Kabanata 34
A Flight To California
I stopped at the third day. Natulog na lang ako and I decided na puntahan ka na sa bahay niyo.
I was so nervous. Really nervous. Ngayon na lang ulit yata ako kinabahan ng ganito. Hindi ko rin alam kung bakit... siguro, natatakot lang ako sa magiging reaksyon mo kapag nakita mo na ulit ako. Pinapasok naman nung guard niyo 'yung sasakyan ko.
Bawat hakbang ko papasok sa bahay parang ang bigat-bigat. Ni hindi ko nga din alam kung bakit ba ako nandito.
Unang nakakita sa akin ay si Tito Dennisio. It felt weird calling him dad. He was kinda shocked when he saw me. I smiled at him. "Goodmorning po, Tito. Si Darlin po?" I asked him. Gusto ko lang naman na makita ka na.
Tito just pursed his lips. "He went out of town, family business... you know?" he smiled timidly at me. "Pero, bukas babalik na 'yun, hija. I'll just tell him na dumaan ka at nagpunta dito sa bahay."
So, I just nodded at Tito and thanked him. Bigo nanaman ako ngayong araw na makita ka. Miss na rin kasi kita at hindi rin yata mauubos 'yung pagka-miss ko sa 'yo. Hindi lang naman ikaw, Darlin... ako din.
At sana, namimiss mo pa rin ako katulad ng dati.
Kasi... ikaw naman ang pinipili ko. I would always choose you. I would always choose to be by your side.
I would always choose my life.
Because... I was bored, hindi muna ako umuwi. I just went at the park near our house at umupo lang ako sa swing doon. Hindi pa naman mainit kasi maaga pa. One thing I loved about living in the province, masarap ang simoy ng hangin. Kaya naalala ko noon, sinabi ko sa kanya na ayokong tumira sa siyudad. Mas gusto ko sa probinsya, dahil gusto ko iyong tahimik lang na buhay.
The park was empty. Ako lang ang tao dito sa parke and for the first time in four years, silence didn't felt so nice.
I wanted noise.
I wanted your voice. Napaka-daldal mo eh. To the point na mukhang ikaw 'yung babae sa atin sa kadaldalan mo. One thing I loved about you, you never ran out of topics. Kahit minsan, rinding-rindi na ako sa mga sinasabi mo, okay lang. Kasi hinding-hindi ako magsasawa sa lahat ng sinasabi at kadaldalan mo. Habang ako, makikinig lang sa lahat ng sasabihin mo.
I stayed there for almost an hour. Para akong tanga na hinihintay siyang dumating dito sa park. I wanted to text him too, pero wala naman ako ng bagong number niya.
I stayed... baka kasi dumating ka din, katulad ko.
I texted Deninn asking for his number, sinabi ko na lang na for the business purposes of our families were having.
Inasar pa ako ng loko, pero nakuha ko rin naman ang number niya. Napatitig na lang ako sa cellphone ko.
Ano namang itetext ko sa 'yo?
After hours of constructing a text. I finally sent one.
You:
Darling....
Dami kong naisip, huh? 'Yan lang naman pala ang masasabi ko sa kanya. Ano na ba ang nangyayari sa akin?
He replied after five minutes.
Darlin:
Who's this?
Ouch. Hindi lang ba ako ang natawag ng Darling sa kanya para hindi niya kaagad malaman kung sino ako?
You:
It's me, Daff.
I waited for a reply. Pero wala na ulit dumating. Siguro galit ka pa rin sa akin.
Pinagsisisihan ko naman na sa kanya ako kumampi. Na kay Stance ako tumabi. Ang tanga-tanga ko kasi napaka-duwag ko. I always chose the safer place, kung saan walang sakit.
Pero... gusto ko ang sakit, lalo na kung sa 'yo manggagaling lahat ng iyon... because it meant that you still cared for me. May pake ka pa sa akin. Na mahal mo pa ako. Ayoko na ng ganito, Darlin.
And for the first time again in four years, I have loved pain.
I wanted pain.
Give me pain.
Give me love, Darlin.
I got home nung mainit na ang sinag ng araw sa balat. I was so incomplete. I was such a messy and broken person. It's been two days ng makita kita at tinalikuran mo ako.
Gusto ko ng umuwi, Darlin.
Gustong-gusto ko na.
"Mommy!" salubong sa akin ni Drae. Ni hindi ko na siya napag-tutuunan ng pansin. I was not a good mother. I was always outside, busy. Inaayos lahat ng mga problema ko, to the point na nakalimutan kong may anak nga pala ako.
"Hi, baby!" I greeted her and kissed her on the cheeks. I really missed her. Kapag uuwi ako, palaging tulog na siya. Kaya hindi na kami nakakapag-usap.
