'Ikrame, waarom huil je?' Terwijl ik mijn tas snel op een dressoir leg loop ik snel op haar af. Als ik bij haar ben sla ik mijn armen om mijn vierjarig-dochtertje heen, waarna ze haar hoofd snikkend tegen mijn borst aan zet. 'C-Charaf...' snikt ze hard, waarna ze verder niet eens meer uit haar woorden komt.
Saif kijkt me met een rare blik aan als hij haar zo ziet en laat zijn ogen vervolgens naar Charafeddine glijden die onschuldig met zijn armen achter de rug tegen de muur aangeleund staat. Hij begint zachtjes te lachen en loopt op hem af. 'Charaf, wat is er gebeurd?' vraagt Saif, terwijl hij voor hem geknield gaat staan. Charaf haalt langzaam zijn schouders op. 'Ik liet haar perongeluk vallen...'
Charaf is de exacte kopie van Saifeddine. Dezelfde blauwe ogen en pikzwarte haar. Dezelfde lippen en kaaklijn. Kortom, alles is hetzelfde. Zelfs zijn wenkbrauwen, en al helemaal als ze ernstig staan want dan lijkt het gewoon echt precies op Saif. Oké, er is stiekem wel één ding dat hij van mij heeft. Zijn neus. Zijn oh zo schattige neus.
En Ikrame? Zij is een echte mengeling van ons twee. Ze heeft dan wel mijn goudbruine haar, maar heeft dan toch wel echt zijn blauwe ogen overgeërfd. Haar lipjes en wenkbrauwen heeft ze verder nog wel van mij, maar verder is ook zij precies Saif.
'Wacht, laten vallen? Hoe?' Hij kijkt zijn zoontje met grote ogen, waarna hij begint te lachen. 'Laat maar, wil niet eens meer weten hoe,' grinnikt hij en staat dan op. Hij pakt Charaf's hand vast en trekt hem naar mij en Ikram toe. 'Zeg eens sorry tegen je zusje, Chaffo.' Saif knikt met zijn hoofd naar Ikrame die haar broer met grote ogen aankijkt.
'Sorry, Ikrame. Zijn we nu weer broertje en zusje?' vraagt hij twijfelend, terwijl hij zijn achterhoofd krabt. Ikrame glimlacht waterig, waarna ze hevig met haar hoofdje knikt. Lachend schud ik mijn hoofd, terwijl ik met een tissue haar tranen wegveeg. Ze laat me weer los en rent dan samen met haar broer terug naar haar speelgoed toe die op de grond ligt. 'Charaf, kijk!'
'Klaar om te gaan, koningin?' Saif kijkt me glimlachend aan, terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt. Koningin, zo noemde hij me standaard sinds de geboorte van Ikrame en Charaf. Ikrame is zijn prinsesje geworden sinds dat bewuste moment, waardoor ik dus automatisch zijn koningin werd. 'We moeten wachten op je zusje, zij zou komen oppassen op de kids, remember?' Ik tik hem op zijn neus.
Net op het moment dat hij iets terug wil zeggen gaat de bel, waarna niet veel later luidruchtige Nouara in de deuropening verschijnt. Saifeddine kijkt haar hoofdschuddend lachend aan. 'Hallo grote broer!' Ze wilt hem een knuffel geven, maar beseft dan al gauw genoeg dat dat een beetje moeilijk gaat door haar buik. Ze wrijft er even over heen, drukt een kus op zijn wang en loopt dan neuriënd het huis in. 'En hallo schoonzus!'
Ook mij geeft ze een kus. Ik lach zachtjes. 'Waarom duurde het zo lang?' grinnikt Saif als hij weer bij ons is. 'Kijk, ook ik heb een man die een maag heeft. Of naja, in mijn geval heeft hij er vier. Maar goed, alles liep een beetje uit. En een zwangere vrouw kun je niks kwalijk nemen, toch?' Ze knipoogt. Saif's blik glijdt even kort naar mij. 'Daar kan ik me inderdaad in vinden.'
Ik rol met mijn ogen als hij dat zegt, waarna ik even kort over Nouara's buik wrijf. 'Weet je zeker dat je het aankunt?' Ik wenk met mijn hoofd naar de twee herriemakers. 'Ja! Ik heb het zelf aangeboden en daarnaast lijkt het me ook een goede oefening. Zo weet ik zeker dat ik er tenminste één aankan,' grinnikt ze, waarna ze op ze afrent wat er ongelooflijk schattig uitziet met dat buikje.
