Langzaam open ik mijn ogen en knipper ik een aantal keer stevig. Ik kijk versuft naar mijn handen die vastgeketend zitten aan de stoel waar ik op zit en begin er dan aan te trekken. Ik zucht diep als het niet lukt om ze los te krijgen en kijk vervolgens verslagen naar mijn benen als ook die vastgeketend zitten. Ik laat een gefrustreerde grom en probeer mezelf opnieuw los te trekken.
'Hallo!? Iemand hier? Laat me gaan, alsjeblieft!' roep ik wanhopig. Ik probeer mezelf opnieuw los te rukken. Ik adem diep in en uit en kijk schichtig om me heen. Het licht in het kamertje, voor hoever je het een kamertje kan noemen aangezien het meer op een cel lijkt, is slecht belicht waardoor ik bar weinig kan zien.
'Daniël? Alsjeblieft!' smeek ik en bijt hard op mijn onderlip. Waar in hemelsnaam ben ik? Is dit opnieuw Adnane's werk? Heb ik niet al genoeg over me heen gekregen?
'Thank god, je bent eindelijk wakker,' hoor ik een vrouwelijke stem geërgerd zeggen. Mijn hoofd schiet meteen haar kant op en met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik haar aan. 'Wie ben jij?' sis ik boos, terwijl ik mijn best doe om de angst in mijn stem te verbergen. Ik voel hoe mijn adem onregelmatig begint te worden door de woede en de angst die er in me op begint te borrelen. 'Ik? Ik ben jouw grootste nachtmerrie,' lacht ze even waardoor ik haar droog aankijk.
'Humor niet jouw sterkste punt? Oké dan, laten we maar meteen ter zake komen,' rolt ze met haar ogen terwijl ze er een stoel bij pakt en voor me komt zitten. 'Jij bent die ene Layla, is het niet?' sis ik nog even boos. 'Ik ben niet zomaar een Layla voor jou dame. Misschien was dat ik je grootste nachtmerrie zou zijn toch geen grapje,' rolt ze opnieuw met haar ogen. Ze slaat haar been over haar andere been heen.
'Wat moet je van me?' Ik haal opnieuw diep adem terwijl ik haar vragend aankijk. 'Je hebt wel wat van je vader af eigenlijk,' zegt ze ineens bedenkelijk zonder op mijn vraag te antwoorden. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog en verward kijk ik haar aan. 'Wat weet jij überhaupt over mijn vader?' vraag ik achterdochtig. Ik kijk haar fronsend aan als er zich langzaam een grijns op haar gezicht vormt. 'Je moest eens weten Meryam,' lacht ze terwijl ze terwijl ze over mijn schouder heen wrijft.
Ik kijk haar vies aan en til mijn schouder een stukje op zodat haar hand er van af valt. Haar aanrakingen doen me al niks goeds. 'Overdrijven is ook een vak, jeetje,' mompelt ze terwijl ze haar strakke rok af klopt. Ik reageer er niet op en blijf naar mijn handen staren.
'Hoe voelde dat? Er helemaal alleen voor staan na de dood van je, tja, moeder?' mompelt ze daarna. Ze kijkt me nieuwsgierig aan en gaat goed zitten. Ik kijk meteen weg als ze dat vraagt en draai mijn hoofd dan ineens weer naar haar toe als ik me bedenk.
'Ik denk niet dat dat jou iets aangaat,' antwoord ik met opgetrokken wenkbrauwen waardoor ze me verveeld aankijkt. 'Dan niet, maar ik heb wel iets dat jou degelijk zal interesseren,' haalt ze haar schouders op.
'Oh ja, wat dan?' frons ik.
'Die ene vriendin van je, Yassira? Weet je waarom ze al die tijd niet meer op je belletjes en berichtjes reageert? Zal meteen ook haar afwezigheid verklaren,' grijnst ze duivels. Ik voel hoe mijn mond langzaam open zakt. Woedend probeer ik mezelf opnieuw los te krijgen.
'Wat heb je met haar gedaan!?' roep ik woedend uit. Ik kon veel hebben, maar aan mijn dierbaren moest je gewoon echt níet komen. Ik voel hoe mijn adem zo langzamerhand weer onregelmatig begint te worden. 'Niks hoor, ik heb al wel wat research voor je gedaan,' grijnst ze en vouwt haar handen ineen. 'Je hoort me eigenlijk te bedanken,' vervolgt ze er achterna.
'Yassira, jouw zogenaamde vriendin, is er vandoor gegaan met haar geliefde. Ver, ver van jou vandaan,' zegt ze simpel waardoor ik haar lang aan blijf kijken. Ik schud hevig met mijn hoofd uit ongeloof en voel hoe mijn ogen beginnen te branden. 'En jij mijn liefste Meryam, werd voor de zoveelste keer weer zonder enkele reden achtergelaten,' lacht ze luid. 'Je liegt...' fluister ik ongelovig en blijf met mijn hoofd schudden.
'Je liegt!' roep ik nog eens woedend, maar tegelijkertijd ook geshockeerd uit. Meteen pakt ze mijn kin stevig vast en zorgt ze er voor dat ik haar recht in de ogen aankijk. 'Laat me je wat vertellen Meryam, en onthoud dit goed wil je,' spreekt ze kalm uit terwijl ze me doordringend aankijkt. 'Vriendinnen bestaan niet,' vervolgt ze sissend en laat me ruw weer los.
