(*ยังไม่ได้แก้คำผิด)
เพียงแค่หนึ่งชั่วยามเมืองบียอนด์แลนด์ก็ตกอยู่ในความเงียบสงบ ประชาชนที่เดินไปมาในตอนกลางวันเพื่อไปซื้อของ บ้างก็เดินเล่นชมเมืองกับเหล่าเพื่อนๆญาติๆ บัดนี้เมืองแห่งนี้กลับไร้ผู้คน ทุกคนต่างก็อพยพไปอยู่ในถ้ำเมจิก ซึ่งเป็นถ้ำที่พ่อมดยูคยอมเป็นดูแลและรับช่วงต่อจากพ่อของตน ถ้ำแห่งนี้ใหญ่พอที่จะบรรจุคนทั้งเมืองได้ มันตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมือง
“ยังมีคนหลงเหลืออยู่อีกมั้ย?”
ร่างสูงของพ่อมดผมเหลืองเดินออกมาที่หน้าถ้ำพลางถามแบมแบมที่ได้รับหน้าที่ให้มาดูแลที่นี่เหมือนกันกับตัวเขา
“ตอนนี้ทั้งเมืองเงียบสงบไร้ผู้คนแล้วครับ ท่านส่งเรื่องนี้ไปรายงานให้เจ้าชายจัสตินได้เลยครับ”
ยูคยอมเลิกคิ้วสูงก่อนจะพยักหน้า จากนั้นก็แบมือข้างหนึ่งออก สมาร์ทโฟนเครื่องหรูก็ปรากฏขึ้นบนมือของเขาทันที แบมแบมอ้าปากค้างเมื่อเห็นสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดของเมืองนี้ ยูคยอมกดโทรหาจองกุกทันที
“ฮัลโหล! เจ้าชาย ตอนนี้ฉันรวบร่วมผู้คนให้มาอยู่ที่ถ้ำเมจิกหมดละนะ”
‘งั้นหรอ? ดีมาก ให้แบมแบมดูแลที่นั่น ส่วนนายไปช่วยท่านลูคัสที่หน้าประตูเมือง..’
ยูคยอมอ้าปากพลางหันไปมองแบมแบมที่ยืนมองเขาตาแป๋วอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันไปตอบรับคำสั่งของจองกุกแล้วกดวางสาย
“เจ้าชายจัสติน สั่งให้นายอยู่ดูแลชาวเมืองที่นี่ ส่วนฉันต้องไปช่วยพ่อของนายที่หน้าประตูเมือง”
แบมแบมอึ้งไปก่อนจะค่อยขมวดคิ้วราวกับกำลังเป็นกังวล ยูคยอมเห็นดังนั้นก็เดินไปวางมือข้างหนึ่งลงบนไหล่เล็กของแบมแบมแล้วกล่าวว่า
“ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อของนายเก่งอยู่แล้ว นายก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกันนะ”
พูดจบก็เอามือออก แล้วทำท่าจะเดินออกไป แบมแบมที่เม้มปากแน่นอยู่ก็พูดรั้งยูคยอมไว้ก่อน
“เดี๋ยวท่าน!”
ยูคยอมหันหน้ากลับมาแล้วเลิกคิ้วสูง แบมแบมเกลียดหัวใจตัวเองตอนนี้มาก มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา แต่ก็ยอมใจแข็งแล้วพูดออกไป
“ท่านเอง...ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
ยูคยอมชะงักไปก่อนจะระบายยิ้มออกมาแล้วตอบด้วยท่าทางขี้เล่นทำเอาพ่อมดผมแดงหน้าแดงปรี๊ด
“แน่นอนอยู่แล้วครับที่รัก”
ก่อนจะหายตัวไปจากตรงนั้น ปล่อยให้แบมแบมอมยิ้มแก้มปริอยู่อย่างนั้น
อีกด้านหนึ่งหน้าผาทางตอนใต้ของเมือง หญิงสาวนัยน์ตาสีเทาในชุดเสื้อฮูดกันหนาวสีดำยืนอยู่สุดขอบหน้าผามองออกไปยังเบื้องหน้าที่มีป่าสนขนาดใหญ่คลอบคลุมไปทั่วกับหิมะที่เกาะเต็มต้นไม้รวมไปถึงพื้นที่ทัังหมด หญิงสาวแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะพึมพำพูดคนเดียวขึ้นมา
