Dries pakte me plotseling stevig beet en haalde mij in lutele seconden uit de deprimerende gedachten die elke vrouw zichzelf soms irrationeel aanpraat in de trant van,.."Stel dat dat mijn man vreemdgaat?!....
"Nadia?,..."Denk je nou echt dat ik heimelijk vóór een andere vrouw zou vallen, en alles wat ik met jou heb op 't spel zou zetten?!.....
Het anwoord wist ik diep van binnen al. Mijn intuïtie gaf mij op dát moment géén enkele allarmerend herkenbare gevoel die een bedrogen echtgenote zou moeten aanvoelen.
Om compleet eerlijk tegen mijn man te blijven en onze openlijke communicatieve huwelijk niet te benadelen vóór een éénzijdig roddeltje van onze praatgrage schoonzus, besloot ik om Dries het voordeel van de twijfel te geven.
Vluchtig moest ik denken aan wat mijn moeder altijd vertelde over de geruchten van bedrog. Volgens haar had je altijd twee scenario's bij zo'n desbetreffende roddel.
Het eerste was de echtgenote die alles vóór zoete koek aannam, en al bij voorbaat de echtgenoot veroordeelde, zonder enig tastbaar bewijs.
De tweede type echtgenote was de vrouw die in 1e instantie eerst haar man eerlijkheidshalve ondervroeg zónder bij voorbaat vingers te wijzen.
Het verschil en de clue was dat de eerste type vrouw teveel naar de fluisteringen van de shaytaan luisterde, met als gevolg dat ze ondoordacht haar huwelijk op het spel zette, waardoor ze alles kwijt kon raken na aanleiding van één simpele gerucht........
Met andere woorden....Een vrouw moet zeker van haar zaak zijn alvorens ze in paniek onrechtvaardig vingers begint wijzen.
Elk gerucht over ontrouw is en blijft een beproeving. Het kan op waarheid of op een gerucht gebaseerd zijn.
De keus om het naast je neer te leggen of om het tot op de bodem uit te zoeken, ligt simpelweg in jouw eigen vermogen van acceptatie en handelen.
Men dient daarbij ten alle tijden zijn reactie op wijsheid en zelfverzekerdheid te baseren, en zéér zeker niet op de paniek die anderen doelgericht in diens hoofd trachten te veroorzaken.
We bleven nog zeker tot middernacht loungend op onze bank filosoferen over de geruchten en de waarde ván het huwelijk en het onvoorwaardelijke wederzijds vertrouwen in elkaar.
Er zijn dáárvoor helaas géén garanties. Elk willekeurig echtpaar zal het moeten doen met de beloftes en plechtigheid die ze elkander hebben gegeven.
Één ding is zeker...Zolang je als echtpaar één lijn trekt en jullie huwelijk niet blootstelt aan scherpe tongen of jaloerse WesWes pogingen om die verbondenheid te ontbinden.
Dan heb je eigenlijk al bij voorbaat de destructieve pogingen van de shaytaan weten te ondermijnen. Soort van 1-0 op je huwelijkse beproevingen.
De volgende ochtend togen Dries en ik trots én herboren als één team samen met onze dochter Imane op weg naar haar 1e wendag op de peuterspeelzaal.
Met haar ingebouwde spontaniteit had Imane gek genoeg alleen maar oog vóór haar nieuwe mede klasgenoten.
Ze huilde géén enkel moment, en toen Dries en ik afscheid mochten nemen, gaf ze geen kick wat betreft de heimwee issues van alle peuters die voor het eerst naar school gaan.
Nadat we samen bij de brasserie in de stad hadden ontbeten, zette Dries mij thuis af en reed vervolgens naar zijn werk.
Het was mijn vrije dag en ik had al een aantal hoognodig bedachte huishoudelijke taken op mijn 'To do list' gepland voor die bewuste dag.
Buiten het feit dat ik op dat soort dagen nóóit werkgerelateerde taken ondernam, besloot ik om alvorens die saaie huishoudelijke klussen te starten, even mijn werkmail te checken.
Eén mail van mijn collega Siham trok mijn aandacht,....Amina, Sara en de familie van wijlen Souf waren weer terug uit Marokko.
Ze verbleven na de begrafenisplechtigheid van Souf langer dan gepland in marokko.
Ik besloot impulsief toch nog vluchtig naar Anima te bellen, puur om haar een hart onder de riem te steken als rouwende moeder.
Routinematige wist ik als ervaren hulpverlener dat nú de begrafenis praktisch achter de rug was, automatisch de pijnlijkste rouwfase pas echt ingeluid werd.
Anima was ondanks haar hoorbare vermoeidheid gemarkeerd door een schore stem, blij om weer thuis te zijn. "Allah swt is groot zei ze dankbaar met een onoverwinnelijke daadkracht in haar stem.
De reden dat ze langer in Marokko verbleven, kwam doordat Amina na jaren stilte alsnog de boedelscheiding met haar ex-man aldaar moest afhandelen.
