“โทรศัพท์ที่นี่มันสุดยอดไปเลยอ่ะ!”
เสียงของจีมินเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังเล่นโทรศัพท์ที่ยุนกิพาเขาไปซื้อให้เมื่อวาน เขานี่ถึงกับอึ้งไปเลยตอนที่เหยียบเข้าไปในห้าง เขาไม่คิดว่าที่นี่จะล้ำสมัยมากขนาดนี้ ล้ำสมัยกว่าในเมืองKหรือประเทศบางประเทศข้างนอกมิตินั่นเสียอีก แถมเทคโนโลยีอะไรต่างๆก็แซงหน้าเมืองKเขาไปไกลมากแล้วด้วย
วีหัวเราะขนาดนั่งมองเพื่อนของตัวเองกำลังเห่อโทรศัพท์ใหม่ ที่ข้างๆตัวเขาก็มีผีสาวโรเซ่นั่งอมยิ้มอยู่เงียบๆ ส่วนจินก็กำลังทดสอบกล้องถ่ายรูปรุ่นใหม่ที่ในเมืองKของเขาไม่มีอยู่เงียบๆบนโซฟาที่ฝั่งหนึ่งซึ่งเจโฮปได้เสกมันมาให้เขาเมือเช้านี้เป็นของขวัญที่คอยทำอาหารเช้าให้เขาในตำหนัก วีมองภาพนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา
เมื่อหันกลับมามองที่ตัวเอง จองกุกไม่เห็นซื้อของหรือว่าเสกของอะไรมาให้เขาเลย นอกจากเสกห้องนอนในปราสาท เสกเสื้อผ้า รองเท้า ให้เขาใส่เท่านั้น แต่เขาเองก็อยากโทรศัพท์สักเครื่องมาไว้กับตัวเหมือนกันนะ อยากจะลองว่า8Gที่นี่มันจะแรงแค่ไหน
“จีมิน เน็ตแรงปะ?” วีถาม
“โอ้โห้ แรงกว่าจรวดอีก นี่บอกเลยนะ ตอนแรกฉันประเมินเมืองนี้ผิดไปหน่อย คิดว่าจะหัวโบราณกันทั้งเมืองสะอีก ที่ไหนได้ล้ำหน้ากว่าเมืองKไปโขเลย สุดยอดมาก”
จีมินกล่าวโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวเอง คำพูดของจีมินทำให้วีเบะปากอย่างหมั่นใส้ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า
“แหง่สิ! ตั้ง8G แหนะ จะไม่ให้ล้ำสมัยกว่าเมืองเราได้ไง”
“คึคึคึ”
เสียงหัวเราะของโรเซ่ทำให้วีและจินสะดุ้ง คนเป็นน้องเบิกตากว้างมองคนเป็นพี่ชาย ในขณะที่คนเป็นพี่ชายนั่นถือกล้องถ่ายรูปในมือค้าง ก่อนทั้งสองจะทำตัวปกติเหมือนเดิม วีจึงเอ่ยถามสาเหตุที่ทำให้โรเซ่หัวเราะ
“เธอหัวเราะอะไรหรอ?”
‘เปล่า! ฉันก็แค่ขำไปเรื่อยล่ะ เห็นพวกนายคุยกัน ดูแล้วน่ารักมากเลย^^’
วีหันไปเลิกคิ้วสูงใส่โรซ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะพยักหน้าแล้วหันกลับมา แล้วนั่งคิดอะไรเพลินๆไปเงียบๆก่อนจะเอ่ยถามผีสาวลอยๆว่า
“ที่นี่กำลังจะมีสงครามจริงๆหรอ โรเซ่?”
