπάς:Μπορώ να χαλάσω εγω χατίρι στην κορούλα μου είπε και με πήρε στην αγκαλιά αφού πρώτα έβαλα τα παπούτσια μου.
Άνοιξε την πόρτα και κατεβήκαμε κάτω.Μπηκαμε στο αμάξι.Εγω κατάφερα να τον πείσω να κάτσω μπροστά.
Όταν έβαλε μπρος την μηχανή ξεκίνησε το αυτοκίνητο με προορισμό το άγνωστο.
Εγω μια κοιτούσα τον μπαμπά μου που φαινόταν αρκετα σκεπτικός και μια εξω από το παράθυρο.Ειχε σκοτεινιάσει πλέον και τα αστέρια έκαναν πάρτυ στον ουρανό.
Εγω:Μπαμπά μου γιατί μαλωνες με την μαμα τον ρώτησα αυτό που με έτρωγε από την ώρα που φύγαμε.
Εκεινος ξεφυσιξε και με κοιταξε φευγαλέα.Καταλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά αλλα δεν μπορούσα να κατανοήσω τι ακριβώς.
Μπαμπάς:Θα καταλάβεις κάποια στιγμή μωρό μου.Στο υπόσχομαι.Απλα όταν γίνει αυτό θέλω να κατάλαβες και εμένα.Την θέση μου και τον λόγο που τα έκανα όλα.
Εγω τότε δεν κατάλαβα τίποτα και απλα τον κοιτούσα μέχρι που....
Μπαμπάς:ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΣΚΥΨΕ ΤΩΡΑ μου φώναξε και εγω τρομοκρατήθηκα και κοκκαλωσα στην θέση μου.Τα τζάμια του αυτοκινήτου είχαν δώσει την θέση τους σε θρυμματισμένο γυαλί.
Ο εκκωφαντικός ήχος των πυροβολισμών αντηχούσε μέχρι πολυ μακριά.Αυτο το κατάλαβα γιατί κάποιος κάλεσε την αστυνομία που έφτασε 20' λεπτά αργότερα,καθώς είμασταν σε απομακρυσμένη περιοχή.
Όμως τότε ήταν αργά.Ο μπαμπάς μου είχε πεθάνει καθώς τον πυροβόλησαν πάνω από 20 φορές.
Ο θάνατος του ήταν σχεδόν ακαριαίος.
Δεν ένιωθα τίποτα.Ειχα κοκκαλωσει στην ίδια θέση που είχα την στιγμή που ακούστηκαν οι πυροβολισμοί.
Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο είδα την μαμα μου να κλαίει στον διάδρομο και να προσεύχεται.
Την πλησίασα με γρήγορα βήματα και εκείνη με έβαλε αμέσως στην αγκαλιά της.Ομως με πήραν δυο νοσοκόμες από εκεί για να κάνω μερικές εξετάσεις.
Πραγμα που τελικά αποδείχθηκε αναγκαίο,επειδή από το σοκ δεν είχα καταλάβει πως μια σφαίρα πέτυχε και εμένα λίγο πιο πάνω από την κλείδα.
Μετά τις εξετάσεις με έβαλαν σε ένα δωμάτιο και φώναξαν την μητέρα μου.Της είπα πως θα χρειαστεί να μείνω λίγες μέρες,γιατί έχασα μεγάλη ποσότητα αίματος από τον τραυματισμό μου.
Επίσης της είπαν πως ο μπαμπάς πέθανε.Εκεινη έβαλε αμέσως τα κλάμματα και έτρεξε προς το μέρος μου.
Με αγκάλιασε σφιχτά αλλα ταυτόχρονα προσεκτικά λόγω της πληγής.Εκεινη την ώρα είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι συμβαίνει.
Άρχισα να κλαίω στην αγκαλιά της μαμάς μου.Εκεινη ηρέμησε και προσπάθησε να κανει το ίδιο και σε εμένα.
Μετά από λίγο έκλεισε το φως για να κοιμηθώ.Εκεινη βγήκε εξω να κανει ένα τηλεφώνημα και μπήκα μέσα μετά από 10' περίπου.
Με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε πως όλα θα πάνε καλά.
Βγήκα από το νοσοκομείο μετά από 4 μέρες και πήγα στο σπιτι.Εκει με περίμενε ο Παύλος.Ειχα να τον δω από εκείνη την μέρα.Δεν τον άφηναν να έρθει στο νοσοκομείο.
«Ειναι πολυ μικρός για να έρθει στο νοσοκομείο και να σε δει σε τέτοια κατάσταση» έλεγε και ξαναέλεγε η μαμα μου.Αυτο που δεν καταλάβαινε ειναι πως και εγω ήμουν πολυ μικρή για να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση και έχω ανάγκη τον αδερφό μου.
End of Flashback
Μόλις σταμάτησα να μιλάω ένα καυτό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου.Στην θύμηση των γεγονότων αυτών δεν άντεξα αλλο.
Ο Αχιλλέας είχε μείνει να με κοιτάει με ανοιχτό το στόμα.
