Saat 08:30 da uyandım.İçimdeki bir huzur,müthiş derecede bir mutluluk vardı..Gamze hala uyuyordu.Gamzeyi uyandırmamak amacıyla yavaş hareketlerle odadan çıktım.Evden hiç ses gelmiyordu.Gitmişler miydi? Uyuyorlar mıydı? Parmak uçlarımda yavaşca yürüyerek ilerledim.Bir odanın kapısı hafif aralıktı..Acaba odada biri var mıdır diye merak ettim..Teşekkür amaçlı kahvaltı hazırlamak istiyordum..Yavaşça ilerledim ve kapının önünde durdum.Aralıktan içeriye baktım ve eveet!! Yüzünü tam görememiştim ama astronomiciye benziyordu.En azından diğerleri evde yoksa astronomici ve Gamze kahvaltı yapmış olurlardı.Diğerlerine de bir şeyler düşünürdüm..Yavaşça aşağıya indim.
Mutfağa girdim ve mutfağı keşfe koyuldum.Malzemelerin yerlerini bulmam zor olmadı.Daha sonra neler yapabilirim diye dolabı açtım..İçinde yok yoktu!
Önce çay suyunu koydum.Sonra kahvaltılıkları çıkarttım.Salatalık ve domatesleri hallettim.Daha sonra pratik yapımlı patatesli kekimin malzelemelerini kaba koyup çırptım, kalıba döktüm ve fırına attım..Dolaptan menemenlik malzemeleri çıkarttım ve onları hallettim.Tabi bu arada gözlerim soğandan dolayı felç durumda!!
Sonunda herşey tamamdı.Menemen ve kek olmuş ve masada yerlerini almışlardı.İşin kolay kısmı bitmiş ve zor kısmı beni bekliyordu.Onları uyandırmam gerekiyordu. Ama odalarına giremezdim.Bundan hoşlanmıyor olabilirler ve bana kızabilirdi...Ne yapacaktım ben? Ahh tabi ya..Önce Gamzeyi uyandıracaktım ve o da astronomiciyi ve eğer evdeyse diğerlerini uyandıracaktı..Tam mutfaktan çıkacaktım ki adını bilmediğim kurtarıcı meleklerimden biri içeriye girdi.
''Eee şey..Günaydın' diyebildim sadece.Evet kurtarıcı meleklerimden bir diğeri de evdeydi.
''Günaydın'' deyip gülümsedi ve masaya ilerledi. ''Bunlar senin eserin mi küçük hanımefendi'' deyip gülümsedi ve dilimlenmiş patates kekini alıp bir parça ısırdı. ''Defne'' dedim.
Anlamamış gözlerle bana bakıyordu.''Efendim? Anlamadım?'' dedi.
''Adım Defne.Ve de..evet benim eserim'' dedim ve gülümsedim.Küçük hanımefendi denmesini sanırım pek sevmemiştim yada hayır emin değildim..
''Haa sahi tanışamadık değil mi? Bende Doğuş'' deyip gülümsedi..
''Memnun oldum'' dedim gülümseyerek.O sırada içeri başka biri daha girdi.Kurtarıcılarımın hepsininin adını öğrenmek istiyordum.Adlarını bildiklerim şuanda tanışmış olduğum Doğuş ve adını o gece öğrendiğim Kuzgundu ve de Kuzgun ve diğer bir kurtarıcı meleğimin kardeşi olduğunu anladığım Gamze..Kuzgun? Ne garip bir isimdi..
''Oğlum Doğuş.Aştın valla sen kendini.Pastalar,yemekler,kahvaltılar...'' deyip kahkaha attı adını bilmediğim Gamze'nin diğer abisi olan kurtarıcı meleğim.
''Bu da boş konuşan Emremiz..'' dedi Doğuş sırıtarak.Bende gülümsedim,kahkaha atmak istemiştim fakat ayıp olur diye atmadım. Daha sonra Doğuş yapmacık bir sinirle ''Emre başlama yine.Allah Allah ya.Artık kaç yıl başıma kakarsınız.Ben yapmadım Defne yapmış'' dedi ve geçip masaya oturdu.
''Şaka yapıyorum be oğlum..O zaman ellerine sağlık küçük rapunzel '' deyip gülümsedi ve masaya ilerleyip ''bakalım Doğuş kadar güzel yapabilimiş misin?'' diyip kahkaha atmasıyla Doğuş tarafından kafasına çay kaşığını yemesi bir oldu.Aralarındaki olayı tam anlayamamıştım ama artık dayanamayıp bende kahkaha attım.Doğuş'un surat ifadesi gerçektende komikti..O sırada astronomici ve Kuzgun girdi içeriye..Gamzeciğim sanırım hala uyuyordu...
