Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτώ γύρω μου. Βρίσκομαι σε δωμάτιο νοσοκομείου.
Λίγο πιο πέρα βλέπω τον Liam κοιμισμένο σε μια καρέκλα.
"Liam;" λέω σιγά σιγά ελπίζοντας να με ακούσει.
Ξυπνάει. Μόλις συνειδητοποιεί ότι είμαι ξύπνια σηκώνεται απότομα και έρχεται προς το μέρος μου.
"Jess, είσαι καλα;" ρωτάει και χαϊδεύει το μάγουλό μου.
"Δεν..Τι έγινε; Γιατί είμαι εδώ;" είναι το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό.
"Δεν θυμάσαι τίποτα έτσι;" ρωτάει απογοητευμένος.
Κουνάω το κεφάλι μου ως απάντηση. Πραγματικά δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ.
"Το μόνο που θυμάμαι είναι την Mary να μου επιτίθεται. Μετά από εκεί κενό." Του εξηγώ. "Πόσες ώρες είμαι αναίσθητη;"
"Κάπου στις 10 ώρες." Με ενημερώνει.
Δέκα ώρες; Πώς έγινε αυτό;
"Τι σκέφτεσαι;" ρωτάει.
"Απλά θέλω να μου εξηγήσεις λίγο το λόγο που ήμουν αναίσθητη."
"Jess..."
Δίσταζε να μου πει. Ίσως ήταν κάτι σοβαρό. Ίσως να κινδύνευε η ζωή μου.
"Liam, πες μου."
"Παραλίγο να σε χάσουμε." Μου είπε τελικά.
"Ττι;" άρχισα να κλαίω.
Για άλλη μια φορά η ζωή μου είχε φτάσει υπερβολικά κοντά στο τέλος της. Δύο φορές μέσα σε 8 χρονιά. Τελικά ο Θεός δεν ήθελε να ζήσω πολύ. Μια μου την χάρισε αφήνοντας μου την αμνησία, τη δεύτερη επίσης με άφησε. Θέλω να μάθω τι δωράκι μου χάρισε αυτή τη φορά.
"Σσς μην κλαις." Ο Liam με αγκάλιασε στο κεφάλι προσπαθώντας να κρατήσει και αυτός τα δάκρυά του.
"Πώς να μην κλαίω; Liam, παραλίγο να πεθάνω! Ξανά! Πώς μπορώ να το ξεπεράσω αυτό!" Φώναξα λίγο και έκλαψα ακόμα περισσότερο.
Τότε δεν άντεξε και άρχισε και εκείνος να κλαίει μαζί μου.
Ήμασταν σαν να μας έχει ανακοινωθεί ότι πέθανε κάποιος δικός μας.
Μείναμε αγκαλιασμένοι με δάκρυα στα μάτια για αρκετή ώρα. Είχαμε έρθει εδώ για να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Να αλλάξουμε σελίδα στην ζωή μας.
Αλλά έλα που δεν έγινε αυτό. Πάλι κακό μας βρήκε. Και θα μας βρει ξανά είμαι σίγουρη σε λίγο καιρό πάλι. Γιατί δεν θα ζήσω ποτέ μου φυσιολογική ζωή. Πάντα θα γίνεται κάτι και θα μου τα καταστρέφει όλα. Πάντοτε.
Το μόνο που ήθελα τώρα είναι να βρισκόταν ο Ed εδώ. Έχω να τον δω πολύ καιρό και τον χρειάζομαι σε μια τέτοια κατάσταση.
"Jess, οι γιατροί μου είπαν πως όταν ξυπνήσεις θα κάνεις κάποιες εξετάσεις και μετά θα είσαι ελεύθερη να γυρίσεις σπίτι. Εάν φυσικά δεν έχουν κάτι το ανησυχητικό." Μου εξήγησε.
Κούνησε το κεφάλι μου και προσπάθησα να σκουπίσω τα δάκρυά μου.
"Πάω να τους ενημερώσω ότι ξύπνησες." Μου είπε και έφυγε αφήνοντας με μόνη στο σκοτεινό δωμάτιο.
[...]
"Δεσποινίς Hastings, τα αποτελέσματα των εξετάσεων σας βγήκαν."
Ο Liam μου κράτησε πιο σφιχτά το χέρι καθώς περιμέναμε με ανυπομονησία να μάθουμε τι έχει συμβεί.
"Με χαρά σας ανακοινώνουμε ότι είστε σε θέση να επιστρέψετε στο σπίτι σας."
Ο Liam ξεφύσηξε ανακουφισμένος. Όμως εγώ περίμενα το "άλλα". Γιατί πάντα υπήρχε ένα τεράστιο "αλλά" δε οτιδήποτε αφορούσε εμένα.
"Αλλά θα πρέπει να παραιτηθείτε από το κέντρο και από οποιαδήποτε άλλη ασχολία έχετε. Μετά το ατύχημα, ας το αποκαλέσουμε, το σώμα σας δεν είναι έτοιμο να ανταπεξέλθει ακόμα σε εργασίες. Σας προτείνουμε να μείνετε τουλάχιστον 2 εβδομάδες στο σπίτι για ανάρρωση."
"Ευχαριστούμε γιατρέ." Είπε ο Liam.
