'Is hij zijn geheugen kwijt?' vroeg Vauvenal verbaasd.'Is dat ernstig?' vroeg de vrouw bezorgd.'Normaal komt het wel terug, na een tijdje' zuchtte ik.'Hoe lang het duurt weet ik niet'.'Dus je hebt geen idee wie het gedaan heeft?' vroeg Vauvenal. Ik zuchtte.'Misschien vind ik wel een aanwijzing in het gif'.'Er is bezoek' zei de vrouw en opende de deur.'Wij zoeken Krusha'. Ik herkende onmiddellijk de stem van Drake.'Kom erin, ze zit daar' zei ze en hield de deur open.'Hier zit je dus' zei Drake en kwam naast me zitten.'We lazen de brief' zei Kronos en kwam langs de andere kant zitten.'Hoe gaat het met Jonathan?'. Hij keek naar Vauvenal. 'Hij komt er wel weer bovenop' zei hij. 'Maar moet ik je niet feliciteren met je bruiloft? Wie was de gelukkige nu ook al weer? De oudste dochter van Hindrik niet?'. Kronos lachte.'Ja Udisé' lachte hij.'We zijn gisteren getrouwd'. 'Oh wat leuk' lachte de vrouw en kwam naast Kronos zitten.'Waarom zijn wij niet naar die bruiloft gegaan Vauf?'.'Omdat we geen tijd hadden' zuchtte hij.'En hoe is het om pas getrouwd te zijn?' vroeg de vrouw geïnteresseerd.'Komop Krusha, dit word vrouwengeklets'. Ik keek hem beledigd aan.'Je weer dat ik het niet zo bedoel'. Ik zuchtte en stond op.'Wij gaan nog eens bij Jonathan langs' zei ik en wandelde de trap op.'Udisé is zwanger' lachte Kronos.'Oh, dat is geweldig!' riep de vrouw. Ik rolde met mijn ogen en wandelde Jonathans kamer binnen.'Hey' lachte ik en ging naast zijn bed zitten.'Ik heb Drake meegenomen'.'Leuk' zei hij en staarde uit het raam.'Is hij al de hele tijd zo?' vroeg Drake verward. Ik zuchtte.'Wat kunnen we eraan doen? Hij is zelfs zijn geheugen kwijt'.'Herinneringen verlies je niet' zei Drake en keek Jonathan in de ogen.'Die verstop je'.'Hij heeft zijn herinneringen verstopt?' vroeg ik half lachend. Jonathan reageerde niet.'Zo is het bij draken' zei Drake.'Alles wat je meemaakt, herinner je je. Maar wat je niet aanstaat, verstop je, zodat het lijkt weg te zijn, maar er nog steeds is'. 'En wat als je die herinnering weer nodig hebt?' vroeg ik.'Ma had er een medicijn voor' zei Drake.'Een soort licht blauw amulet dacht ik'.'Als in een krachtsteen?' vroeg ik en lachte.'Dan kan ik zijn geheugen terug halen!'
'Denk eraan, je komt in zijn verbannen herinneringen terecht' zei Drake voor ik de steen gebruikte.'Je wilt geen onbedoelde dingen naar boven halen'. 'Ik zal voorzichtig zijn' zei ik en legde de steen op Jonathans hoofd. Ik sloot mijn ogen en mijn geest verliet mijn lichaam om naar dat van Jonathan te gaan.'Wow' zuchtte ik en keek om me heen. Ik zat in een oneindige witte leegte.'Wat is het hier leeg...' zuchtte ik. Opeens kwam er een grote grijze vlaag en voor ik het wist stond ik in de salon van Jonathans huis. Er stonden geen meubels en ik zag alles zwart-wit. De deur ging open. Het was Vauvenal met zijn vrouw. Een klein jongetje kwam naar binnen stormen.'Wat is het hier leeg!' riep hij verwondert.'Wil je het samen met ons inrichten Jonathan?' vroeg de vrouw lachend en pakte het kind op.'Ja!' riep hij en keek naar zijn vader.'Mag dat?! Mag dat?! Mag dat?!'. Vauvenal lachte.'Natuurlijk mag dat'. Er volgde opnieuw een grijze vlaag en ik stond weer in de witte ruimte.'Wow' zuchtte ik. Dat was een jeugdherinnering. Iets wat hij natuurlijk al lang vergeten was omdat het van zo lang geleden was. Nee, niet vergeten, verstopt, zoals Drake gezegd had. Als ik iets zei wat Jonathan op dat moment gezegd had, kon ik misschien de herinnering oproepen. Toen wist ik het.'Vuur!' riep ik. Er volgde een grijze vlaag en ik was opgelucht toen ik in de dennenbossen terecht kwam.'Vuur!' riep Jonathan en liep naar de boom. Daar stonden 3 mensen, 2 jongens en 1 meisje.'Kooi' zei de gespierde man. De andere jongen gaf een kooi en het meisje stak Vuur weg.'Vuur!' riep Jonathan.'Laat mijn draak gaan!'. Het groepje lachte.'Oh kijk Errid, dit jongetje wil graag zijn rode schriele dood terug' lachte het meisje. 'Hij weet duidelijk niet hoeveel z'n huid waard is' zei de man met het materiaal. De jongen die Errid heette kwam dreigend voor hem staan. 'We geven je je draak niet terug jochie' snauwde hij en begon Jonathan te slaan. Na al die klappen, stak hij zijn speer in een pot gif en stak Jonathan ermee neer.'Dat zal hem leren' lachte hij.'Mooie Errid' lachte het meisje.'We moesten maar weer eens naar de basis' zei de man met de spullen.'Prima' snauwde Errid en wandelde trots weg. Er volgde een grijze vlaag. Ik stortte in elkaar. Ik had Jonathan een jeugdtrauma bezorgd... Dit zou hij nooit meer vergeten...