Hoofdstuk 3
ik stapte de hal in en gooide mijn tas onder de kapstok. Joseph was blijkbaar niet thuis. anders had hij wel achter de piano gezeten of hij moet zijn dag niet hebben, maar dat geloof ik niet.
''Avery, ruim die tas even op.'' zei William geërgerd. ik gooide met alle kracht die ik had de tas naar William die mijn nieuwe, bruine tas tegen het vijf meter hoge plafond kaatste waardoor mijn tas bijna op mijn hoofd landde. ik hield mijn armen beschermend boven mijn hoofd.
''en zo bedoelde ik het niet.'' zei hij nog steeds geërgerd. zuchtend liep ik met mijn tas naar boven en legde hem neer op bed.
waarom hebben ze me niet gewoon veranderd? wat is het probleem als ik net zoals hen ben. ze zijn veel te beschermend voor me. 'eerst school, daarna eeuwig leven' zei William een keer. hij bedoeld het natuurlijk letterlijk. ik begrijp hen wel. als ik zestien ben en ik verander in een vampier; dan moet ik mijn hele, eeuwige leven naar school.
opeens hoorde ik een hard geluid. meteen rende ik naar het raam om te kijken wat het kan zijn. een grote, omgevallen boom raakte nog net niet het huis en zat tien centimeter van mijn raam vandaan. Daniel keek trots mijn kant op. ik liep mijn kamer weer in. William heeft wel gelijk, Daniel kan niet voorzichtig zijn. hij vermoord me nog eens.
''Daniel, verdomme! je had Avery wel kunnen vermoorden!'' oké, dat ik best wel raar. Williams stem was hard en luidruchtig. ik hoorde de vogels verder in het woud gehaast wegvliegen. William is nu écht boos.
''het was maar één boom. ze leeft toch nog?'' Daniels stem verheft zich onder mijn raam. nieuwsgierig liep ik naar buiten en keek naar de twee ruziënde vampiers. door al die woede hadden ze me niet eens in de gaten. ze gromden naar elkaar en William liet zijn tanden zien. aangezien ik best wel ervaring heb met vampiers kan dit wel eens tot een gevecht uitlopen.
''je hebt zo'n geluk gehad dat ze nog leeft.'' beet William hem toe. Daniel gromde nog harder en sprong op William. hij kon Daniel nog net onweken waardoor Daniel nóg bozer werd. hij ging weer staan en vloog op William af.
''Jongens, stop!'' probeerde ik hopeloos. ze stopten met vechten en keken naar mij. waarschijnlijk hadden ze me echt niet in de gaten. ik probeerde ze te sussen maar ze gingen weer verder met vechten.
''Daniel, William. alsjeblieft zeg!'' schreeuwde ik naar hen. ze negeerden me en gingen door met het gevecht. ik rende naar ze toe en ging ertussen in staan. dat leek me een goed idee maar in de praktijk is dat niet zo handig. Daniel had me niet gezien en botste tegen me op waardoor ik elf meter de lucht in vloog. Daniel keek geschrokken met William die hem woest aankeek. ik wist zeker dat ik dit niet overleef. dit was het einde. en als het zover zou zijn gaan Daniel en William even goed verder met vechten.
ik kneep mijn ogen dicht. ik wil niet mijn eigen dood zien. ik voelde dat ik niet meer door de lucht zweef. en de grond leek wel een kussen die me opving. voorzichtig opende ik één oog. Joseph keek mij opgelucht aan. hij had me dus opgevangen. gelukkig.
''kijk wat je hebt gedaan!'' schreeuwde William weer naar Daniel. ik rolde met mijn ogen waardoor er een scherpe steek zat in mijn hoofd. kan het nog leuker? ik heb nu ook hoofdpijn.
''William! Daniel! kijk wat jullie hebben gedaan!'' schreeuwde Joseph naar hen. ze stopten met vechten. ''als jullie niet hadden gevochten lag ze nu niet in mijn armen verdomme!'' zei hij erachter aan. die zin klinkt best wel raar maar ik ben blij dat Joseph hen uit elkaar probeert te halen. ze waren even stil.
''nou...?'' spoorde Joseph hen aan. ze leken even te twijfelen vooral Daniel. maar William rende gelijk naar me toe en nam mij over van Joseph. ik keek naar Daniel die er schuldig een eindje verder op stond. hij keek even maar wende toen zijn blik van me af.
''het spijt me..'' zei William. hij zette me neer en gaf me een stevige knuffel. er schoot weer een steek door mijn hoofd. ik hield mijn hand op de plek van de pijn. William liet me weer los en keek me aan.
