Zwadderich, Zwadderich, Zwadderich. Godsamme, waarom zijn er zo weinig boeken over Zwadderich? Het lijkt wel alsof ze willen verbergen waar die familielijn vandaan komt. Ik heb er vandaag even naar gevraagd bij Anderling, maar die had duidelijk geen zin om het uit te leggen. Wacht eens, waarom zoek ik eigenlijk bij de Zwadderich familielijn? Ik kan best een afstammeling zijn van een andere familie.
Geïrriteerd loop ik de bibliotheek weer uit. Hier heb ik weinig aan. Het zal nog moeilijk gaan worden om er achter te komen wie mijn ouders zijn of waren. Ik kijk even op mijn horloge. Kut, we moeten naar waarzeggerij! Ik ren met mijn spullen snel richting het lokaal, die ik weet door de boeken en klim meteen de trap op.
'Ah juffrouw Verbrugge, ik had al voorspeld dat u te laat zou komen. Ga snel zitten' zegt Zwamdrift. Haar tien keer vergrootte ogen kijken me vanachter jampotglazen aan. Ik plof zuchtend neer bij Hermelien.
'Oké jongens en meisjes ik wil dat jullie de thee in je kopje opdrinken en dan bekijken wat voor soort voor de theeblaadjes hebben.'
De thee was niet te drinken, maar goed. Ik geef mijn kopje aan Hermelien en krijg de hare ervoor terug. 'Je hebt een wolkje Hermelien' mompel ik. Ik blader door het boek heen op zoek naar het wolkje.
'Je zult je steun vinden bij vrienden en een dierbare redden'
Uhuh. Duidelijk.
Ik grijns en Hermelien grinnikt zacht. 'Echt dit vak man' zegt ze. Ik kijk nieuwsgierig naar mijn kopje. 'Wat heb ik?' De mompelt iets wat op 'slang' lijkt en zoekt naar het goede plaatje.
'Grote geheimen zullen worden ontdekt en een nieuw leven wordt ingeblazen'
Ik vouw van papier een vogeltje, blaas ertegenaan en laat het opvliegen. 'Zo, de eerste is uitgekomen.' Hermelien barst in lachen uit wat ons een aantal verbaasde blikken oplevert. Ik volg het vogeltje richting de tafel van Harry, waar professor Zwamdrift bij staat. Oh ja, de grim. Ze laat een geschrokken gil.
'J-je hebt de grim!' stottert ze. Hermelien en ik rollen gelijktijdig met onze ogen. Harry's ogen worden groot en hij kijkt ons even bang aan. 'Volgens mij is dat gewoon een hond hoor' zegt Hermelien terwijl ze in Harry zijn kopje kijkt. Zwamdrift zucht geërgerd. 'Meisje ik bespeur geen enkele aura bij jou. Je bent zo aards als wat.'
Die pikte Hermelien niet.
Ze staat op en loopt geërgerd weg. Gelukkig voor haar gaat precies de bel zodra ze het lokaal uit is. Ik pak mijn spullen in en loop snel naar Harry en Ron toe. 'We moeten naar Gedaantewisseling' zeg ik. Harry is nog steeds bleek en knikt afwezig. Ik kijk naar Ron en trek mijn wenkbrauw op. Ron schudt zacht zijn hoofd. Met zijn drieën lopen we het lokaal uit.
Ron en Harry zijn druk in discussie over het theekopje. Ik besluit om maar wijselijk mijn mond te houden voor ik dingen verklap. Zou je ook Gaffel kunnen zien in zo'n kopje?
'Jongens hou nou eens op over dat kopje' klinkt opeens achter ons. Geschrokken draaien Ron en Harry zich om. 'Hermelien waar kom jij opeens vandaan?!' roept Ron. Hermelien zelf kijkt hem geërgerd aan. 'Ik loop hier al de hele tijd Ronald Wemel.' Ik grinnik zachtjes en ga naast haar lopen.
'Hoe waren Dreuzelkunde en Voorspellend rekenen Mien?' vraag ik zacht. 'Super' antwoordt ze enthousiast. Ondertussen zijn we bij het lokaal aangekomen en gaan we snel zitten. Het is niet verstandig om bij Anderling te laat te komen.
Ze verandert in een kat en weer terug, maar niemand klapt. Iedereen zit met zijn hoofd bij de waarzeggerij les van net. Ze kijkt ons verbaasd aan. 'Wat is er met jullie aan de hand? Welke les hebben jullie net gehad?' vraagt ze. 'Waarzeggerij professor' antwoord ik. De rest is niet heel spraakzaam. Ze zucht. 'Ah en wie gaat er dit jaar dood?'
'Ik' Het duurde even voor Harry reageerde. Anderling kijkt hem medelevend aan. 'Dan moet ik even mededelen Potter dat ze elk jaar wel de dood van een leerling heeft voorspeld en het nog geen een keer uit is gekomen. Dus als je het niet erg vindt geef ik je wel gewoon huiswerk op. Mocht je onverwachts dood gaan, hoef je het niet in te leveren.'
Dat vrolijkte de stemming in de klas goed op en er klinkt zacht gegrinnik. Ze kijkt opgelucht de klas rond en gaat weer verder met haar les. Ik zit met mijn hoofd zelf eigenlijk niet eens bij de les. Het is niet saai ofzo, maar hoe ze verandert naar een faunaat.. Dat wil ik ook!
Mijn missies zijn bekend: Sirius zoeken, mijn echte ouders vinden en een faunaat worden.