Met een trillende onderlip kijk ik haar aan terwijl ik mijn best doe om niet in huilen uit te barsten. 'Heb je trouwens al kennis gemaakt met Michael?' vraagt ze weer grijnzend en knikt met haar hoofd naar achter me. 'Michael?' vraag ik verward, waarna ik even slik. Ik draai mijn hoofd langzaam om naar achter. Mijn adem stokt bij het zien van het lijk en in shock draai ik me snel weer naar haar om.
'W-Wie is dat? En waarom is hij dood!?' gil ik hysterisch door wat ik zojuist heb mogen aanschouwen. Met grote ogen staar ik de vrouw voor me aan. Ik sta echt op het punt om te hyperventileren. Ik voel het gewoon. 'Zoals ik al zei, Michael, oftewel jouw persoonlijke bodyguard, die jou dus had moeten beschermen,' vertelt ze alsof het niks is. Ze kijkt even onderzoekend naar haar nagels.
'B-Bodyguard? Maar hoe...' vraag ik ongelovig en knijp stevig mijn ogen samen. Beheers je zelf Meryam, niet zomaar panikeren. Dit is gewoon iets teveel informatie om te verwerken. Verlies jezelf niet. 'Één van Benahmed's mannetjes. Je bent al die tijd zonder dat je het door had achtervolgd geweest. Michael heeft zijn werk duidelijk niet goed verricht. Het is dom dat hij Daniël achterna is gegaan eigenlijk. Je zou toch een verloren zaak zijn,' begint ze weer te lachen.
Met grote ogen blijf ik haar aanstaren en weet ik niet meer wat ik moet denken. Miljoenen vragen spoken er door mijn hoofd heen en even lijkt het alsof ik mijn tong ben verloren. 'David! Zorg er voor dat zijn lijk ergens wordt neer gedumpt, ik erger me er namelijk dood aan!' roept ze ineens vies kijkend terwijl ze recht in de camera linksboven in de kamer kijkt wat mij nog niet eens was opgevallen.
Ik slik als er ineens twee mannen naar binnen komen gewandeld en het lijk mee sleuren alsof het niks is. 'Jullie zijn ziek...' fluister ik duidelijk walgend van haar. Ik sla mijn ogen dan neer. 'Dit is onze manier van overleven, deal with it,' zegt ze alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nijdig kijk ik haar aan terwijl ik mijn nagels in mijn handpalmen zet om mezelf te beheersen.
'En jij gaat me nu eens heel leuk alles vertellen wat jij over Benahmed weet, dus kom op,' beveelt ze me ineens waardoor ik plotseling begin te lachen. 'Ik ga je precies niks vertellen,' sis ik boos wat haar mij dit keer fronsend laat aankijken. 'Volgens mij heb jij echt geen flauw idee naar wat ik allemaal in staat ben te doen Meryam. Een dode Michael achter je hoorde eigenlijk al genoeg te zeggen,' sist ze terug. Onverwachts houdt ze in een snelle beweging een scherpe mes tegen mijn wang aan.
'Spreek of ik druk. Ik denk niet dat je voor de rest van je leven met een lelijk litteken wil rondlopen. Althans, dat is als je hier tenminste nog levend uitkomt,' dreigt ze waardoor ik hevig slik. Ik haal diep adem en kijk haar aan. Ik negeer de mes tegen mijn wang aan en blijf haar aankijken. Laat geen angst zien Meryam, je kan dit.
Lang blijf ik haar maar aankijken terwijl er zich een diepe frons op mijn gezicht vormt. 'Ik begrijp het niet meer...' fluister ik verward. 'Wat is er Meryam? Kom ik je bekend voor?' vraagt ze grijnzend. Ze drukt mijn hoofd ineens dichterbij die van haar. 'Wie heeft er nog meer mijn neus, lippen en haar!? Kijk er naar!' schreeuwt ze ineens woedend.
'Wie heeft er de exacte gezichtsstructuur als die ik heb?! Spreek!' roept ze wanhopig verder. Ze kijkt me recht in mijn ogen aan. 'Wie ben jij?' fluister ik zachtjes, vol ongeloof. 'En waarom lijk ik op jou?!' voeg ik er nog snel geschrokken aan toe. Dit kan gewoon niet waar zijn.
'Ik, mijn liefste Meryam, ben Layla van der Kampen. Of zoals ik eigenlijk hoorde te heten, Layla Ahmadi,' fluistert ze terug terwijl ze met het puntje van haar mes steeds dieper in mijn wang drukt.
Ik voel een druppeltje bloed langs mijn wang naar beneden glijden en knijp mijn ogen meteen samen tegen de pijn. Ik open mijn ogen weer en merk hoe er zich inmiddels al tranen in mijn ogen hebben gevestigd.
'Wie in godsnaam ben jij!? Geef normaal antwoord!' vraag ik dit keer harder. Mijn borstkas gaat hevig op en neer, wat géén goed teken is. Haar gelach vult de ruimte en met grote ogen blijf ik haar aan kijken.
'Ik ben jouw moeder, Meryam.'
[A/N]
Babes, just wanted to say I LOVE you guys. That's all.