''Bu ne gürültü sabah sabah..'' dedi ve gözleri masaya kaydı ardından gözleri faltaşı gibi açıldı ve hemen masaya oturdu.''Oh mis mis..'' dedi.Kuzgun da gülümseyerek masaya geçti ve yerini aldı..
''Ben Gamzeyi uyandırayım yoksa ona kalmayacak'' diyip gülümsedim ve mutfaktan çıktım.
-------------------DOĞUŞ---------------
''Oh mis mis'' dedi Ulaş.
Cenker''Doğuş pastane sözümün arkasındayım ne dersin?'' dedi.Gülmemek için dudaklarını ısırdığını görebiliyordum.Aslında yemek olayıyla ilgili dalga geçmeleri nedense hoşuma gitmişti ama bunu belli etmek istemiyordum,böyle iyiydi.
''Aynen Cenker..Bende öyle düşünüyorum ama kahvaltıyı Doğuş değil Defne hazırlamış'' dedi Emre.
''Olsun..Ben yinede sözümün arkasındayım'' diyip gülümsedi.''Neden Defne hazırlamış?''
''Belki iç güdüleri kuvvetlidir ve benim durumumu anlayıp hazırlamak istemiştir'' dedim,bende gülüyordum.
''Teşekkür amaçlı..Aklıma başka bir teşekkür gelmedi ve hazırlamak istedim'' diye ses duyuldu..Defne mutfaktan içeri girmişti ve arkasından da Gamze.
''Gerek yoktu ki..Teşekkür beklemiyorduk'' dedi Cenker.
''Fena mı beni kurtarmış oldu'' dedim,gülüyordum.
''Siz teşekkür beklemiyor olabilirsiniz ama ben gördüğünüz üzere teşekkür etme gereksinimi duyuyorum.Eğer siz olmasaydınız...Belki de şuan iki günlük bir bebeğe gebeydim.'' dedi.Sessizlik oluşmuştu...Sessizliği Ulaş bozdu.
''Seninle ne konuşmuştuk?Mesleğimiz olmasa da yeri geldiğinde en büyük ve en önemli işimizdi..Hadi geç oturda yemeğini ye'' dedi.Sesi normal bir tonda çıkmıştı.Defne masaya geçip sessizce oturdu.Tabağına biraz salatalık ve domates almıştı.Çatalıyla salatalıkları bir ileri bir geri ittiriyordu.
''Neden yemiyorsun?'' dedim.Herkes önce bana sonra da Defneye bakmıştı.
---------------------DEFNE--------------
İçim sıkıntılıydı.Eve dönmek istemiyordum...Eve gidip şiddet görmek istemiyordum.Babamlara hesap vermek istemiyordum,nasıl anlatabilirdim hem onlara? Sokak ortasında neredeyse tecavüze uğrayacaktım dört tane adam beni kurtardı,onlarlaydım mı diyecektim?
Burs kazanmış ve psikoloji bölümü okumuştum.Babamlar izin vermişti ama tabi bedeli vardı..Ben neye güvenerek psikoloji bölümü okumuştum acaba? Daha kendi sorunlarıma yetemezken gidip psikoloji bölümü okumakta neydi?Kendime yetemiyordum,kendi sorunlarıma açıklık getiremiyordum ve getiremezdim de..Şiddet görüyordum ve psikolojim biraz bozuktu değil mi? Ben bölümde hiç mi bir şeyler öğrenmedim..Neden kendime terapi uygulamayı başaramıyordum..Kuzgunlar halledeceklerini söylemişlerdi ama ya halledemezlerse? Gerçi o koca izbandutları halt ettilerde üvey babamla abime mi söz geçiremeyeceklerdi?
''Neden yemiyorsun?'' sorusunu duyunca yemek yemediğimin ve tabağımdaki salatalıklarla uğraştığımın farkına varmıştım.Bir anda tüm gözler bana döndü.Nereden başlamalıydım? Eve ne zaman döneceğim sorusundan mı? Yoksa neyin,nasıl düzeleceği sorusundan mı?Sanırım neyin nasıl düzeleceği sorusu yüzsüzlük olabilirdi.
