Deireen
"Push Dee! Push!" sigaw ng family doctor ng mga Montereal. "Push, I can see the crown now!"
I screamed as I tried my best to deliver the baby that Ruzz and I created. Pagod na pagod na ako, at sobrang sakit na at pakiramdam ko ay hinahati ako sa dalawa.
An answering bellow was heard from without and for a moment, the doctor and I tensed, afraid for a moment that he would come barging in like the first time.
"Your husband is a bully." the doctor whispered. "He actually said that if I make this hard for you, he's gunna shoot me in the head."
Kahit na nahihirapan ay hindi ko napigilan ang tawa na kumawala. Kasunod niyon ang masakit na paghilab mula sa kaibuturan ko kaya kinailangan ko na namang sumigaw. It atleast took my mind out of the searing pain.
I was panting heavily as it receded to a dull ache, my voice growing hoarse by the minute.
A single tear escaped my eyes. Hindi ko alam kung kakayanin ko pa. But I insisted on this.
Sinabi ni Ruzz na sa America ako manganganak, na pwede naming gawin yung painless method na sinasabi, pero ayoko. I want to feel it when my son came into the world. I want to feel a sense of bond that only us can feel because I've endured much for him. At lalonh ayoko rin ng CS. Nope. One blade is enough, but no more.
The doctor also made a green light on normal delivery kaya panatag ako.
Panatag ako hanggang kagabi. Pero nung nagsimula na ang totohanang sakit at hapdi, unti-unting nawawala ang kapanatagan ko. Gusto ko na lang ngumawa at tawagin si Ruzz, at umiyak sa balikat niya at sabihin na ayaw ko na. Kaso ang baby ko. Kailangan kong maging malakas para sa baby ko.
"One more Dee! One more big push! PUSH!!!"
I did, and I felt a warm slippery something went out of me as a sweet cry of a newly born babe filled the room. Inayos ng doktor ang maliit kong anak, at inilapit sa akin.
My little old man. Kulubot ang mukha niya at pulang-pula na animo'y kadugo ni Hellboy. Kulang na lang ay lagyan siya ng sungay sa ulo. His hands went up in the air as he yelled injustice because of the lack of sustenance.
"Baby Paris Montereal.. Welcome to your new world love..." I whispered in his ears.
He turned as if sensing my presence and smiled!
God, he smiled.
Babies don't smile until the second week, I think, but mine did!
He did! And my heart burst with joy.
---
Ruzz
"Hahaha! Naalala mo nung ipanganak si Brazil.. Mukhang mas malala pa ang tama ni Ruzzia kaysa kay Rio e! Tingnan mo't umiiyak ang loko!" kantyaw ni Mexico sa akin habang hindi matigil ang halakhak. Itinuturo niya ako sabay tumatawa ng pagkalakas-lakas.
Kung hindi lang talaga dahil sa pangako ko kay Dee, kanina ko pa binigwasan ang nakakalokong mukha ng isang to e! Wala akong pakialam kung andito ang mahal niyang si Niki at ang makulit na si Mico. Aararuhin ko ang mukha niyang iyan pag hindi pa siya tumigil.
"Hah! Tapos nung sumigaw si Dee, sumigaw din dude! Akala mo siya itong nanganganak! Hahaha!" ito naman ay si Rio.
Ang mga walang-hiyang to, porke't tapos na ang paghihirap ng mga asawa nila, akala mo kung sino nang magagaling.
"Magsitahimik nga kayong mga pun--" natigil ako ng biglang tumikhim si Niki at bumangis ang tingin sa akin ni Mexico, "Uh.. Magsitahimik kayo!?" bawi ko sa sinabi.
Mabuti at nakinig naman sila.
Tumayo ako mula sa aking kinauupuan at nagsimula na namang maglakad.
Asan na.. Please.. Please.. Sana okay lang sila. Sana okay lang si Dee. Sana..
"O, uminom ka para matanggal ang nerbyos mo." saad ni Rio nang biglang makaramdam ng awa sa akin. Iniabot niya ang isang baso ng sherry saka bumalik sa pagkakaupo.
Nagpapasalamat na kinuha ko iyon at isang lagukang tinungga ang laman ng baso.
Wala pa ring epekto.
Hindi naglaon, biglang nanahimik ang paligid. Wala na kaming naririnig na mga sigaw mula sa taas.
Wala na..
