(*ยังไม่ได้แก้คำผิด)
2เดือนผ่านไป.
“เจส!!”
จินที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวพร้อมกับเหล่ารับใช้สะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆเสียงของคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดดังมาจากข้างนอก จินเบิกตากว้างอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เขาของทุกอย่างลงแล้วหันไปสั่งรับใช้สาวทุกคนว่า
“ถ้าเจ้าชายเจโฮปมา อย่าบอกนะว่าผมอยู่ที่นี่”
เหล่ารับใช้ต่างพากันพยักหน้า จากนั้นเขารีบวิ่งไปหลบที่หลังตู้เก็บจานที่อยู่ด้านในสุด
“จินอยู่ไหน?”
“เอ่อ....”
อย่าบอกนะ อย่าบอกนะ อย่าบอกนะ จินได้แต่ภาวนาในใจขออย่าให้ใครบอกเจโฮปว่าเขาอยู่ที่นี่
“คุณจิน เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้เพคะ”
“งั้นหรอ? อื้มม์”
เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้จินรู้ว่าอีกคนออกไปแล้ว เขาจึงถอนหายใจโล่งอกออกมา ถ้าจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาละก็ ย้อนไปเมื่อคืน
จินกำลังจะเข้านอนแล้วอยู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาจึงจำต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูเพื่อดูว่าเป็นใคร แต่แล้วร่างของเจโฮปก็พุ่งเข้าใส่เขา จนจินตั้งตัวไม่ทัน กลิ่นเหล้าลอยฟุ้งเข้ามาทำให้รู้ว่าอีกคนไปทำอะไรมา เขานึกเอะใจตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไม่เคยเห็นเจโฮปดื่มเลยสักครั้ง
“เจ้าชายโฮป! เอ่อ...”
“ฉันรักนาย จิน~ ฉันรักนาย~”
เสียงอู้อี้ของอีกคนที่ดังตรงลำคอของเขาทำให้จินตัวแข็งทื่อ ก่อนจะค่อยพยุงเจโฮปเข้ามาในห้อง เขาค่อนข้างตกใจกับประโยคเมื่อครู่ของอีกคนมาก
เมื่อมาถึงที่เตียงจินก็จัดการทิ้งให้เจโฮปลงไปนอนทันที เขาหอบหายใจพลางยกแขนเท้าสะเอวมอง
“ไปเมาที่ไหนมาเนี่ย!”
เขาถอนหายใจก่อนจะหันหลังไปเอาผ้าขนูหูผืนเล็กไปจุ่มน้ำนิดๆ จากนั้นก็กลับมาที่เตียงเพื่อเช็ดตัวให้อีกคน เขานั่งลงที่ขอบเตียงแล้วส่งที่มีผ้าจุ่มน้ำหมาดๆไปเช็ดตามใบหน้าและตรงลำคอของอีกคน ก่อนจะชะงักเมื่อเจโฮปดึงแขนเขาให้ลงไปนอนทับโดยใบหน้าของจินแนบอยู่ที่อกของอีกคน ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงหัวใจของคนที่นอนอยู่
นอนหรอ?
คนนอนเขาจะลูบใล้ตัวคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง จินผงกหน้าขึ้นมองก็เจอเจโฮปนอนยิ้มอยู่ โดยนัยน์ตาสีอความารีนกำลังมองเขาอยู่
“นี่คุณ...”
“ทำไม? คิดว่าฉันเมาจริงๆหรอ? หื้ม?”
จินอ้าปากค้างก่อนจะดีดตัวเองออกมายืนที่ปลายเตียง โดยเจโฮปก็ลุกขึ้นมานั่งในท่าดีๆ
“แล้วที่...”
แล้วที่เขาบอกรักเราเมื่อกี้แสดงว่าสติยังมีครบอย่างนั้นหรอ จินคิดในใจ จินมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงอึ้งๆโดยที่อีกคนทำเพียงแค่นั่งมองเขายิ้มๆก่อนจะถอนหายใจออกมา
“นายไม่คิดจะแต่งงานเหมือนจีมินหรอ?”