''heb je hoofdpijn?'' vroeg hij aan me. ik knikte. hij tilde me op en binnen een seconden lag ik op mijn bed. een grote, blauwe plek op mijn bovenarm viel me op. dat zou de plek wel kunnen zijn waar Daniel tegen me aan botste. ''ga maar slapen. ik kom zo wel even je eten brengen, goed?''
''ja is goed, bedankt.'' zei ik dankbaar. nadat William mijn kamer uit ging probeerde ik te slapen. maar ik bleef maar Daniel denken. het is niks voor hem om zich zo te gedragen. zuchtend staarde ik naar het plafond. ik miste de tijden dat ik nog gewoon met mijn ouders was. dat ik vriendinnetjes had waarmee ik elke woensdag middag ging spelen. dat ik het weekend naar Frankrijk had kunnen gaan. maar doe die ene vampier is mijn hele leven veranderd. 'soms kan de kleinste verandering je wereld op z'n kop zetten' had mijn vader een keer gezegd. het is het enige waar ik zoveel aan heb. één zin. als ik die zin in mijn hoofd hoor zie ik hem voor me. zijn warrige, donkerbruine haar, de zwarte schoenen en het nette pak. zijn lage, vriendelijke stem waar ik zo rustig van word. kon ik de tijd maar terug draaien, dan was dit alles niet gebeurt..
door een windvlaag vloog mijn raam open. ik stapte uit ben en deed het raam dicht. aan de binnenkant zat een briefje met mijn naam in sierlijke letters erop geschreven. ik haalde het briefje van het raam af en las het.
lieve Avery,
het spijt me voor vandaag. William had gelijk, ik had je wel kunnen vermoorden. het kwam niet op in mijn hoofd wat jou allemaal zou kunnen overkomen door die ene boom die ik doodleuk omgooide. ik heb daarom besloten om volwassen te worden. William word al 210 jaar gek door mij telkens als ik bomen kapot maak of omgooi. het lijk me het beste om een paar maanden even weg te gaan, over de grens. het spijt me. stuur Joseph en William alsjeblieft niet op me af. ik heb tijd voor mezelf nodig. het lijk mij ook wel goed voor jullie. dan heeft William ook is een keer rust. maak je alsjeblieft geen zorgen over mij. ik red me wel.
tot over een paar maanden,
je broer die altijd van je houd, Daniel.
ik las hem nog een keer, ik moet het verkeerd gelezen hebben. dat moet, moet, moet! maar ik had het jammer genoeg had ik het goed gelezen. versteend staarde ik naar de brief. de tranen rolden over mijn wangen. hoe kon Daniel dit doen? ik keek uit het raam. tot mijn verbazing stond hij onder mijn raam.
''Daniel! niet weggaan, alsjeblieft?'' schreeuwde ik smekend naar hem. hij sprak iets uit wat ik niet kon horen. volgens mij was het 'het spijt me'. ''Daniel!'' schreeuwde ik nog een keer. maar hij luisterde niet. hij gunde mij zijn laatste blik. hij draaide met zijn rug naar me toe en verdween in het woud. ''Daniel, waarom doe je dit?!'' schreeuwde ik hem nog na. daarna zakte ik zwak door mijn knieën en ging op de grond zitten met mijn rug tegen de zijkant van het bed. de tranen bleven maar stromen. ik schaamde me echt. ik hoef toch niet te huilen? het is nergens voor nodig. maar ik kan niet anders.
'' Avery,'' William kwam de kamer rustig binnen. zijn ogen staarden naar mij. ''waarom huil je?'' vroeg hij bezorgd. ik pakte de brief naast mij en gaf hem aan William.
''lees het zelf maar,'' ik klonk bot. maar ik ben zo ongelofelijk boos op Daniel. hij vindt dat hij volwassen moet worden. maar wat hij nu doet is puur en puur kinderachtig. weglopen van een situatie is het lafste wat je ooit kan doen.
Williams ogen gleden over het papier. ''ik ga achter hem aan.'' zei hij vastbesloten. ik stond meteen op en probeerde William tegen te houden.
''niet doen, William. alsjeblieft?'' ik keek hem smekend aan. hij stond twijfelend bij de deur van mijn kamer. Daniel schreef dat ik William en Joseph niet op hem af moet sturen. en misschien heeft hij gelijk. William word boos, gaat achter hem aan, Joseph gaat erachter aan om ze tegen te houden, ik smeek ze of ze op willen houden, Daniel en William gaan vechten, Joseph bemoeit er zich mee en praten daarna een week niet met elkaar.
dus voor deze keer heeft Daniel wel gelijk.