ผีสาวชะงักก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วตอบว่า
‘อืมม์ ไม่ใช่ว่ากำลังจะมี แต่สงครามนี้มันได้เริ่มต้นมาตั้งแต่บรรพบุรุษรุ่นก่อนๆแล้ว ที่ผ่านมาบียอนด์แลนด์กับแอลแลนเดลก็เปิดศึกใส่กันตลอด แต่ไม่ค่อยจะจริงจังเท่าไหร่’
เสียงของโรเซ่ทำให้จินละจากสิ่งที่น่าสนใจของตนมานั่งฟังโรเซ่พูดอย่างตั้งใจ ส่วนจีมินเมื่อเห็นปฏิกิริยาของจินและวีก็วางโทรศัพท์ไว้แล้วไปจับมือวีเพื่อฟังผีสาวโรเซ่พูดด้วย
‘ความแค้นของทั้งสองฝ่ายมันสะสมกันมารุ่นต่อรุ่น ไม่มีใครยอมใคร ถ้าให้พูดบียอนด์แลนด์จะลงมือฆ่าผู้คนในเมืองแอลแลนเดลให้ตายเกลื้อนก็ได้ เพียงแต่ไม่ทำเพราะยังมีมนุษย์ที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรเลยด้วยอาศัยอยู่ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้สงครามระหว่างเมืองมันยืดเยื้อจนมาถึงทุกวันนี้’
คนเมืองKพยักหน้าเข้าใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะเป็นจีมินที่ทักขึ้นมา
“นั่นคือจุดอ่อนของบียอนด์แลนด์สินะ เหอะ... มิน่า จากที่ฟังๆมานะ ดูเหมือนทางแอลแลนเดลอะไรนั่นจะเหิมเกริมเข้าไปทุกที” จีมินเบะปากอย่างไม่ชอบใจ
“แล้วแอลแลนเดลก็กำลังหาทางบุกมาที่นี่ ถ้าให้ฉันเดาไม่ผิด จะต้องมีมนุษย์ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยปะปนอยู่แน่ๆ ใช่มั้ยโรเซ่”
วีเอ่ยอย่างวิเคราะห์ก่อนจะหันไปถามความมั่นใจจากผีสาว โรเซ่ยิ้มแหยให้ก่อนจะพยักหน้าเป็นแล้วเอ่ยขึ้นว่า
‘ที่จริงทุกครั้งที่เกิดสงครามก็มีมนุษย์พวกนั้นอยู่ทุกครั้งไปนะ เพียงแต่นี้มันอาจจะเยอะไปหน่อยละมั้ง จัสติน ถึงออกโรงเองแบบนี้’
พูดของโรเซ่ทำให้ทั้งชะงักก่อนจะเป็นจินที่ถามขึ้น หลังจากนั่งฟังอยู่เงียบๆ
“ออกโรงเอง หมายความว่าที่ผ่านมาเจ้าชายจัสตินไม่เคยออกศึกหรอ?”
โรเซ่พยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบ ทำให้จินถอนหายใจออกมาเบาๆทำท่าเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจสักที วีกับจีมินเองก็เช่นเดียวกัน
‘ใช่ แล้วก็ไม่เคยเข้าร่วมการประชุมด้วย แต่ถึงอย่างนั้นจัสตินก็เก่งเรื่องวิชาพลังของตัวเองแล้วก็วิชาเวทมนต์ของพ่อมดที่เขาแอบไปฝึกมันมาด้วย พวกขุนนางในวังต่างพากันไม่ชอบจัสตินเยอะมาก เพราะคิดว่าจัสตินไม่เอาไหน ไม่คิดสนใจข่าวคราวของบ้านเมือง แต่จริงๆแล้วเขารู้เรื่องทุกอย่างก่อนพวกเขาเสียอีก เพียงแต่เขาไม่อยากเข้าร่วมการประชุม เพราะคิดว่าเรื่องเล่านั้นมันไม่ได้ใหญ่โตอะไร และก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรสำคัญต่อบ้านเมืองและประชากรด้วย แต่ครั้งนี้คงจะศึกใหญ่จริงๆเขาถึงลงมือจัดการเองในฐานะเจ้าชายรัชทายาทแห่งบียอนด์แลนด์’
