Harry's POV
Τρέχω τόσο πολύ γρήγορα που δεν βλέπω που ακριβώς με πάνε τα πόδια μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω και νιώθω πώς η όραση μου σκοτεινιάζει.
Πρέπει να σταματήσω αλλά θα με πιάσουν. Εχω προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση και όλοι κοιτούν τρομαγμένοι. Αμάξια σταματούν απότομα καθώς διασχίζω τους δρόμους.
Μπορώ να διακρίνω ένα στενό ερημικό. Χωρίς να χάνω χρόνο κοιτάζω πίσω μου και βλέπω πώς η αστυνομία είναι λίγο πιό μακριά. Μπαίνω μέσα στο στενό και κρύβομαι πίσω από τους κουβάδες με σκουπίδια.
Σηκώνω την μπλούζα μου και την βάζω στην μύτη μου για να εμποδίσω την άσχημη μυρωδιά που εισβάλλει στα ρουθούνια μου.
Καμπουριάζω το σώμα μου και κοιτώ προσεχτικά τον δρόμο έξω από αυτό το στενό. Τα περιπολικά πέρασαν γρήγορα και προσπέρασαν αυτό το στενό. Βγαίνω έξω από αυτό το βασανιστικό μέρος και πάω διακριτικά στο πεζοδρόμιο. Σιγουρεύομαι πώς δεν υπάρχει κανένα περιπολικό και ευτυχώς η τύχη μου χαμόγελα. Βάζω την κουκούλα στα μαλλιά και κατεβάζω το κεφάλι μου.
Αργά ή γρήγορα θα γινόταν αυτό αλλά έπρεπε σήμερα να σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του;
Προχωράω με γρήγορα βήματα πρός το σπίτι μου αν και είναι μακριά από εδώ. Το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει και το στόμα μου είναι ξερό πλέον.
Πρέπει να ρισκάρω και να κλέψω ένα μηχανάκι αλλιώς δεν θα φτάσω ποτέ σπίτι.
[…]
Anna's POV
Μπαίνει και βγαίνει από μέσα μου.
Τα δάκρυα κυλούν από τα μάτια και δεν μπορώ να δω καθαρά. Το βρώμικο χέρι του καλύπτει το στόμα μου εμποδίζοντας τα ουρλιαχτά μου.
Πονάω. Δεν αντέχω το βάρος του σώματος μου. Δεν αντέχω τον ψυχικό και σωματικό πόνο που μου δίνει.
"Σου αρέσει Anna μου; σου αρέσει να μπαίνει ο μπαμπάκας μέσα σου;" λέει και κλείνει τα μάτια του από ευχαρίστηση.
Νιώθω πώς ο θυμός και το μίσος μου σφίγγουν τον λαιμό μου. Θέλω να τον σκοτώσω. Θα ήθελα να τον έχω σε ένα δωμάτιο και να τον σκοτώνω καθημερινά με διαφορετικούς οδυνηρούς τρόπους. Κάνεις δεν υπάρχει να με βοηθήσει αυτή την ώρα.
Αηδιάζω στην εικόνα που μου δίνει. Τα μαύρα κατσαρά μαλλιά του είναι λαδωμένα και βρώμικα όπως πάντα. Τα ρούχα του είναι με λεκέδες και η μυρωδιά της παλάμης του μου δημιουργεί εμετό, νιώθω πώς θα ξεράσω αυτή την στιγμή.
Τα χέρια και τα πόδια μου δεν μπορούν να παλέψουν εναντίον του αφού είναι δεμένα στο κρεβάτι.
Πώς; πώς μπορεί να το κάνει στο ίδιο του το σπλάχνο;
Ο πόνος εξακολουθεί να είναι οδυνηρός και ο φόβος έχει ανεβάσει την πίεση μου. Αρχίζω και ζαλίζομαι μέχρι που όλα μαυρίζουν.
"Θα με κοιτάς εμένα μαλακισμένο!" λέει και μου δίνει χαστούκια.
"Μη σε παρακαλώ" προσπαθεί να ακουστεί η φωνή μου.
[…]
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και μια κραυγή τρόμου ξεφεύγει από τα χείλια μου. Ολο μου το σώμα είναι λουσμένο με κρύο ιδρώτα και νιώθω την αίσθηση του μουδιάσματος.
Ξεσκεπάζομαι και τρέχω γρήγορα πρός το μπάνιο. Ανοίγω το καπάκι της λεκάνης και πέφτω στα γόνατα μου κάνοντας εμετό. Τα μάτια μου δακρίζουν και εγώ παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Τραβάω το καζανάκι και πάω πρός τον νιπτήρα. Ανοίγω της βρύση και γεμίζω τις χούφτες μου με κρύο νερό. Λούζω το χλωμό δέρμα του προσώπου μου και καθαρίζω τα δάκρυα μου. Σκουπίζω τα χέρια μου και κατευθύνομαι πρός την κουζίνα βάζοντας ένα ποτήρι παγωμένο νερό για τον εαυτό μου.
Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά εξαιτίας του εφιάλτη, ένας από τους αληθινούς εφιάλτες. Ο πονοκέφαλος είναι οδυνηρός και θα χρειαστώ να πάρω χάπι. Ανοίγω το ντουλάπι με τα φάρμακα και παίρνω μια ασπιρίνη.
Στηρίζω το κεφάλι μου στον τοίχο κλείνοντας τα μάτια μου.
Με περικυκλώνουν όλα στην ζωή μου. Δεν βλέπω καμία έξοδο εκτός από τον θάνατο. Μάλλον ο δικός μου θάνατος δεν θα είναι στον παράδεισο,δεν ανήκει εκεί η ψυχή μου. Αν μπορούσα θα είχα εξαφανίσει την ύπαρξη μου. Ποιός μπορεί να με βοηθήσει; κανείς!
Αναπάντητα ερωτήματα γεμίζει το μυαλό μου.
Ψάχνω μια αποφυγή του εαυτού μου μα καταλήγω σε ένα δωμάτιο με άπειρα μηδενικά συμβολίζοντας την πορεία της ζωής μου. Αυτός είναι ο αριθμός του δρόμου μου. Θάνατος και ζωή, παράδεισος και κόλαση είναι όλα είναι ίδια για εμένα.
Ακόμα και στο φώς να μπώ ακόμα όλα μαύρα θα είναι. Σκοτεινά και επικίνδυνα.
Οτι και να κοιτάξει το βλέμμα μου καταστρέφεται. Οτι και να αγγίξω παίρνει φωτιά και γίνεται σκόνη.
Αδιέξοδος μηδέν.
Ανοίγω τα μάτια μου μα ακόμα όλα είναι ίδια στο ψυχρό περιβάλλον του σπιτιού μου.
Το στομάχι μου είναι άδειο και κλειστό. Πρέπει να φάω όμως. Παίρνω ένα κουτί με φρυγανιές και κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας. Ανοίγω το περιτύλιγμα και αρπάζω μια φρυγανιά δαγκώνοντας την.
Το βλέμμα μου πέφτει στο ημερολόγιο που βρίσκεται στο πάτωμα.
Σελίδες γεμάτες με συναισθήματα της παιδικής μου ηλικίας όταν ακόμα ένιωθα την αγάπη στην καρδιά μου, το γέλιο στα χείλια μου και την ελπίδα πώς όλα θα φτιάξουν μέχρι που όλα σβήστηκαν. Δεν θυμάμαι τίποτα, δεν αναγνωρίζω τέτοιου είδους συναισθήματα.
Σηκώνομαι από την καρέκλα και πετάω το κουτί με τις φρυγανιές στα σκουπίδια. Παίρνω το ημερολόγιο και το τοποθετώ κάτω από τον καναπέ.
Σε λίγο θα είναι απόγευμα και με περιμένει η δουλειά του Νοσοκομείου.
Δεν έχω νυχτερινή βάρδια ευτυχώς. Δεν ξέρω αν θα άντεχα άλλη μια νύχτα με τον φόβο μην με πλησιάσει ο Styles.
Θέλω να αποφύγω κάθε οπτική επαφή μαζί του. Το μυαλό μου θάβει κάθε χαζή ανάμνηση από εκείνον.
Ανάβω το φώς της τουαλέτας και πιάνω τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα.
Ανοίγω την βρύση της μπανιέρα και μπαίνω μέσα. Κλείνω τα μάτια στην απόλαυση του κρύου νερού που αγκαλιάζει το δέρμα μου.
Σκέψεις παίρνουν από το μυαλό μου και ανοίγω τα μάτια μου αμέσως.
Γιατί να σκεφτώ τα γεγονότα που έγιναν χθές το βράδυ; γιατί να περάσει από το μυαλό μου ο Styles να φιλάει σκληρά το δέρμα μου;
Διώχνω την σκέψη από το μυαλό μου και σκέφτομαι ένα παλιό τραγούδι που μου τραγουδούσε η μητέρα μου.
Το σφουγγάρι περνάει από όλο το σώμα μου βγάζοντας την βρωμιά. Το άρωμα καρύδας με βοηθάει στο να χαλαρώσω για τώρα,μια προσωρινή χαλάρωση.
Βγαίνω έξω κλείνοντας το νερό και την μαύρη κουρτίνα της μπανιέρας. Σκουπίζω το σώμα μου με μια πετσέτα και την αφήνω στην θέση της. Εχει πέσει η θερμοκρασία μα δεν κρυώνω.
Ανοίγω της ντουλάπα μου και παίρνω τα εσώρουχα και τα ρούχα που θα φορέσω τώρα.