''weet je het zeker?'' vroeg William voorzichtig. ik weet dat ik dat niet ben. maar Daniel schreef dat William en Joseph niet op hem af moeten gaan. en als dat het laatste is wat ik voor hem kan doen, dan doe ik dat ook.
''ja.'' zei ik uiteindelijk vastbesloten. William leek nog steeds te twijfelen maar gaf uiteindelijk toe. ''oké, als jij dat wilt.''
''Dankje William.'' zei ik opgelucht. hij knikte en liep de kamer uit. moe liet ik mezelf op bed vallen.
*
ik liep naar het raam toe. het was nog donker. ik had nog nooit zo vroeg opgestaan. en dan tellen de nachtmerries niet mee. dit keer waren het de zorgen over Daniel. misschien komt hij nooit meer terug. of wordt hij gedood door andere vampiers. ik kon maar niet stoppen met denken. was er maar één vampier minder. die ene vampier die mijn ouders had vermoord. die ene vampier die mijn hele leven veranderde.
ik bleef een half uur uit het raam staren. hopend dat Daniel zich bedacht en gewoon terug komt. William is dan wel boos maar eigenlijk ook wel opgelucht dat hij weer thuis is. hij mag dat wel zo verantwoordelijk zijn. ik weet gewoon dat William zich op dit moment zich ook zorgen maakt over Daniel.
iemand klopte op mijn deur. zucht. ik liep naar de deur toe. net toen ik de klink aanraakte had ik een moment bedacht dat Daniel het zou zijn. maar het was Joseph die daar stond met een bordje in zijn handen met daar op twee croissantjes. ik griste het bord uit zijn handen en gooide de deur weer dicht. als hij me nodig heeft doet hij wel weer de deur zelf open. en ja, ik had gelijk. en beetje boos zwaaide hij de deur open.
''sinds wanneer ben je zo onbeleefd?'' vroeg hij geïrriteerd. ik legde het bord op mijn bureau en draaide me om naar Joseph.
''sinds gisteren.'' snauwde ik terug. hij gromde een beetje. ik heb hem gekwetst. maar daarvan geef ik Daniel de schuld.
''over een half uur bij de deur. ik breng je naar school.'' hij klonk nog steeds geïrriteerd. ik haalde mijn schouders op en liep naar mijn bureau. genietend at ik mijn croissantjes op. daarna kleedde ik me aan en deed mijn haar weer in een vlecht die over mijn schouder hing. ik bekeek mezelf in de spiegel. mijn donkere bruine ogen hadden bijna dezelfde kleur als mijn haar. mijn blanke huid lichte bijna op in de zon. Daniel maakt wel eens grapjes over mijn lichte huid. hij zegt dat ik lichter ben dan alle vampiers die hier rondzwerven.
tegen mijn zin in liep ik naar beneden. mijn tas voelde ongelofelijk zwaar. ik deed mijn jas aan en wachtte op Joseph. na tien seconden stond hij naast me.
''kom.'' zei hij kil en deed de deur open. ik volgde hem. buiten stonden we een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar. ''moet ik je dragen?'' vroeg hij aan me. ik antwoordde vaag. maar Joseph tilde me gewoon op. ik voel me opeens schuldig van vanochtend. het was de hele tijd stil.
''Daniel komt wel terug,'' zei Joseph opeens. ik keek hem aan. hij lachte een beetje. ik draaide mijn hoofd van hem weg. ik schaam me voor vanochtend. hoe kan ik zo bot zijn tegen hem? hij probeert me alleen maar op te vrolijken.
''Daniel had wel eerder van dit soort acties. soms bleef hij een maand weg en soms een halve eeuw.'' ik keek geschrokken naar Joseph. een halve eeuw? maar dan ben ik een oma als hij terug komt.
''geen zorgen, hij komt wel eerder terug. hij is zo gek op je.'' ik bleef stil staan bij zijn woorden. ik geloof niet echt dat uitgerekend Daniel speciaal voor mij terug komt.
na tien minuten kwamen we aan bij de rand van het woud. Joseph zette me neer. ''veel plezier vandaag, ik haal je vanmiddag op.'' zijn stem klonk zacht en zuiver. iets wat ik niet echt van hem verwacht. eigenlijk wel, maar ik heb het nooit meegemaakt.