โรเซ่ร่ายยาวอย่างที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนให้คนเมืองKสามคนฟัง วีเม้มปากเบาๆพลางนึกคิดในใจว่า
โรเซ่รู้เรื่องเขาเยอะขนาดนั้นเลยหรอ อิจฉาจัง
โดยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนของเขาที่นั่งจับมือมองเขาอยู่ข้างๆได้ยินประโยคนั้นชัดเจน เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยถามหรือขัดอะไรวีอย่างที่ตนมักจะหาเรื่องแกล้งไม่เว้นแต่ละวันเป็นประจำ
“เธอดูจะรู้เรื่องเจ้าชายจัสตินเยอะจังนะ ถึงว่าแหละ เธอเป็นคู่หมั้นเขานี่เนอะ”
เป็นจีมินที่เอ่ยขึ้นพลางเหลือบตามองวีแวบๆแล้วหันไปเอ่ยกับโรเซ่จนหมดประโยค ทำให้ผีสาวชะงักก่อนจะหลุดขำออกมา
‘พวกนายคงเข้าใจอะไรผิดไปนะ โดยเฉพาะนาย..วี’
โรเซ่หันไปหาวีทำให้อีกคนสะดุ้งก่อนจะเลิกคิ้วสูง แล้วยกมือเข้าชี้ตัวเอง ไม่เข้าใจว่าเขาเข้าใจอะไรผิดไป ท่าทางของวีทำให้ผีสาวถอนหายใจแม้จะไร้ลมหายใจแล้ว แต่ก็ยังคงทำตัวเหมือนใช้ชีวิตเป็นปกติดี
จีมินลอบมองสังเกตุใบหน้าวีพลางคิดในใจว่า มาที่นี่ยังไม่ถึงสามวัน เพื่อนเขาตกหลุมเจ้าชายรัชทายาทสะแล้ว ส่วนจินก็นั่งขมวดคิ้วฟังไปเงียบๆเหมือนเดิมและคอยสังเกตุปฏิกิริยาของน้องชายตัวเองไปด้วย
‘ถึงฉันกับจัสตินจะเป็นคู่หมั้นกัน แต่เราสองคนไม่ได้มีใจรักกันสักหน่อย เราตกลงเป็นเพื่อนกันหลังจากต่างคนต่างรู้ตัวเองไม่เต็มใจจะเข้าพิธีหมั้น และวันที่ฉันหายตัวไปฉันกับจัสตินเราตั้งใจกันว่าจะไปยกเลิกพิธีหมั้นกับเสด็จอา แต่ดันเกิดเรื่องกับฉันเสียก่อน ที่นี้เข้าใจกันหรือยัง?’
วีที่นั่งฟังอยู่ก็ยักไหล่ครั้งหนึ่งอย่างไม่คิดสนใจ แล้วเอ่ยว่า
“แล้วไง? ถึงเธอจะอธิบายให้ฉันเข้าใจ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหนิ ฉันไม่ใช่คนที่นี่สะหน่อย”
หนึ่งผีสาวกับสองมนุษย์หรี่ตามองวีพร้อมกัน จนคนโดนมองลุกขึ้นยืนแล้วโวยวายลั่น
“อะไรกันเล่า!! ทำไมต้องมองฉันแบบนั้นด้วย ทำอย่างกับว่าฉันชอบเจ้าชายจัสตินงั้นแหละ...”
ก่อนจะชะงักกึกเมื่อตัวเผลอพูดอะไรก่อนไป วีรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเขากวาดมองทีละคนก่อนจะถอนหายใจแล้วนั่งลงอีกครั้ง
“แล้วนายชอบจริงหรือเปล่าล่ะ?”
จีมินถามยิ้มๆ ทำให้วีหันขวับไปมองตาเขียวแล้วสวนกลับว่า
“ไม่!! แล้วก็ไม่มีทางด้วย!!”
“อื้มม์ แล้วจะได้กลืนน้ำลายตัวเองเข้าสักวัน”
“พัคจีมิน!!!!”