“ข้ามีความสุขมากๆในระยะเวลา1ปีที่ผ่านมา ข้ามีความสุขที่ไม่มีเจ้าอยู่บนโลกใบนี้ ข้ามีความสุขที่สุดที่ได้ใกล้ชิดเสด็จพี่จัสติน หึๆ”
เธอหัวเราะด้วยน้ำเสียงขนลุกพลางก้มลงมองไปยังก้นเหวลึกด้านล่าง
“โรเซ่! เจ้าไม่ต้องขอบใจข้าหรอกนะ ที่ข้าได้มอบความสบายให้แก่เจ้า ข้าน่ะ ไม่ได้อิจฉาเจ้าหรอกนะ เพียงแต่เจ้าคิดจะแย่งคนรักของข้าต่างหาก”
‘ที่แท้ก็เป็นฝีมือเจ้า!!!!นังคนทรยศ!! นังเพศยา’
โรเซ่ตะโกนด่าทอแชรนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ส่วนเธอก็ยืนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดปนกับความแค้นอยู่ด้านหลัง
“ข้าเคยมีความสุขตอนที่เจ้าไม่อยู่ แต่ตอนนี้ข้ากลับไม่มีความสุขเอาเสีย เพราะเจ้าวีนั่น!! มันเข้ามาที่นี่ ทำให้เสด็จพี่จัสตินเลิกสนใจข้า ยอมมาเจอหน้าข้า ....ข้าต้องกำจัดมัน!”
เธอกำหมัดทั้งสองข้างแน่นก่อนจะพ่นเสียงหัวเราะออกมาจนดังก้องกังวาน โรเซ่ส่ายหน้าไปมา
‘เจ้ามันบ้าไปแล้วแชรน เจ้ามันบ้าไปแล้ว!!!!’
“ข้าไม่ได้บ้า!!! ข้าไม่ได้บ้าโรเซ่ ข้าแค่สะใจที่ข้าจะได้ฆ่ามันในวันนี้ ฮ่าๆๆ!!! เจ้านั่นต้องตายด้วยน้ำมือของข้า แล้วข้าจะพาเพื่อนมาอยู่ด้วยนะ”
แชรนยังคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่โรเซ่ร้องไห้อย่างหนักพลางตะโกนออกไป ราวกับจะให้คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอได้ยิน
‘เจ้าไม่มีทางฆ่าวีได้หรอก!!!! เจ้าไม่มีทางฆ่าเขาได้!!! เขาเป็นตัวแทนของทูตสวรรค์เวอริน ทูตสวรรค์องค์ที่ขึ้นชื่อแห่งความเที่ยงธรรม หากเจ้าทำอะไรวี ร่างกายของเจ้าจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน!!!!!!!!’
ทางฝั่งแอลแลนเดลได้เคลื่อนพลมาใกล้กลับกำแพงเมืองแล้ว นำทัพโดยพ่อมดจอร์ช เวนสัน พ่อมดดำที่ขึ้นชื่อของความร้ายกาจที่สุดในแอลแลนเดล มันสวมใส่ชุดฮูดสีดำใบหน้าหยาบย่นจมูกโด่งปลายแหลมโค้ง ริมฝีปากสีดำ นัยน์ตาสีแดงสด ดูคร่าวๆแล้วให้คราบเหมือนซาตานนี่เอง แม้จะไม่มีใครระบุได้ว่ารูปร่างของซาตานมีลักษณะเป็นเช่นไร แต่มันมักจะปรากฏมาในร่างของมนุษย์เพื่อหลอกล่อมนุษย์ให้หลงผิด หรือบางครั้งก็มาในคราบของสัตว์ร้าย
“มีอะไรหรือท่านจอร์ช?”
คาลอท ฮาเวนซ์ เอ่ยขึ้นทันทีที่ควบม้ามาใกล้กำแพงเมือง เบื้องหลังมีกองกำลังทหารพันกว่านาย เดินฝ่าหิมะมาเต็มพื้นป่า คาลอทสวมชุดเกราะอันแข็งแรงด้านหลังพาบไว้ด้วยคันธนูและลูกศรนับพันดอก เขามีรูปร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาสีฟ้าเส้นผมสีทอง ใบหน้าหล่อคมสไตล์ชาวยุโรป โดยรวมแล้วหล่อไม่เบา จอร์ชค่อยๆมองไปรอบๆช้าๆ ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มใหญ่
“ข้าได้กลิ่นเวทมนต์ มันเป็นเวทมนต์สายขาว!”