''Eve ne zaman döneceğim?'' sorusunu sorarken bulmuştum kendimi..
''Dönmeyeceksin..Yani en azından bir kaç günlüğüne'' dedi Kuzgun.
''Neden?'' diyebildim sessiz bir şekilde.
''Senden önce eve biz uğrayalım istiyoruz.Eğer ailenle bir problem çıkarsa eve dönmene izin vermeyeceğiz.Önce seni bir otele yerleştiririz.Sonrada bizim evlerden birini ayarlarız orada kalırsın'' Sessizdim.Düşünüyordum..Bir problem çıkar mıydı acaba? Problem çıkmasını ister miydim?İsteyebilirdim sanırım..Artık o eve geri dönmek istemiyordum.Dönmezsem yine çalışır paramı kazanır,maaşımın çoğunuda kaybetmek zorunda kalmazdım..Kendime yeni bir hayat kurardım..
''Abii..'' dedi Gamze.Ben tabağımdaki salatalıklarla uğraşmaya devam ediyordum..''Eğer bir problem çıkarsa...Diğer evlerden birine değil bu eve yerleşip bizimle yaşasa?'' dedi sıcacık bir sesle.
Donup kalmıştım..Gamze beni gerçekten de sevmiş miydi? Bu beni mutlu etmişti...Bende onu çok sevmiştim..Ama burada kalmam imkansızdı..Gamzeyle birbirimizi sevmiş olsak bile tam anlamıyla tanımıyorduk birbirimizi..Ne ben Gamzeyi ve Kuzgunları tanıyor nede onlar beni tanıyordu...Hemde utanç verici olurdu..Beni sokak ortasında neredeyse tecavüze uğrayacakken kurtarmışlardı,hastalanmıştım hastaneye götürüp benimle ilgilenmişlerdi şimdi babam ve abim meselesine bakacaklardı sonrada sorun çıkarsa burda kalacaktım..Böyle bir şeyi kim kaldırabilirdi ki? Resmen ,beni kurtardıkları için tanışmıştık ve eğer burada kalırsam...Tam bir bela gibi hissederdim sanırım kendimi... Ama gelecek cevabı merak etmiştim..Nedeni? Yok..
''Gamze..'' dedi Cenker ve sanırım konuşmasına devam edecekti,cümleleri toparlamaya çalışır gibi bir hali vardı.Ben..Korkuyordum..Belli etmemeye çalışıyordum..Yüzlerine bakamıyordum..Ah be Gamze..Neden sordun ki? Şuan yerin dibine girmek ve uzun bir süre çıkmamak istiyordum.Yüzümün pancar gibi olduğuna emindim..Sanırım astronomici haklıydı.Burcumun özelliklerine fazlasıyla uyuyordum..
Ellerim buz kesmişti..Tüm utangaçlığımı bir yerlere savurmaya çalışarak yüzümü kaldırdım yavaşça...Herkes Kuzgun'a bakıyordu..Sanırım Kuzgun onların başı gibi bir şeydi.Kimseden çıt çıkmıyordu..Sanırım beni istemiyorlardı...İsteselerdi bir şey derlerdi değil mi? Aman neyse canım banane ki...İstemek zorunda değillerdi hem..Ağlamak istiyordum ama nedeni beni istememeleri değildi..Nedenini bende bilmiyordum yoktu ki...Ama ağlayamazdım yanlış anlarlardı!!
''Gamze sen hiç tanımadığın kişilerin arasında kalmak ister miydin?'' diye devam etti Kuzgun.Doğru bir soru sormuştu...Hiç tanımadığı kişilerin arasında kalmak ister miydi? Hiç tanımadığım kişilerin arasında kalmak ister miydim?
'Ulaşlar seni tanıyor muydu abi?'' dedi Gamze iğneleyici bir tonda.
YORUM YAPAN VE BEĞENEN HERKESE SONSUZ TEŞEKKÜRLERİMİ SUNUYORUM. BENİ NASIL MUTLU EDİYORSUNUZ BİR BİLSENİZ..ÇOK ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM..BU BÖLÜM PEK İÇİME SİNMEDİ AMA UMARIM SİZ BEĞENİRSİNİZ:/ BİR DAHAKİ BÖLÜM DEFNE'NİN ÜVEY AİLESİNİN ZİYARETİNİN BİR KISMINI OKUYACAĞIZ.UMARIM BEĞENİRSİNİZ.TEKRARDAN ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM:))) SEVGİLER..