'En nou hup, ga vieren dat jullie als stel al vijf jaar getrouwd zijn!' Ze kijkt ons streng aan. 'Daaag schatjes.' Terwijl Saif me meetrekt naar de deur probeer ik nog als een idioot naar mijn kinderen te zwaaien. 'Mama, waar ga je naartoe!?' Ikrame staat geschrokken op. 'Oh shit... dat had ik niet moeten doen,' fluister ik vloekend. Nu gaat ze er weer op los gillen vragend naar mij. Nouara kan me nog net een dodelijke blik sturen voordat Saif de deur sluit.
'Dat doe je altijd hè,' grinnikt Saif als hij me de auto in heeft getrokken. Met mijn gedachtes bij Ikrame stoot ik hem in zijn zij. 'Sorry, kan het niet helpen,' haal ik mijn schouders op. Ik kijk in de spiegel van de auto of mijn rode lippenstift nog goed zit, waarna ik het weer terug omhoog doe. 'Ja ja, dat weet ik schatje.'
-
Terwijl ik met mijn vork in een klein garnaaltje prik staar ik mijn man bedenkelijk aan. Hij voelt mijn blik op hem branden, waardoor hij zijn hoofd omhoog tilt. 'Je bent bijna jarig,' zeg ik nog even bedenkelijk.
We zitten op een afgelegen strandje die hij speciaal voor ons twee heeft afgehuurd. 'Dat klopt, niet zozeer iets speciaals, toch?' Hij houdt zijn hoofd even schuin, terwijl hij de rest van het voedsel doorslikt. 'Dan word je tweeën-' hij legt meteen zijn hand op mijn mond. 'Ik ben nog jong, oké? Waag het niet om dat getal je mond uit te laten komen,' grapt hij waarschuwend. 'Ahw, kom op! Je doet alsof je tweeënveertig wordt in plaats van tweeëndertig.' Ik por hem plagend in zijn zij.
Ik leg mijn vork neer, waarna ik mijn hoofd op zijn schouder leg. 'Ik zit vol,' mompel ik, terwijl ik voor me uitstaar. Ik zie Saif vanuit mijn ooghoeken wenken dat ze de tafel mogen komen afruimen, waarna hij me bij mijn heupen vastpakt en omhoog tilt.
Kort slaak ik een gil en sla ik algauw mijn armen om zijn nek. 'Ik kan mijn benen niet om je middel klemmen, mijn jurk is namelijk te strak,' grinnik ik. Zijn blik glijdt kort naar mijn rode, strakke jurk en haalt dan zijn schouders op. 'Niet erg joh.' Hij zet zijn handen onder mijn kont zodat hij me alsnog goed kan vasthouden.
Ik trap mijn hakken uit als ze de neiging hebben om van mijn voeten af te vallen, waarna er niet veel later een slow-liedje op wordt gezet. Glimlachend kijk ik hem aan en laat ik me dan langzaam van hem af glijden. Ik laat me door hem begeleiden op de muziek. De briesje van de zachte wind en het geluid van de golven maakt het gehele plaatje compleet.
'Op naar de volgende vijf stressvrije jaren,' fluistert hij zachtjes in mijn oor. Ik trek mijn hoofd weg, waarna ik een klein kusje op zijn lippen druk. 'Het is gek hoe we door al die voorgaande jaren zijn doorgekomen. Wat we allemaal wel niet hebben meegemaakt tijdens onze relatie,' zeg ik bedachtzaam. 'Het ging van elkaar haten, naar elkaar houden. En dat zo opnieuw, al heb ik je nooit gehaat natuurlijk,' grinnikt Saif, terwijl hij zijn handen op mijn heupen zet.
Ik lach zachtjes. 'Adnane die me ontvoerde, jij en mijn broer die me kwamen redden, wat tevens ook de dag was dat ik erachter kwam dat jij en Adnane al die tijd broers waren,' zeg ik zacht, waarna ik even kort lach. 'Ach ja, je begreep mijn standpunt hopelijk wel, toch? En daarnaast, die zien we nooit meer terug. Ik kan me als de dag van gisteren nog herinneren dat we dat telefoontje kregen waarin we dus te horen hadden gekregen dat hij zichzelf om het leven had gemaakt daar in de gevangenis,' haalt Saif zijn schouders op. 'Uhu,' knik ik instemmend.