''tot vanmiddag.'' zei ik haast fluisterend. Joseph gaf me voorzichtig een kus op mijn voorhoofd. ''het komt wel goed, geloof me.'' zei hij kalmerend ik knikte en Joseph verdween het woud weer in. 'oké Avery, haar zit goed, hoofd omhoog. kleren goed strekken en lopen maar.' moedigde ik mezelf aan. ik zou we moeten anders overleef ik deze dag nooit.
ik probeerde zoals elke schooldag weer zo onopvallend mogelijk het plein over te lopen. stiekem luisterde ik naar een groep meisjes van mijn ''leuke'' klas die aan het lachen waren. 'zie je die nieuwe jongen daar? hij is echt cute!' zei er een. ik rolde met mijn ogen, typisch.
'je hebt echt gelijk! ik hoop echt dat hij bij ons in de klas komt' zei die blonde barbie. ik zuchtte. ik hoop van niet. ik heb niet echt een behoefte aan een nieuwe jongen waar weer alle meisjes op af gaan. altijd is het dat zelfde verhaal. ik kon het niet uit mijn hoofd laten om even naar die jongen te kijken waarvan ze zeggen dat hij zo 'cute' is. ze hebben gelijk. hij was is best lang en heeft een blanke huid. zijn donker bruine haar zat in een warrig model. hij droeg een casual maar chique spijkerbroek. hij had een witte overhemd aan en een zwarte schoudertas. hij stond tegen een muurtje aan van het bijgebouw.
de bel ging.
ik ging snel naar mijn kluisje en haastte me naar het lokaal. nog twee verdiepingen en ik ben er. maar de tweede bel ging alweer. ik stormde zowat het lokaal binnen maar ik was al te laat.
''goedemorgen Avery, haal maar even een briefje bij de balie.'' zei mevrouw lief. zuchtend liep ik weer naar beneden en wachtte in een van de lange rijen bij de receptie. al die mensen die een te laat briefje moeten halen of mensen die hun lokaal niet weten en daarna alsnog een briefje moeten halen. nog drie mensen en dan ben ik. nog twee, nog een.
''ik kom een te laat briefje halen.'' zei ik maar als begin.
''naam en klas?'' de dikke conciërge zat tikkend achter de computer. hij chat met zijn vriendin. ja vast, alsof hij een vriendin heeft.
''Avery, klas H4B'' zei ik op mijn aardigste toon tegen hem. hij knikte en printte het briefje uit en gaf hem aan mij. ik nam hem aan en liep weg. er stond nog een lange rij achter me. maar degene die achter mij stond was die nieuwe jongen. fijn, nu weet hij me naam. alsof hij daar ooit wat mee moet. ik bleef even om een hoekje wachten om hem af te luisteren. ik snap zelf niet eens wat ik aan het doen ben.
'hallo, ik ben nieuw hier op school.' zijn stem was rustgevend. ik keek om het hoekje en bekeek hem. hij lachte opeens en keek snel naar mij zonder zijn hoofd te draaien. snel trok ik mijn hoofd terug en bleef stijf tegen de muur aan leunen. zou hij me gezien hebben?
'hier is je rooster, je hebt les in lokaal 268. hier de trap op helemaal naar boven en dan vind je het vanzelf.' zei de volwassen Dik Trom tegen hem.
'bedankt' zei de jongen en liep mijn richting op. het duurde even tot ik besefte dat Dik Trom de trap bedoelde waar ik sta. ik probeerde zo snel mogelijk de trap op te rennen naar boven en stormde weer het lokaal binnen. ik herstelde me weer en gaf het briefje aan de docente.
''bedankt, ga maar zitten.'' ik knikte en liep naar achteren. de meeste mensen zaten gebukt over hun schrift en maakten de opdrachten. de rest (onder andere Barbie en Co) zaten hartjes te tekenen en te kletsen met elkaar. zuchtend ging ik weer achterin bij het raam zitten en staarde naar buiten.
''welkom, Jack. zoek maar een plaats op.'' ik stopte met staren naar de veel te interessante wolken en keek naar de bron waar de stem vandaan kwam. fijn, het was de docente die tegen die nieuwe jongen zat te praten. en blijkbaar was zijn naam Jack. hij kwam richting mijn tafel lopen maar ging gelukkig niet naast me zitten. hij zat een tafel voor me. hij keek even naar me en draaide zijn blik weer naar voren.
geweldig. de nieuwe ‘hunk’ zit bij mij in de klas. man, dit word een heel avontuur (sarcasme)
_________________________
en? hoe gaat t verder? laat het me weten!!!!!