Deireen
Kahit nung papunta na ako kay mommy, in my mind, I can't really shake off that disturbing thought about how Zed asked me kung magtatagal ako doon. Something is definitely in the air and I felt that if I would just look clearly, malalaman ko kung ano iyon. But exhaustion, combined with my waning energy this past few days befuddled my mind making it impossible to investigate the matter deeper.
Binuksan ko ang radio at sinubukang kalmahin ang isip ko. Part of me is truly afraid now. Dati wala akong pakialam kung mamamatay ako o ano, pero ngayon, natatakot na ako. Natatakot ako na baka putulin ng Diyos ang kaligayahan na natagpuan ko dito, natatakot ako sa mga posibilidad. And for the first time in my life, I truly hated the fact that I have this despicable disease.
Still, life is to be enjoyed ika nga. And my three days time with Ruzz was worth a thousand years for me. I can say proundly that I was the happiest, most contented woman alive.
Pagdating ko sa bahay, halatang nagulat ang guard sa pagdating ko. He said that mom didn't expect me dahil wala daw binilin sa kanya.
I told him that it was fine, may kukunin lang ako sa kwarto ko, and that after I take it aalis din naman ako.
Binilin ko na din na wag nang abalahin pa si mommy since I know na kapag nalaman niya na andito ako, ide-detain niya lang ako hanggang sa hindi na matuloy ang balak kong date namin ni Ruzz.
I wanted to surprise him.
Also, habang inooperahan ako bukas, I want him to be assured of my devotion and love kaya kukunin ko din ang diary ko sa bahay.
Doon kasi nakalagay lahat ng ginawa ko para sa kanya, iyong mga naramdaman ko, mga paghihirap lalo na yung kaligayahan.
Ginarahe ko ang sasakyan sa likod ng SUV ni mom para hindi niya mapansin saka mabilis na naglakad papasok sa bahay.
"Ma'am Dee!" bungad ng katulong na naabutan kong naglilinis ng sala.
Itinapat ko ang daliri ko sa aking bibig para senyasan siya na huwag maingay dahilan para ngumiti siya at gayahin ang ginawa ko, pagkatapos ay bumalik na din sa trabaho at hinayaan na akong mag-isa.
They were my friends. Halos lahat sa mga katulong namin dito kasa-kasama namin kapag naglilipat kami ng bahay. Mom reasoned na mas gusto niyang yung dating mukha para daw hindi siya naaasiwa at hindi na siya kailangan pang mag-adjust. It was fine with me lalo at nung lumalaki ako, the maids are my playmates and partners in crime.
Pumanhik ako sa ikalawang palapag, dire-diretso sa kwarto ko saka isinara ang pinto.
Agad na sumalubong sa akin ang amoy ng aking pagkabata. Last time that I've been in this room can be traced back to my high school days. Ngayon lang ulit ako nakapasok dito and surprisingly, wala kahit isang alikabok na matatagpuan sa mga kagamitan.
My mom did a good job in preserving my legacy by the looks of it. Ang dating comforter ko pa rin ang nasa kama, ang mga dating posters ng mga paborito kong banda ay nanatiling nakadikit sa pader, ang mga libro ay nakahanay depende sa kung alin ang pinakanagustuhan ko--- everything was in place.
A wave of nostalgia hit me hard that my eyes automatically watered in remembrance. Life has a way of catching up with us when we least expect it. Parang kahapon lang nangyari ang lahat ng ito. It was all like a dream to me.
Lumapit ako sa kama, itinaas ang dalawang kamay ko at pabagsak na nahiga.
I inhaled deeply.
Home.
This has been a home to me once but now, I realized that home is not really a four cornered brick wall with a safe roof and a number of rooms. Home can also be a pair of mesmerizing eyes, a laughing mouth, and a pair of caring arms.
My home is him and after so many years, I have found my home on earth.
The place beckoned for me to close my eyes but I shaked off the lethargy. Naupo ako sa kama at inalala kung saan ko inilagay ang Diary ko.
It was somewhere that even my mom can't see.
Binuksan ko ang ang jewelry case and heaved a sigh of relief ng makita doon ang maliit na recorder.
Agad kong kinuha iyon, ini-on saka sinubukan kung gumagana pa. A high-pitched almost melodic voice emerged from the mini-speakers.
