(*ยังไม่ได้แก้คำผิด)
วีลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงโดยมีจินคอยช่วยพยุงตัวไว้ หลังจากที่รู้ว่าวีฟื้นแล้วพวกเขาทุกคนก็แทบจะวิ่งกรูเข้ามาในห้องทันทีด้วยความดีใจ โดยจินเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปกอดวี ตามด้วยจีมิน ส่วนที่เหลือก็ยืนยิ้มยินดีอยู่ที่ปลายเตียง วีกวาดตามองทุกคนในห้อง
“มันเกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย?”
“อ่าว นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอ?”
เจโฮปถามขึ้นพลางเลิกคิ้วสูง วีกระพริบตามองก่อนจะหัวเราะแห้งๆออกมาแล้วตอบว่า
“ผมจำได้ครับ! แต่ว่า ทำไมทุกคนถึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ล่ะครับ แล้วนี่...นี่มันห้องคุณนี่”
ประโยคหลังวีหันไปเอ่ยกับจองกุกที่ยืนเลี่ยงจากจินไป
“นายคิดว่านายหลับไปนานเท่าไหร่วี?”
จีมินที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆวีอีกฝั่งถามขึ้น ทำให้วีหันไปเลิกคิ้วใส่ก่อนจะตอบไปราวกับไม่มั่นใจนักว่า
“วันเดียว...ใช่มั้ย?”
จีมินถอนหายใจออกมาก่อนจะใช้ม
นิ้วดีดหน้าผากวี จนเพื่อนตัวสูงยกมือขึ้นลูบหน้าผากปอยด้วยความเจ็บ
“10วัน! 10วันเชียวนะวี ที่นายสลบไปน่ะ ฉันนี่แทบกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยรู้มั้ย???? คิดว่านายจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้ว ฮื่อออออ ฉันใจเสียมากเลยนายรู้ป่าว!!! ไอ้เพื่อนบ้า!!! ฮื่ออออ!”
วีอ้าปากค้างยกมือขึ้นหวังจะห้ามจีมินที่ตอนนี้ร้องไห้ขี้แยราวกับเด็กๆ
“ฉัน...ขอโทษ! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำตัวเองจะหลับไปนานขนาดนั้น นี่!!! เลิกร้องไห้ได้แล้ว! ฉันตื่นแล้วนี่ไง! ยังไม่ได้ตายซะหน่อย”
วีเอื้อมมือไปจับแขนจีมินที่กำลังใช้มือเช็ดน้ำตา
“ฮื่อออ ก็ฉันกลัวว่านายจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้วน่ะสิ ดีนะที่ลิซ่าบอกวิธีนั้นกับฉัน ฉันเลยมาบอกเจ้าชายจัสตินให้ทำ นายถึงได้ฟื้นขึ้นมาเนี่ย!”
คิ้วเรียวของวีพลันขมวดคิ้วเข้าหากันทันที เขานิ่งคิดไปในขณะที่จีมินทำท่าจะอ้าปากพูดต่อเขาก็พูดแทรกขึ้น
JE LEEST
Kookv - Ice Prince (END)
Fanfictieจะเป็นอย่างไรเมื่อวีหลงเข้าไปในเมืองบียอนด์แลนด์ ที่อยู่อีกห้วงมิติหนึ่ง จนได้พบกับเจ้าชายน้ำแข็ง ที่เขาเคยได้ยินเรื่องเล่าลือมามากมาย แล้วเขาจะทำอย่างไรเมื่อหาทางกลับไม่ได้....