'En hoe ik al die jaren dacht dat mijn vader dood was, maar ineens weer terug tevoorschijn kwam. Kan het na al die jaren nog steeds niet bevatten eigenlijk,' lach ik weer. Hij gaat met zijn hand door mijn haar en kijkt me liefdevol aan. 'Maar wat er in deze vijf jaren is gebeurd valt ook gewoonweg niet te bevatten, Saif. Nisrine en Maher die ouders zijn geworden van nu ook al ondertussen twee kindjes. Noureddine en Dounia die in verwachting zijn. Mijn broer Rayan die zijn derde kind binnenkort verwacht, het is allemaal gewoon zo snel gegaan...'
'Maar wat het allerbelangrijkst is Meryam...' begint hij met praten, 'is dat mijn liefde voor jou sinds de dag dat ik je huwde niet minder is geworden. Integendeel juist, ik word met de dag verliefder op je,' glimlacht hij verliefd naar me. Ik voel mijn ogen vochtig worden waardoor ik een aantal keer stevig met mijn ogen knipper.
'Je hebt me twee prachtige kinderen geschonken, dat was het grootste cadeau dat je me ooit kon geven. En tegelijk nog wel. Als ik naar je kijk en zie hoe je met ze omgaat, slaat mijn hart een slag over. Je bent de perfecte moeder, geeft ze alle liefde en aandacht die ze nodig hebben en kan het niet laten om te huilen wanneer je ze zelf stil hebt gekregen na een huilbui.' Hij stopt even met bewegen, waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukt.
'Jij maakt mij een betere man. Jij hebt mij onbewust geleerd een goede vader te zijn voor onze kinderen. Jij hebt mij de persoon gemaakt die ik vandaag de dag ben, want zonder jou Meryam, zou ik allang verloren zijn.'
En daar komt het, de eerste traan die over mijn wang rolt die hij weer teder wegveegt. 'Ik houd van je Meryam, en dat zal ook altijd zo blijven. Als her moest, zou ik zo mijn leven opgeven voor de jouwe. En dat zweer ik vanuit het diepste van mijn hart,' fluistert hij, terwijl hij mijn gezicht vasthoudt.
'Dankjewel, Saifeddine,' fluister ik emotioneel. Hij kijkt me even vreemd aan. 'Dankjewel? Het is gewoon-' 'Dankjewel voor het er altijd voor me zijn. Dankjewel voor het altijd houden en geven van en om mij. Dankjewel voor de steun en toeverlaat die je al die tijd voor me bent geweest, en al helemaal dankjewel voor het de beste vader van onze kinderen zijn. Ik hou zoveel van je, dat het gewoon niet te beschrijven valt. Ik mis je al als je één stap buiten het huis zet. En zelfs al wanneer je me zegt geen zorgen om je te maken, maak ik me juist nog meer zorgen dan voorheen...' fluister ik terwijl de tranen maar over mijn wangen blijven rollen.
'Ik koester je en waardeer alles dat je voor me hebt gedaan. Jij bent de man waarop ik al die jaren heb gewacht. Jij bent de man die mij terug op beide voeten weet zien te krijgen op het moment dat ik geen uitweg meer zie. Bedankt voor het er zijn, want zonder jou zou ook ik allang verloren geweest,' maak ik het uiteindelijk af. Ik haal diep adem, terwijl ik waterig glimlach.
'Mijn koningin...' Zijn ogen zijn een beetje vochtig aan gaan zien. Hij drukt nog één keer een kus op mijn voorhoofd.
'Voor eeuwig en voor?' Hij kijkt me glimlachend afwachtend aan. Ik glimlach breed.
'Voor eeuwig en voor altijd.'
The end.
[A/N]
Pfff, het was me een rit hoor! Sorry voor het zolang wachten, bet duurde even voordat ik er over uit was hoe ik het nou zou eindigen.
Binnenkort komt de dankwoord online te staan waar ik alles uitgebreid vanuit mijn standpunt meld hoe dit boek en de gebeurtenissen die daarbij horen voor mij zijn geweest! Maar voor nu wil ik gewoon zeggen dat Best Mistake aan zijn einde is gekomen.
Hoe vonden jullie het? Any thoughts?
Kisses,
Yous.