Hindi ako makapaniwala dahil sa narinig. Si Teacher Koh ay patay na daw? Matapos sabihin ni Yuju sa akin ang balitang iyon ay bigla na lamang nya akong hinila palabas ng kwarto. Good thing at naitago ko na ang mga bagay na dapat itago.
Nakarating naman kami sa kung saan nakalatay ang bangkay ni Teacher Koh. Sa may hagdanan.
Hindi ko naman maiwasang makaramdam ng matinding kaba nang mapagtanto ko na ito yung mismong lugar na aking huling naalala bago ako nawalan ng malay.
Dahil sa rami ng tao na pumaligid sa bangkay ay nahirapan naman ako na makasuot. Ikalawang pagkakataon ko na ito na makakita ng isang patay na tao.
Ngunit ang pakiramdam ay napakatindi parin ng tama sa akin. Parang nanindigan lahat ng aking balahibo nang makita ang napakaputla na pagmumukha ni Teacher Koh. Wala na nga talaga sya at hindi ko lubos na maisip yun.
From the start, mabuti talaga syang teacher ngunit bigla na lamang syang nagbago kanina.
Nalito naman ako nang matanong sarili kung bakit ako napunta sa sariling kama. Akala ko kase papatayin na talaga ako ng killer kanina.
Ngunit bakit kaya hindi nya ginawa iyon? Ano nga ba ang dahilan ng pag atake nya sa akin kanina? Ano ang kanyang plano? At higit sa lahat, Ano ba ang kanyang motibo? Bakit nya ginagawa lahat ng ito?
Nakita ko naman sa kabilang banda si Jin. Nakikiusyuso din sya. Nagulat naman sya nang makita nya ako. Sinenyasan nya ako na pumunta sa kanya. Lumabas naman ako sa sangkatauhan.
"Okay ka na?" Sabi ni Jin sa akin nang kami ay malapit na sa isa't isa.
"Ahhhh. Oo. Medyo okay na." Naguluhan ako sa kanyang sinabi. Bakit nya tinanong kung anong nangyari sa akin? May alam ba sya sa kung ano man ang nagyayari? By any chance, alam ba nila na muntikan na akong mapatay ng killer?
"Kinabahan kami sa'yo! Jusko Sowon." Ani Eunha.
"Oo nga. Akala namin ano na ang nangyari sa iyo at bigla ka na lamang naglaho." Dagdag ni Yerin.
"Mabuti na lamang at ikaw ay nakita ni Jin at ikaw ay naihtid nya sa ating kwarto." Sabi naman ni Yuju.
"Ayan kasi ehh. Hindi ka nag almusal at tsaka hindi ka pa kumain ng lunch. Kaya tuloy nawalan ka ng malay." Dagdag ni Jin.
Napansin ko na lamang na na nandidito na pala sina Yerin, SinB, Eunha at Yuju. Ang sarap talaga na magkaroon ng mga kaibigan na nag-aalala sa iyo.
Kahit na walang sinasabi si SinB ay maituturing ko parin syang kaibigan sapagkat bakas sa kanyang pagmumukha ang hindi maitatangging pag aalala.
Tama talaga ang naging desisyun ko na hwag ipagsabi sa iba sa kung ano ang nagyayari sa akin ngayon dahil baka ito ay magiging dahilan ng pagkasira ng aming pagkakaibigan. Baka kase mag iba ang paningin nila sa akin.
Minsan lang itong mangyari sa aking buhay, ang magkaroon ng mga kaibigan. Kaya titiisin ko na lamang itong mag isa.
Hindi ko naman pwedeng sabihan si Mommy tungkol sa nangyari dahil for sure, mag aalala yun ng husto at pwede rin na hindi na nya ako papapasukin sa school na ito.
"Ahhh.. Hehe. Ganun ba?" Sagot ko na lamng kahit na naguguluhan at nakakabahan at the same time. Kung si Jin ang nakakita sa akin, ibig sabihin, na..nakita nya ba ang duguan kong damit at kamay? At tsaka nakita din ba nya ang killer?
Natigilan naman kami nang marinig ang magkasunod na busina't Sirena ng ambulansya at patrol car ng mga pulis.
Nang ang ang mga pulis at detectives ay nakarating sa crime scene ay agad na pinabalik sa kani kanilang mga kwarto ang mga estudyanteng nakiusyuso.
Matapos kaming interviewhin ni Detective Kang ay pinabalik na kami sa aming mga kwarto. Napansin ko naman na nandooon parin si Jin at kausap si Detective Kang at parang napakaseryoso ng kanilang paksa kaya naman hindi ko na lamang sya hinintay at dumiretso na lamang sa room 1366.