“แต่ง แต่งอะไร ผมไม่แต่งหรอก!”
จินกรอกตาไปมาก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือที่หัวเตียงแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาที่อยู่ติดกับหน้าต่าง เจโฮปมองการกระทำของอีกคนนิ่งๆ นี่เขาอุส่าบอกรักไปแล้วยังไม่เข้าใจอีกหรือไง เรื่องแบบนี้เขาจัดเซอร์ไพรส์ไม่เป็นด้วยสิ เฮ้ แต่นายเป็นเจ้าชายน้ำแข็งนะ นายมีพลัง นายจะสร้างอะไรให้จินประทับใจก็ได้หนิ คิดมาถึงตรงนี้เจโฮปก็ยิ้มออกมาก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อความคิดหนึ่งแทรกขึ้นมา
แล้วเขาจะรู้ได้ไงว่าจินชอบอะไรไม่ชอบอะไร
“แล้วคุณมาที่ห้องผมทำไม? มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมงั้นหรอ?”
จินกล่าวถามโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ ให้ตายสิ เมื่อกี้เขาเกือบจะเข้านอนแล้วเชียว ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าต้องมานั่งอ่านหนังสือแทนนี่นะ แถมความง่วงก็หายไปอีก
เจโฮปมองอีกคนอย่างลังเลก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ฉันว่าจะมาขอนายแต่งงานน่ะ”
“...แค่กๆ”
“เห้ย! นายเป็นอะไรน่ะ!”
จินถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองวางหนังสือลงแทบไม่ทัน เจโฮปรีบลงจากเตียงไปหา ก่อนจะถึงตัวอีกคนเขาก็ต้องชะงักเมื่อจินยกมือขึ้นห้ามไว้ก่อน
“แค่กๆ มะ ไม่คิดว่า มันจะตรงไปหน่อยหรอครับ?”
เจโฮปเลิกคิ้วสูงก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง ให้นายเขินทีเดียวไปเลย ดูสิ! แก้มแดงเชียว คิกๆ”
“คุณ!!!”
จินเอื้อมมือไปตีแขน แต่เจโฮปหลบทันก่อนจะเข้ามาดึงขึ้นมาแล้วกอดรัดอีกคนเอาไว้ จนได้ยินเสียงโวยวายอู้อี้ในลำคอของจิน
“เจส! แต่งงานกับฉันเถอะนะ ฉันรักนายจริงๆ นายไม่รักฉันบ้างหรอ?”
“....”
เจโฮปผละตัวออกมาเพื่อมองหน้าของจิน นัยน์ตาสีอความารีนสบประกายอ่อนโยรจนจินใจอ่อนยวบ
“ตอนนี้ก็เหลือแต่คู่ของเราแล้วนะ เจ้าอาร์เอ็ม ไอ้คาลอทก็จับมันเป็นน้องเขยซะแล้ว คนรอบข้างก็เริ่มถยอยแต่งงานกันไปหมด เหลือก็แต่ฉันกับเจ้าแจ็คสัน เมื่อเช้าเจอวีน้องของนายก็บอกว่า เมื่อไหร่จะขอนายแต่งงานซักที 3ปีมานี้เราก็อยู่ด้วยกันมาตลอดอ่ะ ฉันรู้ว่านายเองก็รู้สึกเหมือนกับฉันนะจิน”
เจโฮปร่ายยาวจนจินหลบสายตาเพื่อแก้ความเขินที่กำลังปรากฏขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วทำไมไม่ขอผมตั้งแต่แรกละครับ!”
จินเอ่ยเสียงเบา
“ก็ฉันกลัวนายปฏิเสทหนิ ตกลงว่าไง? จะแต่งมั้ย? ถ้าแต่งฉันจะได้บอกเสด็จแม่”
จินเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าให้ เจโฮปยิ้มดีใจจับใบหน้าจินแล้วประกบจูบจนจินเบิกตากว้างด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัว
เอาจริงๆเมื่อคืนจินเกือบจะเสียตัวก่อนแต่งงานด้วยซ้ำแต่ยังดีที่มีสติแล้วไล่ให้เจโฮปกลับห้องไปก่อน ทำให้ตอนเช้าเป็นเขาที่ไม่กล้าสู้หน้าอีกคน
“มาอยู่ตรงนี้นี่เอง!”
