Ademloos keek naar alle kleuren die rondzwermden om mijn handen. Sommige vlogen langzaam uit de grote bal en kronkelden zich om mijn handen, zoekend leek het wel. Ze zweefden weer terug in de bal en begonnen steeds harder te kronkelen.
Uit het niets zweefden nog meer energieën van alle gevallen engelen naar de bol in mijn handen die steeds groter begon te worden. De donkere kleuren van gewonden vlogen rechtstreeks naar de kleden aan de muren en op de grond. Met elke lichtstraal die in de kleden terecht kwam gingen ze minder fel schijnen.
De gevallen engelen grepen naar hun borst en scheurden hun shirt open van de pijn. Hun nagels kraste en klauwde over hun huid en lieten rode en bloederige striemen achter. De wind begon mijn kant op te waaien en nam alle energieën met zich mee.
De energieën bundelden zich in één grote bol in mijn handen en verlichten de hele ruimte. Ik deed mijn ogen weer open en keek naar de gevallen engelen. Vol verbazing keek ik rond.
Ik kon de energieën zien.
Ik kon ze zien zonder mijn ogen dicht te doen. De energieën in mijn handen begonnen nog harder te kolken en wild te bewegen. Ze maakte zich los van het bolwerk en gleden als slangen over de grond. Bij elk van de lichamen van de gevallen engelen bleven ze even hangen en cirkelden ze als een jager om hun prooi heen. Uiteindelijk gingen ze weer weg en vervolgden hun weg langs de lichamen.
De gevallen engelen waar nog niet alle energieën uit waren zaten of lagen op de grond en schreeuwden het uit van de pijn. De energieën die langs ze gleden trokken de energieën aan die nog in hun lichamen kronkelden.
De energieën kwamen steeds dichterbij Aiden en ik keek rond, opzoek naar Luca. Luca aanschouwde het tafereel met open mond. Ik nam aan dat hij de energieën niet kon zien en zich afvroeg waarom de gevallen engelen stuk voor stuk neervielen. De twee hulken van mannen die hem tegenhielden lagen ondertussen ook op de grond.
"Luca!"
Mijn stem klonk boven het geschreeuw en gejammer uit. Ik voelde me vreemd, bijna hol. Alle gebeurtenissen waren nog niet tot me doorgedrongen. De kreten van pijn dreunden door mijn schedel maar settelden niet in mijn hersenen. Luca's hoofd schoot mijn kant op en hij ving mijn blik.
Zijn bruine ogen waren zo groot als schoteltjes en zijn ademhaling was gejaagd. Hij kwam mijn kant op gejogd terwijl hij met een grote boog om iedere gevallen engel heen liep. "Olivia, wat doe je?" vroeg hij ademloos terwijl hij nog eens een blik op wierp op het slagveld. De rode jurk van Maud viel op tussen alle zwarte kleren. Ze zat tegen het podium aan en had haar blik strak op me gericht. In haar ogen flikkerden iets van woede en ontzag. Haar ogen hielden die van mij gevangen, ik kon niet wegkijken.
De energieën die door haar lichaam stroomden waren nog steeds helder, ondanks dat de helft miste. Het moest pijn doen aan al het geluid om me heen te horen, maar ze gaf geen kik, ze keek alleen.
Ik rechte mijn rug en veegde met mijn arm over mijn bezwete voorhoofd. Ik was in tegenstelling tot al die andere keren dat ik mijn krachten gebruikt had totaal niet moe. Het leek alsof mijn nieuwe krachten alle deuren naar extra energie hadden open gezet en alsof ze alle blokkades uit mijn aderen hadden gespoeld.
Het leek alsof er in mijn bloed allerlei luchtbelletjes omhoog borrelden en uit elkaar spatten tegen de binnenkant van mijn huid. Prikkelingen trokken onafgebroken over mijn huid en ik voelde me krachtig.
Ik hoorde de snelle ademhaling van Luca achter me en draaide me naar hem om, weg van Maud. Ik bestudeerde zijn energieën en zag dat de kleuren er allemaal nog waren. Met gefronste wenkbrauwen keek ik rond. Elke gevallen engel miste een deel van energieën. Waarom Luca en ik dan niet?
Die vraag verdween snel weer uit mijn hoofd toen ik naar de kronkelende energieën op de grond keek. Ze waren ondertussen bij Aiden aangekomen en likten met hun slierten aan zijn lichaam. Ik tikte Luca aan en wees naar de energieën.
"Wat gebeurt er allemaal?" vroeg Luca dringend terwijl hij naast me kwam staan. Toen pas realiseerde ik me dat hij de energieën niet kon zien. Ik schudde mijn hoofd om mijn eigen domheid en legde uit, "Ik heb op een of andere manier energieën uit de gevallen engelen gezogen en zitten ze allemaal rond Aiden heen."
"Wat?" vroeg Luca verbaasd.
Ik hield mijn adem in toen alle energieën rond Aiden gingen kolken. Ze draaiden om zijn lichaam heen en het werden er steeds meer. Een soort tornado van kleuren onttrok Aiden aan mijn zicht. Het teken op mijn borst begon te gloeien. Ik hapte naar adem toen ik de pijn voelden en klauwde naar mijn borst.
Een fel licht verspreidde zich door de zaal en een lichtstraal schoot plotseling uit mijn teken. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Het leek net alsof er duizenden kleine naaldjes zich een weg naar buiten wurmden door mijn teken. Mijn oren gonsden en ik zonk op mijn knieën. Vaag hoorde ik Luca mijn naam roepen, maar ik beantwoordde hem niet.
