4_ Afgang misvormde wortel
Ik had echt geluk dat er geen wet bestond die moord op augurken vervolgde. Anders had Jess me kunnen aangeven bij de politie. Stel je voor dat je in de gevangenis kon belanden voor het breken van een pot augurken …
Ik glimlachte maar wat dom naar hem.
‘Ik zag het wel. Je had je gezicht moeten zien! Precies of je had net echt iemand vermoord.’ Hij schoot in de lach. Weet je, eigenlijk werd ik best vaak uitgelachen. Niet dat ik daar mee zit.
‘Pas op, of ik vermoord jou nog.’ Ik keek hem met samengeknepen ogen aan en trok tegelijkertijd één wenkbrauw op. Dit keer lukt het me wel.
Hij schoot hierdoor nog harder in de lach. ‘Wat voor blik is dat wat je me geeft? Is dat je moordenaar blik? Als dat zo is, oefen dan maar wat meer in de spiegel.’
Beledigend keek ik hem aan. ‘Die blik is al beter,’ zei hij goedkeurend.
‘Serieus, ik vermoord je nog. En wat een toeval dat we elkaar tegenkomen in de supermarkt,’ veranderde ik van onderwerp. ‘Ja, inderdaad. Maar ik zie dat je nog niets bij hebt om te kopen?’ Hijzelf had wat pakken chips, een fles cola en een krop sla vast.
‘Ja, ik wilde net n-‘ Ik kon mijn zin niet af maken, want plots klonk er geschreeuw door de supermarkt. ‘Aliceee! Waar ben je? Alice?!’ hoorde ik Isabel schreeuwen.
Oh god, nee. Waarom moet ze zo roepen?
Jess kreeg weer diezelfde grijns op zijn gezicht als toen hij me uitmaakte voor augurkenmoordenaar.
‘Dat is mijn kleine zus’ verontschuldigde ik me. ‘Ja, Isabel! Ik ben hier! Bij de groenten!’ schreeuwde ik terug.
Niet veel later kwam Isabel op me af, met zoveel snoep als ze kon dragen. Echt, wat kon ze overdrijven! Met open mond keek ik haar aan.
‘Je denkt toch niet dat je dat allemaal krijgt? Varken.’
Isabel knorde uitdagend naar me.
Ik gaf haar dezelfde moordenaars-blik als ik Jess had gegeven: samengeknepen ogen en één wenkbrauw opgetrokken. Ze schudde zuchtend haar hoofd. Daarna gleden haar ogen naar Jess. Haar blik ging van mij naar Jess en terug.
‘Kennen jullie elkaar?’ vroeg ze.
‘Ja, we zitten bij elkaar in de klas. Jess, dit is het irritantste wezen dat er bestaat, Isabel. Isabel, dit is mijn klasgenoot Jess,’ stelde ik ze aan elkaar voor.
‘Hallo, kleine meid,’ glimlachte hij.
‘Ik ben niet klein!’ riep ze boos.
Jess zette een stap achteruit, alsof hij bang was dat ze hem zou bespringen. Mijn zus zou dat nog doen ook. Ze had haar gevaarlijke momenten.
‘Grote meid dan,’ corrigeerde hij zichzelf.
Ze knikte tevreden en kreeg toen een uitdagende glimlach op haar gezicht.
‘Zijn jullie een koppel?’
Al een geluk dat ik niet snel bloosde, anders had ik dat nu gedaan.
‘Nee, we zijn gewoon klasgenoten,’ zei ik geërgerd.
‘Inderdaad,’ zei Jess knikkend.
‘Mijn zus is verlie-hiefd!’ zong ze uit volle borst. Hoe wist het kleine mormel dat?! Werkte ze soms samen met cupido? Het zou me niks verbazen.
‘Hou je mond! Irritante ajuin!’ riep ik.
Isabel wilde haar mond weer opentrekken, toen ik opeens een boze stem hoorde zeggen: ‘Hé! Wie heeft deze pot augurken gebroken?’
Het was een werknemer die dat zei. Dat zag ik aan zijn uniform. Hij had een zwarte T-shirt aan met het logo van de supermarkt: twee pijltjes die naar elkaar wezen. Voor de rest had hij een bruine broek aan en donkerblauwe sneakers. Hij was rond de vijfentwintig en had een stoppelbaard. Zijn groene ogen keken zoekend in het rond, toen belandden ze op mij. Mijn ogen werden groot.
Snel maakte ik mezelf uit de voeten. Ik hoorde voetstappen achter me en draaide me om.
De werknemer liep me achterna. ‘Stop met rennen! Dat mag niet eens in de supermarkt! Jij heb die pot gebroken, is het niet?’ vroeg hij kwaad.