“เห้ย!! เจ้าชาย!!!”
จินสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจโฮปโผล่หน้า อีกคนหัวเราะร่าก่อนจะดึงจินออกมาจากหลังตู้เก็บจาน
“หลบหน้าฉันทำไมเนี่ย?”
“ปะ เปล่าหลบซะหน่อย!”
“หรอ? แล้วนี่นายทำอะไรอยู่?”
จินมองไปรอบๆห้องครัวก่อนจะหันมาตอบว่า
“คุณเคยกินต๊อกบกกีมั้ย?”
“หื้ม?”
(*ฮัลโหล🙌NCเล็กๆรออยู่😆)
วีตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของร่างสูงที่ตอนนี้หลับสนิทไม่รู้สึกตัว วีไม่รู้ว่าเมื่อคืนจองกุกกลับมาตั้งแต่ตอนไหน แต่รู้สึกตัวอีกทีเขาก็อยู่ในอ้อมกอดของอีกคนเสียแล้ว ตากลมจ้องมองใบหน้าหล่อคมที่ช่วงนี้ดูทรุดผอมลงไปเยอะ
“ทำงานหนักแบบนี้ เกิดล้มป่วยขึ้นมา จะทำยังไงล่ะเนี่ย!”
อดไม่ได้ที่จะบ่นเบาๆ เขารู้ว่าหน้าที่ของจองกุกนั้นหนักหนา และเขาก็คงจะไปห้ามอะไรอีกคนไม่ได้ ทำได้เพียงให้กำลังใจและแค่ให้อีกคนดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ มือเรียวเอื้อมไปบีบจมูกโด่งของอีกคน ทำให้คนที่นอนอยู่ขมวดคิ้วหมุ่นก่อนจะลืมตาขึ้นมองภรรยาของตัวเอง วีส่งยิ้มแหย่ๆ
“หุ่ย! ทำคุณตื่นซะแล้ว”
จองกุกระบายยิ้มออกมาก่อนจะจุ๊บปากวีเบาๆ จนใบหน้าหวานขึ้นสีแดง พวกเขายังอยู่ในปราสาทน้ำแข็งหลังเดิม เพียงแต่กลางวันก็แค่กลับเข้าวังไปทำงาน ส่วนวีก็เดินสำรวจเมืองพบปะประชาชนไปเรื่อยๆอย่างไม่มีเบื่อ
“โทษฐานที่ทำให้ฉันตื่น”
จองกุกเอ็ดเบาๆก่อนจะกระชับกอดวีแน่นขึ้นจนวีหัวเราะออกมา
“แล้วเมื่อคืนคุณกลับมาตอนไหน ทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ?”
“ก็นายหลับเป็นตายแบบนั้นจะรู้สึกตัวได้ยังไง หึๆ”
เพี้ยะ มือเรียวตีเข้าที่อกแกร่งจนกษัตริย์จอนคนใหม่ร้องโอดโอ้ย วีหัวเราะร่าก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วถามขึ้น
“แล้ววันนี้มีงานอีกมั้ยครับ?”
“ไม่มีแล้วล่ะ ต่อจากนี้ก็ยกหน้าที่ให้ขุนนางเขาจัดการไป เรื่องเล็กๆน้อยๆพวกเขาจะจัดการกันเองได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ก็คงต้องให้ฉันเข้าไปจัดการ”
จองกุกตอบพลางลุกขึ้นมานั่งเหมือนกัน วีพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเลิกคิ้วสูงเมื่อจองกุกมองเขานิ่งๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า แค่อยากมองหน้าเมีย!”
“เฮ้!! เป็นกษัตริย์ใครเขาพูดแบบนี้กันเล่า!”
