Toen de zon achter de horizon verdween pakten we onze spullen en liepen weer terug naar de parkeerplaats waar de motor stond. Aiden zou weer met mij op de motor naar huis rijden en Luca zou weer gaan vliegen. De sfeer was gezellig en luchtig. Heel anders dan de sfeer die de afgelopen dagen in het huis had gehangen.
Eenmaal bij de motor aangekomen was het al bijna helemaal donker. Luca zuchtte diep en keek me met een zielige blik aan. Ik gniffelde en wapperde met mijn armen. Hoofdschuddend keek hij me aan en trok zijn shirt weer over zijn hoofd. Een windvlaag woei mijn kant op toen hij zijn vleugels uitklapten.
Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek bedenkelijk naar de plek waar Luca's vleugels aan zijn lichaam vastzaten. "Luca, je hebt uitgroei," zei ik verbaasd toen ik witte strepen onder zijn bruine veren zag zitten. Ik bestudeerde zijn vleugels goed en merkte nog meer witte vlekken op. Aiden was ondertussen naast me komen staan en keek met een ongelovige blik naar Luca. "Luuc, wat heb je gedaan?" vroeg hij dreigend.
Ongemakkelijk sprong Luca op zijn ene been en zijn andere. Onhandig krabde hij aan zijn nek. "Nou, eigenlijk is het heel grappig," begon hij. Ik keek hem met grote ogen aan.
Wat was er aan de hand?
Met een ruk stond Aiden pal voor Luca en duwde hem ruw tegen een boom aan. Een verschrikte kreet klonk door het bos en ik sloeg mijn handen voor mijn mond toen ik me realiseerde dat hij uit mijn mond kwam. Luca kreunde toen het ruwe schors tegen zijn ontblote rug schuurde en probeerde Aiden van hem af te duwen.
"Aiden, stop! Je doet hem pijn!" riep ik. Aiden hoorde me niet, of deed alsof want hij reageerde niet. Ongestoord duwde hij Luca harder tegen de boom aan. "Waarom, Luca?" gromde hij. Het blauw in zijn ogen leek wild heen en weer te kolken. De bruine vleugels van Luca flapperde wild heen en weer in een poging om los te komen.
"Aiden, alsjeblieft. Het was zo saai daarboven en jij was mijn enige vriend! Wat moest ik dan doen? Doodgaan van verveling terwijl mijn beste vriend samen met de afstammeling alle gevallen engelen te grazen nam?" piepte Luca terwijl hij verwoed Aidens arm van zijn keel probeerde te krijgen.
Met een grom gooide Aiden Luca op de grond en ging boven op hem zitten, terwijl zijn handen Luca's keel omklemde. Weer klapten Luca's vleugels wild heen en weer. "Wat dacht je wel niet? Ons in gevaar brengen voor je eigen vermaak?! Weet je niet hoe gevaarlijk het hier is voor ons?" Aiden vuurde alle vragen woedend op Luca af.
Al die tijd stond ik aan de grond vastgenageld en keek angstig toe hoe Luca, die inmiddels een knalrood gezicht had gekregen, Aiden met alle macht van zich af probeerde te krijgen.
Een schreeuw van pijn haalde me uit mijn versteende staat. Luca had zijn handen om zijn neus geklemd terwijl Aiden zijn geschaafde knokkels strekte. Aiden had Luca op zijn neus geslagen. Toen ik Aidens hand opnieuw de lucht in zag gaan, was ik er klaar mee.
"GENOEG!"
Mijn stem bulderde door het bos en de jongens keken verschrikt op. "Kan iemand me alsjeblieft uitleggen wat hier aan de hand is? Ik zou het erg waarderen als jullie elkaar heel lieten en je niet als kleuters gedroegen," brieste ik boos. "Hou je erbuiten, Olivia," zei Aiden zacht. Luca maakte gebruik van de afleiding en hij duwde tegen Aiden aan die met een plof op de bosgrond terecht kwam.
Luca sprong overeind en zette een paar wankele stappen achteruit. Met zijn handen beschermend voor zich uitgestoken keek hij Aiden aan. "Het spijt me, Aiden. Ik kan nu niet meer terug en van wat ik gezien heb, hebben jullie mijn hulp maar al te hard nodig," zei Luca schor. Aiden schoot hem nog een dodelijke blik toe en draaide zich om naar zijn motor.
Langzaam liep ik naar Luca toe. "Ik weet niet precies wat je gedaan hebt, maar ik denk dat het een goede bedoeling had," zei ik eerlijk terwijl ik een schuine blik op Aiden wierp. Hij stond met zijn rug naar ons toe met zijn motor te prutsen. Ik ging achter Luca staat en bestudeerde zijn gehavende rug en vleugels.
Of zijn hele rug zaten schrammen en er kleefde stukjes boomschors aan. Ik zuchtte. Aiden was veel te hardhandig geweest. "Je hele rug ligt open en er zit allemaal vuil in. Ik ga er bij Aiden thuis naar kijken," zei ik terwijl ik voorzichtig een paar stukjes mos van zijn rug pulkte. Luca kromp sissend ineen toen hij vingers per ongeluk zijn huid raakten.
"Sorry," zei ik zacht. Luca zette een stap naar voren en draaide zich om zodat hij mij aan kon kijken. "Het geeft niet, ik had niet zo onverantwoordelijk moeten zijn en jullie in gevaar brengen," antwoordde hij beschaamd en keek naar de grond. "Beloof je me dat je het verteld als ik je rug verzorg?" vroeg ik fluisterend. Hij knikte en keek even naar Aiden.