‘Het spijt me zo! Geef me alsjeblieft niet aan bij de politie!’ riep ik, terug terwijl ik mijn gezind tempo verder zette.
Ik draaide mijn hoofd weer om, maar zoals je al kon vermoeden was dat een grote fout want weer liep ik ergens tegenaan. Dit keer een rek, vol met etenswaarden. Het rek viel om, tegen het andere rek. Voor je het wist waren er drie rekken omgevallen. Alles lag verspreid over de grond. Sommige dingen waren gebroken, andere voedingswaren waren nog te redden. Mijn mond viel open. Dit. Kan. Je. Niet. Menen!
Ik had nog nooit iemand zo boos naar me zien kijken. Hij was gestopt met rennen en stond nu naast me, met gebalde vuisten en met een rood aangelopen gezicht.
‘Jij…Jij-‘
‘Onhandige tomaat,’ vulde ik voor hem aan.
En dat was ik, een onhandige tomaat. Ik had echt iets met groenten…
‘1147 euro! Dat is wat jou klungeligheid kost!’ riep Chantal helemaal uit haar doen. ‘De verzekering wilt niet eens een deel bij leggen.’ Ze was speciaal vroeger naar huis gekomen van haar werk om me af te halen van de supermarkt, inclusief de fietsen waarmee we waren gekomen.
Het was vandaag echt niet mijn dag.
‘Het spijt me echt mam! Nu krijg ik zeker nooit meer zakgeld?’ vroeg ik voor alle zekerheid van op de achterbank. Ze keek me nog kwader aan dan dat ze al was. De achteruitkijkspiegel kon er alle momenten van stuk springen.
‘Ik denk dat je het antwoordt daarop zelf weet,’ bromde ze.
Ik ga nooit meer in mijn leven rennen, beloofde ik mezelf.
Isabel keek me enkel met een lachje dat zei: ‘Afgang misvormde wortel’.
Ik schonk haar een dodelijke blik terug. Haar glimlach werd hierdoor alleen maar groter. Wat verafschuwde ik die mini Shrek.
Lang hield mijn belofte niet stand. Want de volgende dag, het eerste lesuur om precies te zijn, hadden we turnen en moesten we drie rondjes rennen rond de zaal. Ik had hier geen enkele moeite mee, mijn conditie was niet slecht, al zeg ik het zelf.
Jess kwam naast me rennen. ‘Zie dat je nu niet weer alles afbreekt,’ grijnsde hij.
‘Mijn ouders hebben veel geld moeten betalen. En tot dat ik dat bedrag heb afbetaald, krijg ik geen zakgeld meer.’
‘Oeeh,’ zijn grijns werd nog groter.
‘Hoe kan je hierom grijnzen?! Een arme ziel, met nog grotere schulden dan een gokverslaafde. Daar grijns je niet om. Daar heb je medelijden mee.’
Hij begon snikkende geluidjes te maken en drukte zich tegen me aan terwijl we verder renden. De aanraking van zijn warm lichaam maakte me helemaal week. Ik voelde mijn huid tintelen en kreeg het nog warmer dan ik het al had. Jammer genoeg liet hij me weer los.
‘Bedankt voor je medeleven.’
‘O, maar ik heb geen compassie met jou maar met de gestorven augurken. Rest In Peace, arme augurkjes.’
Ik rolde overdreven hard met mijn ogen. Ze rolden bijna weg. Ik gaf hem een speelse duw. Hij botste bijna op Sien die voor ons rende. Tenminste als je het rennen kon noemen. Nog nooit had ik iemand zo traag zien rennen.
‘Kijk haar, ze rent nog trager dan een slak die al duizend jaar gestorven is,’ zei ik bloedserieus.
Jess schoot hard in de lach. Ik had dit stilletjes gefluisterd en was er van overtuigd dat Sien dat onmogelijk kon horen. Toen drong het tot me door dat vampiers net heel goed konden horen. En ja hoor, wanneer ik haar wilde voorbijsteken, gaf ze me de meest dodelijke blik die iemand me ooit gegeven had. Vanaf dan ging alles als het ware in slow motion. Geheel onverwacht sprong ze bovenop me. Daar lag ik dan, geschrokken om wat er gebeurde. Vanaf dat moment besloot ik dat Sien half kikker, half vampier moest zijn.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Dat was het nieuwe hoofdstuk! :D Hope you guys like it :p
Opgedragen aan mijn groot voorbeeld waidy1! Ik denk dat ik echt al veeeel hoofdstukken aan haar heb opgedragen maar ik doe het met plezier :)