"Where's my real daddy, mommy?" tanong pa niya. Pinakilala ko na kasi sa kanya ang totoong tatay niya, but I told her that it was our secret to keep.
Tyaka na lang, kapag handa na ako.
Yes... I know, I am so selfish para hindi ipakilala ang anak ko sa sarili niyang ama. I didn't want to hide her at ipagdamot siya sa totoo niyang tatay... but I'm only finding the right timing. Tamang oras para makilala na nila ang isa't-isa.
At mukhang matagal-tagal pa 'yun.
"He's busy, baby..." I smiled at her. "Hayaan mo sooner or later, makikilala mo na rin ang real daddy mo, okay?" I said to Drae and she gladly nodded.
Tumakbo na siya at naglaro na ulit sa garden ng bahay.
At ako? Umakyat na ulit sa kwarto at kinuha ang fourth day. It was a picture of him holding a paper, hindi ko alam kung ano ang papel iyon dahil sa liwanag ng araw doon, but he was all smiles in that picture. Pero, kahit pa ganoon ang ngiti niya ay makikita mo pa rin iyong bakas ng kalungkutan.
Ayun lang ang laman noon, I tried finding for a letter or a note, pero walang nakasulat doon. Wala na iyong kasama pang kung ano.
So, I got the fifth day, it was another picture. Of a view with a mountain on the background ang green grasses. At katulad noong una, walang kahit ano ang nandoon.
It was getting weirder, wala kasing kahit anong nakasulat sa mga sumunod. Puro larawan. Miss ko na 'yung mga sinasabi niya kung kamusta ang naging araw niya at explanations niya kung ano 'yung picture na 'yun.
But... wala. So, in the end I decided to sleep. Pinilit ko 'yung sarili kong matulog and I woke up because of my phone's vibration.
Akala ko siya na 'yung nag-text, pero wala pa rin pala akong reply na nakuha mula sa kanya.
8080 lang pala 'yung nag-text. Tss. Hindi ko alam kung bakit ba ganito na ako ka-desperada, pero hindi ko kasi matiis na hindi siya makita.
So... I texted him again.
You:
Hey, galing ako sa inyo kanina. You're out of town daw sabi ni Tito Dennis. Kailan ka uuwi? Can we talk?
But... still, there was no reply.
Ganito pala ang pakiramdam.
1:36 am.
I searched for the sixth day and it was a CD, kaya kaagad kong binuksan ang laptop ko at inilagay iyon dahil gusto kong malaman ang kung ano mang laman noon.
It was a video of him.
Hi, Daff! So, today's the sixth day without you.
He smiled sadly at the camera.
How are you? Kumakain ka ba naman? Ayos ka lang ba? Okay ka lang ba? Ako kasi... hindi.
Then, he sighed.
"Hindi rin ako okay, Darlin."
Have you seen the pictures? I'm sure you did. Surprise 'yan, Daff. 'Wag mong kaisipin kung ano 'yun, okay? 'Wag kang paka-stress kakaisip tungkol d'yan. Darating din tayo d'yan. Darating ka din.
Ang sakit lang na ako na lang.
Look, yesterday, I got a ticket!
Pilit niyang pinapasaya 'yung mood at tono ng boses niya doon, pero ramdam na ramdam ko namang nasasaktan siya at malungkot talaga siya.
Mukhang pagod na pagod na siya.
Inilapit niya iyong ticket sa lens ng camera para mas makita ko pa. It was a flight to California.
Yeah, I've heard nasa Cali ka daw. I heard it from Vellix. They were talking about it the other night. Alam kong napakaliit ng chance na makita kita doon, ni hindi ko nga alam kung nasaan ka sa Cali. When I heard about it, bumili na kaagad ako ng ticket. Gusto na kasi talaga kitang makita.
I'll find you, sa isang araw na ang flight ko. May gusto ka bang ipabili sa akin? Dadalahin ko kahit ano, kahit masita pa ako sa airport, madala ko lang 'yung gusto mo. Ano ba ang gusto mo?
Then, he did not speak, he let out a deep sigh. Maya-maya pa'y nasinghot na siya at pinupunasan na ang mga luha niyang tumutulo.
Damn, ang drama ko... pasensya na.
Tumingin siya sa camera.
Ang hirap ng wala ka, Daffney. Sobrang hirap. Anim na araw pa lang oh? Uwi ka na, susunduin na kita.
He said, then he cried. After minutes of crying natapos na lang 'yung video ng basta-basta.
Then, I just found myself crying too.
Sunduin mo na ako, Darling.
Uuwi na ako.