Hij spreidde zijn vleugels wijd en liet ze een paar keer klapperen voordat hij de lucht in schoot. De windvlaag die er vanaf kwam liet mijn haar de lucht in vliegen en ik keek Luca na tot hij nog maar een stipje in de lucht was. Ik liep naar Aiden toe en keek hem aan.
Ik wist niet wat ik er nu van moest denken. Luca had iets gedaan wat bij Aiden niet in goede aarde was gevallen. Maar wie er fout zat en wie nou boos moest zijn op de ander, was voor mij nog een raadsel. Daar zou ik mijn mening over geven als ik Luca's verhaal zou horen.
Ik stapte bij Aiden achterop, wat ondertussen al een stuk soepeler ging dan de eerste keer, en we scheurden zonder nog een woord te zeggen het bos uit. De vrolijke sfeer die er kort geleden nog was, was vervangen door een donkere en bedrukkende sfeer die als een zware last op mijn schouders drukte.
Eenmaal bij Aidens huis aangekomen liep ik zonder nog een woord te zeggen naar binnen, opzoek naar Luca. Ik vond hem zittend op mijn bed, met zijn hoofd in zijn handen. "Luca, blijf hier. Ik ben zo terug," zei ik zacht. Ik kreeg geen antwoord wat ik maar beschouwde als een 'ja'. Ik draaide op mijn hakken en ging opzoek naar alle benodigdheden.
Toen ik na een paar minuten zoeken had ik alle spullen in het donkere huis gevonden en liep weer naar mijn kamer. Terwijl ik naar boven liep hoorde ik de voordeur met een klap dichtgaan. Ik keek naar buiten door het raam en zag Aiden met grote stappen richting de stad lopen. Ik had een EHBO kistje meegenomen en een kom met lauw water. Toen ik mijn kamer binnenkwam zat Luca nog steeds hetzelfde als een paar minuten geleden. Ik liep naar het bed toe en ging naast hem zitten. "Draai met je rug naar me toe, dan kan ik je rug schoonmaken," zei ik zacht. Zonder een woord te zeggen deed hij wat ik vroeg.
Ik had mijn Heler krachten kunnen gebruiken, maar ik had geen idee of dat zou werken nu er zoveel viezigheid in zijn wonden zat en het leek me nu niet het moment om het te proberen. Ik pakte een pincet en plukte heel voorzichtig alle stukjes mos en boomschors uit de schrammen die zijn rug sierde.
Elke keer als ik er een stukje uit had gehaald kromp hij ineen van de pijn. Na een aantal martelende minuten voor ons beide had ik al het vuil eruit. Er waren geen woorden gewisseld. Ik wilde net gaan vragen waarom Aiden zo boos was geworden en waar die witte vlekken op zijn vleugels vandaan kwamen toen Luca zelf begon te praten.
"Als engel met witte vleugels heb je afgezien van wat kleine klusjes niet zoveel te doen. Vanaf kleins af aan waren Aiden en ik vrienden. Hij was geboren met zwarte vleugels en altijd het lievelingetje geweest van iedereen. Ik vond het nooit erg, we vermaakten ons altijd prima met z'n tweeën. Bij hem merkte ik nooit dat ik anders was, dat ik minder was. Toen hij naar de aarde werd gestuurd was ik ineens alleen.
"Ik verveelde me kapot zonder Aiden en besloot er wat aan te doen. Ik verfde mijn vleugels in dezelfde kleur als mijn ogen, zodat het een beetje natuurlijk leek en belde Aiden op. Ik zei tegen hem dat ik ineens gekleurde vleugels had gekregen en we spraken af dat ik naar de aarde zou komen om jullie te helpen.
"Ik wist dat het gevaarlijk kon zijn en dat ik jullie in gevaar kon brengen. Ik wist echter ook dat er een kans bestond dat ik jullie van dienst kon zijn. Ik was van plan jullie het te vertellen, alleen niet zo vroeg."
Ik was ondertussen klaar met zijn wonden verzorgen en was sprakeloos. Geen van beide zeiden we iets. Het enige geluid kwam van de klok die de secondes wegtikten. Secondes veranderden in een minuut, een minuut veranderde in twee minuten.
"Ik heb even tijd voor mezelf nodig," was het enige wat uit mijn mond kwam. Luca knikte en ging op mijn bed liggen terwijl een kreun van pijn uit zijn mond kwam. "Is het goed als ik hier blijf liggen?" vroeg hij met een klein stemmetje. Ik knikte kort.
Zwijgend stond ik op en liep de kamer uit. Het was allemaal teveel om in één keer in te nemen. Was er eindelijk iemand die echt kwam om me te helpen, bleek diegene ook al nep te zijn.
Ik liep naar Aidens kamer en klopte op zijn deur. Toen ik geen antwoord kreeg duwde ik de hendel naar beneden en liep zijn kamer binnen. De kamer was verlaten. Ik liep naar zijn bed met zwarte lakens en ging erop liggen. Ik ging op mijn zij liggen en trok mijn knieën naar mijn kin, terwijl de woorden van Luca nog in mijn hoofd rondzwermden en een plekje zochten.
Daar lag ik dan, met malende gedachtes die in mijn hoofd zwermden, wachtend op wat eerder kwam, Aiden, of de slaap.
Hey , hey!!
another plottwist ;) hahahhahhahah
hope you enjoy <3
vote, comment, share
xx