A/N: Sorry for super late update. Kahit walang nagiintay ng UD, nag-UD pa rin ako. Please be good to me. Chos.
ANNOUNCEMENT:
May facebook na sila Railey Medrana, Rebecca Canlas, Chloe Solomon, at Roxanne de Asis. Please search and add them. Puhlease ^_^ Syempre, idamay niyo na ako: Lee Miyaki <3
May twitter rin sila: @Sir_RyeM at @BekCanlas_SYH Parang awa niyo na. Love you!
Jael’s POV
“Hi, Sir Jael,” bati sakin ni Ma’am Chloe pagkapasok niya sa loob ng faculty room. She placed her bag on the table and sat beside me. Natatakpan ng palad niya ang noo niya. Mukhang masakit ang ulo. Anyway, bakit ko ba napansin, dahil vacant period naming dalawa.
“Good morning, Ma’am. How are you? Mukhang masakit pa ata ang ulo mo,” sabi ko sa kanya. Nakasandal ako sa upuan ko habang iniiscan ang libro ng ilelesson ko mamaya. Kaming dalawa lang ni Ma’am Chloe ang nasa loob ng room. Don’t worry, walang mangyayaring masama dahil good boy ako.
“Hindi pa rin maganda ang pakiramdam ko. I had a tough convo with Sir Rye kahapon—which is too bad for me,” she answered. Habang kausap ako, parang may hinahanap siya sa loob ng bag niya. Halos ilabas na nga niya lahat ng gamit sa loob nito eh.
“So what kung may tough convo kayo? What’s with Sir Rye ba? Ano ba kayo?” ang dami kong tanong. Ewan, just to show her na mabait naman akong tao na handang makinig.
“Mahalaga kasi si Rye sa akin. Special, important, significant—basta! Hindi ko kayang idescribe. Ang bait kasi niyang kaibigan at hindi ko kayang imagine-in na mawawala siya or iiwan niya ako,” sagot niya.
“You’re crazy…” I whispered. Medyo possessive na nga talaga siya kay Sir Rye. Anyway, it’s not my business. However, Rebecca would be affected for sure. Isa ba namang loka-loka ang maging obsessed kay Sir Rye, ewan ko na lang. Ano kayang gagawin ni Rebecca dito.
“Ano? Anong sabi mo Sir?” at patuloy pa rin siya sa paghalungkat ng bag niya.
“I said, I’m lazy. Tinatamad akong magdiscuss,” sagot ko sa kanya. “By the way, someone’s looking for you kanina. He’s Lee daw. Sabi ko naman, wala ka pa kaya ayun. Sorry, hindi ko alam kung anong sasabihin sa kanya. Oh wait, who’s Lee?”
Hindi agad siya sumagot. Instead, she stood up and called someone using her cellphone. Inusog niya ang upuan para makaalis sa may mesa. Dumiretso siya sa labas ng faculty room kaya hindi ko na narinig ang mga sinabi niya. Hmm. It’s not my business, too. That’s why I don’t care.
Chloe’s POV
“’Wag ka ngang pumunta ng school! Ang kulit mo sabi. Wala ka na bang ibang gagawin sa buhay mo kundi ang sundan ako? Sinabi ko na sa’yo, kami na ni Rye. Tell your parents to stop this kind of sh*t!” iritable akong sumagot kay Lee sa cellphone. Tinawagan niya ako. Hindi ko na nga gustong sagutin kaya lang pagdating ko sa faculty, panay ang vibrate ng phone ko. I have no other choice but to answer that call or else malolobat ako.
[Gusto ko lang tanungin kung nainom mo pa ‘yung gamot mo last night? Last mo ng take ng gamot ‘yon.] Kalmado pa rin ang boses niya. Para bang nang-aasar.
“Wala ka ngang pakialam kung inumin ko ‘yun o hindi. Nakakaintindi ka ba?” sagot ko sa kanya. Tinakpan ko ng palad ko ang bibig ko habang nagsasalita dahil maraming dumadaan na estudyante sa labas ng faculty room. Ayokong mapansin nilang galit ako sa kausap ko.
[I love you too. Be home by nine…] at narinig ko na lang ang tone kapag binabaan na ako ng tawag. Kakainis. Hindi na ata ako balak tigilan ng taong ‘to.
Binabaan niya na nga ako ng phone. Wala akong ibang maisip tungkol sa kanya kundi pagkainis. Kundi dahil sa kalokohang fixed marriage ng Mama ko at Papa niya, hindi naman ako kukulitin non. Sinayang lang ng mga magulang naming ang maayos na pagkakaibigan namin dati.