“จริงหรือ? ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าพวกมันรู้ตัวแล้ว”
คาลอทกล่าวพลางเพยิดหน้าไปทางกำแพง
“ข้าตั้งมั่นว่าครั้งนี้ฝ่ายเราต้องได้ชัย ข้าจะเป็นคนสุดท้ายที่จะล้างโครตของตระกูลจอน เพื่อแก้แค้นให้บรรพบุรุษของข้า”
จอร์ชหันมองคาลอทก่อนจะแสยะยิ้มน่ากลัวออกมา
“ข้าจะส่งปีศาจไปกวาดล้างเมืองของพวกมัน เจ้าไม่ต้องห่วง ศึกครั้งนี้เราต้องชนะ”
“ท่านมั่นใจได้อย่างไร ว่าฝ่ายเราจะชนะ ท่านยังไม่รู้เลยว่าฝั่งนั้น เตรียมรับมือกับฝั่งเรายังไงไว้บ้าง!”
เสียงห้าวของหญิงสาวคนหนึ่งควบม้าเข้ามาร่วมวง มือข้างหนึ่งของเธอถือเชือกที่ผูกมือของชายคนหนึ่งเอาไว้ เธอมีนามว่า ลิซ่า ฮาเวนซ์ เป็นน้องสาวของคาลอท
“เจ้าก็ถามเจ้านั่นสิ! มันเป็นคนใกล้ชิดของเจ้าชายเจโฮปนั่นไม่ใช่รึ?”
เจนนี่ ซาเวิร์ดกล่าวขึ้นเธอมองเหลือบมองลิซ่าอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก ซึ่งลิซ่าก็ได้มองค้อนกลับราวกับจะหาเรื่อง
“ให้ตายยังไง ฉันก็ไม่มีวันบอกพวกแกหรอก!!”
อาร์เอ็มตะโกนออกไป ตามร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดจากการโดนตี สภาพของเขามอมแมมและร่างกายก็แทบจะหมดแรงอยู่แล้ว
“งั้นข้าจะสังเคราะห์ให้!”
เจนนี่ชักดาบง้างขึ้นเตรียมจะฟัน แต่จอร์ชได้ค้านไว้ก่อน
“เจ้าหนุ่มคนนี้มีประโยชน์กับเรา อย่าเพิ่งฆ่ามันทิ้งตอนนี้ มันจะเป็นตัวล่อให้พวกนั้นออกมาหาเรา”
เจนนี่พ่นลมหายใจอย่างขัดใจก่อนจะเก็บดาบเข้าที่
อาร์เอ็มกัดฟันแน่น เขาผิดเองที่คืนนั้นดันเผลอเดินตามหญิงสาวที่ชื่อเจนนี่เข้าไปในป่า จนโดนเธอจับตัวมาที่แอลแลนเดล แต่ถึงอย่างนั้นอาร์เอ็มก็เพิ่งมารู้ตัวตอนนี้โดนจับว่าตัวเองติดกับดักของฝั่งศัตรูเข้าให้แล้ว
“ตอนนี้เบื้องหน้าพวกเรามีเวทมนต์ลวงตาบังเราอยู่ ข้าจะทำลายมันให้สิ้นซาก”
ว่าแล้วมันก็กลางแขนออกแล้วหลับตาลงกล่าวคาถาบางอย่างออกมาเกิดเป็นแสงสีดำบนฝ่ามือก่อนที่มันจะส่งออกไปทำลายเวทมนต์บังตาและภาพลวงตาของจองกุกและเจโฮปจนแตกสลาย
อาร์เอ็มเบิกตากว้างด้วยความอึ้ง ในขณะที่ลิซ่าหันไปก้มมองชายหนุ่มนิ่งๆด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา อาร์เอ็มรู้ตัวก็เงยหน้าขึ้นมองพอดีกับที่เธอก็หันกลับไปมองเบื้องหน้าแล้ว
เมื่อทำลายเวทมนต์ลวงตาเสร็จแล้วจอร์ชก็นำทัพเข้าใกล้กำแพงเมืองมากขึ้น ในขณะที่อาร์เอ็มก็ลุ้นใจแทบขาดว่ามันจะรู้หรือไม่ว่ากำแพงเมืองตอนนี้ได้ถูกสร้างใหม่แล้วโดยสองพ่อมดขาวสองพ่อลูกที่มีวิชาแข็งกล้าที่สุดในเมืองบียอนด์แลนด์ถ้าไม่นับรวมยูคยอมด้วยแล้วล่ะก็
“แอลแลนเดล บุก!!!!!!!!!!!”