***
Haaayy... Sa ngayon, ang daming mga katanungan ang gumugulo sa aking isipan.
Narinig ko naman na nag uusap sina Yuju at Eunha patungkol sa nangyari kanina. Kesyo nakakatakot daw at Kesyo hindi daw nila inakala na mamamatay si Teacher Koh sa araw na ito.
Hindi naman mapigilang mapaluha ni Yerin dahil sa nangyari. Afterall, close na teacher nya si Teacher Koh at alam din naming napakaclose nya sa mga teachers dito sa Saikou High. Syempre dahil sya ang SSG President dito.
Pinatahan naman namin kaagad siya nang kami ay makarating na sa aming kwrto. Matapos yun ay kanya kanya kaming nagpahinga sa aming mga kama kahit hindi pa kumakain.
Wala din naman kasing ganang kumain sa amin eh. Dahil sa mga nangyayaring hindi kaaya aya ngayong araw.
Napahiga ako sa aking kama at bigla ko namang naalala ang kutsilyo sa ilalim nito. Nanlaki ang aking mga mata.
Dapat hindi nila ito makita kaya naman sinuot ko ang aking hoodie at pasekretong inilagay ang kutsilyo sa bulsa sa aking jacket at kumuha naman ako ng isang libro galing sa aking bedside table at lumabas na sa kwarto, habang ipinaalam na magbabasa ng libro sa labas.
Tumango naman sila.
***
Medyo madilim na nang ako ay makapunta sa likod ng girl's dormitory. Pero mas maayos ito. Para naman walang makakita sa kung ano ang aking gagawin.
Dali dali kong inilibing ang kutsilyo na nakuha ko kaninang hapon. Mas binilisan ko ito upang walang makakakita sa akin.
Nang ako naman ay matapos sa paglilibing ay agad akong nagtungo sa kwarto. Pero bago iyan, kinuha ko muna ang libro mula sa aking bulsa at kunwaring nagbabasa. Gumawa ako ng isang hakbang ngunit may nabangga ako habang nakayuko sa pagkukunwaring nagbabasa.
Si Jin.
"Sowon... Okay ka lang ba talaga? Wala bang bumubulabog sa iyo? Sabi ni Jin at ito naman ang naging sanhi ng napakabilis na pagtibok ng aking puso. Hindi dahil sa kilig kundi dahil sa kaba. Anong ibig nyang sabihin sa "may bumubulabog"?
"Ahhh.. Ehhh.. Okay naman. Te..teka ano ba ang ibig mong sabihin?" Utal utal kng sabi habang hindi makatingin ng diretso sa kanyang mga mata at patuloy parin na nagbabasa ng libro. Shucks. Dapat hindi ako nagpapahalata. Act normal, Sowon, be normal! Ang sabi ko sa sarili ko.
Mas kinabahan ako nang kinuha ni Jin ang aking binabasa na libro at hinawakan nya naman ang aking mukha at akmang itinataas ito upang mag abot ang aming mga mata.
"Sowon, ano ba ang problema mo?" Wika nya habang tinitingnan ako nang diretso sa aking mga mata.
Hindi pa ako nagsasalita ngunit nababasag na ang aking boses. Shucks. Hindi ko mapigilan sa pagtulo ang aking mga luha.Sinubukan ko man, ngunit hindi ko talaga kaya.
Hindi ko kase akalain na ganito pala kasaklap ang aabutin ko dito sa Saikou High. Hindi ko akalain na ganito pala kasaklap ang magiging tadhana ko dito sa eskwelahang ito.
Hindi ko lubos maisip na ang mga pinapangarap ko noon ay matutupad ngayon. Ngunit ang pinakamasakait sa lahat, hindi ko naisip noon na masyadong delikado pala ang mga pinapangarap ko.
At nang napakawalan ko ang aking isang butil na luha ay walang hiyang sumunod naman ang iba. Hanggang sa hindi ko na mapigilan pa ang aking rumaragasang mga luha.
Niyakap nya naman ako sa pag aaakalang ako ay titigil pero dun sya nagkakamali dahil nang ako ay kanyang niyakap ay mas lalong bumuhos ng napakalakas ang aking mga luha.
Ito ang unang beses na may napagbuhusan ako ng sakit simula nung ako ay dumako sa eskwelahang ito.
Mga ilang minuti din kaming nanatiling nasa ganoong posisyon. Hanggang sa narinig ko syang magsalita.
"You know what? You could always tell me everything. Hindi yung sinosolo mo lamang lahat ng iyong problema." Sabi naman nya habang nasa parehong posisyon parin.
