(*ยังไม่แก้คำผิด)
ร่างเล็กกำลังยืนอยู่หน้าบ้านของตน บ้านที่เขาอาศัยอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็ก บ้านที่เขาจากไปเกือบ4เดือนเต็ม จากไปโดยไม่มีวันหวนกลับมาที่นี่ได้อีก ใบหน้ากลมยิ้มดีใจ เขาได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง แม้จะเป็นเพียงความฝัน แต่นี่ก็ถือว่าคุ้ม เขาจะได้มาบอกลาแม่ของเขา
ชายหนุ่มร่างเล็กก้าวเท้าเข้ามาในบ้านที่เงียบสนิท แต่กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยเข้าจมูกทำให้เขาคิดถึงใบหน้าคนเป็นแม่จนน้ำตาซึมออกมา เขาสาวเท้าไปทางครัวที่ผู้หญิงวัยกลางคนร่างเล็กกำลังยืนทำอาหารอยู่
“แม่ครับ!”
คนที่ถูกเรียกว่าแม่ชะงักทันที ก่อนจะค่อยๆหันกลับมาทางจีมิน เธอดูตกใจเมื่อ้ห็นคนตรงหน้าคือลูกของตนที่หายตัวไปราวเกือบ4เดือน ทิ้งของทุกอย่างแล้วโผเข้ากอดคนเป็นลูกทันที
“จีมิน ฮึก.ลูกหายไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน ฮึก. รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหน”
“ฮึก.ผมขอโทษครับแม่!”
จีมินกอดแม่ตัวเองแน่นราวกับกลัวว่าท่านจะหายตัวไปต่อหน้า ทั้งสองร้องไห้กันอยู่สักพักก่อนจะผละออกจากกัน จียุนยื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาของคนเป็นลูกอย่างโหยหา
“แม่คิดว่าลูกจะตายไปแล้วจริงๆ ข่าวออกทางทีวี ฮึก. เขาบอกว่าลูก วีและจินตายหมดแล้ว เพราะหายสาบสูญไปในเทือกเขานั่น”
เธอสะอื้นไห้ก่อนจะพาตัวลูกชายมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก
“ผมยังไม่ตายครับแม่! ผมยังมีชีวิตอยู่วีกับพี่จินเองก็ด้วย ฮึก. แต่มีเหตุผลบางอย่างที่พวกเรากลับมาที่นี่ไม่ได้”
จีมินพยายามอธิบาบเหตุผลให้คนเป็นแม่ฟัง
“ทำไมล่ะลูก?”
“แม่เคยได้ยินเรื่องเล่าของเมืองบียอนด์แลนด์มั้ยครับ เมืองๆนี้มีอยู่จริง รวมไปถึงเจ้าชายน้ำแข็งทั้ง3 ที่ผมสามารถมาหาแม่แบบนี้ได้ เพราะได้หนึ่งในเจ้าชายน้ำแข็งช่วยพามา แล้วก็เรื่องข่าวที่มีนักเดินป่าคนหนึ่งที่ว่าหายสาบสูญไปเมื่อราวปีก่อน ตอนนี้เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ แม่ต้องเชื่อผมนะครับ ผมยังไม่ตายจริงๆ แต่ผมกลับมาที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ฮึก.”
ยิ่งฟังแบบนี้จียุนก็ร้องไห้ใหญ่ เธอส่ายหหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ลูกตนอธิบาย
“ไม่จริงใช่มั้ยจีมิน ทำไมลูกถึงกลับมาหาแม่ไม่ได้ แล้วที่เราทั้งสองมาเจอกันแบบนี้ มันคือความฝันหรอ? ฮึก.ฮือ”
จีมินปาดน้ำตาที่แก้มก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองไปกุมมือของตน
“ถึงมันจะเป็นความฝัน แต่ที่ผมบอกแม่และมาหาแม่มันคือเรื่องจริง! โปรดเชื่อผม ว่าผมยังไม่ตาย ผมสัญญาว่าผมจะมาหาแม่ในฝันบ่อยๆ ผมรักแม่นะครับ ต่อไปนี้อย่าเป็นกังวลไปเลยนะครับ ผมสบายดี ฮึก.”
“ฮืออออ ลูกแม่!”