จินและโรเซ่ที่นั่งมองอยู่ก็หลุดขำออกมาเมื่อวีกับจีมินเริ่มวางมวยกันอีกแล้ว
หลังจากประชุมในปราสาทยุนกิเสร็จจองกุก ยุนกิ และเจโฮปก็มุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมใหญ่ทันที โดยปล่อยให้วี จินและจีมินนั่งเล่นอยู่ในปราสาทต่อ
การปรากฏตัวของเจ้าชายรัชทายาทจัสตินในวันนี้ ทำให้เหล่าขุนนางต่างพากันมองหน้ากันไปมาอย่างไม่เข้าใจ จองกุกยืดตัวตรงหลังจากก้าวไปยืนในที่ของตัวเองแล้ว เขาพ่นลมหายใจออกมาทางปากเบาๆด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เพราะสายตานับ50คู่กำลังจ้องมองมาที่เขาเป็นตาเดียวอย่างเสียมารยาท มันทำให้เขาขัดใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองทำให้พวกขุนนางรีบพากันก้มหน้าก้มตาหันไปทางอื่นกันยกใหญ่ แม้จองกุกจะมีใบหน้าหล่อเหลาน่าชื่นชม แต่ในยามที่นัยน์ตาสีฟ้าสดตวาดมองอย่างไม่ชอบใจนั้นก็สามารถทำให้ผู้คนที่สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าสดของเขาขนลุกและสั่นสะท้านได้เช่นกัน
“ฝ่าบาทเสด็จ!!!”
เสียงของขันทีดังขึ้นทำให้ทุกคนในที่นี้หันไปมองยังบัลลังค์ด้านหน้าแล้วทำความเคารพผู้เป็นประมุขของเมืองอย่างน้อบน้อม กษัตริย์จอนพยักหน้าก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างของเจ้าชายรัชทายาทที่ยืนอยู่ในนี้ด้วย แต่แล้วพระองค์ก็ต้องคลายความสงสัยออกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าศึกใหญ่แบบนี้ลูกชายคนเล็กของเขาคงไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้ พระองค์ขยับยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเริ่มการประชุมขึ้น โดยจองกุกเป็นคนเสนอแผนการทุกอย่างให้กษัตริย์จอนฟังทั้งหมดโดยมีพี่ชายสองคนของเขาคอยเสริมทัพอยู่บ้างในบางที นั่นทำให้เหล่าขุนนางพากันแปลกใจไปตามๆกัน แต่นั่นก็ยังมีคนกล้าแย้งขึ้นมาว่า
“แต่เจ้าชายรัชทายาทอ่อนด้อยประสบการณ์ กระหม่อมคิดว่สแผนการนี้ไม่เหมาะสมเท่าไหร่พะยะค่ะฝ่าบาท”
เจ้าชายทั้งสามขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วหันไปมองขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งที่กล้าขัดแผนการของพวกเขาอย่างซึ่งๆหน้า
“เหตุใดจึงคิดเช่นนั้น ท่านชเว ข้าว่าแผนการของเจ้าชายรัชทายาทน่าสนใจออกนะ”
พระองค์กล่าวแม้จะรู้แผนการของจองกุกมาก่อนบ้างแล้ว แต่พระองค์ก็ยังทำเหมือนว่าแผนการนี้ของจองกุกดีที่สุดแล้ว
“แต่เจ้าชายรัชทายาทไม่เคยเข้าร่วมการเปิดศึกมาก่อน ร่วมไปถึงการประชุมต่างๆ กระหม่อมคิดว่ามันจะล้มเหลวพะยะค่ะ”
จองกุกถอนหายใจอย่างอารมณ์ขุ่นมัว เขาไม่ชอบคนประเภทนี้ที่สุดทำเป็นรู้ดีทุกอย่าง แต่ทุกอย่างที่ว่าเรื่องทุกอย่างที่บรรลุเป้าหมายนั่นมันก็ได้เขาคอยบอกและให้คำแนะนำผ่านทางกษัตริย์จอนทั้งนั้น เจ้าคนพวกนี้ดูถูกเขาเกอนไปเสียแล้ว
“นี่ท่านชเวกำลังพูดเหยียดหยามใส่เจ้าชายรัชทายาทต่อหน้าเสด็จพ่ออยู่หนา บังอาจนัก ระวังหัวจะหลุดออกบ่าของท่าน!!”
