Zodra we aankomen bij het grote stadion achter het schoolgebouw, wacht hij tot ik ben afgestapt, propt het laatste beetje pizza in zijn mond en springt van zijn fiets af, waarbij de fiets omvalt. Hij pakt mijn hand/ pols en rent verder. "Ik ga het veld op, jij kan op de tribune zitten!" Roept hij tijdens het rennen. "Zie je zo!" Roep ik terug. Jason rent door, ik loop hem rustig achterna. Als ik op de tribune ga zitten, hoor ik zijn vrienden fluiten. Ik zie hoe Jason met zijn ogen rolt en een bal hard het goal inschopt. Ik zie dat hij gefrustreerd raakt door de jongens. "Die was mooi!" Roep ik, in de hoop zijn humeur te verbeteren. Jason draait zich even naar mij en hij grijnst. Zijn spieren komen goed uit in het shirt dat hij aanheeft.
"Hee, wat zie jij dr goed uit." Ik kijk op van Jason en zie dat er een jongen naast mij komt zitten. Érg dicht naast mij. "Ehm.. Hoi" Antwoord ik zacht terwijl ik meer de andere kant op schuif. "Niet zo verlegen." Fluistert de jongen zacht terwijl hij weer tegen mij aan komt zitten. Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen. Ik wend mijn hoofd de andere kant op, en probeer hem te negeren. Nogmaals schuif ik een stukje naar de andere kant. "Wat zei ik nou?!" Mompelt de jongen, plotseling boos. "Waarom kom je niet met mij mee?" Vraagt hij dan, poeslief. "Nee, nee dank je." Antwoord ik. "Je hebt toch geen keus." En daarmee pakt hij mijn bovenarm stevig vast. Het doet me denken aan hoe mijn ouders me altijd vastpakken. "Je hebt 5 seconden." Hoor ik iemand dreigend sissen. Ik kijk op en zie Jason staan, met naast hem de andere jongens. "Dacht je dat ik bang word van een stelletje derde jaars." Grijnst de oudere jongen terwijl hij mijn arm steviger vasthoud. "Één" begint Michael, die zijn geduld verliest. De oudere jongen staat op en zet zijn eerste stappen. "Twee." Sist Jason. "Kleuters." Zucht de jongen. "VIJF!" Roept Sem terwijl hij de jongen een klap in zijn gezicht geeft. Ik slaak een gilletje en kan me lostrekken. Ik zet een paar stappen naar achter en kijk toe hoe Sem een klap in zijn gezicht krijgt. Michael, de sterkste en oudste van allemaal pakt de jongen bij zijn kraag. "Jack" Gil ik terwijl ik mijn ogen dicht doe en op mijn knieën zak. Ik hoor de stemmen op de achtergrond vervagen. Alles speelt zich opnieuw af, hoe vader Jack raakte. Ik open mijn ogen voorzichtig en zie Jason voor mij zitten. "Hij is weg. Het is oké." Fluistert hij. "Waarom?" "Hij was dronken. Hij zit in de vijfde. Hij denkt dat hij alles is en iedereen kan krijgen." Legt hij uit.
"Je dacht aan je ouders of niet?" Ik knik en zucht. "Sorry" Mompel ik. Plotseling word ik omhoog getild door Scott, waardoor ik weer op beide benen sta. "Alles oké?" Vraagt hij. Ik knik. "Als hij je nog een keer lastig valt, hoor ik het van je." Mompelt Michael terwijl hij erbij komt staan. "Sem! Je neus!" Roep ik, maar hij wuift mijn zorg weg.
"Ik overleef het wel." Zegt hij doodsimpel terwijl hij het bloed met zijn mouw wegveegt.
544 woordjes😸