ทั้งสองโผกอดกันอีกครั้ง แม้ทั้งสองจะไม่ค่อยบอกรักแม่ตัวเองเท่าไหร่ แต่ทั้งสองก็แสดงความรักระหว่างแม่กับลูกมาโดยตลอด
“ที่ผมมา เพราะอยากมาบอกให้แม่รู้ว่าผมยังมีชีวิตอยู่ผมไม่อยากให้แม่เป็นห่วง และผมอยากให้แม่ดูแลตัวเองดีๆด้วย ฮึก. ไม่มีผมก็อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวดึกๆดื่นๆนะครับ ก่อนนอนก็ล๊อคประตูให้เรียบร้อย ผมคงต้องไปแล้ว แล้วผมจะมาหาแม่ใหม่นะครับ ผมรักแม่นะครับ”
จียุนร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจเมื่อลูกของตนลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินออกไป เธอรีบพุ่งเข้ากอดจีมินอีกครั้งแล้วพร่ำบอกว่า
“แม่ก็รักลูกนะ แม่จะรอลูกเสมอ ฮึก. ลูกเองก็ดูแลตัวเองดีๆนะ ฮือออ มาหาแม่บ่อยๆนะลูก”
“ครับแม่!”
“ฮึก.ฮืออออ”
“แม่!!”
จีมินสะดุ้งตื่นก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆห้องหนังสือ น้ำตาที่พลันไหลไม่หยุดทำให้จีมินต้องยกมือขึ้นปาดมันออกเบาๆ เขาหอบหายใจก่อนจะยิ้มออกมา เขาได้กลับไปหาแม่แล้ว เขาได้บอกแม่แล้วว่าเขายังอยู่ดี หวังว่าพอแม่ของเขาตื่นขึ้นมาท่านจะดีใจที่เขายังมีชีวิตอยู่
“ขอบคุณ ยุนกิ!”
ร่างเล็กพึมพำขอบคุณถึงใครอีกคนที่ช่วยให้เขาไปหาแม่ได้ แม้จะเป็นแค่ในความฝันก็ตาม เขายิ้มออกมาก่อนจะเหลือบไปมองที่นาฬิกาพบว่าตอนนี้ตี5ครึ่งแล้ว เขาถอนหายใจออกมาแล้วเดินออกไปจากห้อง
ปัง!! ปัง!! ปัง!!!
“จิน!!!! ตื่นได้แล้ว ฉันหิวแล้วนะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงทุ้มแหลมที่ตะโกนเรียกคนที่อยู่ในห้อง จินงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย ใช่ เขาไม่ชอบให้ใครมาปลุกเขาตอนที่เขานอนอยู่แบบนี้ และที่สำหรับเวลานี้ก็เพิ่งจะ6โมงเอง
“จิน! ถ้ายังไม่ตื่น ฉันเข้าไปลงโทษนายจริงๆด้วย!!”
พอได้ยินคำว่าลงโทษ จินก็แทบจะถลาลงจากเตียงไปเปิดประตูให้ทันที ทั้งๆที่สติยังมาไม่ครบ แล้วก็ลืมเรื่องที่ตนหัวเสียไปโดยสนิทด้วย
“เจ้าชาย...มะ มีอะไรให้ผมรับใช้หรอครับ?”
เจโฮปที่ยืนกอดอกมองจินยิ้มๆก็ยักไหล่ทีหนึ่งแล้วพูดว่า
“ไอ้มีน่ะ มีแน่...แต่นายจะทำได้หรือเปล่าล่ะ?”
คิ้วของจินเลิกสูงขึ้น ใบหน้าที่เพิ่งตื่นจากนอนตอนนี้เพิ่มความน่ารักไปอีก จนเจโฮปอดที่จะใจเต้นไม่ได้ เขากระแอ่มเสียงเล็กน้อยพลางเอามือไขว่หลังมองจินยิ้มๆ
“จะว่าไปนายนี่...ก็น่ารักเหมือนกันนะ”
จินเบิกตากว้างใบหน้าเห่อร้อนเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเจโฮป เขาคิดว่าเขาไม่ได้หูฝาดแน่ๆ ให้ตายสิ จินคิดว่าถ้าเจโฮปยังมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นอยู่ล่ะก็ บางทีเขาอาจจะสำลักน้ำลายตัวเองตายตอนนี้เลยก็ได้
“กาแฟเกล็ดหิมะ?”
