I Could Take You ft. Cameron Dallas❤️

There is nothing holding me back!🌬

De meiden beginnen te rennen en te schreeuwen, en het worden er steeds meer. "CAAAAM!" "Handtekening please!"
"Can I have a picture with you?"
"You are AWESOMEEE!"
Ik begin te lachen terwijl ik met Cam wegren van de menigte. "Jouw leven is net een topsport." Cameron lacht terug.
"Dat kun je wel zeggen, ja."
En dat is ook wel te zien aan zijn lichaam..
Denk ik bij mezelf. Ik schud de gedacht weg en focus me op het moment "nu".
"Wat doen we?" Schreeuw ik, boven al het gegil uit. "Verstoppen!" Roept Cam terug.
We zigzaggen door een massa mensen heen, zodat ze ons niet zo makkelijk meer kunnen vinden. Dat schuilen we tussen een steegje.
"Jeetje." Ik ben uitgeput. "Hoe houd jij dit vol?" Cameron drinkt in een teug zijn ijskoffie leeg. Ik zie nu precies zijn ogen,
doordat er zwak licht op schijnt.
"Ik ben wel wat gewend, vooral toen de MAGCON-Tour aan de gang was."
Ik kijk voorzichtig naar buiten, tot grote opluchting hoor ik geen gegil of gekrijs meer.
Ik doe mijn jas uit en pak mijn telefoon.
Dan komen er tientallen berichten binnen van; hè, personen die ik niet eens ken?
Het is op Instagram. Er verschijnt een foto waar Cameron en ik wegrennen, hand in hand.
Waarschijnlijk is die genomen door een van de fans die achter ons aan rende.
Ik schrik door de tekst die eronder staat.
"Die stomme bitch heeft er voor gezorgd dat wij Cameron Dallas niet konden ontmoetten enz.😡😤 Tag haar hier in, zodat zij dit ziet👇🏻." Talloze personen hebben mij in alle haatreacties getagd. Ik slik.
Mijn kin wordt opgeheven.
Dan zie ik Camerons bezorgde gezicht.
"Wat is er, honey?" Ik laat hem het bericht zien. Zijn hoofd beweegt op en neer.
Naar mij, naar het beeld, en dan weer naar mij. "Trek je er niets van aan, haat en roddels komen overal voor." Ik zucht.
"De wereld is hard, en niet iedereen kan jou accepteren zoals je bent." Cameron drukt me tegen zich aan, en ik haal diep adem.
Ik sluit mijn ogen en laat me vallen tussen zijn armen. Even later kijk ik omhoog, en ik zie zijn ogen weer. "Waarom ben je contact blijven houden met mij?" Camerons lippen krullen omhoog. "Omdat je interessant bent, Char.
Jij zag me op het begin niet als dé beroemde viner Cameron Dallas, maar als een vervelende lastpak die aandacht wilde en je continu stalkte." Cameron zet zijn Nike-pet op mijn hoofd. Ik begin te lachen.
"Dat klopt ook nog, weet je dat?"
Cam knijpt in mijn wang. "En ik hou van grappige types, met jou kan ik lachen."
Opeens bedenk ik me dat hij de hele wereld over reist. Dat betekend dat ik hem niet zo vaak zie als dat je een normale vriend zou zien. Cameron kijkt naar zijn mobiel en zucht.
Aan zijn blik kan ik zien wat er aan de hand is.
"Je moet weer verder, hé?" Vraag ik zachtjes.
Hij knikt. "Overmorgen heb ik een shoot van Calvin Klein in Canada." "Druk, druk, druk.." mompel ik. "Grappig hoor," antwoord Cameron sarcastisch.
"Sorry, ik heb een dip." Excuseer ik.
Hij kijkt me beledigend aan.
"Nee, niet door jou!" Zeg ik snel.
"Maar door die stomme media."
"I get it. Ik snap dat het moeilijk wordt, maar we blijven contact houden." Beaamt Cameron bevestigend. Ik knik.
Cam trekt een speelse grijns: "Vooral dat je dan weinig fun hebt zonder mij."
Ik schud zijn wilde geblondeerde
haren door elkaar.
"Irritant opscheppertje dat je bent!"
Plaag ik hem. Hij lacht, maar is dan even stil.
"Ik moet gaan. Mike, mijn chauffeur haalt me op." Ik trek mijn jas weer aan. "Ik snap het."
Hij geeft me een omhelzing. "Ik zie je morgen weer, toch?" Fluistert hij in mijn oor.
Ik geef zijn pet terug en knipoog. "Reken maar!" Ik pak zijn hand nog even stevig vast, en dan laat hij los. "See ya!" Roept hij nog.