Κοιτάζω στον ολόσωμο καθρέφτη παρατηρώντας το σώμα μου. Είναι χλωμό και φαίνεται πώς έχω χάσει κάποια κιλά. Το αγνοώ και αρχίζω και ντύνομαι με την απλή μου ενδυμασία.
Παρατηρώ για άλλη μια φορά τον εαυτό μου και διακρίνω σημάδια στον λαιμό μου. Κοκαλώνω και ο θυμός έχει επιστρέψει πίσω στην καρδιά μου. Μπαίνοντας μέσα της και πετώντας το κλειδί στο ποτάμι, σε ένα απέραντο ποτάμι.
Βγάζω το κοκαλάκι από τα σγουρά μου μαλλιά για να καλύψω τον λαιμό μου.
Παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω από το διαμέρισμα κλειδώνοντας το.
Ο κρύος αέρας χτυπά κάθε χιλιοστό του σώματος μου και νιώθω κάπως καλύτερα. Ο ήλιος δύει και σε λίγο θα είναι νύχτα. Πηγαίνω πρός το αυτοκίνητο μου. Καθώς περπατάω τυλίγοντας το σώμα μου με το μπουφάν νιώθω πώς κάποιος με παρακολουθεί. Σταματάω απότομα και κοιτάζω γύρω μου.
Δεν νιώθω φόβο αλλά δεν μπορώ να το αγνοήσω. Δεν υπάρχει κανείς άλλος σε αυτό το στενό παρά μόνο εγώ και τα αμάξια. Περίεργο να ακούς βήματα ανθρώπινα και να μην βλέπεις κανέναν.
Αγνοώ την αίσθηση μου και μπαίνω μέσα στο αμάξι. Ανοίγω το ραδιόφωνο και βάζω μπρος την μηχανή. Ο καιρός είναι έτοιμος να βρέξει και αυτό κάνει την ψυχολογία μου καλύτερη. Λειτουργεί με βάση τα συναισθήματα μου και είναι κάτι σαν παρηγοριά.
Μόλις φτάνω στο πάρκιγκ του Νοσοκομείου παρκάρω το αυτοκίνητο μου. Κατευθύνομαι πρός την είσοδο όπου διακρίνω 2 περιπολικά. Μπαίνω μέσα στο Νοσοκομείο και βλέπω την Ashley να μιλάει με έναν αστυνομικό.
Φαίνεται αναστατωμένη.
"Anna!" μου έκανε νόημα να έρθω πρός το μέρος της.
"Τι έγινε;" ρωτάω απορημένη από όλη αυτή την κατάσταση.
"Αυτός. Τον θυμάσαι;" μου λέει και δείχνει μια φωτογραφία.
Παίρνω την φωτογραφία στα χέρια μου και κοιτάζω το άτομο που απεικονίζει. Ο Styles.
"Ναι." απαντώ.
"Πρόκειται για πολλές δολοφονίες." Λέει ο αστυνόμος στον συνάδελφο του.
"Ποιές δολοφονίες;" ρωτάω.
Είμαι πολύ μπερδεμένη αν και κάτι έχω στο νού μου.
"Anna πήγαινε στο πόστο σου και θα σε ενημερώσω μετά." λέει η Ashley.
Διαταγές δεν δέχομαι από κανέναν και αυτό που κάνει είναι πολύ σπαστικό.
"Ξέρω πολύ καλά τι να κάνω,μην μου δίνεις διαταγές γιατί δεν είσαι το αφεντικό μου."
Φεύγω και πάω να χτυπήσω κάρτα.
[…]
Η βάρδια μου τελείωσε και η ώρα είναι 22:00. Ησυχία επικρατεί στο πάρκινγκ του Νοσοκομείου εκτός από την φασαρία που έχει το μυαλό μου.
Ακούω θορύβους και το ορκίζομαι πώς κάποιος με παρακολουθεί. Πάω με αργά βήματα πρός το αυτοκίνητο μέχρι που ένα χέρι μου κλείνει το στόμα.
Προσπαθώ να ουρλιάξω και να γυρίσω το κεφάλι μου για να αντικρίσω ποιός είναι. Φόβο γεμίζει όλο μου το σώμα ενώ τα χέρια και τα πόδια μου δίνουν μάχη για να ξεφύγω. Νιώθω ένα κρύο μέταλο να αγγίζει το κεφάλι μου και ξαφνικά παγώνουν όλα.
"Σσσς κάνε ησυχία." μου απαντάει εκείνος.
[…]
Συγνώμη αν αργώ να ανεβάσω και σας αφήνω να περιμένετε.
Θα ήθελα να μάθω ποιά τραγούδια ακούτε όταν διαβάζετε το Misty εκτός αν δεν ακούτε. Συνήθως ακούμε τραγούδια ανάλογα με την
περίπτωση της ιστορίας.
Τα καλύτερα έρχονται!
Περιμένω τις εντυπώσεις σας!♥
~Kallia.Kn