Αχιλλέας:Γιατί δεν μου το έχεις πει ποτέ αυτό με ρωτησε και για κάποιο λόγο ήταν βουρκωμένος.
Αχιλλέας POV
Βικτόρια:Απλα δεν ήθελα την λύπηση κανενός είπε και μπορούσα να καταλάβω από την φωνή της το ποσό άδεια ένιωθε αυτή την στιγμή.
Το καταλαβαίνω γιατί και εγω όταν μιλάω για τον θάνατο του πατέρα μου έχω το ίδιο ακριβώς συναίσθημα.Νιωθω τελείως άδειος,κενός.
Η Βικτόρια κοιτούσε ανέκφραστη την φωτογραφία του πατέρα της ώσπου την πήρε στα χέρια της και άρχισε να του μιλάει.
Βικτόρια:Μπαμπά μου γιατί ρωτησε με παράπονο μερικα δάκρυα κύλησαν από τα παγερά γαλάζια μάτια.
Διάολε η όψη των ματιών της όταν κλαίει σου προκαλεί φόβο.Γυαλιζουν και φαίνονται σαν διάφανα.
Έχει τα πιο ιδιαίτερα μάτια που έχω αντικρίσει ποτέ στην ζωή μου.Ειναι μεν γαλάζια αλλα γύρω-γύρω ειναι πιο σκούρα και όσο προχωρούν στο κέντρο γίνονται όλο και πιο γαλάζια.Αλλα πρώτη φορά παρατηρώ τα μάτια της όταν κλαίει.Ειναι σαν...σαν χάντρες.Ναι σαν διάφανες χάντρες.Τοσο όμορφα,τόσο ξεχωριστά.
Τότε η φωνή της με έβγαλε από τις σκεψεις μου και γύρισα να την κοιτάξω.
Βικτόρια:Εγω φταίω για όλα.Αν απλα άφηνα τον μπαμπά μου να φύγει μόνος του,θα επέστρεφε μετά από λίγη ώρα και θα καθόμασταν όλοι μαζί στο σαλόνι σαν να μην έγινε τίποτα.Απλα αυτοί θα με σκότωναν κάποια στιγμή που θα ήμουν μονη μου και ο μπαμπάς μου θα ήταν εδώ είπε και στο τέλος η φωνή της έσπασε.
Εγω αρχικά σάστισα λίγο.Κυριως με την τελευταία της πρόταση.Τι εννοούσε θα την σκότωναν κάποια στιγμή που θα ήταν μονη της;Ποιοι;Γιατί;
Εγω:Μικρή μου πριγκίπισσα μην σε ξανακούσω να λες τέτοιες χαζομάρες.Δεν φταις σε τίποτα.Αν αυτό ήθελε η μοίρα,αυτό θα γινόταν είτε πήγαινες μαζί του είτε όχι.Σε παρακαλώ μην σκέφτεσαι έτσι.Δεν αντέχω να σε βλέπω να πονάς τόσο της είπα γλυκά προσπαθώντας να πνίξω τα δάκρυα που απειλούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους.
Τότε την είδα αρκετα σκεπτική και είπε κάτι που με έκανε να κοκκαλωσω αρχικά στην θέση μου.
Εγω:Μακάρι να ήμουν εγω στην θέση του.Ολα θα ήταν καλύτερα είπε ανέκφραστα και εγω σοκαριστικά από τα σκληρά της λόγια.
Αχιλλέας:Μωρό μου τι ειναι αυτά που λες την ρώτησα έκπληκτος και μόνο που σκέφτηκα πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτήν ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω.
Τότε έκανα κάτι που το είχα πολυ ανάγκη.Την αγκάλιασα όσο πιο σφιχτά μπορούσα.Μονο στην σκέψη πως δεν θα ήταν μέρος της ζωής μου ή ότι θα μπορούσα να την χάσω κόντευα να τρελαθώ.
Ένιωθα πως με το να την σφίξω στην αγκαλιά μου θα την κρατούσα κοντά μου.Δεν θα έφευγε ποτέ της από δίπλα μου.
Εκείνη ανταπέδωσε αμέσως την αγκαλιά και φάνηκε πως και αυτή το είχε ανάγκη.
Βικτόρια:Σε ευχαριστώ μου ψιθύρισε στο αυτί και εγω μόνο από το άκουσμα της φωνής της ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Αχιλλέας:Για ποιο πράγμα μικρή την ρώτησα ενώ ακόμα την είχα στην αγκαλιά μου.
___________
Γειαα σας γατάκια:)
Νομίζω πως σε αυτό το κεφάλαιο έκανα ρεκόρ στις λέξεις:2507 λέξεις.
Ειναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει αλλα είχε τόσες αποκαλύψεις.
Οποιαδήποτε απορία έχετε γράψτε την στα σχόλια.
Και γενικα αν θέλετε κάτι να αλλάξει στην ιστορία να το γράφετε στα σχόλια και θα το έχω υπ'οψιν μου.
Ειναι η πρώτη μου ιστορία όποτε μπορεί να ειναι λίγο κακογραμμένη.
Φιλίααααα
-Βάσω 🥀