"February 7... I walked out of the room feeling a little bit out of sorts. My heart has been aching constantly today and I suspect it has nothing to do with the way Ruzzia kissed the girl in front of me. This pain is a not the usual pain that I've felt. This is kinda physical."
Pinatay ko ang recorder. That was my last entry. After kasi nun, dinala na ako ni mom sa America. We did not wait for the closing ceremony sa school which truly broke my heart. Turns out, tama pala talaga si Mommy. Not long after arriving in our new home kasi, an almost agonizing pain ripped at my heart and then the next thing I knew when I woke up, puno na ng tubo ang katawan ko.
Nagising ako mula sa pagmumuni-muni ng nakaraan ng biglang may mga pares ng paa ang naglakad sa labas ng pinto ng kwarto ko. Agad kong itinago ang recorder sa bulsa ng aking pantalon at saka tumayo pero hindi pa ako nakakailang hakbang ng may malakas na pakiramdam na bumalot sa akin, tinutulak ako na ilagay ang pangalan ni Ruzz sa recorder.
I was really going to dismiss it but in the end, I took the sharpie and a piece of sticky note saka sinulat ang pangalan ni Ruzz at idinikit sa recorder. Pagkatapos ay inilagay ko na iyon sa bulsa.
I tiptoed towards the door to better hear the indistinct chatter.
Boses ni mom?
I don't know what possessed me to remain unseen, just the intense feeling that I have to keep quiet. Binuksan ko ang pinto saka sumilip sa maliit na puwang doon. Nakita ko siya na nakatayo sa may hagdanan, hawak ang kanyang brand new iphone. Kunot ang noo niya at halata ang galit sa mukha. Tiim bagang din ang mga sagot niya sa kausap kaya lalo akong nagtaka.
Just who could be the reason for this anger? At bakit galit siya sa kausap niya? Mom was never the one to get angry at kung may kagagalitan man siya, may malalim na dahilan iyon.
"--no. Buo ang usapan natin." narinig kong saad niya.
Usapan?
"Hindi nga sabi e! Oras na maoperahan na siya---"
Hindi natapos ni mom ang sasabihin dahil biglang nagsalita ang kausap niya, and although I can't hear it, what the speaker said really made my mom angry.
Really, really angry.
"Hayop ka! Akala mo ganun kadali yun ha? Tandaan mo to Ruzzia Montereal, kahit mahal ka ng anak ko, maoperahan lang siya, pangako ko sayo na hindi mo na siya makikita pa!" sigaw niya.
What the hell is my mother blathering about? Anong kalokohan ito?
And Ruzz? What---?
"You think hindi ko siya mapipilit na lumayo? Ganun kalakas ang tiwala mo sa sarili mo? Hahahaha! Oras na malaman niya na lumapit ka lang sa kanya dahil sinabi ko sayo ang tungkol sa sakit niya, she will rue the day she knew you, fool!"
Napasinghap ako sa gulat. What the heck is she talking about? Anong malaking kagaguhan ito? Ruzz doesn't know about my disease! He doesn't... Does he?
Umalis ako sa pagkakatago ko sa likod ng pinto at lumabas.
"M-mom? What is this?"
Agad na pumihit si mommy sa gawi ko.
"Deireen!" gulantang na sigaw niya. Nabitawan niya ang cellphone na hawak at malakas ang tunog na ginawa niyon sa marmol na sahig. Namutla ang mukha niya nang makita akong papalabas ng kwarto.
"Anong ibig sabihin nito?" kunot-noong tanong ko sa kanya.
"A-anak! K-kanina ka pa ba dito? Bakit hindi ka nagsabi na andito ka?" sinubukan niyang ibahin ang topic pero hindi ko siya hinayaan.
"I am asking you mom. What is the meaning of this?" mahinang tanong ko.
"N-nothing Dee. Ano bang sinasabi mo?" tanong niya habang nagpapakawala ng mahinang tawa.
Dahan-dahan akong lumapit, minding my heart and its wild beating.
"Sabihin mo sa akin kung ano ang ibig sabihin ng narinig ko." tiim bagang ngunit mariin ang pagkakasabi ko nun.
"Wala nga hija. Halika, magmerienda ka muna. I talked with your doctors and they said--"
"Tell me, damn it!? Tell me! Tell me! Tell me!??" sigaw ko sa mukha niya.
Oh God. There is no hope. Bumilis lalo ang pintig ng puso ko at hinahabol ko na ngayon ang paghinga ko. I am so angry, so damned angry, I can almost see red.