Na al die jaren dat haar ex-echtgenoot Ajoub en tevens vader van al haar kinderen zichbaar de bloemetjes buiten zette met zijn piepjonge tweede vrouw, die tevens evenoud was als hun oudste kind, had Amina eindelijk de moed bij elkaar geraapt, om alle gezamelijke bezittingen met behulp van een gespecialiseerde advocaat uit Marokko aan te vechten.
Haar ex-man was volgens Amina niet enkelt een man met losse handjes, maar óók een geboren narcist.
Terwijl Amina in Nederland nauwelijks rond kon komen als gescheiden alleenstaande moeder met 7 kinderen, genoot haar ex-man samen met diens nieuwe vrouw openlijk van alle bezittingen die hij samen met Amina gedurende hun 35 jarige huwelijk samen hadden opgebouwd.
Na het dramatische overlijden van haar tweede zoon, leek het net of Amina naast haar onnoemelijke verdriet ook haar natuurlijke oerkracht had hervonden.
Als Berber meisje uit Nador, had ze 40 jaar geleden wonderwel alle vooroordelen over de welbekende culturele Berbers versus Arabieren issue, bij haar Arabische schoonfamilie de kop ingedrukt.
Ze had gedurende haar huwelijk als een leeuw gevochten om haar kids op z'n minst zowel de Amazigh als de Darija dialecten en cultuur te mogen onderwijzen, puur omdat haar schoonmoeder stigmatiserend hét Amazigh een 'ordinaire' dialect vond.
Amina was één van de voorbeeld vrouwen die verder keken dan cultuur, gewoontes en dialecten. Ze was een hartenmens die iederéén accepteerde zonder vooroordelen.
Dat was zichbaar in haar gezin terug te zien waarvan 2 dochters en 1 zoon met een Arabier, Berber,en Algerijnse waren gehuwd.
Haar kinderen gingen op school vredevol met kinderen van allerlei nationaliteiten om, en Amina had zelf al decenia lange vriendschappen met vrouwen van verschillende afkomsten.
Zodoende kookte ze naast de traditionele Marokkaanse keuken, óók met alle gemak allerlei gerechten uit verschillende werelddelen. Zoals o.a: Nasi, Roti, Manti, Dolma, Pilaf, Bulgur, Fufu, Stampot, Zoervleisch, Waffels etc,...Niets was vreemd óf onhaalbaar voor de leergierige Amina.
Wat was ik blij vóór Amina!!,...Dit noemt men pas zegevieren! "Zonder strijd géén overwinning",...Of zoals Amina het zelf zo mooi telefonisch afsloot:, "Elke beproeving is de moeite waard om na de bittere fase voldaan de vruchten te plukken.
En Amina had enorm geplukt!...
Twee huizen waarvan één in haar geboorte dorp en één in de stad en onnoembare hectaren vruchtbaar grond en verschillende inboedel en bezittingen die Amina in de loop der jaren hoopvol naar Marokko stuurde terwijl ze getergd, mishandeld en vernederd door Ajoub er nóóit optimaal van heeft kunnen genieten.
Na een lange telefoongesprek en een afspraak voor de aankomende week bij Amina thuis te hebben gemaakt, keek ik opgewekt door Amina's goede nieuws wezeloos naar mijn uitgestalde stofzuiger en sop emmers midden in de woonkamer.
Met de 'Survivor' peptalk van Amina in mijn achterhoofd besloot ik rigoureus van koers te veranderen.
Ik dook in mijn mooie doch rommelige handtas, die Nora inmiddels tot 'woontas' had omgedoopt, en viste het visitekaartje van de interieur-vezorgster die Samira mij een jaar geleden met alle plezier overhandigde, nadat ik toentertijd wekenlang klaagde over het achterstallig schoonmaakwerk in mijn huis.
Als het aan Dries lag dan had ik het toen al gestart, maar mijn perfectionisme als ubber mocro vrouw weerhield me daar lange tijd vanaf.
Een vrouw hoort eigenhandig voor haar man en kinderen te zorgen! Word er altijd in onze gemeenschap verteld.
Nadat ik een afspraak maakte met de professionele intérieur verzorgingsbureau, kon ik vervolgens op mijn dooie akkertje nog een heerlijke hete 'nana-thee' in mijn serre drinken voordat Tanja, een nette interieur-verzorgster van middelbare leeftijd aanbelde.
In een mum van tijd kuiste en boende ze in een recordtempo van minder dan 4 uurtjes met volle moed als een volleerde wervelwind mijn gehele appartement van boven naar beneden.
Als 'bonus' adviseerde ze me nadat ze mij met het avondeten zag struggelen ook haar vriendin Hayat aan als professionele freelance kokkin aan.
Ze liet me foto's van Hayat's kookkunsten zien.
Van al die heerlijke Mgharba gerechten begon ik al spontaan te watertanden bij het zien van al die verschillende traditionele schalen: Msemen pannenkoeken, L3des linzenschotel, Harira soep, en allerlei vormen van Tachnift panbroden etc.
