Ik, een draak?! 2: Drakenvangers

H3: Vergiftigd

In de verte kon je de toren al zien staan. De toren van de hoofdacademie. Boven in die toren was mijn bureau, alleen bereikbaar als je een draak bent of hebt. Ik landde op het balkon en gaapte. Gisteren was laat geworden met de hele bruiloft en alles. Ik opende het grote raam en wandelde de kamer binnen. Er lagen veel brieven en aanvragen op mijn bureau omdat ik al een week niet gewerkt had. Niet gewerkt, ik had wel gewerkt, maar niet hier, niet voor de academie. Ik had een bruiloft geplant, als dat niet werken is. Ik liet me met een plof op mijn stoel vallen en bekeek de stapel. Hier zou ik de hele dag zoet mee zijn. Drake en Kronos moesten mijn lessen van vandaag maar overnemen. Mijn gedachtengang werd verstoord toen een schriele dood de kamer binnen vloog. Het was Sky uit Dundris. Hij had een grijs witte huid zoals de meeste schriele doden uit het Noorden. Vreemd dacht ik. Normaal als ze me een bericht stuurde, stuurden ze Vuur. Ik pakte het rolletje perkament van zijn poot en liet hem weer naar buiten gaan.'Beste Krusha' begon het. 'Jonathan is aangevallen in de bossen van Dundris. We weten niet wie of wat het gedaan heeft. Zijn verwondingen zijn ernstig en we vragen om uw medische bijstand'. Ik staarde uitdrukkingsloos voor me uit. Jonathan was een goede vriend, ook al was hij een paar jaar jonger dan ik. Ik bewonderde hem voor zijn fascinatie voor draken en had hem geholpen drakenrijder te worden. En als iemand mij om medische bijstand vroeg moest het wel ernstig zijn. Ik pakte snel een velletje perkament en schreef 'Dundris'. Dat legde ik op mijn bureau samen met de brief en vloog weg. Naar Dundris.

'Ah Krusha, wat fijn dat je gekomen bent' zei Vauvenal, Jonathans vader. 'Ik ben zo snel mogelijk gekomen' zei ik. 'Waar is hij?'. Vauvenal bracht me naar Jonathans kamer. Daar lag hij half dood te sterven op bed met zijn moeder naast hem.'Oh Krusha' zei de vrouw opgelucht.'Ik ben zo blij dat je er bent'. Ze liet haar stem zakken.'Hij is aan het sterven...'.'Dat zie ik' zei ik en ging naast het bed staan.'Ik zal alles doen wat ik kan'. Ik sloot mijn ogen en legde mijn handen op Jonathan. Mijn handen tintelden en ik wist dat het aan het werken was. Ik wist niet hoe lang ik daar zo zat, maar in ieder geval langer dan normaal. Toen ik mijn ogen weer opende zag ik dat de wonden verdwenen waren, maar er was nog iets. Er zat iets in zijn lichaam waardoor hij ziek werd.'Hij is vergiftigd' zei ik bezorgd.'Het is dodelijk voor mensen'.'Oh nee' zuchtte de vrouw en kreeg tranen in haar ogen. 'Je kunt het genezen ja toch?' vroeg Vauvenal.'Ik weet het niet' zuchtte ik en keek naar Jonathan, die nog steeds bewusteloos in zijn bed lag.'Ik kan het proberen'. Ik strekte mijn hand over Jonathans buik en probeerde het gif te lokaliseren. Na een tijdje had ik het gevonden en kon ik het uit zijn bloedbaan zuiveren. Het vergif kwam omhoog uit zijn poriën en vormde een bol vloeistof in mijn hand.'Zo te zien was ik nog net optijd' zuchtte ik.'Het had zich al bijna vermengt met zijn bloed'.'Komt het weer goed met onze zoon?' vroeg de vrouw bezorgd. Ik knikte.'Hij word weer helemaal gezond, al zal hij er wel even van moeten herstellen'.'Bedankt Krusha' lachte Vauvenal blij.'Je hebt mijn zoon gered'