คาลอทให้สัญญาแก้เหล่าทหารเมื่อจอร์ชพยักหน้าให้บุกได้ อาร์เอ็มเลิกคิ้วสูงเมื่อครั้งนี้พ่อมดจอร์ชกลับไม่รับรู้ถึงอนุภาพของกำแพงเมือง หรือว่าเจ้าชายเจโฮปจะสร้างภาพลวงตาขั้นสูงเอาไว้ จะยังไงก็ชั่ง ตอนนี้เขารู้สึกสะใจมากๆเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของพ่อมดจอร์ช เพราะทหารที่กำลังจะปีนขึ้นกำแพงนั้นได้สลายตัวกลายเป็นเถ้าถ่านไปกว่าครึ่งแล้ว
“มันเกิดอะไรขึ้นท่านจอร์ช!!! เหตุใดมันถึงเป็นเช่นนี้!!”
คาลอทหันไปซักคำถามจอร์ชที่มีสีหน้าตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“เวทมนต์เผาร่างงั้นหรอ?”
จอร์ชไม่ได้ตอบคำถามของคาลอท เขาพึมพำเดาเวทมนต์สายขาวที่ยังไงเวทมนต์เผาร่างนี้ของสายขาวเขาไม่เคยได้เรียนรู้มัน จึงไม่แปลกที่เขาไม่รู้ เพราะเวทมนต์เผาร่างนี้ต้องเป็นพ่อมดขาวระดับสูงเท่านั้นที่จะสามารถทำได้ ซึ่งก็ไม่คิดว่าพ่อมดระดับนี้จะยังมีอยู่
“ท่านพี่ หากไม่สั่งถอนทัพตอนนี้คนของเราจะเหลือน้อยลงนะ!!!”
เจนนี่ตะโกนแข่งกับเสียงโห่ร้องของทหาร คาลอทจิปากเจ็บใจก่อนจะสั่งถอนทัพมาตั้งหลัก
“บอกข้ามา!!! เจ้าชายจัสตินมันวางแผนไว้อย่างไร!!!”
คาลอทเข้ามาแค่นถามอาร์เอ็มซึ่งอาร์เอ็มไม่ตอบทำได้เพียงยิ้มสะใจ มันเลยชักดาบจากมือของเจนนี่หวังจะฆ่า แต่ลิซ่าได้เข้าไปขวางไว้ก่อนทำให้คาลอทชะงัก
“ท่านพี่ทำเช่นนี้ไม่ได้ ไม่ได้ยินที่ท่านจอร์ชบอกหรือไง ว่าเจ้าคนนี้ยังมีประโยชน์กับเรา ขืนฆ่ามันไปเราจะไม่มีอะไรไปต่อรองพวกมันนะ!!”
“...โธ่เว้ย!!!”
คาลอทสบถอย่างหัวเสียพลางแตะหิมะจนมันกระเด็นไปโดนหน้าทหารกลุ่มหนึ่ง
“ที่หน้าประตูเมืองมีพวกมันรอพวกเราอยู่ แต่ข้าไม่เห็นเจ้าชายน้ำแข็งทั้งสามเลย”
จอร์ชที่หลับตาลืมขึ้น ทันใดนั้นเจนนี่ก็เอ่ยขึ้น
“หึ คงจะกลัวหัวหด จนหนีไปซ่อนที่ไหนซักที่แล้วกระมัง”
เธอแค่นหัวเราะพลางยกแขนกอดอก ลิซ่าถอนหายใจแล้วหันไปมองอาร์เอ็มที่เอามือกุมบาดแผลที่ท้องไว้ เธอชั่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบผ้าผันในเสื้อฮูดออกมาแล้วโยนให้อาร์เอ็ม ชายหนุ่มขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่มีสีหน้าเย็นชา
“เช็ดเลือดของเจ้าซะ! ข้าเห็นแล้วสะอิดสะเอียน”
เธอกล่าวจบก็เดินไปอีกฝั่งปล่อยเจนนี่หรี่ตามองอย่างสงสัย ซึ่งเธอก็เดินตามหลังน้องชายของคนรักไป
ลิซ่าเดินมาลูบม้าของตัวเอง ก่อนจะไปหยิบฟางมาป้อนมัน
“ชอบเจ้านั่นหรอ?”