Nang maibaba ko na rin ang phone, pumasok na ulit ako sa loob ng faculty. May tatlong teachers sa may malapit sa pintuan ang nag-uusap-usap habang nakatingin sa akin. Ayoko ng banggitin ang pangalan nila dahil hindi naman sila ganon kaimportante para isa-isahin ko pa. Ang alam ko lang, nang tignan ko sila, nagsibalikan sila sa upuan nila. Hmmm.
Isa sa kanila ang lumapit sa akin, “Ma’am Chloe, is it true that you and Sir Rye are dating?” hinawakan niya ko sa braso na feeling niya close kami. Duh.
“Yes. Bakit mo natanong?”
Umusog siya nang mas malapit pa sa akin. Lumapit siya sa akin at bumulong, “Balita kasi naman kayo na raw. That’s good. Para naman wala ng teacher ang masasabihan sa College natin ang nakikipagrelasyon sa estudyante.”
Inayos ko ang sarili ko at lumayo ng konti sa kanya. “Ah. Okay. Kung ayaw niyong may masabihang nakikipagrelasyon sa estudyante ang isa sa mga kasama niyo sa faculty room, well, tulungan niyo rin po kaya silang magtago ng sikreto by being tahimik at hindi pangingialam ano po?” sarcastic kong sagot. Ramdam ko namang nainitindihan niya kong ayaw kong pinapakialaman ako.
Kaya lang, okay rin naman ang sinabi niya. Iisipin na talaga ng tao na kami ni Rye. Kasalanan niya naman, kung hindi siya nagpadala sa damdamin niya, hindi naming magagawa ang “bagay” na iyon.
Flashback
This day was our teambuilding. Actually, tapos na ang program. Binigyan kami ng free time ng facilitators naming para ienjoy ang venue. Ang venue ng Teambuilding naming ay isang resort. Pwede naming gawin ang lahat ng pwede naming gawin sa loob. Inupahan lahat ng facilities. As in everything.
Bago pa lang ako sa college na iyon. Although naging staff na ako, I did not work as a teacher before. Kaya, hindi ko pa kilala ang mga teachers na kasama ko—except for Rye.
May apat na teams kasi nung mga araw na iyon. Lagi kong kagrupo si Sir Rye. Ako naman ang random niyang napili na maging assistant niya. Sa lahat ng activities, lagi siyang nakaalalay. Natural na siguro sa kanya ang pagiging mabait. Ang bango niya. Lagi siyang malinis tingnan and for real naman talaga. At tsaka, hindi ko na maialis ang mata ko sa kanya nang nagkaroon ng mini-volleyball competition sa Teambuilding namin. I drooled literally. Salamat na lang at beach volleyball ang event kaya okay lang na medyo mukhang basa ng konte. Hehe,
I was shy. But Rye was there to encourage me. However, no matter how eager is he in saying that he is okay, napansin ko sa mga mata niya na parang ang lungkot niya. I asked him why. He answered that he and his girlfriend are having a lil fight or misunderstanding as what other couples call it.
Nang bigyan kami ng free time, inaya niya ako to have some drinks. I agreed. May dinadala rin akong problema—si Lee na hindi na talaga ako tatantanan sa mga pangungulit niya. Sumama ako sa kanya kahit alam kong halos ilang araw ko pa lang siya kakilala.
Nasa tabi kami ng dalampasigan ng gabing yon. Kapag tinignan mo ang dagat, parang walang katapusan. Katulad rin ng problema naming, parang hindi kami titigilan. Hawak naming ang dalawang bote ng alak. Ito na ata ang kapalit ng aso sa pagiging man’s best friend.
Habang napapatagal kami, tumatagal rin ang usapan namin. Marami na rin kaming napagkwentuhan. Ang dami niya ng taong naipakilala sa akin. Nakuwento niya rin si Rebecca. Ang estudyante niya ngang minahal niya. Sa una, nagulat ako. Kaya lang, habang tumatagal ang aming pag-uusap, napapatingin pa ako ng sobra sa mga mata niya. Ang tagal kong nakatitig sa mga mata niya, to the point na hindi ko na minsan naririnig ang sinasabi niya. Nakatulala na lang ako sa pagbuka ng bibig niya, sa pagsasalita niya, sa mainit niyang hininga. Sa isip-isip ko, sana ako na lang si Rebecca na kinukwento niya.
Nang matapos siyang magsalita, inilapit ko ang bibig ko sa kanya. Humalik ako nang hindi iniisip kung sasagutin niya ba o hindi. Pero pagkatapos ng ilang minuto, sinagot niya na ang mga halik ko.