"Dee, listen baby. It's not important!" ganting sigaw niya.
"Not important 'my?" hindi ko makapaniwalang tanong. "This is about my life and you deem it unimportant? How could you!"
Nagsimula nang tumulo ang madaming naipong luha sa aking mga mata. The dam broke and I sobbed brokenly as I finally realize the truth.
Ang katotohanan na pansamantala kong tinalikuran, na pansamantala kong hindi inintindi kasi akala ko may kaligayahan na naghihintay sa akin. Kasi akala ko may happy ending sa mundong ito.
"Dee.. Ginawa ko lang yun kasi mahal kita anak. Kasi hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko."
Umiiling ako habang umiiyak at umaatras palayo sa kanya.
Ruzz would make it right. Hindi totoo ang sinasabi ni mom. Hindi totoo na lumapit lang siya sa akin kasi kinausap siya ni mommy. Hindi totoo.. Hindi..
"I thought you understood me." I throw my words on her. "Akala ko talaga mahal mo ko, but you are just a selfish woman. Mas gusto mo pa na mabuhay akong malungkot kaysa mawalan ka ng kasama sa buhay!"
"Hindi totoo yan." saad niya habang umiiyak din. "Hindi Dee. I love you that's why I did what I did."
"Ayaw mo na mag-isa ka kaya gumawa ka ng pasya kahit ayaw ko! Kahit alam mo na hindi na magiging buo ang buhay ko, ang pagkatao ko oras na malaman ko ang katotohanan!"
Namutlang lalo ang mukha ni mommy. Itinaas niya ang kamay niya papunta sa akin pero patakbong iniwan ko siyang mag-isa sa mansiyon.
I need him. I need Ruzz. Oh God.
I raced through the steps and rounded into the corner towards my car kaso hindi pa ako nakakapasok sa loob ng biglang may sasakyang pumara sa harap ng bahay and by the looks of it, mukhang hindi ko na kailangang pumunta pa sa condo.
He is here. Andito na si Ruzz.
Pumasok siya sa loob ng gate at nagtatakbo papunta sa pinto ng mansiyon kaso agad din naman siyang natigil ng bigla niya akong namataan sa garahe.
He straightened and then looked at me.
"Dee.." bulong niya.
A rush of emotion so intense enveloped my heart it almost made me fall on the hard floor. Just his mere presense is enough to make me feel okay.
"Ruzzi.." naiiyak kong turan saka tumakbo papunta sa kanya.
I hugged him so tight, so fucking tight because I know something is bound to happen. Something.. So... Heartbreaking..
Naramdaman kong nanigas muna siya sa kinatatayuan niya na para bang hindi makapaniwala na nakayakap ako sa kanya ngayon. Pero di naglaon, inilibot niya ang kamay niya sa beywang ko at hinigit ako para lalo kaming magkalapit. I bawled my eyes out when I felt his comforting heat.
"Dee.. It's okay. It's okay." he crooned as he pats my head in a fatherly gesture.
He is so calm. So calm compared to my raging heart.
Slowly, the things that I heard came rushing back to me. About Mom talking to him tungkol sa sakit ko, about him knowing my condition and yet not telling it to me. Maraming tanong na pumapasok sa aking isipan kaya itinulak ko siya palayo para matitigan ang kanyang mukha.
"Ruzz.. Mom said something.." hikbi. "...about you.." hikbi "..knowing about my condition."
He didn't say anything but just looked at me with concern filled eyes.
"Don't think about it Dee. We will talk about it after your operation tomorrow. Pag mabuti na ang lagay mo, okay?"
I gaped ay him and his words. "You knew about the operation?"
Napangiwi siya ng mapagtantong mas lalo niyang nilaliman ang hukay na naghihintay sa kanya.
"You knew!" sumbat ko ng mapansin ang kanyang mukha.
"Dee. Please, maghinay-hinay ka muna ngayon. Pag magaling ka na you can rage at me, saktan mo ko all you want, but please.. Please.."
"Ibig sabihin totoo ang sinabi ni mommy." umiiling kong saad na parang wala akong naririnig. "Totoo na lumapit ka lang sa akin kasi sinabi niya at nalaman mo na may sakit ako sa puso."
"Dee baby, please. Calm down love."