"Soms moet je jezelf als hardwerkende vrouw, echtgenote en moeder ook 'een beetje kietelen! Zei Tanja wijselijk waarna ze vertrok en mij opgelucht in mijn schone huis achterliet.
Relaxed vanuit onze héérlijke loungebank, belde ik uitgebreid met Nora voor een update van mijn behaalde doelen ter verbetering van mijn huishouden, mijn energie plus humeur.
Nora gierde van het lachen en beaamde dat mijn nieuwe aanpak een goede keus was wat betreft het weghouden van die ziekmakende hoge stresslevel, die ooit elke moderne perfectionistische huisvrouw zal nekken tot een serieuze burn-out.
De week vloog voorbij en Dries was opgetogen door mijn constante vrolijke humeur, sinds Tanja wekelijks een paar uur onze huis poetste en Hayat op de dagen dat ik werkte de heerlijkste gerechten klaarmaakte voor ons, om vervolgens alles op een nette gedekte tafel uitgestald achterliet.
Dit was verreweg het meeste dankbare wat we thuis aantroffen na een lange druke werkdag vergezeld door onze vermoeide dochtertje Imane na een enerverend dagje peuterschool en bso.
Na het eten konden we op ons gemak bijkomen met een heerlijk toetje in de serre die Dries grenzend aan de tuin had laten ombouwen. Zo kon ik ook s'winters verwarmd en relaxed het 'buiten' gevoel in mijn barok schommelstoel beleven.
Bij mooi weer konden de glazen puien met gemak open om de warme zonnestralen binnen te laten en vóór onze jaarlijkse barbecueën met vrienden en de families.
De volgende dag had ik 'buiten de deur' een werk afspraak met Sara. Amina bleek al vroeg naar haar zo geliefde wekelijkse markt te zijn vertrokken.
Het huis was na alle bezoek en drukte sinds het overlijden van Souf weer tot rust gekeerd.
Sara stapte nadat ze mij binnenliet vluchtig terug in haar bed en trok het dekbed demonstratief ver over haar hoofd heen.
"Ik heb gewoon nergens zin in!...."Ik haat mijn leven!!, zuchte ze klagend, zoals alle tieners het met regelmaat herkouwen, overtuigd dat ze de enigen in het leven waren die beproevingen moesten incasseren.
"Heb je nog wat van Omar gehoord?, vroeg ik zichtbaar geintereseerd. Prompt stak ze zichtbaar getrigerd haar hoofd vanonder het dekbed omhoog...."Ik word zoooooo moe van hem!! Klaagde ze vervolgens op hetzelfde riedeltje weer verder.
Sinds de liquidatie van Souf had ze alle telefonische contact met hem abrupt verbroken. Ze wist het even niet meer....Ik vertelde haar op verzoek van Omar hoe het nu met hem ging.
Toen ik over zijn wekelijkse moskee bezoeken en zijn wens om haar hand te vragen begon, schoot Sara in één nano seconden als door een wesp gestoken rechtop in haar bed.
"Wat?!?..."Omar?....De zoon van Halima en Ayman?..."Weyooow!....
Sara moest zelf hard lachen om haar van de hak op de tak opmerkingen.
Ondertussen kende ik Sara al zo goed dat ik een lichte sprankeling in haar ogen zag. Diezelfde twinkeltjes die ik herkende in mijn eigen ogen toen Dries mijn hand kwam vragen.
Pffffff....."Rachida mijn nicht die net als ik ook bijna 19 jaar is, trouwde toen we in Marokko waren. Vertelde Sara verbolgen....
"Je had mama moeten zien slijmen bij haar zus de moeder van Rachida, zei Sara minachtend. "Shkoon?, vroeg ik lachend.
Sara vertelde dat Amina de rest van hun vakantie continu opschepte over Rachida bij haar. Bij elke luie poging van Sara om Amina bij het huishouden te helpen, kreeg ze preken van Amina dat, Rachida beter kon koken, huishouden, bakken, schoonmaken.
En dat Rachida bijna perfect was en nu al met 19 jaar een groot deel van haar deen had gecompleteerd door haar pril gesloten huwelijk met Yassin die nog ijverig vóór arts doorstudeerde.
Wijselijk vertelde ik Sara geruststellende dat alle Mgharba yemma's dat automatisch deden als anderen leeftijdgenoten hun eigen thuiswonende dochters voorbij streefden door eerder te huwen.
"Zelfs ik had het aan den lijve ondervonden toen al mijn ouderen zussen gehuwd en uit huis waren!
"Mijn hoge studie en alle inzet konden daar niet tegenop in de ogen van mijn moeder en tantes! Zei ik lachend.
Eindelijk zag ik Sara voor het eerst sinds tijden oprecht glimlachen. Het deed me goed.
"En?....Vroeg ik...."Wat ga je doen als de vrijpostige Omar prompt met zijn tig zussen en zelfbenoemde "Ouwe" vergezeld met gedecoreerde kaarsen en suiker bij wijze van spreken deze week vóór de deur staan??..........