วีค้านขึ้นอย่างขำก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ทำไมอ่ะ? ฉันก็เป็นคนเหมือนกันนะ”
จองกุกผลักวีลงกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อม ซึ่งวีก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆจองกุกก็ทำแบบนี้กับเขา
“ตั้งแต่แต่งงานกันมา เรายังไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันจริงๆสักทีเนอะ”
“อะ อะไรครับเนี่ย!”
จองกุกก้มหน้าลงมาใกล้จนจมูกของทั้งสองชนกัน
“แม้จะเสียดายที่เราไม่สามารถมีลูกได้ แต่ชีวิตอมตะที่มิคาเอลมอบให้เราทั้งสองถือว่าคุ้มดีเหมือนกัน”
วีหมุ่ยหน้าแล้วพึมพำพูด
“เขาไม่ได้ให้เราแค่สองคนซักหน่อย ยังมีพี่จิน พี่โฮป จีมินแล้วก็พี่ออกัสอีก”
“เรื่องนั้นชั่งมันเถอะนา~ มาพูดเรื่องของเราดีกว่า”
จองกุกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงไปใกล้อีกครั้งแล้วประกบปากวีอย่างดูดดื่ม ตั้งแต่รับตำแหน่งมายอมรับว่าพวกเขาทั้งสองยังไม่มีเวลาทำเรื่องที่สามีภรรยาทำกันเลย ดังนั้นพอมาถึงตอนนี้ที่เขามีเวลาว่างแล้ว จองกุกก็ไม่อยากให้เสียโอกาสนี้ไป
ร่างสูงดูดดึงริมฝีปากของวีอย่างดูดดื่ม มือหนาข้างหนึ่งก็ส่งไปลูบใล้ตามร่างกายอันบอบบางของวี อีกข้างหนึ่งก็ใช้รองหัวของวีเพื่อประคองอีกคนให้จูบแนบแน่นขึ้น ในความรวดเร็วภายในไม่กี่นาทีนั้น มือข้างหนึ่งจองกุกที่ว่างอยู่ ก็ถอดเสื้อของวีออกไปแล้ว เผยให้เรือนร่างอันบอบบางผิวขาวเนียนน่าสัมผัส ตอนนี้เหลือเพียงกางเกงขายาวสีน้ำเงินที่วีสวมอยู่ แม้บรรยากาศในห้องจะหนาวระดับ5องศา แต่ตอนนี้วีกลับรู้ร้อนรุ่มขึ้นมาราวกับอยู่ในอากาศที่มีอุณหภูมิ40องศาเลยทีเดียว เหงื่อที่ผุดขึ้นตามกรอบหน้า ยิ่งทำให้เขาเซ็กซี่มากขึ้นไปอีกจนจองกุกแทบจะอดใจไม่ไหว เขาละจากริมฝีปากที่บดจูบอยู่เนิ่นนาน มาเป็นไซร้ที่คอเนียนแล้ว
“แฮ่กๆ อ้ะ เบาๆสิ!”
วีเอ็ดเสียงเบาเมื่อจองกุกกัดลงที่คออย่างแรง มือของวีที่จับไหล่ของจองกุกตอนนี้เปลี่ยนมาปลดกระดุมเสื้อของอีกคน ก่อนจะถอดมันออกโดยที่จองกุกก็ให้ความรวมมือเป็นอย่างดี ทำให้ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในสภาพที่เปลือยท่อนบนทั้งคู่ จองกุกยังคงเมามัวอยู่กับซอกคอหอม โดยวีที่ตอนนี้เลื่อนมือเรียวมาขย้ำผมของจองกุกเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเอง และการทำแบบนั้นทำให้จองกุกยิ่งควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มือหนาจัดการถอดกางเกงสีน้ำเงินของวีออก ก่อนจะส่งมือไปลูบคลำที่ส่วนนั้นของอีกคนอยู่ในกางเกงชั้นใน
“อื้อออ แฮ่กๆ จูบ อ้ะ จูบหน่อย!”
ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่ายเคลื่อนใบหน้าจากซอกคอขึ้นไปบดจูบริมฝีปากสีเชอร์รี่อีกครั้ง มือก็ยังคงทำหน้าที่ลูบคลำร่างกายร่วมถึงส่วนนั้นของคนใต้ร่างไปด้วย ก่อนจะผละจูบลงมาเป็นลากจากซอกคอลงไปจนถึงหน้าอกและเม็ดสีแดงทั้งข้าง ซึ่งวีก็ส่งเสียงครางขึ้นมาเรื่อยๆ เมื่อจองกุกสัมผัสในจุดที่ทำให้เสียว
“อื้อออ อ้ะ.”
เพียงเท่านั้นเหลือเพียงเนื้อผ้าชิ้นสุดท้ายที่บดบังส่วนนั้นของวีก็ถูกคนข้างบนดึงมันออก และวีก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบจัดการถอดของอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน จนทั้งสองสุดท้ายก็อยู่ในสภาพไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆทั้งสิ้น บทเพลงรักในยามเช้าของกษัตริย์ของเมืองและพระราชภริยาทำให้กลายเป็นเช้าแสนร้อนรุ่ม
(CUT*ตัวโตๆ ไม่สามารถแต่งต่อได้แล้วเพราะละอายใจตัวเอง55555)
ตกบ่ายวีรู้สึกตัวขึ้นก่อนจะลืมตาขึ้นมองไปรอบๆห้องก่อนจะให้ได้ขมวดคิ้วเมื่อไม่พบคนเป็นสามีที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงข้างๆกัน เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งพลางขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกเจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมด ยิ่งไม่พูดถึงส่วนตรงเอวและส่วนนั้นเลยวีมองตัวเองในสภาพที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก้มลงชุดบนตัวและเดาได้ว่าคนที่ใส่ให้เขาคงจะเป็นจองกุกแน่นอน ว่าแต่ตอนนี้อีกคนหายหัวไปไหน นี่คิดจะฟันแล้วทิ้งงั้นหรอ วีคิดก่อนจะทำหน้าหมุ่ย ก่อนจะส่ายหน้าไปมาแล้วพยายามพาตัวเองไปเข้าห้องน้ำ ถ้าไม่ติดที่อีกคนที่เขาตามหากลับเข้ามาในห้องแล้วเขาคงเดินเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำแล้ว วีหยุดยืนอยู่ที่เดิมมองคนเป็นสามีเดินเข้ามา
“ตื่นนานแล้วหรอ!”
จองกุกเข้ามาสวมกอดก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มเนียนฟอดหนึ่ง วีทำหน้าหมุ่ยใส่ก่อนจะตอบ
“เพิ่งตื่นครับ ว่าแต่คุณหายไปไหนมา?”
วีถามพลางมองดูชุดที่อีกคนใส่ ดูเหมือนจะเป็นชุดของเจ้าชายที่เป็นกษัตริย์ของเมือง เป็นชุดสูทสีน้ำเงินเสื้อด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวคอเต่าตรงเอวมีที่รัดเอวสีแดงสวมอยู่ สุดแขนเสื้อทั้งสองถูกตัดเป็นเนื้อผ้าสีขาวมีแถบเป็นสีแดงเส้นๆ และกางเกงสีขาว อ่า จองกุกในชุดนี้หล่อเป็นบ้า อย่างกับพระเอกในเทพนิยายแหนะ วีคิดในใจ ซึ่งจองกุกที่เผลอได้ยินก็ยิ้มขำออกมา ก่อนจะตอบคำถามของภรรยา
“ไปหาพี่โฮปมาน่ะ นี่รู้ยัง ว่าพี่โฮปขอพี่จินแต่งงานแล้วนะ”
“อะไรน๊ะ? จริงหรอ?”