"Don't call me that!" humahagulhol na ako ngayon dahil sa sakit.
He knows! He fucking knows and the reason why he's with me those past three days is because he wants me to continue with the operation.
Alam kasi nilang lahat na si Ruzz lang ang tanging makapagpapabago ng isipan ko!
They all betrayed me. The people whom I love the most are the people who betrayed my trust, who ruined my hope.
"Deireen.. tita please, can we do something to calm her?"
I looked at my back and saw my mom standing near the doorway. May hawak siyang karayum at alam ko na ang balak niya kahit hindi niya pa sabihin kung ano yun.
They want to drug me so that I can stay calm, para hindi delikado sa aking kalusugan.
But I can't fucking stay calm! Kasi ang sakit! Ang sakit sakit na ng puso ko na parang pasan ko na ang buong mundo.
Ganito pala ang pakiramdam kapag lahat ng inakala mo na kakampi mo ay tatalikod sayo, kapag akala mo na ayos ang lahat pero bigla na lang isang araw, lahat ng inakala mong tama, inakala mong maganda, masaya, at walang hanggang ay biglang maglalaho sa iyong mga mata.
Masakit. Mahirap.
Nakakawalang ganang mabuhay.
"Alam na ba ni Skye na alam mo?" I grasped at the last hope that I call friends.
Tumango siya pero hindi tumingin sa akin. And I know that he is looking at mom, waiting for her to pounce on me. To inject me with it.
"Zed.. He too?" my voice had gone alarmingly too high. Too brittle.
Tumango siya pero hindi na din kailangan. I saw another car park outside our gate at lumabas doon si Zed.
Yung kanina na kausap ko lang. Yung lalaki na akala ko walang alam sa mundo, na guilty-ng guilty pa ako dahil sa sakit na dinulot ko sa kanya, all the while he was fooling me!
They were all fooling me!
"You don't really love me. God, how naive have I been?" tumawa ako ng pagak. "Did you have a good laugh Ruzz? Pinagtatawanan mo ba ko habang iniisip ko na nagkatotoo nga at minahal mo din ako sa wakas."
"No Dee, I didn't. I never laughed at you. I do love you Dee."
Bumuhos ng panibago ang luha ko dahil sa sinabi niya. God, even now, he is trying to make me feel better.
But never. Never again.
Those words will never be a comfort again. Kasi wala na ang tiwala ko sa mga salitang iyon. Wala na ang tiwala ko sa nagsasabi sa akin niyon.
"You don't." I sobbed in despair. "You don't love me at all. You have never and will never love me Ruzz."
Pagkasabi ko nun, a pain so swift and deep swept into my heart that I clutched at my chest in desperation.
"Dee!" hindi ko alam kung sino sa kanilang tatlo ang nagsabi nun kasi unti-unting naglalaho ang hawak ko sa realidad. My eyes has gone all blurry and black spots danced at my vision.
My mouth gaped open in an effort to lessen the pain, a silent scream of agony and hurt. But all that pain never get past my throat.
I clawed at my heart, willing it to go away, but it seems to be getting heavier, harder for me to breath. Parang lalong lumalala ang sakit hanggang sa iyon na lang ang nararamdaman ko, naririnig ko, napapansin ko.
Pakiramdam ko may malaking bulto ang dumadagan sa dibdib ko, robbing me of breath, gasping for precious air.
A felt someone trying to put air in my mouth and someone checking the waning beating of my pulse.
I'm still here, trapped inside my head.
"Dalian mo! She needs the operation as soon as possible!?" narinig kong sigaw ng lalaki.
"Dee. Baby, wake up Dee. Wake up baby please.. Dee.. Wag mo kong iiwan.." may umiiyak na babae sa tabi ko.
"Dee. Hold on tight babygirl. I will make you safe. I will be here waiting for you baby. Be strong, please. Be strong."
That voice. I should be working my way to that voice. But its so dark in here. And can't feel anything painful in here.
Tumakbo ako ng tumakbo hanggang sa mapagod ang mga paa ko. And that's when I saw the light. That piercing white, almost celestial light, guiding me home. Bringing me home.
"No Dee! You will not die on me, naririnig mo? I won't let you die on me baby please! Please please, lumaban ka Dee! I love you.."
Again that voice. I know I should be working my way to that voice but..
.. but I'm so tired. Soooo damned tired.... I want to rest.
---
A/N: sooo damned tired. 😢