(Mina POV)
Ik besloot om vandaag weer naar school te gaan. Ik had besloten om geen aandacht aan Jimin te besteden. Op de één of andere manier had ik hem vergeven, ik bedoel ik heb ook met Jackson gezoend nu het uit was.
Ik was nog steeds boos op hem, maar wel minder. Vandaag moest ik weer gaan oefenen met Jimin.
De eerste drie uur waren voorbij dus het was pauze. Ik liep richting de danszalen, maar Jimin was er nog niet. Ik wachtte tien minuten, toen de deur openging.
"Jimin, waarom ben je zo-" begon ik op mopperende toon, tot ik zag dat het niet Jimin was. Het was Kai. "Wat doe jij hier?" vroeg ik boos.
"Niet zo onaardig, liefje, Ik kom je iets vertellen." begon hij. Gatver. "Noem me niet zo en ik hoef het niet te horen." zei ik gefrustreerd.
"Dus je wilt niet weten waar Jimin is?" vroeg hij op irritant blije toon.
Ik werd stil. Ik wilde niet toegeven dat ik het wilde weten. "Waarom zou ik dat willen weten?" vroeg ik.
"Hij is toch je vriendje?" Ik wist dat hij al wist dat het uit was en dat hij dit alleen maar zei om me te irriteren. "Nee." zei ik kortaf.
"ow, vervelend, is het uit?" vroeg hij. Oké, nu begon hij echt op mijn zenuwen te werken.
"Vertel het nou maar gewoon." zei ik.
"Nou oké, je vriendje, ow sorry, ex-vriendje heeft een ongeluk gehad." zei hij vrolijk. "Wat?" schreeuwde ik in shock. "Leeft hij nog?" vroeg ik.
"Ik dacht dat het je niet boeide, dat zei je toch?" vroeg hij.
"Wat is je probleem? Waar is hij?" vroeg ik. "In het ziekenhuis hier in de buurt." antwoordde hij. Ik denk dat dat betekent dat hij nog leeft.
~Time Skip~
"Park Jimin, waar ligt hij?" vroeg ik bij de informatiebalie. "Kamer 214, maar hij-" begon de medewerkster, maar ik was al weg.
Die kamer kende ik. Dat is dezelfde kamer als mijn zus had toen ze- Nee wacht daar wil ik nu niet aan denken. Daar wil ik nooit meer aan denken. Maar ik wist helaas ook welke afdeling dat was.
Ik kwam aan bij kamer 214 en ik gooide de deur open. Tot mijn verbazing zag ik dat Jimin wakker was. Maar dit is de coma-afdeling, waarom ligt hij hier? Plotseling tikte er iemand op mijn schouder. Het was een arts. "Wie bent u?" vroeg hij vriendelijk.
"Ik ben zijn vriendin." zei ik, ik kon nu niet zeggen e-vriendin, ik bedoel waarom zou ik hier dan zijn? Ja, waarom ben ik hier eigenlijk? Ik wist het niet.
"Ow, er is een probleem, hoelang hebben jullie al een relatie." vroeg hij.
Ik dacht na. "Drie weken." zei ik.
De arts keek moeilijk. "Dan heb ik slecht nieuws voor je. Hij kan zich alleen dingen van een jaar geleden herinneren."