'Harry je hebt toch niet echt een zwarte hond gezien' vraagt Ron. We zitten in de grote zaal te lunchen. Hierna hebben we een tussenuur dus veel haast hebben we niet. 'Jawel' mompelt Harry. Hij prikt met zijn vork lusteloos in het eten. Ron vertelt over zijn oom en dat hij 24 uur later dood was. Hermelien en ik zuchten geërgerd. Ik pak Harry's schouders vast en draai hem naar me toe, zodat hij me recht aan kijkt.
'Harry je zal niet doodgaan. Die hond die je zag, was echt geen grim geloof me. Je moet je niet meer zo druk maken, want je zult dit jaar en volgend jaar en de jaren daarna nog gewoon aan ons vast zitten en blijven leven. Je moet me echt geloven Harry. Als ik zeg dat iets gaat gebeuren, dan is dat ook zo.'
Hermelien knikt instemmend, maar bij Harry is de twijfel te zien. Ik glimlach bemoedigend. 'The boy who lived, Harry. Die jongen zal gewoon blijven leven' fluister ik.
'Als jij zo nodig de toekomst kan voorspellen Kate, wat gaat er gebeuren dan' vraagt Ron opeens met volle mond. Ik zucht. Die jongen is altijd zo subtiel. Hermelien geeft hem geërgerd een stomp. Ik kijk even op de klok. Er gaat volgens het boek niet iets bijzonders gebeuren.
Dan komt er een raar gevoel naar boven. Het beeld wordt wazig, en dan een ander weer scherp. Ik zie Draco naar binnen lopen met Korzel en Kwast. Voor hen wil Marcel net de zaal uit lopen, maar Draco steekt zijn voet uit en Marcel struikelt. Ze beginnen allemaal te lachen. Dan ziet hij Harry en loopt grijnzend naar hem toe..
Het beeld verdwijnt weer. Verbaasd knipper ik een paar keer. Wat was dit? Een visioen? Daar leek het wel op. Maar ben ik dan een waarzegster? Nee, toch?
'Zo meteen komen Malfidus Korzel en Kwast naar binnen lopen en laten Marcel struikelen' zeg ik. Ron lijkt even verbaasd de kijken maar grijnst dan. 'Ja, ja'
Achter hem gaat de deur van de grote zaal open. We draaien ons er naar toe en ik zie een witblond hoofd naar binnen komen. Gevolgd door twee dikke onnozele ezels. Draco, Korzel en Kwast. Marcel wil net de zaal uit lopen en zoals verwacht steekt Draco zijn voet uit. Ze lachen Marcel hard uit die met een rood hoofd weer opstaat en wegloopt.
Ron kijkt me ondertussen met open mond aan, maar ik richt mijn aandacht op Draco. Hoe durft die kwal? Ik heb nou wel beloofd een oogje in het zeil te houden, maar hij moet niet denken dat hij dit kan maken. Opeens ziet hij ons zitten en wenkt de ezels onze kant op.
'Kijk eens wie we daar hebben, De Jongen Die Bleef Leven maar wel flauw valt van dementoren. En je voorspelling bij waarzeggerij? De grim. Ik ga je niet missen.' Hij kijkt met een gemene grijns onze kant op. Hermelien en Ron zitten aan de andere kant van de tafel, maar staan toch dreigend op. Ik doe hetzelfde. Hij moet niet denken dat hij dit kan maken. Met mijn staf in mijn hand doe ik een stap naar voren.
'Zo modderbloedje, wat denk jij te doen?' Draco trekt zijn mond in zijn bekende scheve grijns. Een grijns die ik het liefste van zijn kop af wil slaan. 'Kate, ga weer zitten' mompelt Harry. Ik snuif.
'Nee Harry. Deze jongen moet beseffen dat hij niet de koning van Zweinstein is.' Het lijkt alsof er even een bange blik te zien is in de ogen van Draco, die waarschijnlijk komt door mijn woedende houding.
'Wat denk jij tegen mij te kunnen doen modderbloedje' sist hij.
'Ze is geen-'
'Stil Ron' roep ik. Ik moet eerst weten wie mijn ouders zijn, dan kan ik pas zeggen dat ik een volbloed ben. 'Levicorpus' sis ik. En een harde gil maakt duidelijk dat mijn spreuk gelukt is. Draco hangt aan zijn enkels in de lucht.
'Hij gilt net als een meisje' grinnik ik en ik kijk triomfantelijk naar de bungelende Draco. Naast mij zijn Harry, Ron en Hermelien in lachen uitgebarsten. 'Laat me zakken bij Merlijns Baard!' roept Draco woedend. Hij heeft geluk dat hij op dit moment een broek onder zijn gewaad aan heeft, bedenk ik, als de herinnering van Sneep in mijn gedachten langs vliegt. Ik haal mijn schouders op. Hij weet de tegenspreuk duidelijk nog niet. Wacht, niemand kent deze spreuk nog.
'Wat jij wilt. Liberacorpus' Met een plof valt hij op de grond. Luid vloeken strijkt hij zijn gewaad weer goed.
'Ik zal je-' Hij wil zijn toverstok trekken, maar komt er dan achter dat hij die niet meer heeft. Heel misschien heb ik die heel snel van de grond gejat toen hij in de lucht hing te spartelen.
'Zoek je iets?' vraag ik zo onschuldig mogelijk en hou de toverstok voor zijn neus. Woedend grijpt hij hem uit mijn hand en loopt weg.
'Zo, daar hebben we ook geen last meer van' lacht Hermelien.