Εγώ δεν ήθελα να μιλήσω. Οι άνθρωποι στο κέντρο εξαρτιότουσαν από εμένα. Μπορεί να μην είχα σπουδάσει αλλά ήμουν η φίλη τους. Διότι με έναν ψυχολόγο δεν μπορείς να γίνεις φίλος. Πόσο μάλλον με έναν ιατρό. Ακόμα περισσότερο με έναν ψυχίατρο.
"Λοιπόν; Έτοιμη να γυρίσουμε σπίτι;" η φωνή του Liam με διέκοψε από τις σκέψεις μου.
"Έτοιμη." Του είπα και του χαμογέλασα με όση δύναμη μου είχε απομείνει.
Με βοήθησε να σηκωθώ και με οδήγησε προς την έξοδο του νοσοκομείου.
[...]
Μία εβδομάδα μετά.
Χτυπάει το κουδούνι. Ο Liam λείπει σε δουλειά γι αυτό και σηκώνομαι εγώ για να ανοίξω την πόρτα.
Βγαίνω από το υπνοδωμάτιο και κατευθύνομαι προς την είσοδο.
Το κουδούνι συνεχίζει να χτυπά ανυπόμονα μέχρι που ανοίγω την πόρτα.
Πριν προλάβω να δω ποιος είναι νιώθω δύο χέρια να με αγκαλιά ζουν και βλέπω μία κοκκινομάλλα κοπέλα ακριβώς μπροστά μου.
Τότε καταλαβαίνω.
"Ed;" ρωτάω με χαρά.
Με αφήνει από την αγκαλιά του και πιάνει το πρόσωπο μου με τα χέρια του.
"Jess." Μου χαμογελάει και με ξαναγκαλιάζει.
"Πώς , πώς ήρθες εδώ;" τον ρωτάω αφήνοντας τον από την αγκαλιά μου.
"Που πήγαν οι τρόποι σου Jess; Δεν θα μας πεις να περάσουμε μέσα;" αστειεύεται.
"Μα, ναι, φυσικά. Απλά ξαφνιάστηκα λίγο με την επίσκεψη σας." Το βλέμμα μου επιστρέφει στην όμορφη κοκκινομάλλα κοπέλα. "Μάλλον και εσύ ξέχασες τους δικούς σου." Τον πειράζω. "Jessica, χάρηκα." Λέω και της δίνω το χέρι.
"Anna, παρομοίως." Λέει με βρετανική προφορά.
Βρετανίδα ε; Υψηλό γούστο. Γελάω με τη σκέψη μου.
"Ελάτε, καθίστε." Τους προτείνω. "Τι να σας φέρω;"
"Μην μπαίνεις στον κόπο, δεν θα μείνουμε πολύ." Είπε ο Ed και κάθισε δίπλα στην Anna στον καναπέ.
"Όπως θέλετε." Πάω και κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι τους.
"Λοιπόν προς τι η επίσκεψη;" τους ρωτάω.
"Jess, μίλησα με τον Liam και μου είπε τι σου συνέβη." Μου εξήγησε. "Θα ερχόμασταν πιο νωρίς αλλά είχαμε κάποιες τελευταίες παραστάσεις." Απολογήθηκε. "Ελπίζω να είσαι καλά τώρα."
"Δεν χρειάζεται να απολογείσαι, καταλαβαίνω. Μην ανησυχείς είμαι μια χαρά τώρα. Αναρρώνω." Τον καθησύχασα.
Ήταν σφιγμένος. Ήθελε να μου πει και κάτι άλλο.
"Ed, σε ξέρω καλά. Τι άλλο συμβαίνει."
"Να...Ο Liam με παρακάλεσε να σε πίσω να μην ξαναπάς στο κέντρο."
Αναστέναξα.
"Ξέρω ότι είναι το μόνο πράγμα που σε κάνει χαρούμενη αλλά δεν μπορείς. Κινδυνεύεις."
"Μπορώ να πάθω χίλια δύο πράγματα είτε είμαι είτε δεν είμαι εκεί. Τουλάχιστον εκεί βοηθάω κάποιον. " του αποκρίθηκα.
"Τέλος πάντων, είμαι σίγουρος πως δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη. Έτσι και αλλιώς ξεροκέφαλη ήσουν πάντα. Τώρα θα αλλάξεις;" αστειεύτηκε και όλοι γελάσαμε με το σχόλιό του.
"Πόσο θα μείνετε;" ρωτάω.
"Μερικές εβδομάδες. Μέχρι το Halloween και μετά θα γυρίσουμε πίσω. Ξεκινάνε πάλι τα μαθήματα." Μου απάντησε η Anna.
"Τότε ίσως να ξεκινήσουμε από τώρα την ξενάγηση σας στην Νέα Υόρκη. Τι λέτε;" προτείνω.
Και οι δύο κουνάνε θετικά το κεφάλι τους σαν απάντηση. Σηκωνόμαστε, παίρνω τα κλειδιά και φεύγουμε από το σπίτι.
A/n
Δύο ακόμα κεφάλαια έχουν μείνει για να τελειώσει η ιστορία❤
Σας ευχαριστώ πολύ όσους την διαβάζουν και ελπίζω να μην σας έχω απογοητεύσει μέχρι στιγμής❤
Vote&comment
See ya❤