เจโฮปเอ่ยขึ้นใบหน้าฉายแววความไม่พอใจปรากฏอยู่
“ขออภัยพะยะค่ะ เจ้าชายเจโฮป แต่ที่กระหม่อมกล่าวไป ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้นพะยะ....”
“ความจริงทั้งสิ้น...มันคืออะไรหรือ ท่านชเว? ข้าไม่เคยเข้าร่วมการประชุมหรือออกศึก หรือข้าไม่เคยสนใจข่าวคราวของบ้านเมืองละทิ้งหน้าที่ของตัวเอง?”
เสียงทุ้มเย็นยะเยือกถามขึ้นขุนนางชเวซึ่งๆหน้า โดยไม่ทันที่ท่านชเวกล่าวจบ ทำให้ทั้งหมดในท้องพระโรงเงียบกริบเมื่อจองกุกเอ่ยขึ้น
“ถึงข้าจะไม่เข้าร่วมการประชุมตั้งแต่โตขึ้นมา แต่ก็ใช่ว่าข้าจะละทิ้งหน้าที่ของตัวเอง พวกท่านเห็นข้าเป็นเจ้าชายรัชทายาทที่ไม่เอาไหน ไม่เอาการเอางาน มัวแต่ไปหมกหมุ่นอยู่ในปราสาทน้ำแข็งนอกวัง ทำตัวไร้สาระไปวันๆ เช่นนี้ใช่หรือไม่ที่พวกท่านใช้มองข้า...ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย หึๆ”
จองกุกกล่าวพลางแสยะยิ้มหัวเราะในลำคอ โดยไม่สนใจเสด็จพ่อของตนที่นั่งมองเขาอยู่เงียบๆว่าเขาจะรับมือพวกขึนนางได้อย่างไร
“ทั้งๆที่ข้าคอยให้คำแนะนำและเสนอความคิดเห็นต่างๆในการเข้าร่วมการประชุมมาโดยตลอด แม้ตัวข้าจะไม่อยู่ แต่ความคิดแผนการต่างๆที่เสด็จพี่ออกัส เสด็จพี่เจโฮป และเสด็จพ่อเสนอในที่นี้และพวกท่านนำมันไปใช้จนประสบความสำเร็จนั้น ... นี่ตัวข้าไร้ความสามารถมากเลยสินะ ตัวข้าจะทำให้แผนการทั้งหมดล้มไม่เป็นท่าสินะ?”
ขุนนางชเวถึงกับกลืนน้ำลายที่แห้งผากลงคออย่างยากลำบาก เมื่อรู้ความจริงว่างานทุกอย่างที่ตัวเองทำสำเร็จไปนั้นเกิดจากความคิดของเจ้าชายรัชทายาทที่เขาคิดว่าทำตัวไม่เอาไหนวันๆ ว่าแล้วเขาก็คุกเข่าลง
พรึ่บ!
“ขออภัยพะยะค่ะเจ้าชาย กระหม่อมผิดไปแล้ว ทรงลงโทษกระหม่อมเถอะพะยพะค่ะ”
“ข้ามาเข้าร่วมการประชุมเพื่อวางแผนเกี่ยวกับการรุกรานจากแอลแลนเดล ไม่ใช่มายืนให้อภัยในสิ่งที่ท่านเหยียดหยามข้า มนุษย์ทุกคนล้วนมีสิ่งที่ตนไม่ชอบ เช่นนั้นหากพวกท่านไม่ชอบข้าก็ไม่เห็นเป็นไร เสด็จพ่อ! แผนการที่ลูกทูลเสด็จพ่อไปนั้น หากเสด็จพ่อทรงชอบก็ขอให้ทรงอนุญาตด้วยพะยะค่ะ”
จองกุกกล่าวกับขุนนางชเวเสร็จก็หันไปหากษัตริย์จอนที่นั่งอยู่บนบัลลังค์
“เอาเถอะ! ข้าอนุญาต ขอให้แผนการของเจ้าสำเร็จ”
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากคนเป็นพ่อจองกุกยิ้มดีใจแล้วขอบพระทัยกษัตริย์จอนอย่างน้อบน้อมก่อนจะหันไปยิ้มให้สองพี่ชายของตนที่ยืนยิ้มอยู่อีกฝั่ง