Ik hief mijn hoofd op en volgde de lichtstraal met mijn ogen. Hij ging recht door de tornado van energieën en liet de kleuren feller stralen. Steeds feller en feller werd het licht en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen om niet verblind te worden.
Ineens was het licht weg en daarmee ook de pijn. Mijn borstkas ging veel te snel op en neer en mijn keel prikte van het schreeuwen. Ik keek weer naar de kleuren rondom Aiden en zag dat ik hem weer kon zien.
De slierten energie werden afgevuurd uit de grote kolkende massa en schoten regelrecht het lichaam van Aiden in. Nog steeds happend naar adem keek ik toe hoe het lichaam van Aiden gevuld werd met kleuren. Met elke straal die erin schoot groeide mijn hoop.
Ik stond op van de grond en liep langzaam richting Aiden. Mijn jurk sleepte over de grond en liep een vaag rood spoor van bloed achter. Ik kon Luca's nieuwsgierige ogen in mijn rug voelen, maar liep gestaag door. Tegen de tijd dat ik bij Aidens lichaam aan was gekomen, verdween de laatste energiestraal in zijn lichaam.
Ik knielde naast hem neer en legde mijn handen om zijn wangen. "Aiden," fluisterde ik. Ineens schoten zijn ogen open en ademde diep in. Zijn ogen keken verschrikt door de zaal. Pas toen zijn ogen zich in die van mij haakten leek hij te bedaren.
Een grijns brak uit op zijn gezicht en hij duwde zichzelf overeind. "H-hoe dan?" hoorde ik mezelf vragen. "Ook fijn om jou weer te zien, Olivia," zei hij droog. Zijn stem was schor maar ondanks dat hij een minuut geleden nog dood was, zag hij er stralend uit.
"Je was dood. Je lag hier op de grond en al je energieën waren weg, e-en toen ineens-"
Ik werd onderbroken door Aidens armen om me heen. Ik zat nog steeds op knieën en hij zat met zijn benen gestrekt waardoor de knuffel een beetje ongemakkelijk was. Desalniettemin sloeg ik mijn armen om zijn nek en beantwoordde zijn knuffel. Ik begroef mijn gezicht in zijn schouder en probeerde de tranen van blijdschap niet te laten stromen.
Aiden zuchtte tevreden en hield me stevig vast. Ik liet hem los en bekeek hem eens goed. Zijn ogen straalden en afgezien van een paar schrammen hier en daar en zijn gescheurde kleding zag hij er goed uit. "Dit is de geheime kracht," sprak hij zo zacht dat ik me afvroeg of ik het wel goed gehoord had.
"Pardon?" Mijn stem was hoog en ik wist zeker dat mijn ogen zo groot als schoteltjes waren. "Ik wist het al een tijdje. Madam Moana heeft het tegen me gezegd," zei hij terwijl hij behoedzaam mijn gezicht in zich opnam.
"Verdomme, Aiden! Waarom heb je het niet tegen me gezegd? Ik had helemaal geen hoop meer omdat ik dacht dat ik niets kon doen toen je hier dood op de grond lag," riep ik boos. De opluchting van daarnet werd overschaduwd door woede.
"Ik wist dat je niet met Sofiël wilde praten als je wist dat je je krachten niet beheerste," zei hij rustig. Ik was met stomheid geslagen. Ik had niet gedacht dat Aiden me zo goed kende. "Nee, moet je kijken wat er gebeurd is! Logisch dat ik dat niet zou willen," zei ik.
Mijn woede begon al weg te ebben en ik wreef vermoeid over mijn gezicht. Ik wilde gewoon naar huis. Aiden trok zijn mond open om iets te zeggen maar ik kapte hem af. "Laat maar zitten. Kunnen we gaan? Ik ben er wel een beetje klaar mee."
Aiden knikte en ik hielp hem overeind. Luca was ondertussen bij ons komen staan. Met grote ogen keek hij naar Aiden, alsof hij niet kon geloven wat hij zag. Het was ook moeilijk te geloven, ik kon het zelf amper bevatten.
Aiden glimlachte naar Luca en gaf hem toen een mannenknuffel. Ze sloegen elkaar op de rug en Luca's gezicht begon te stralen. De laatste spanningen waren tussen die twee verdwenen door dat gebaar.
Ik keek rond en zag dat alle gevallen engelen stil waren gevallen. Hun lichaam was leeg en donker, geen enkele energieën waren te zien. Maud keek me nog steeds aan maar haar ogen stonden leeg. Er zweefde nog één sliert energie in haar lichaam. "Liv, alsjeblieft." Ik schrok van haar stem. De koude toon was verdwenen en vervangen door een smekende toon.
Ik wist precies wat ze bedoelde. Ze had veel pijn en wist dat ik daar de oorzaak van was. Haar Helen zou ik nooit doen en ook dat had ze door, ze was niet voor niets zo slim. Het enige wat ze nog aan me had was dat ik een einde kon maken aan haar lijden.
Ik strekte mijn arm naar haar uit en zoog de energie uit haar lichaam. De laatste emotie die ik in haar ogen zag was opluchting en dankbaarheid.
Het was goed zo.
heey,
hierna nog 1 hoofdstuk en een epiloog en dan is het klaar!
hope you enjoy<3
vote, comment, share
xx