วีผละตัวออกมามองจองกุกอึ้งด้วยความเหลือเชื่อ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ระบายยิ้มดีใจออกมา
“อื้ม แล้ววันนี้ทั้งสองก็จะไปดูชุดแต่งงานกัน เห็นได้ยินมาว่าเพิ่งขอแต่งเมื่อวาน”
“โฮ๊ะ! อะไรจะรวดเร็วขนาดนั้น ขอเมื่อวานวันนี้ไปดูชุดเลยหรอ? แล้วพรุ่งนี้คือแต่งเลยใช่มั้ย? คิกๆ”
วีขำออกมาทำให้จองกุกยิ้มตามก่อนจะส่งมือไปขยี้ผมวีจนยุ่งเหยิงเข้าไปอีก
“ไม่หรอก ที่จริงพี่โฮปเขาสั่งตัดชุดล่วงหน้ารอละ”
“โห้! ลงทุนมาก ฮ่าๆ”
“มัวแต่หัวเราะแหละ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว วันนี้เราต้องไปหมู่บ้านของยูคยอมด้วยกันนะ”
จองกุกกล่าวพลางหอมแก้มวีไปอีกรอบ วีเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“หมู่บ้านของคุณยูคยอม? ไปทำไมอ่ะ?”
“เจ้านั่นอยากเชิญเราไปทานข้าวด้วยกัน พี่ออกัสกับจีมินก็ไปด้วยนะ พี่โฮปกับพี่จินด้วย แต่รายนั้นคงหลังจากไปลองชุดเสร็จน่ะ”
วีร้องพลางพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยก่อนเข้าไม่วายโดนจองกุกแกล้งใส่
“ให้อาบให้มั้ย?”
ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นมาอย่างชัดเจน วีไม่ตอบแต่กลับวิ่งไปเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว จนจองกุกมองตามหลังแล้วได้แต่หัวเราะออกมา วีออกมาก็ไม่เห็นจองกุกในห้องแล้ว ก่อนสายตาจะพลันไปเห็นชุดที่วางอยู่เตียง ชุดก็เหมือนกับของจองกุกทุกอย่างติดตรงที่คอปกเสื้อและแขนเสื้อของเขาเป็นสีน้ำเงินหมด และเสื้อคลุมไหล่สีขาวที่วางอยู่ข้างๆ วีหยิบมันขึ้นมาพิจารณาก่อนจะระบายยิ้ม แล้วจัดการสวมใส่มัน พอเสร็จก็พาตัวเองไปนั่งที่หน้ากระจกเพื่อจะทาครีมบนใบหน้า พอดีกับที่จองกุกเปิดประตูเข้ามาแล้วมาหยุดอยู่ที่ด้านหลัง วีมองคนในกระจกก่อนจะส่งยิ้มไปให้ ซึ่งจองกุกก็ยิ้มส่งกลับมาพลางเอ่ยชม
“สวยนะเนี่ย! ภรรยาใครน้า!”
วีหลบสายตาคมในกระจกอย่างเขินอายพลางยกมือขึ้นกอดอกข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งยกขึ้นปิดปากรวมปลายจมูกนิดๆ
“หยุดแกล้งได้แล้ว เขินจะตายแล้วเนี่ย!”
จองกุกหัวเราะก่อนจะก้มลงไปจุ๊บแก้มใสที่ขึ้นสีแดงของวี จนอีกคนกลั้นยิ้มจนแก้มปริสุดท้ายก็หัวเราะออกมา
“คุณนี่! จะไปกันได้ยัง?”
ว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วหันไปหาร่างสูง จองกุกใช้มือคล้องเอวของวีไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเสียดาย
“ไม่อยากไปไหนเลยอ่ะ อยากอยู่กับเวส ฟอด”
แล้วก็ก้มไปหอมแก้มวีอีกครั้งจนวีต้องใช้มือดันหน้าคมออกไป วีผละตัวเองออกมาแล้วเดินไปหยิบมือถือของตัวเองที่หัวเตียง พอหันกลับมาก็เห็นคนเป็นสามีนั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่ที่เก้าอี้หน้ากระจกตัวที่เขานั่งเมื่อกี้ โดยหันหลังให้กระจก วีเห็นแบบนั้นก็ชะงักก่อนจะส่ายหน้าไปมา แล้วสาวเท้ามาหากษัตริย์ขี้งอน จากนั้นก็ใช้มือเรียวขึ้นหนึ่งไปประคองคางอีกด้านของอีกคนไว้จากนั้นก็ก้มไปจุ๊บเบาๆที่แก้ม จนจองกุกที่ดูเหมือนจะอึ้งนิดๆเมื่อกี้กลับมาเป็นขยับยิ้มน้อยๆอย่างเขินๆ
“จะไปกันได้ยังครับที่รัก!”
