Bölüm şarkısı: Güliz Ayla-Olmazsan Olmaz
Keyifli okumalar.
-Zeynep-
Kerem'in söylediği cümle içimde kıpırtılara sebep olurken, ne cevap vereceğimi bilemez haldeydim.
-Zeynep, bir cevap vermeyecek misin?
-Kerem, böyle pat diye söyleyince ne desem bilemedim ki.. Hazırlıklıydım tamam ama yine de.. Ne biliyim işte ya.
-Hayır dersen anlarım ama ben artık eminim Zeynep. Aşığım diyemem ama bendeki değerini biliyorsun işte.. Bunlar yeterli değil mi?
-Bilmiyorum Kerem, onca yaşanan, söylediğin sözler.. Sana güveniyorum ama inan kendimin bile anlayamadığı sebeplerden istemeden geri çekiliyorum..
-Tam güvenmiyorsun belki de bana.. O zaman şöyle yapalım. Şimdi sen bana ne istersen sor tamam mı, ne istersen. Gevelemeden cevaplayacağım, şimdi bir cevap da istemiyorum senden ama sorum hep geçerli. Hazır olduğunda istediğin cevabı vereceksin sen de bana.
İstediğini sor demişti bana ama ben ne sorabilirdim ki ona, geçmişini sormaya gerek yoktu, geçmişti işte bana neydi. E ailesiyle ilgili bilmediğim şey zaten yoktu. Geriye tek bir şey kalıyordu o zaman..
-Özge kim, Kerem?
Sorduğum soruyla birlikte Kerem'in yüzünün bulutlanmasıyla anladım ki bu Özge kim ise, Kerem'deki yeri çok büyüktü. Geçmişini umursamak istemesem de bu kız başkaydı ve ben merak etmiştim.
-Özge.. Benim çocukluk arkadaşım Zeynep. Biz hep birlikte büyüdük. 17 yaşına kadar. Bir gün, 18.yaş günümde, her zamanki gibi doğum günümü önce arkadaşlarımla sonra da Özge'yle geçirecektim, kardeşim gibiydi o benim, o yüzden onunla ayrı kutlama yapardık hep. Diğer kutlama bittiğinde Özge'yle her doğum günümde buluştuğumuz yere geldim, onu bekliyodum. O geldi, ama bir tuhaftı. Donuktu, hareket etmekte zorluk çekiyodu. Bağımlı olmuş Zeynep. Yaklaşık 1 yıldır bağımlıymış, aile içinde sorunları vardı zaten, abisi de sorunlunun tekiydi onu da kendi pisliğine sokmuş. Ben ne olduğunu öğrenmek için Özge'yle konuşmaya çalışırken ağzından köpük geldi. Hemen bizimkilere haber verdim ama çok geçti Zeynep, ben gözümün önünde çocukluğumu, arkadaşımı kaybettim orda. Saçma belki ama o günden sonra herkesten nefret eder hale geldim ben. Sanki sevsem herkes ölecek gibiydi, kimi sevsem kaybedecek gibi hissederdim. Belki de bu yüzden çok kırdım, çok hırpaladım seni. Ama artık biliyorum Zeynep, seni kaybetmeyeceğim. Zamanla sana aşık olacağımı da biliyorum. Şimdi zorlamıyorum seni ama iyi düşün tamam mı güzelim, ben hep buradayım unutma.
Anlattığı şeyle içimden bir şeyler kopup giderken, gözyaşlarımı içimde tutamadım, ağlamaya başladım. Ağlamam bir süre sonra hıçkırığa dönüşmeye başladığında, Kerem bana sarıldı. Karşı çıkmadım, ben de onun içindeki küçük, yaralı çocuğa sarıldım hatta. Ben artık Kerem'den emindim, seveceğinden emindim, ona olan güvenim de tamdı. Anlıyordum da artık onu zaten. Daha küçükken yaşadığı şeyler kolay değildi, güven sorunu yaşamakta haklıydı o yüzden. Ailesiyle de arası pek iyi değilken, ben de dahil kimse onu suçlayamazdı. Pişman da olmuştu ya zaten, önemli olan buydu.
-Düşünmeme gerek yok, kabul ediyorum Kerem. Sevgili olalım, beklemeye, oyalanmaya gerek yok.
Sanki ona dünyaları sunmuşum gibi aydınlanan yüzü, her şeye bedeldi benim için. Kerem'in, içindeki o güzel yüreğinin, 17 yaşında sevdiğini kaybeden o masum çocuğun yüreği öyle güzeldi ki, sevmemek, kabul etmemek imkansızdı.
Dudaklarımız açlığı sonlandırıp birbiriyle buluşurken, gözyaşlarım da akmaya devam etti. Bütün acılarım iyi ki olmuştu şimdi benim, iyi ki bu eve taşınmıştım, iyi ki bu yüreği güzel adamı sevmiştim. İyi ki..
Öyle ki, annem ve babam beni bir kenara attı diye sevinecek haldeydim. Şimdi beni öpen bu adamı bulmuştum onlar sayesinde, daha iyisi mi vardı?
Kerem dudaklarını benden ayırıp göz kapağımı öptüğünde, iç çekmeden duramadım.