การประชุมใหญ่ผ่านไปได้ด้วยดี แม้ในภายภาคแรกจะมีเสียงโต้แย้งของขุนนางที่ไม่ยอมรับในแผนการของเจ้าชายจัสติน แต่เมื่อรู้ความจริงทุกอย่างที่จองกุกคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ทำให้เหล่าขุนนางต้องเปลี่ยนความคิดมองจองกุกใหม่
ทั้งสามเดินกลับมาที่ปราสาทน้ำแข็งของยุนกิ ระหว่างทางก็มีเสียงเจโฮปคุยกับจองกุกอยู่ตลอดทาง
“ฉันละสะใจมากเลยนะ ตอนที่นายมีปากเสียงกับขุนนางชเวนั้น ตอนที่รู้ว่านายอยู่เบื้องหลังต่างๆฉันเห็นมันตัวสั่นงกๆเลย ฮ่าๆ ฉันเกือบหลุดหัวเราะออกมาแล้วนะ ฮ่าๆ”
เจโฮปกล่าวพลางกอดคอจองกุกเดินไป ส่วนยุนกิก็เดินนำอยู่ด้านหน้าได้แต่ส่ายหน้าไปมากับนิสัยขี้เล่นของเจโฮป
“ผมก็ไม่อยากจะทำให้เขาเสียหน้าหรอกนะ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นผมต้องการให้พวกเขามั่นใจในแผนของเรา เลยต้องเผยเบื้องหลังของผมให้พวกเขามองผมเสียใหม่ หึๆ”
จองกุกเอ่ยยิ้มๆ เขาเองก็แอบสะใจอยู่เหมือนกันที่ได้ทำให้คนพวกนั้นเสียหลัก
ยุนกิหยุดเดินแล้วหันมาหาน้องชายทั้งสอง
“ทำไมเพิ่งมาทำตอนนี้ น่าจะทำให้พวกเขาเงิบไปตั้งนานละนะ”
สิ้นเสียงของยุนกิเจโฮปก็เลิกคิ้วสูงหันไปมองจองกุก ก่อนหันกลับมาเอ่ยกับยุนกิว่า
“วันนี้พี่ออกัสดูแปลกๆนะ นี่อย่าบอกนะว่าแอบสะใจคนพวกนั้นอยู่เหมือนกันน่ะ”
“หึ!”
ยุนกิทำเพียงแค่หัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ยกับจองกุกด้วยท่าทางจริงจังว่า
“พี่ดีใจนะ ที่นายเปลี่ยนตัวเองได้แล้ว จากที่ทำตัวไม่ค่อยสนโลก ไม่ค่อยพูดกับใครยาวๆ พี่อยากให้นายเป็นแบบนี้ต่อไปนะเจเค”
จองกุกมองยุนกิที่นานๆทีจะกล่าวกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนี้ ร่างสูงฉีกยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยว่า
“ผมก็เป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วนะ เพียงแต่พี่ชูก้ากับพี่โฮปไม่เคยสังเกตุเห็นต่างหาก”
“โห้! นั่นก็เป็นเพราะนายมักจะออกไปอยู่ที่ปราสาทนอกวังบ่อยๆล่ะสิ หึๆ”
เจโฮปกล่าวยิ้มๆทำให้ทั้งสามหัวเราะกันก่อนจะพากันเดินเข้าไปในปราสาทเพื่อไปหาคนเมืองKสามคนที่ปล่อยให้อยู่ในปราสาทนี้ตั้งแต่เช้า
เมื่อเข้ามาในห้องนั่งเล่นทั้งสามก็ถึงกับชะงักเมื่อเจอคนเมืองKทั้งสามนอนหลับกันคนละที่ จินนอนอยู่บนโซฟาอีกด้าน จีมินนอนเสียบหูฟังอยู่อีกมุมของห้อง ส่วนวีก็นอนกอดหมอนอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับจิน ผีสาวโรเซ่เมื่อเห็นเจ้าชายทั้งสามก็รีบลอยตัวไปหาวีทันที
‘วี! วี เจ้าชายทั้งสามกลับมาแล้ว’
“อื้อ...”