Hindi ako makasagot bagkus, patuloy lamang ako sa pag iyak.
"Alam mo? Gusto sana kita ehh." Sabi nya habang hindi tumitingin sa akin at patuloy parin sa pagyakap sa akin.
Kahit umiiyak pa ay agad ko syang tiningnan sa kanyang mga mata. kahit na ayoko naman na makita nya ako na umiiyak.
"Pero at the same time, hindi kita gusto." Patuloy nya.
At dahil dun, halata sa aking pagmumukha ang kalituhan. Aba'y may topak pala tong isang to eh. Gusto nya ako? Ngunit hindi rin nya ako gusto? Ano yun? Give it then take it back?
Napansin nya siguro na naguguluhan ako kaya naman ipagpatuloy nya ang kaniyang pinagsasabi.
"Hindi kita gusto dahil kahit ano ang aking gawin, hindi mo ako maalala."
Mas naguluhan ako sa kanyang sinabi. Te..teka, hindi naalala? Ano ba ang kanyang pinagsasabi?
"Pambihira ka naman Sowon! Hindi mo ba talaga ako naaalala?"
Tumango naman ako.
"Nung ikaw ay bata pa lamang, sino ba ang nakakasundo pagdating sa mga horror movies at mystery books? Sino ba ang tagapagpag ng iyong upuan bago ka uupo? Sino ba ang tagahimas ng iyong likuran kapag ikaw ay umiiyak? Sino ba ang tagabigay sa iyo ng tubig kapag ikaw ay nabubulunan? Wala ka ba talagang naalala?"
Nanlaki naman ang aking mga mata.
"Ji..jimboy? Ikaw ba talaga yan?"
"Oh, ngayon naalala mo na."
"Pero paan-"
"Kim Seokjin na ang pangalan ko ngayon dahil sa may nag adopt sa akin. Mga eight years old ako nung may nag-adopt sa akin. Dun naman ako lumisan sa iyong tabi. Malapit ang bahay nyo sa simbahan noon kaya nagkakilala tayo. Nung ako ay inadopt nina Mommy at Daddy ay pinalitan nila ang pangalan ko. Dalawang taon simula nung huli tayong nagkita ay humingi ako ng favor ni Mommy. At yun ay na ang bisitahin ka. Pumayag si Mommy kaya bumalik ako sa may simbahan ngunit wala na kayo. May nakapagsabi sa akin na lumipat na raw kayo ng bahay. Noong first day of school dito sa Saikou ang unang beses kitang nakita simula nung eight years old pa lang tayo. Hindi mo ako naalala kaagad ngunit ikaw, kilalang kilala ko kaagad dahil sa iyong pangalan. Sinubukan kong ipaalala sa iyo yung tungkol sa nakaraan natin ngunit hindi mo parin naalala. Naisip ko tuloy baka nagka amnesia ka. Gusto sana kita ngunit hindi kita gusto kasi hindi mo man lamang ako naalala. Yun ang ibig kong sabihin."
Napatulala ako dahil sa kanyang sinabi. Gusto ko mang magsalita ngunit bakit hindi gumagalaw ang aking labi?
"Sowon-ahh!~ ako to, si Jimboy, ang bestfriend mo" sabi nya sabay yakap sa akin ng napakahigpit.
"Kaya naman hwag ka ng mahihiya sa akin. Pwede mong sabihin ang lahat sa akin." Sabi ni Jin ay este Jimboy matapos magpakawala ng isang ngiti.
"Jimboy? Ikaw ba talaga yan?" Akmang hahaplusin ko na sana ang kanyang mukha ngunit hindi yun ang aking pakay. Binatukan ko naman sya ng kay lakas.
"Aray! Para saan naman yun Sowon?" Sabi nya habng hinihimas himas ang kanyang ulo.
"Buti nga sa iyo! Hindi ka man lang nagpaalam bago ka nagpa adopt!" Sigaw ko sa kanya. Sabay lakad palayo sa kanya.
"Ehhh. Hindi na ako nagpaalam kase alam ko na hahanap hanapin mo ako at magiging malungkot ka ng husto!" Palusot nya habang hinahabol kunwari ako.
"Che! Ewan ko sa yo!" Wika ko habang patuloy parin sa paglayo sa kanya.
Nagulat na lamang ako nang bigla nya akong niyakap mula sa aking likuran.
"Sowon-ahhh!~ Namiss kita!"
Napangiti naman ako.
"Namiss din kita, Jimboy"
[AN: Si Sowon at Jin pala ang nasa itaas!]
Hindi man nagsimula nang maganda ang araw na ito ngunit nagpapasalamat parin ako dahil nagwakas ito ng maganda.