Hinawakan niya ako sa batok at inilapit niya sa kanya. Kahit akala niya ako si Rebecca, hindi ko na lang pinansin. Pwede namang samantalahin to di ba? Kahit isang beses lang. Hindi ko na to uulitin…
Kinabukasan, nakita na lang namin ang mga sarili naming na nasa iisang kama. Isang putting kumot lang ang nakabalot sa amin. Una, nagulat siya, pero agad-agad rin siyang nagbihis at nag-ayos ng gamit. Ganon rin naman ako, hindi ko na inisip kung ano ang mangyayari pagbalik naming ng eskwelahan at kapag nakita ko na si Rebecca. Hmm. Kahit sino pa siya, kailangan kong maging ako. I need to express myself.
*end of flashback*
“Ma’am Chloe! Ba’t natulala ka na d’yan? Ayos ka lang ba?” tanong ng teacher sa harapan ko.
“Y-Yes Ma’am. Medyo sumakit lang po ang ulo ko, i-uupo ko lang po ito,” sagot ko at umupo na ako sa upuan ko. Napapadalas na ata ang sakit ng ulo ko. Nakakainis. Nakakainis talaga.
Railey’s POV
“Do not regret leaving the person who hurt you. Wala namang mawawala kung magmomove on ka.”
“Roxanne. Bakit mo sinasabi sakin ‘yan?”
“Simple lang. Ayoko na sa’yo para kay Rebecca. Kung sasaktan mo lang rin naman siya, aba mabuti pang tigilan mo na siya.”
“Inaamin ko namang nasaktan ko siya noon, pero handa naman akong magbago para sa kanya ngayon. I’ll do everything for her,” I answered.
Narito kami sa isang shed malapit sa gate ng school. Actually, I’m waiting for Rebecca while pretending to be watching my English Club Officers na gumagawa ng design for our Bulletin Board. Hinihintay kong dumaan siya.
“Sir Rye, alam mo, hindi kasi kita maintindihan. Bakit mo pa babalikan si Rebecca? Lahat na ata ng symptoms ng heartache binigay mo na sa kanya. Severe heartache na ang meron kay Bec. Alam mo yan.”
“Pero Roxanne. Inaamin ko na. Kasalanan ko. Malaki ang kasalanan ko sa kanya. At handa akong sabihin sa kanya ang lahat para lang mapatawad niya ako. Alam ko ring mahihirapan siyang patawarin ako, pero gagawin ko talaga ang lahat. I wish to claim my second chance. Everyone deserves second chance, right?”
“Every rule has an exemption, sir. Hindi ka deserving for second chance. Una, ang sama mo kay Bec. Pangalawa, hindi ka mabait sa kanya. I mean, isa lang ang dahilan—hindi ka deserving dahil inignore mo lang siya all this time.”
Masakit para sakin lahat ng sinasabi ni Roxanne. It really hurts. But then, it’s part of the consequence I need to face dahil sa nagawa ko. I am more deserving to face these judgments. But then, I believe I deserve Rebecca more than anything.
“Nasaan ba si Rebecca?” tanong ko at pagchechange topic na rin.
“Nasa Registrar’s Office. Mukhang ayos na ang TOR niya. Therefore, she’s free to leave this school and to leave Ma’am Chloe for good. Isn’t that nice?”
Rebecca’s POV
“Ma’am. Tao po,” magalang na ako. Hindi na ako basta-basta nagbubukas ng pinto nang hindi kumakatok. Narito pala ako ngayon sa loob ng office kung saan ko rin kinuha ang TOR ko dati. Halos isang buwan na pero ngayon pa lang ako magkakabalita.
“Good morning, Rebecca. Have a seat,” sabi Ma’am na may mataas pala na posisyon sa office na ‘yon. “Good news. Pumayag na si Ma’am Solomon to give you a grade in behalf of your former Values Teacher.”
Ha? Biglaan naman. Agad-agad. “Does that mean na pwede ko nang makuha ang TOR ko?”
“Of course, Miss Rebecca. You can now get it and do what you want,” she told me.
Halos yakapin ko na yung teacher na yun sa harapan ko. Sobrang thankful ako. Finally, pwede ko nang maipakita kay mama ang TOR ko. Finally, mas maniniwala na siyang graduate na talaga ako.
“Ma’am! Salamat po talaga!”
“Walang anuman, may balak ka na bang pagdalhan ng TOR mo?”
Matagal ako bago nakasagot. Wala pa akong balak applyan na trabaho eh.
“Wala pa Ma’am. Bakit po?”
“May isang college kasi ang naghahanap ng fresh graduate na pwedeng maging staff nila for this semester. Manganganak kasi ang isa sa mga secretary nila. They are looking kung sino ang pwede.”
“Pwede ako, Ma’am. Anong college po ba?” tanong ko. Pwede na rin tong pansamantalang work.
“Sa College of Education sana. Kailangan nila ng isang staff sa office ni Dean. Pwede ka ba?”
“Definitely Ma’am.”
At sinong nagsabi na ang pagmomove on ay palaging paglayo? Hindi rin…