วีค่อยๆลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งก่อนจะหรี่ตามองไปรอบๆก็เจอสามเจ้าชายยืนมองคนในห้องกันอยู่ ก่อนจะเป็นจองกุกที่เดินเข้ามาคนแรกพลางเอ่ยทักว่า
“หลับสบายมั้ย?”
วีมองจองกุกที่ทิ้งกายนั่งลงข้างๆเขางง ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวแล้วพยักหน้าด้วยท่าทางง่วงๆ เพราะเขาเพิ่งได้หลับไปสักพักเอง
ส่วนยุนกิก็เดินไปหาจีมินที่นอนพิงผนังห้องอยู่อีกด้านพร้อมกับเสียบหูฟัง มือขาวเอื้อมไปดึงหูฟังนั่นออกทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นทันที แล้วเงยหน้ามองคนปลุกก่อนจะขมวดคิ้วแล้วบ่นพึมพำ
“อะไรกันเนี่ย! คนจะนอนดันมาปลุก โธ่!!”
“จะกลับตำหนักมั้ย? หรือจะนอนอยู่ที่นี่?”
“กลับสิ! ง่วงจะตายแล้วเนี่ย”
กล่าวพลางลุกขึ้นยืนแล้วมองยุนกิตาขวาง ยุนกิถอนหายใจก่อนจะหันไปกล่าวกับจองกุกและเจโฮป
“งั้นพรุ่งนี้ไปเจอกันที่นัดหมายนะ”
แล้วเขาก็จับแขนจีมินหายตัววาบไปเลย ปล่อยสองพี่น้องได้แต่ส่ายหัวไปมา
จองกุกมองวีที่นั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นยิ้มๆก่อนจะถามขึ้นว่า
“จะกลับไปนอนที่ปราสาทมั้ย? ดูนายจะง่วงมากเลยนะ”
วีไม่ตอบแต่พยักหน้าให้ จองกุกเห็นดังนั้นก็โอบคอวีแล้วหายวาบไปอีกคนโดยไม่หันไปกล่าวลาเจโฮปเลย
“อะไรกันเนี่ย ทิ้งกันหมดเลยหรอ? ชิส์
นี่จิน!! ตื่นได้แล้ว ต้องกลับตำหนักละนะ”
เจโฮปบ่นงุมงำก่อนจะยื่นมือไปเขย่าตัวจินให้ตื่น ทำให้คนหน้าหวานสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆห้องก่อนจะหันกลับมามองเจโฮป
“ทุกคนหายไปไหนกันหมดแล้วครับ?”
“เขากลับไปนอนที่ปราสาทที่ตำหนักกันหมดแล้ว นายจะกลับมั้ย?”
“กลับสิครับ! ว่าแต่คุณประชุมเสร็จแล้วหรอ?”
“อื้มม์”
“หิวมั้ยครับ?” คำถามนี้ทำให้เจโฮปเลิกคิ้วสูงก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแล้วกล่าวว่า
“เป็นคำถามที่ดี^^ ป่ะกลับกันเถอะ”
พูดจบก็จับแขนจินแล้วหายวาบกลับไปที่ตำหนักทันที ปล่อยให้ปราสาทน้ำแข็งของยุนกิกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
.............................................................
Talk: เฮ้!! สมองเริ่มเบลอเสียแล้ว เรื่องมาถึงไหนละเนี่ย แต่งมานี้ไม่เคยย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนๆเลย ยังมีอะไรที่เรายังข้ามไปอีกนะ 😂 เอาเถอะๆ จะหาเวลาว่างกลับไปอ่านตอนก่อนๆแล้วแก้คำผิดต่อละกัน 😂 ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก ถ้าสงสัยอะไรทิ้งคำถามไว้ในเม้นเลยเคอะ เดี๋ยวอีไรท์จะไปตอบในTalkตอนหน้านะเจ้าคะ ㅋㅋㅋ แล้วเจอกันเจ้าค่ะ