ลิซ่าชะงักไปทันทีเมื่อเสียงของเจนนี่ดังขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้หันไปมองพี่สะใภล้ของตน
เจนนี่แค่นเสียงหัวเราะออกมา ก่อนจะเข้าไปใกล้ลิซ่ามากขึ้น
“ถ้าเจ้าชอบเจ้านั่น เจ้าก็ไม่มีวันสมหวังกับมันหรอก เพราะพี่ชายของเจ้าจะฆ่ามันทิ้งทันที ที่ล่อพวกบียอนด์แลนด์ออกมาจากเมืองได้สำเร็จ หึ!”
“แล้วยังไงต่อหรอ?”
ลิซ่าหันมาหาเธอตรงๆพลางกอดอกมอง สีหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยบางๆราวกับกำลังสนุกกับเรื่องตรงหน้า
“แล้วยังไงน่ะหรอ? คาลอทก็จะฆ่าเจ้าทิ้งตามมันไปไง!”
“เจ้านี่...ชั่งจินตนาการจริงๆเลยน้า~ ข้าว่าถ้าเจ้าสร้างละครเหมือนในบียอนด์แลนด์ คงจะสร้างกำไรได้เป็นพันๆล้านแน่ๆ”
เจนนี่สูดลมหายใจเข้าใจมองลิซ่าอย่างหาเรื่อง
“ถ้าไม่มีเจ้าซักคน คาลอทคงแข็งแกร่งมากกว่านี้”
ฃ
ลิซ่าที่กำลังจะเดินกลับไปที่อาร์เอ็มก็ละงักลงอีกครั้ง กับคำพูดของเจนนี่
“เขาจะแข็งแกร่งหรือไม่แข็งแกร่ง มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรข้า ตัวของเขา เขาจะตัดสินใจทำอะไรมันก็ไม่ใช่ธุระโกงกางอะไรของเจ้าเช่นกัน!!”
“นี่เจ้า!!!”
เจนนี่ตะโกนด้วยความโมโห
“คนเรามีความโลภไม่เหมือนกัน พี่ชายข้าต้องการพลังอำนาจ เจ้าต้องการจะครองเมืองบียอนด์แลนด์ ท่านจอร์ชต้องการพลังเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ส่วนข้า ข้าโลภที่จะยุติทุกอย่าง ยุติสงครามที่เจ้าคอยเป่าหูให้ท่านพี่สร้างมัน เจ้าเป่าหูให้ท่านพี่ฆ่าคนบริสุทธิ์ ทรมานสัตว์ คนเยี่ยงเจ้าไม่สมควรเกิดมาด้วยซ้ำ”
“นังลิซ่า!!!!”
เกร๊ง!!!
เจนนี่ชักดาบออกมาตวัดใส่ลิซ่า แต่โชคดีที่เธอชักดาบออกมารับไว้ เจนนี่ยังคงตวัดดาบใส่ลิซ่าอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งลิซ่าก็ไม่ได้ออมแรงเหมือนกัน เธอใช้เท้าถีบเข้าที่หน้าท้องของเจนนี่จน อีกคนลอยไปติดกับต้นสน เจนนี่สบถออกมาก่อนจะใช้ดาบปาเข้าใส่ลิซ่า และมันก็เฉียดร่างเธอไปปักที่ต้นสนอีกต้นหนึ่ง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!”
คาลอทเดินเข้ามายืนขั้นกลางระหว่างลิซ่ากับเจนนี่ที่กำลังจะมาหาปะทะกันอีกครั้ง ทั้งสองชะงักหอบหายใจต่างฝ่ายต่างมองกันแทบจะฆ่ากัน
“เกิดเหตุพลิกผันเยี่ยงนี้ พวกเจ้ายังมาต่อสู้กันหรือ!!!! ลิซ่า เจ้าไปดูเจ้านั่นให้ดี ส่วนเจนนี่เจ้าไปควบคุมทหารทางฝั่งนู้น”
คาลอทพูดจบลิซ่าก็เดินแยกไปทางอาร์เอ็มทันที ส่วนเจนนี่ถอนหายใจฟิดฟัดอย่างไม่พอใจ
“ลิซ่า! นางต้องการยุติสงครามครั้งนี้ ท่านพี่ไม่ควรพานางมาตั้งแต่แรก”
“พอได้แล้วเจนนี่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะไปบิดเบียนน้องข้า”
คาลอทหันไปมองเจนนี่ราวกับต้องการให้เธอหยุดได้แล้ว แค่นี้เขาก็แทบจะหัวหมุนแล้วจริงๆ
เจนนี่จิปากอย่างขัดใจก่อนจะเดินแยปไปอีกทาง คาลอทถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
ลิซ่าเดินกลับมาที่อาร์เอ็มนั่งอยู่ ชายหนุ่มเงยหน้ามองหญิงสาว เมื่อกี้เขาเห็นลิซ่าต่อสู้กับเจนนี่ จึงอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร แค่เขาก็ไม่จะไปยุ่งยึงเลือกที่ขอบคุณที่ลิซ่าโยนผ้าเช็ดเลือดตามบาดแผลให้เขาเมื่อกี้
“ขอบคุณ!”