Pakiramdam ko ay biglang namatay ang puso ko dahil sa sobrang pag-aalala, at dahil nakatayo na ako, bago pa malaman ng mga kapatid ko ang balak kong gawin, nasa ikalimang baitang na ako ng hagdan at tumatalilis papunta sa kwarto na pinanganakan ni Dee.
"Ruzz! Yow, wag ka munang papasok!"
"Tigil!"
I pushed the door open with a bang and went inside, my eyes darting frantically all over the room.
Nakita kong inayos na ng doktor ang kalat at nasa tabi ni Dee ang maliit na tao. Kumakampay sa hangin ang dalawang kamay at paa niya na parang hinahamon ang mundo at ang mga tao doon. Ang magandang mukha ng pagod kong asawa ay nakapokus sa aming maliit na anghel habang ang isang ngiti ay nagbabadyang kumawala doon.
Ni hindi niya narinig na nagbukas ang pinto.
I walked slowly, careful not to disturb any of them. They both look like they have their own little world and I let them have it for a while.
Eventully, Dee's eyes went up until it meet mine. And then she smiled. And I fell in love all over again.
I hold up her hand, and gestured for me to come.
"Look at him love. Look at our Paris."
We both did.
The doctor came not long after and took Paris away leaving me alone with Dee.
I immediately went in to her neck and breathed in the scent of her, reassuring myself that she is safe. I felt her fingers curving in my hair and her exhausted arms cradle my head.
"I am so worried." I said, muffling my words with her neck.
"I know big baby. I can hear your bellows from here." she laughed delicately.
"I love you so much Dee. I love you. I love you, I love you."
"I love you too Ruzz."
"I love you so much more than you can ever comprehend."
"Okay baby."
"Nga pala, I called Skye, hindi daw siya makakapunta but she will come when her schedule lightens." Nakausap ko na din si Skylar at naipaliwanag ang mga nangyari. She was very understanding about Dee's plight.
Everything was looking good for us. Even tita Milicent wanted to come back and stay here for good. Para daw malapit siya sa apo niya.
Pumasok muli ang doktor sa kwarto kaya binalingan ko siya.
"Can I carry her to our bed now?" paalam ko sa kanya.
Ngumiti lamang ito at umiling.
"Not yet. Let her sleep and rest, she has to regain her strength."
God, I wanna be alone with her and tell her how thankful I am. Gusto kong alagaan siya at bantayan siya at protektahan siya. Ganun pa man, tumango na lang ako sa doktor.
A powerful surge of emotion crossed my heart that I have to breath in slowly to accomodate them all.
"I love you til forever my love.." bulong ko at pinanood syang unti-unting inangking tuluyan ng pagtulog.
---
Samantala, sa labas ng kwarto..
"Asan na si Ichi?" tanong ni Mexico habang kinakarga ang bagong karagdagan sa pamilya nila. Hindi sila titigil hangga't hindi nila nasasakop ang buong mundo, hangga't hindi hawak ng angkan ng mga Montereal ang pangalan ng lahat ng bansa.
Inilibot ni Rio ang paningin sa paligid.
"Andito lang yun e. Di man lang nagpaalam. Ayaw niya bang humawak sa baby?"
"Baka nag CR lang hon.." bungad naman ni Kamila.
"I saw him went that way." singit ni Kia habang itinuturo ang pinto. She's already turning seven this year and Rio's daughter has a brain who can shame a thousand high school students if they are to compete with her. "He looks pre-oc-cupied."
"Uhm. Baka may kakatagpuin siya Mico, hayaan na lang natin." ito naman ay galing kay Niki na karga-karga ang anak nilang si Mexico Jr. "And for Pete's sake, stop teasing him about his love life. Darating din ang panahon ni Ichi."
"Baka ang panahon niya pag maputi na ang buhok niya. Ano bang themesong niya, Kung tayo'y matanda na, sana di tayo magbago.. Pag maputi na ang buhok ko.." kanta ni Rio.
Nagtawanan ang magkapatid habang ang mga kababaihan naman ay pinilit ang sarili na wag makisama sa kalokohan ng mga asawa nila.
"I know a secret about Tito Ichi." mahinang saad ni Kia. "A nice nice secret."
Kaso walang nakarinig sa sinabi ng bata. Kaya ayun, walang nagtanong.
At walang nakaalam.
-end-
Missgladys07
---
A/N: guyth, I don't know when Ichiro's story will be posted. Just visit my profile from time to time so that you won't be huli.. Hihi.
Please support my stories by sharing and recommending it you your wattpad friends.
Hay lab u all.
As another journey ended..
Another begins..
Good luck to all of us guys!