จินถึงกับอุทานออกมาเมื่อได้ยินชื่อเมนูที่เขาต้องทำในเช้านี้จากปากของเจโฮปเมื่อเท้าก้าวเหยียบเข้ามาในครัว
“ใช่! ทำมันให้ได้นะ แล้วเอาไปให้ฉันที่ระเบียงล่ะ แล้วฉันจะรอ...”
ประโยคหลังโฮซอกเดินเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูของจิน คนหน้าหวานตัวแข็งทื่อ เจโฮปยิ้มละมุนให้จากนั้นก็เดินออกไปจากครัว ปล่อยให้จินที่กระพริบตามองอุปกรณ์ในครัว พร้อมกับเหล่าแม่บ้านที่กำลังทำหน้าที่ของตนอยู่
“...เอ่อ คุณป้าครับ! กาแฟเกล็ดหิมะ เขาทำกันยังไงหรอครับ?”
เมื่อหมดหนทาง จินจึงทำได้แต่จำใจยอมรับ แต่แล้วก็ยิ่งทำให้จินรู้สึกหงุดหงิดเมื่อคำตอบของแม่บ้านคนนั้นตอบมาว่า
“เจ้าชายทรงสั่งไม่ให้พวกเราช่วยคุณค่ะ ไม่งั้นเจ้าชายจะสาปพวกเราทุกคน แต่เครื่องทำกาแฟอุปกรณ์ต่างๆพวกเราได้จัดเตรียมให้คุณแล้ว คุณแค่ปรุงเท่านั้นแหละค่ะ พวกเราขอตัวก่อนนะคะ”
จินอ้าปากค้างมองเหล่าแม่บ้านที่ถยอยกันออกไปจนลับตา ก่อนจะกลับมาถอนหายใจกับตัวเองแล้วบ่นงึมงำว่า
“บ้าจริง! ทำไมเราต้องมาทำตามคำสั่งเขาด้วย ทำไมนับวันยิ่งรู้สึกว่าตัวเราเปลืองเนื้อเปลืองตัวขึ้นทุกวันวะ?”
จินถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ตากลมโตกวาดมองอุปกรณ์บนโต๊ะแล้วเม้มปากแน่น เขาจะทำยังไงดี ถ้าขืนทำไม่อร่อยอีกต้องโดนหอมแก้มอีกแน่ๆ แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก ยกมือข้างหนึ่งขึ้นใช้นิ้วชี้เคาะแก้มตัวเองอย่างครุ่นคิด
“ลองทำก็ไม่เสียหายหนิเนอะ...ให้ตายเถอะ แล้วไม่คิดจะมีใครมาช่วยเราจริงๆหรอเนี่ย! แล้วเริ่มยังไงก่อนดีล่ะเนี่ย! โอ๊ยยยยย!!!”
เขายกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองเส้นผมที่ถูกจัดทรงมาอย่างดี ยุ่งเหยิงจนไม่เป็นทรง
ฝั่งเจโฮปเขาเดินอมยิ้มสูดอากาศที่เย็นชื่นในตอนเช้าอย่างสบายใจมาที่ระเบียงด้านหลังของตำหนัก บ่อน้ำร้อนที่ถูกสร้างขึ้นด้วยฝีมือของเขาบนพื้นน้ำมีไอควันของมันลอยเต็มไปหมด แม้วันนี้หิมะไม่ได้ตกตั้งแต่ตอนเช้าเหมือนทุกวัน แต่เจโฮปกลับรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าและบรรยากาศสดใสจริงๆ เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่มีหิมะเกาะอยู่นิดหน่อย สายตาเรียวกวาดมองบรรยากาศไปรอบๆ รอคอยจินนำกาแฟของโปรดเขามาส่ง
เมื่อนึกถึงใบหน้าอีกคนเขาก็หลุดยิ้มออกมาพลางส่ายหัวไปมา เขาไม่ได้จะบังคับจินเรื่องทำอาหารของเมืองเขาหรอก เพียงแต่พอเขารู้ใจตัวเองว่าแอบมีใจให้จินเขาก็พลันรีบเดินรุกทันทีโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
“อารมณ์ดีเชียวนะครับ เจ้าชาย!”