ลิซ่าชะงักไปก่อนจะเอ่ยขึ้นสั้นๆ
“ไม่เป็นไร!”
แค่น้ำเสียงที่ไม่ดูมีพิษอะไรนั่นก็ทำให้อาร์เอ็มอุ่นใจแล้ว อย่างนี้เขาก็รู้ว่าหญิงคนนี้ต้องช่วยเขาแน่ๆ
“คุณไม่ถูกกับผู้หญิงคนนั้นหรอ?”
แม้ใจจะบอกว่าไม่อยากยุ่ง แต่ความสงสัยมันมีมากเกินจนเขาไม่อาจที่จะหยุดยั้งคำถามของตัวเองได้
ลิซ่าหันมามองหางตา ก่อนจะหันกลับไปนั่งเขี่ยหิมะต่อเงียบโดยไม่ตอบอะไร อาร์เอ็มเห็นดังนั้นก็ละความสนใจไปเช็ดเลือดแห้งๆที่แขนต่อ แต่ทันใดนั้นลิซ่าก็พูดขึ้นมา ในตอนนี้โดยรอบของพวกเขาไม่มีใครอยู่เลยซักคน
“เธอเป็นพี่สะใภ้ของฉัน เธอไม่ชอบฉันที่คอยห้ามท่านพี่ทำในสิ่งที่เลวร้าย เป็นเพราะฉันที่ทำให้ท่านพี่อ่อนแอ่ เธอเลยไม่ชอบฉันมาก”
อาร์เอ็มขมวดคิ้วคิดตาม
“ถ้างั้นสงครามครั้งนี้ เธอก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นสินะ”
อาร์เอ็มเอียงคอมองฮูดสีดำที่คลุมใบหน้าด้านข้างของลิซ่าเอาไว้ ลิซ่าสูดลมหายใจเข้า ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
“ข้าไม่อยากให้เมืองแอลแลนเดล ย่อยยับไปมากกว่านี้แล้ว ข้าอยากให้ท่านพี่หยุดความแค้นที่โดนท่านพ่อฝากฝังมาให้หมด เพราะสงครามทำให้ผู้คนล้มตายนับครั้งไม่ถ้วน และทุกครั้ง...แอลแลนเดลก็พ่ายแพ้เสมอ และครั้งนี้ก็เหมือนกัน”
เธอพูดเสียงเบาก่อนจะหัวเราะออกมาแห้งๆ
“นี่ฉันกำลังเล่าเรื่องของฉันให้ศัตรูฟังอยู่งั้นหรอ?”
อาร์เอ็มเม้มปากแน่นเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
“ฉันไม่ใช่ศัตรูของเธอ และเธอก็ไม่ใช่ศัตรูของฉัน ฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร หากบุกเข้าบียอนด์แลนด์ได้แล้ว”
.............................................................
Talk: ขอโทษที่หายไปหลาววัน 55555+! 😂 มาต่อให้แล้วค่ะ เอ้ะเอ ลิซ่าจะทำอะไรเอ่ยยยย. และใช่ค่ะทุกคนลิซ่าคือคู่ของอาร์เอ็มค่ะ อย่าตีเรา 😭 เรื่องนี้เรากะว่าจะให้แจ็คกับนัมปิ้งกัน แต่ไปมาๆ ไม่รู้จะเอาใครเป็นรับ ยาห์ ก็แมนกันทั้งคู่ มันไปไม่ได๊!!!! 😂 เลยเอาลิซ่า มาแทนค่ะ อีกอย่างเนื้อเรื่องจะได้สมประกอบ ลิซ่าที่เป็นน้องของคาลอทกับอาร์เอ็มที่เป็นองครักษ์ของเจโฮป จะลงเอยอย่างไร ติดตามอ่าค่ะ ใกล้จบแล้วนะ 😂