Bu romantik anlarımızın katili, çalan telefon olmuştu. Kerem sesli bir küfür ederken, uzanıp kimin aradığına baktım. Mert'ti.
-Alo, Mert?
-Zeynep, şey.. Sen yaramayınca merak ettim. Bir şey öğrenebildin mi?
-Öğrendim, Mert. Ama bunu benim sana anlatmam doğru olmaz, Kerem ve Ayça'yla konuşmalısın.
-O nasıl olacak Zeynep?
Bir süre düşündüm, gerçekten nasıl olacaktı o iş? Kerem kabul eder mi bilmeden atlayıvermiştim, hata mı yapmıştım acaba..
Kerem'in beni dürtmesiyle kendime geldim. Ona baktığımda telefonu ona vermemi söyledi, ikiletmeden telefonu ona uzattım.
-Mert, aığğm, şey. Kerem, ben. Ayça meselesini anlatacağım ben sana. Ama Zeynep'in de dediği gibi orada Ayça da olmalı. Onunla sen konuşuyorsun zaten şu an anladığım kadarıyla. Bir yere davet et, sor, her şeyi anlatır zaten o sana. Anlatmazsa da biz devreye gireceğiz, okey?
-Tamam, sen öyle diyorsan.
-Aynen kardeşim, hadi görüşürüz.
Kerem telefonu kapatıp bana uzattığında, telefonu almadan önce onu incelemek geldi içimden. Doymuyordum ki ben ona zaten. Ne önceden doymuştum ona bakmaya, ne şimdi doyuyordum, ne de ilerde doyacaktım. Ulaşılmaz sandığım dağlara ulaşmıştım, en büyük zaferimi kazanmıştım ben şu birkaç günde. Keremle ilgili her şeye şükretttiğim gibi, buna da şükrettim bir kez daha..
Önümde sallanan telefonla daldığımı anladım. Hemen Kerem'in elinden telefonu kapıp odadan çıktım.
-Güzelim, nereye gidiyorsun?
-İş yapmaya Kerem, biliyorsun ki ben burada çalışıyorum. Sevim Hanım ve Ahmet Bey gelmeden önce bitirmem gereken tonlarca iş var.
-Zeynep ya, sonra halledersin işi, biraz daha kalalım böyle.
-Olmaz Kerem, yetiştiremem. Ha diyorsan ki ben sana yardım ederim, yetiştiririz, o zaman olur bak.
Deyip sinsice güldüğümde Kerem de kahkaha tufanı yarattı, o kadar mı komikti söylediğim ya?
-Güzelim, bana gelmez öyle şeyler, biliyorsun.
Göz kırptığında gülümsedim. Bu adamın çok güzel güldüğünü, çok güzel baktığını, onu ne kadar çok sevdiğimi söylemiş miydim?
-O zaman Keremcim, şansına küs. Ben işimi halletmeye gideceğim, sen de bu odadan çıkacaksın.
-İş yapmanı anladım da, niye odandan çıkıyorum ki Zeynep ya?
-Keremcim şöyle, ikimiz de biliyoruz ki senin karıştırma huyun çok var. Gözlemlendi, onaylandı. E benim de özel bölgem olduğuna göre, ben yokken buraya girmen yasak.
-Karıştırmayacağım,desem, yine de kalamaz mıyım bu odada?
-Hayır, Kerem.
İzin vermiyordum çünkü biliyordum ki odayı ne derse desin karıştıracaktı. Onunla ilgili özelim kalmamıştı tamam ama sonuçta tüm hayatım o değildi, arkadaşlarımla özelim, onlar olmasa bile kendi özelim vardı canım, ne gerek vardı yani?
-Hadi çık artık, ben de gideceğim, hadiii.
-İyi be.
Suratı beş karış odadan çıkarken, kıkırdadım. Bu aralar çok mu mülayim olmuştu ne?
-Zeynep, utanmadan gülüyor musun sen bir de!
-Evet, gülüyorum. Ne olmuş?
Deyip kahkaha attığımda, bakışları değişti. Av bulmaya giden avcı gibiydi tam da şu an, tırsmıştım açıkçası.
-Sen şimdi göreceksin Kerem Sayerle dalga geçmek neymiş.
Üzerime doğru geleceğini anladığımda, koşmaya başladım. Evin içinde yarış yapıyorduk resmen. Kahkalarımız evin içini doldururken, rüyada mıyım diye kontrol etmek için sanırım, duraksama gereği duydum. Keşke yapmasaydım, Kerem avını yakalamıştı işte şimdi!
-N'oldu güzelim, yorulduk galiba?
-Hayır.. Bir an rüyadaymışız gibi hissettim, sorgulama ihtiyacı duydum kendimi, seni şu anımızı, bizi..
-Gerçeğiz bebeğim, olabilecek en güzel şekilde gerçeğiz.
Dudağıma eğildiğinde, minnetle karşılık verdim. Yine tutkulu bir öpüşmeye dalmış giderken, duyduğumuz sesle ayrılma gereği duyduk. Sesin yönüne baktığımda yerin yedi kat dibine girmeyi yeğlemiştim. Sevim ve Ahmet Sayer çifti bize bakıyordu. İşte şimdi gerçekten bitmiştim!
BÖLÜM SONU.