เสียงของแจ็คสันดังขึ้นที่ด้านหลังของเจโฮป ทำให้คนเป็นเจ้าชายสะดุ้งตกใจหันไปมององครักษ์ของตัวเองตาขวาง แจ็คสันยิ้มแหย่ๆก่อนจะก้มหัวให้ทีหนึ่งแล้วก้าวเดินมาหาเจโฮปด้วยสีหน้าเป็นกังวล เจโฮปเลิกคิ้วสูง
“มีอะไร?”
“อาร์เอ็มหายตัวไปครับ ตั้งแต่เมื่อคืน...ผมหาเขาไม่เจอเลย”
ครืด!!
เสียงเก้าอี้ดังขึ้นเมื่อเจโฮปพลันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
“หมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้น?”
จินที่เดินถือถาดกาแฟมาชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงกึ่งตะโกนของเจโฮป ก่อนจะตามไปด้วยสีหน้าที่ดูตกใจเมื่อเขาเห็นหน้าของอีกฝ่าย จินค่อยๆเดินเข้าไปเงียบๆแล้ววางกาแฟไว้บนโต๊ะ
“เขาบอกผมว่าเขาจะออกไปเดินเล่น อยากใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพัก เขาสัญญากับผมว่าจะกลับมาไม่เกินเที่ยงคืน แต่จนแล้วจนเล่าเช้ามานี้เขาก็ยังไม่กลับมาครับ!”
เจโฮปหลับตาถอนหายใจออกมาพยายามควบคุมสติให้ดี
“นายหาทั่วหรือยัง?”
“ผมตามหาเขามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ ไม่เจอเลย!”
แจ็คสันที่ปกติมักจะดูเป็นคนตลกบ้างก็ชอบไปแกล้งคนอื่นไปทั่ว ยามนี้กลับมีสีหน้ากังวลอย่างปิดไม่มิด เจโฮปกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ อาร์เอ็มเป็นองครักษ์ของเขาถ้าเกิดอีกคนเป็นอะไรไปเขาคงจะไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ
“ช่วยไปตามเสด็จพี่ออกัสกับจัสตินให้ฉันที”
แจ็คสันรับคำสั่งก่อนจะหายไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว จินเห็นดังนั้นก็เดินเข้ามาหาเจ้าชายที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่
“คุณอาร์เอ็ม หายตัวไปหรอครับ?”
เจโฮปถอนหายใจออกมาก่อนจะหันมาหาจินตรงๆแล้วเอ่ยว่า
“ถ้าหายไป มันไม่เท่าไหร่หรอกจิน เพราะเรายังสามารถตามหาเขาในเมืองนี้ได้ และแน่นอนว่าเขาต้องอยู่ในเมืองนี้...”
เจโฮปเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อโดยที่สีหน้าและน้ำเสียงยังคงความกังวลอยู่กรายๆ
“แต่ถ้าเขาหายไปจากเมืองนี้ แสดงว่าโดนคนในแอลแลนเดล จับตัวไป!”
จินเบิกตากว้างใจเริ่มสั่นอย่างใจหาย
“ถ้าเป็นแบบนั้น ก็แย่สิครับ!”
เจโฮปมองหน้าจินโดยไม่ได้ตอบอะไร ก่อนที่แสงสีน้ำเงินจะปรากฏขึ้นตามมาด้วยร่างโปร่งของยุนกิและจีมินที่จับมือกันมา ทั้งสองผละกันจีมินเดินเข้าไปจิน ส่วนยุนกิก็หันไปมองคนเป็นน้อง
“อาร์เอ็มหายตัวไปหรอ?”
“ครับ!”
เจโฮปตอบรับ พร้อมกับแสงสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นข้างๆยุนกิ ก่อนจะปรากฏให้เห็นร่างสูงโปร่งของจองกุกและวีขึ้น
“ต้องตามหาอาร์เอ็มเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
เมื่อมาถึงจองกุกก็โพล่งประโยคนั้นไปทันที จนทุกคนชะงักหันไปมองเขาเป็นตาเดียว
“เราไม่มีเวลาแล้ว หากอาร์เอ็มโดนพวกนั้นจับไป เรื่องใหญ่แน่!”