“หึๆ ร้ายนักนะ”
“คิกๆๆ”
ทั้งสองหัวเราะให้กันก่อนจะพากันเดินออกจากห้อง ก่อนที่ตรงกลางห้องจะปรากฏตัวของใครบางคน เวอรินมองบานประตูที่ถูกปิดลงก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“สองคนนี้น่าจะมีลูกด้วยกันนะ เอ้ะ หรือเราจะไปขอให้ท่านพี่มิคาเอลทรงมอบมดลูกให้วีดี เห้ย!! แบบนี้ไม่ดีแน่ สองคนนั้นได้ชีวิตนิรันดร์มาแล้วคงขออะไรเพิ่มให้ไม่ได้แล้วล่ะ”
เวอรินถอนหายใจอย่างเสียดายก่อนหายตัวไปอีกครั้ง เหลือร่องรอยของแสงสีทองที่ลืมจางลงไป
คำว่าคู่ครองสำหรับจองกุกนั้นคือรักแท้แล้วก็เป็นรักเดียวของเขา และคนๆนั้นก็จะเป็นที่คนเขารักคนเดียวไปจนวันตาย ไม่ว่าจะมีอะไรมาขวางกั้น แต่เขามั่นใจว่าเขาจะสามารถทำให้คนที่เขารักมีความสุขตลอดไปได้ และวีจากตอนแรกที่เป็นแค่คนเมืองK ที่เขาต้องดูแล ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าทั้งคู่ต้องครองรักกันไปชั่วนิรันดร์
END
(Kookv-Ice Prince)
#ฟิคกุกวีเจ้าชายน้ำแข็ง
Talk: อ่า ในที่สุดเรื่องนี้ก็ดำเนินมาถึงตอนจบจนได้ จะบอกว่าเรื่องนี้ที่แต่งขึ้นมานี่เกิดเรื่องเยอะกว่าเรื่อง Love Bad โทรศัพท์เสียอีกละ ก็หยุดอัพไปเกือบอาทิตย์เหมือนกัน ญาติมาเสียจนไม่สามารถอัพถี่ได้ ตอนนี้ก็ใช่มือถือเครื่องเก่าอัพอ่ะค่ะ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเครื่องนี้จะไปได้อีกนานแค่ไหน แฮ่ะๆ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจทุกคอมเม้นท์ทุกโหวตที่คุณผู้อ่านร่วมกันส่งมาเนอะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เรางัดความสามารถทั้งหมดที่มีออกมาเขียน คิกๆ แล้วก็เป็นเรื่องแรกด้วยที่ดูเหมือนจะติดอันดับ1ในแฟนฟิคชั่นด้วย ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ขอบคุณที่ชอบกันด้วยเนอะ สำหรับคำผิดหรือหลงคำอะไรตรงไหนต่างๆก็ขออภัยด้วยนะคะ ไว้ถ้าว่างจริงๆจะเข้ามาแก้ให้นะ ส่วนเรื่องต่อไปใครที่อยากจะอ่านเรื่องของเราต่อก็ตามไปอ่านได้จาก Kookv- The JK นะคะ เป็นแนวบู๊แอคชั่นค่ะ จองกุกจะเท่มากๆในเรื่องนี้ สุดท้ายขอบคุณอีกครั้งนะคะ หวังว่าตอนจบจะถูกใจใครหลายคนอ่ะเนอะ แหม นี่เอาฉากที่คู่พระนายเค้าจุ๊บแก้มกันจริงๆมาดัดแปลงเล็กๆน้อยๆเลยนะ ฟินม๊วกกกก ฮ่าๆๆๆๆ😂