Vijf dagen later voelde ik me nog steeds niet goed.
Er knaagde iets aan me.
De lessen gingen gewoon door, net als de intense blikken die Owen me altijd schonk. De school was gelukkig opgeknapt van de brand en ik praatte nauwelijks met iemand. Zelfs niet met Rafaël. En Ian hield me in de gaten... wat ik raar en eng vond.
'Dus, leerlingen,' sprak de docent, wiens naam ik nog steeds niet wist. 'wat jullie moeten weten is dat engelen en demonen niet echt kunnen dood gaan. De engelen gaan terug naar de Hemel en blijven daar vast zitten en de Demonen in de Hel.' Gelijk schoot mijn hoofd omhoog. Wát? Demonen konden niet dood? Maar ik zit hier, en ik was Mara in mijn vorige leven...
De docent keek me recht aan, alsof hij me een boodschap wilde geven. 'De demonen en engelen krijgen soms wel een nieuw leven, omdat ze een taak moeten volbrengen. Hun zielen blijven dan in Hel of Hemel.' rondde hij af. Hij klapte in zijn handen, om de aandacht van de leerlingen te krijgen. 'We gaan nu Practicum doen. Zijn jullie er klaar voor?' riep hij, waardoor een paar demonen juichten. Verbaasd fronste ik. Practicum op deze school? Niet verwacht.
Nadat iedereen uit het lokaal was, liepen we naar het zogenoemde Practicum lokaal. 'We doen bijna nooit Practicum, omdat de leraren het te gevaarlijk vinden,' informeerde Nathan toen hij mijn verwarde blik zag. Hij was een van de demonen die best schattig was, om te bekennen.
'Oh.' mompelde ik, blij knikkend. Interessant. En wat deden we dan in die Practicum?
'We gaan onze krachten oefenen. Ik zou zeggen: laat zien wat je kan!' De docent liet iedereen in een lijn staan, waarna ieder een voor een naar voren stapte om hun krachten te laten zien. Het was fascinerend, want ik zag vuurkrachten, onzichtbaarheid en telekinese. Ik zag zelfs iemand die elastisch was! (A/N: telekinese is dat je dingen kan laten bewegen zonder iets aan te raken!)
Toen de docent mijn naam riep, schrok ik. Hij wist natuurlijk niet dat ik nog geen krachten had...
Uiteindelijk stond ik daar, terwijl ik schuifelde. Niet wetend wat te doen.
'Ze kan niets, ze is krachtloos!' riep een demon lachend. Ik balde mijn handen tot vuisten. Luid gefluister klonk en dat ging over in luid geschreeuw. De docent bedaarde de leerlingen en liep naar mij toe. 'Je hebt je vleugels al wel, toch?' vroeg hij, waarop ik knikte. 'Goed, goed. Dan hoef je je alleen te focussen op je kracht. Hoor je hart kloppen. Voel je bloed door je ademen stromen. Denk dan aan je kracht, aan je vorige leven. Sluit je ogen en probeer het maar.' knikte hij.
Gelijk sloot ik mijn ogen toen hij weg stapte en ik deed wat hij had gevraagd. Mijn hart klopte hard, mijn bloed pompte regelmatig door mijn aderen heen. Ik haalde diep adem en dacht aan mijn vorige leven. Hoe zou ik mijn krachten dan gebruikt hebben? Wat voor krachten zou ik hebben?
Gemompel klonk na enige tellen. Ik negeerde het en focuste me meer, denkend dat het alweer negatief was. Maar de leerlingen zeiden iets anders.
'Ligt het aan mij of is het hier warm?'
'Het lijkt wel een sauna hier.'
'Zijn we opeens in de Sahara beland of zo?'
Ik deed nog beter mijn best, kneep mijn ogen stijf dicht en bloed suisde in mijn oren. Krachten, krachten, krachten...
Op een gegeven moment klonk er geschreeuw en gegil. Onder mijn voeten voelde ik iets vloeibaars.
Water?
Mijn ogen openden zich om op tijd te zien hoe een grote golf water me omver gooide. Er kwam veel, heel veel water door de hoeken en gaten heen en het water bereikte nu al mijn middel. Had ik de kracht om water te besturen? De leerlingen keken gefrustreerd en zwommen naar de deur, terwijl ze probeerden de ruimte te ontsnappen. Tegen de tijd dat ik me ook begon te bewegen naar de deur, was het water al tot aan mijn schouders. In paniek zwom ik naar de deur toe, als een van de laatsten die weg wilden.
Het licht flikkerde uit door het water, dat zo hoog stond dat ik de vloer niet meer raakte. De docent zwom snel de kamer uit, zonder te checken of er nog iemand over was. 'Hé!' riep ik, om hem te stoppen. Hij hoorde me niet. Hij keek niet om!
'Hé, ik moet er nog uit-' En de deur was dicht geslagen met een klap.
Nu was ik alleen. Alleen in een kamer die ik onder water had laten staan.
Zuchtend sloot ik mijn ogen, terwijl de realisatie me hard sloeg. Ik had waterkrachten, maar kon het niet handelen. Toen ik mijn ogen opende, schrok ik. Stond daar nou iemand, aan de andere kant van de ruimte?
Ondanks dat het donker was, kon ik een figuur zien. Degene had brede schouders en stond stil. Het water steeg nog iets.
Hoe kon ik het water ooit stoppen en wie was die persoon?
'Wie is daar?' riep ik, boven het water heen. Het water steeg en ik was bijna bij het plafond. Niet in paniek raken, niet in paniek raken...
Snel maakte ik een besluit en zwom naar de gestalte toe. Het was een risico, maar als ik hier ooit uit wilde, zou ik hulp nodig hebben.
Ik hapte naar zuurstof en zwom snel naar de gestalte toe. 'Jij daar! Help...'
In een milliseconde was de gestalte verdwenen. Ik gilde.
In mijn nek voelde ik een warme, rustige ademhaling. Bliksemsnel draaide ik me om, om in twee diepblauwe ogen te kijken.
Als ik niet zou verdrinken in het water, zou ik dat wel doen in deze paar ogen.
Langzaam stak hij zijn handen uit, om me bij mijn middel te grijpen.
'Ik zie dat je je krachten eindelijk terug hebt. Is het nu dan niet tijd voor een beetje actie, Tesoro?'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
NOG EEN FIJNE VALENTIJNSDAG!!! Ik draag dit hoofdstuk op aan degene die loner zijn net als mij... nou ja, Wattpad bestaat nog, weet je?
Drie keer raden wie "de gestalte" is!
Duuhhhhh.... Owen!
En... Mara's vorige ik heeft niet de echte ziel! Die zit nog vast in de Hel.
Dus... Mara heeft waterkrachten! Wat nog meer, denken jullie?? Theorieën?
Soms.... soms heb ik echt rare dromen. Ik droomde vandaag dus dat ik te laat kwam op school en opgegeten werd door zombies XD RAAR, IK WEET HET.
Wat is de raarste droom die je ooit heb gehad? Het volgend hoofdstuk wordt opgedragen aan degene die de beste reactie/droom heeft gehad!!
ADIOSSSS
Xxx Jaani