เจโฮปเบิกตากว้างหันไปมองยุนกิที่ยืนอึ้งอยู่เหมือนกัน ยุนกิละสายตาจากจองกุกหันไปหาสามหนุ่มเมืองK
“พวกนายรออยู่ที่นี่ห้ามไปไหนเด็ดขาด เข้าใจมั้ย?”
คำพูดหนักแน่นของยุนกิทำให้สามหนุ่มเมืองKพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่ยุนกิจะหันไปทางน้องชายทั้งสองแล้วพูดว่า
“เราไม่มีเวลามาเล่นกันแล้ว ถ้าพวกมันจับตัวอาร์เอ็มไป แสดงว่าพวกมันเริ่มแล้ว ฉันสั่งให้แจ็คสันไปบอกแทมินเรื่องทหาร ตอนนี้พวกเราต้องช่วยกันตามหาอาร์เอ็มก่อน ถ้าเกิดว่าไม่เจอ....เราคงต้องบุกก่อน”
จองกุกกับเจโฮปพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จองกุกจะชะงักแล้วพูดดักขึ้นว่า
“หรือบางที นี่อาจจะเป็นแผน?”
ยุนกิหรี่ตามองคนเป็นน้อง ในขนาดที่เจโฮปเลิกคิ้วสูง ไม่รอให้พวกพี่ๆสงสัยนานจองกุกก็อธิบายให้ฟังทันที
“พวกมันจับตัวอาร์เอ็มไป เพื่อล่อให้เราบุกไปหาพวกมัน และพวกมันจะสามารถเข้ามายึดเมืองของเราได้ หรือไม่ก็อาจจะส่งปีศาจเข้ามา เวอริน! เวอรินต้องอยู่ที่นี่!!”
“แน่นอน! ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อรับมือกับพวกมันเอง”
เวอรินที่ทันได้ปรากฏขึ้นหลังของวีเอ่ยขึ้น ก่อนจัเดินเข้ามาร่วมกลุ่มด้วย จองกุกพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ
“ถ้าแผนของพวกมันเป็นไปตามนั้นจริง ก็ถือว่าเราสามารถตามเกมพวกมันทัน เรื่องทหารที่พวกมันจะส่งให้บุกเข้ามาเรื่องนี้ไม่ต้องไปห่วง เพราะพวกมันจะสลายตัวกลายเป็นเถ้าถ่านเมื่อสัมผัสเข้ากับกำแพงเมืองของเรา”
จองกุกสูดหายใจเข้าสูดก่อนจะพ่นหายใจออกมา
“ที่สำคัญเลยคือ...ตอนนี้เราจะทำอะไรกันก่อน?”
เจโฮปถามขึ้น และเป็นยุนกิที่ตอบ
“ตามหาตัวอาร์เอ็มให้เจอ”
เมื่อเจ้าชายทั้งสามและทูตสวรรค์เวอริน หายตัวไปตามหาอาร์เอ็ม ก็เหลือแค่สามหนุ่มเมืองKที่นั่งทำหน้าเครียดกันอยู่ที่เดิม จินนั่งมองกาแฟที่เขาทำมาเพราะเจโฮปสั่งนิ่งๆ วีก็เหม่อลอยมองไปยังบ่อน้ำร้อนที่มีไอควันลอยขึ้น ส่วนจีมินก็เงยหน้ามองท้องฟ้า บรรยากาศโดยเงียบสงัดเหลือเพียงเสียงลมที่พัดเบาๆกระทบต้นสนที่มีหิมะเกาะเต็มต้น
“นี่สงครามระหว่างเมืองเริ่มขึ้นแล้วใช่มั้ย?”
จีมินเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจของวี ทำให้เขาละสายตาจากท้องฟ้าหันมามองเพื่อนตัวเอง
“เกิดก็เกิด แต่ขออย่างเดียว บียอนด์แลนด์ต้องชนะ”
จินเองก็หันไปมองน้องชายของตนก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่! บียอนด์แลนด์ต้องชนะ”
จีมินมองสองพี่น้องสลับกันไปมาก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกคน เขาหลุดขำ
“ไม่น่าเชื่อเนอะ จากที่เมื่อก่อนไม่เคยเชื่อว่าเมืองนี้ไม่มีอยู่จริง แต่ตอนนี้เรากลับต้องมาอยู่ที่นี่ แถมสงครามก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ไม่สิ! มันเริ่มแล้วต่างหาก แล้วเราจะนั่งอยู่เฉยๆแบบนี้จริงๆหรอ?”
“ทำไงได้ ก็เจ้าชายออกัสสั่งซะขนาดนั้น ขืนตามไปด้วย มีหวังโดนโกรธแน่”
จินเอ่ยพลางส่ายหัวไปมา ก่อนจะผลักกาแฟให้จีมิน ซึ่งอีกคนก็ก้มมองแล้วเลิกคิ้วเงยหน้ามองจินสลับกัน
“อะไรครับเนี่ย?”
“กาแฟเกล็ดหิมะ!”
จีมินที่เลิกคิ้วสูงอยู่แล้วก็เลิกสูงขึ้นไปอีก จนคิ้วหายเข้าไปในหมวกไหมพรมที่สวมอยู่ เขามองเกล็ดสีขาวในแก้วอย่างงงๆ
“กาแฟหรอ? แล้วทำไมต้องใส่เกล็ดหิมะนี้ด้วยอ่ะ?”
“ไม่รู้สิ”
จินยักไหล่ทีหนึ่งอย่างไม่สน ก่อนจะเชิญให้จีมินลองทานดู
“ลองชิมดูสิ”
จีมินยกมือขึ้นชี้เข้าหาตัวเอง จินเลยพยักหน้าเป็นคำยืนยัน เพราะจินเป็นคนทำอาหารและเครื่องดื่มอร่อยมาก จีมินเลยไม่ได้ติดใจอะไรเขายกแก้วกาแฟนั่นขึ้นดื่มโดยมีจินคอยมองอย่างลุ้นๆ และทันทีที่กาแฟเข้าปากจีมินก็ชะงักไปทันที ก่อนจะพ่นมันออกมาทั้งหมด จนจินตกใจรวมถึงวีเองก็หันมามองด้วยขำๆ
“ทำไมรสชาติห่วยแตกแบบนี้อ่ะ!! อี๋!!”
จีมินเอามือเช็ดปากพร้อมทำสีหน้าเหยเก ส่วนจินก็หยิบกาแฟนั่นขึ้นมาลองชิมดู และก็แทบจะคลายทิ้งไม่ทัน
“ห่วยแตกจริงๆนั่นแหละ ดีนะที่เขายังไม่ได้กิน”
ประโยคหลังจินบ่นพึมพำอย่างโล่งอก เขาวางแก้วกาแฟนั่นลงแล้วเอื้อมไปหยิบขนมมากินเพื่อล้างปาก
“พี่จินวันนี้โรเซ่ไปหาพี่จินหรือเปล่า?”
จินหันไปมองวีก่อนจะส่ายหน้าตอบไปตามความจริง
“ไม่นะ วันนี้พี่ไม่ได้ยินเสียงเธอเลย”
วีขมวดคิ้วฉับพลันทำให้จีมินกับจินมองหน้ากันอย่างสงสัย
“หายไปไหนของเขา!”
.............................................................
Talk: ขอโทษที่ลงช้าไปนะคะ พอดีญาติเพิ่งเสียไป มันเลยยุ่งๆนิดหน่อย ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ยังไงก็ฝากคอมเม้นท์ตอนนี้ด้วยนะคะ พอดีรีบมาแต่งเลยยังไม่รู้ว่าเป็นยังไง 😊
บังทันเปลี่ยนสีผมกันแล้ว กรี๊ดกันลั่นโซเชียลเลยเมื่อคืน 55555 มีแต่คนโพสต์รูปหนุ่มๆเต็มไปหมด งื้มมมมม เจ้าชายจัสตินของเราเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงอมชมพู ส่วนเจ้าชายออกัสและเจ้าชายเจโฮปสีดำ วีสีพีช จีมินสีน้ำตาล จินสีบลอนด์ และคุณอาร์เอ็มก็สีน้ำตาล คือดีค่ะ ใจสั่นมาก พวกนี้นี่มัน หล่อทะลุมิติจริงๆ 😂😂